Γράφει ο Ηλίας Καραγιάννης
Τους ατελείωτους καταπράσινους αγρούς διαδέχονται τα σπίτια με τα κόκκινα τούβλα ενώ φτάνει κανείς στη Σιαλκότ. Στη μικρή πόλη του Πακιστάν όπου εδράζονται τα γραφεία των κορυφαίων εταιρειών αθλητικής ένδυσης στον κόσμο. Το θέαμα μοιάζει παράταιρο. Πλάι σε φτωχικά σπίτια βρίσκονται τα γραφεία των εταιρειών και ιδρωμένοι άνθρωποι, στο αποκάρωμα της ημέρας, προσπαθούν να βολευτούν στα κουστούμια τους, ενώ η ζέστη και η σκόνη κάνει την αποστολή τους αδύνατη.
Εκατοντάδες φορτηγά περνούν μπροστά από τα στελέχη των εταιρειών αθλητικών ειδών, σηκώνοντας έναν κουρνιαχτό σκόνης. Από τον Μάρτιο μέχρι και σήμερα, έχουν αναχωρήσει από τη Σιαλκότ αναρίθμητα φορτία με δισεκατομμύρια... μπάλες, με τελικό προορισμό τις χώρες όλου του κόσμου. Εκείνη η μικρή πόλη στο Πακιστάν είναι ο τόπος όπου γεννιούνται οι μπάλες που θα χρησιμοποιηθούν και στο επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Περισσότερο από το 70% της παγκόσμιας παραγωγής μπαλών ποδοσφαίρου κατασκευάζεται στο Πακιστάν και εν συνεχεία διανέμεται από τις μεγάλες εταιρείες.Η μπάλα που ο Μιλίτο έστειλε δυο φορές στα δίχτυα του Μπουτ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στην Ίντερ και την Μπάγερν Μονάχου το περασμένο Σάββατο στο Σαντιαγο Μπερναμπέου είχε δημιουργηθεί από τα χέρια του Σαουκάτ. Ενός εκ των καλύτερων δημιουργών που εργάζεται τα τελευταία χρόνια στη Σιαλκότ. Η καθημερινότητα του είναι προκαθορισμένη. Οι βελόνες και το συνθετικό δέρμα τού κρατούν συντροφιά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας ενώ προσπαθεί να δημιουργήσει μια από τις μπάλες που θα χρησιμοποιηθούν στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου...
Το μικρό δωμάτιο όπου εργάζεται ο Σαουκάτ είναι πάντα γεμάτο από φίλους του. Στη μικρή τηλεόραση βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αγώνας κρίκετ. Στο Πακιστάν είναι λίγοι οι άνθρωπ
οι που ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο, αν και σε πόλεις όπως τη Σιαλκότ το βιοτικό επίπεδο των πολιτών έχει βελτιωθεί χάρη στον βασιλιά των σπορ.
Ο Σαουκάτ νιώθει ευγνώμων, αν και, όπως ομολογεί, το ποδόσφαιρο δεν του αρέσει καθόλου ως άθλημα. Από τον περυσινό Μάρτιο μέχρι και τις αρχές Μαΐου είχε δημιουργήσει σχεδόν 2.000 χειροποίητες μπάλες απο τα 60 εκατομμυρια(!) που κατασκευάστηκαν στην πόλη.
«Σε μια καλή ημέρα φτιάχνω οχτώ μπάλες. Λυτό προϋποθέτει εργασία οχτώ ωρών. Τα χρήματα που κερδίζουμε δεν είναι πουλά φυσικά, αλλά δεν είναι και λίγα», λέει ο Σαουκάτ, ο οποίος πληρώνεται κάθε Σάββατο και με τα χρήματα αυτά συντηρεί την εξαμελή του οικογένεια. Ο Σαουκάτ είναι από τους καλοπληρωμένους τεχνίτες στη Σιαλκότ. Κερδίζει περίπου 1.000 € τον χρόνο, όταν οι περισσότεροι συμπατριώτες του στο υπόλοιπο Πακιστάν μετά βίας φτάνουν το ετήσιο εισόδημα τους στα 500 ευρώ. Κάθε μπάλα που δημιουργεί με τα χέρια του κοστίζει 65 ρουπίες (0,55 ευρώ) αν την αγοράσει κανείς στο εργοστάσιο της Σιαλκότ. Η τιμή της ίδιας μπάλας όταν φτάσει στις δυτικές χώρες εκτοξεύεται από το μισό ευρώ στα 100, μιας και, όπως διαφημίζεται στα μεγάλα καταστήματα αθλητικής ένδυσης, είναι χειροποίητη. Από τα τρυπημένα χέρια του Σαουκάτ δηλαδή, ο οποίος ζει με την οικογένεια του στη Σιαλκότ τα τελευταία 8 χρόνια, από τότε που αποφάσισε να μεταναστεύσει από το Καράτσι για την πόλη όπου γεννιούνται οι μπάλες...
Πριν από περίπου έναν αιώνα, ένας στρατιώτης των βρετανικών αποικιοκρατικών δυνάμεων θέλησε να επιδιορθώσει τη σκασμένη του μπάλα. Ο μύθος λέει ότι τον βοήθησε ένας τεχνίτης στη Σιαλκότ και από τότε η μικρή πόλη του Πακιστάν έγινε το κέντρο της μπάλας. Από τη δεκαετία του 1980 λειτουργεί εκεί τελωνείο, που βοηθά τις μεγάλες εταιρείες να εξάγουν τις μπάλες προς τη Δύση. χωρίς το αχρείαστο ταξίδι στο Καράτσι. Μικρές εταιρείες στο Πακιστάν αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν τις μπάλες, που οι ίδιες πουλούν περίπου μισό ευρω στην τοπική αγορά. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως πωλείται στις μεγάλες εταιρείες αθλητικών ειδών για 5 ευρώ η μία. Εν συνεχεία, οι μπάλες ποδοσφαίρου τιμολογούνται στην Ευρώπη σε 20πλάσια τιμή, όταν αυτές φυσικά είναι υψηλής ποιότητας και χειροποίητες, όπως αυτές δηλαδή που θα χρησιμοποιηθούν στο επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο. Το περιθώριο του κέρδους είναι τεράστιο, και για αυτό οι μεγαλύτερες εταιρείες δημιουργούν ήδη μεγάλα εργοστάσια στη Σιαλκότ, προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγικότητα.
«Αυτή την εποχή κατασκευάζεται ένα εργοστάσιο στη Σιαλκότ, όπου οι μπάλες θα δημιουργούνται από μηχανήματα. Είναι ένα σχέδιο των αρχών της πόλης και κάποιων ιδιωτών επενδυτών από την Ταϊλάνδη και την Κίνα», υποστηρίζει ο Μουχαμάντ Ισχίντ Μπουτ, στον οποίο ανήκει η μικρή εταιρεία Νταναγιάλ, η οποία μεταπωλεί τις μπάλες της στις κορυφαίες εταιρείες αθλητικών ειδών. Η φήμη της είναι εξαιρετική, διότι εκτός από την καλή ποιότητα που προσφέρει έχει απαγορέψει την παιδική εργασία...
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980 οι περισσότερες μπάλες ποδοσφαίρου δημιουργούνταν στη Σιαλκότ από μικρά παιδιά. Η καμπάνια της Γιούνισεφ ευαισθητοποίησε τη δυτική κοινότητα, η οποία με φορτικό τρόπο προσπάθησε να απαγορεύσει την παιδική εργασία στο Πακιστάν. Σήμερα, παρ' ότι κάποιοι επιμένουν να εκμεταλλεύονται την παιδική εργασία, τα κρούσματα αυτά έχουν μειωθεί δραστικά σε σχέση με το παρελθόν.
«Είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα. Οι μεγάλες εταιρείες όμως προτιμούν να μη διακυβεύσουν τη φήμη τους και να εμπλακούν σε μια τέτοια υπόθεση. Έτσι έχουν ανθρώπους που βρίσκονται στη Σιαλκότ και επιτηρούν τους χώρους εργασίας για να μην υπάρχει παιδική εργασία», λέει ο Αζίζ Ουζ Ριχμάν, ο οποίος είναι ο επικεφαλής μιας εκ των μεγαλύτερων εταιρειών αθλητικών ειδών στο Πακιστάν. Σε αυτές τις εταιρείες μάλιστα έχουν ήδη τοποθετηθεί μηχανήματα, με τα οποία οι υπεύθυνοι φροντίζουν οι μπάλες να πληρούν τις προϋποθέσεις που έχουν τεθεί από τις ομοσπονδίες ποδοσφαίρου στον κόσμο. Στο εργοστάσιο όπου είναι επικεφαλής ο Ριχμάν δημιουργήθηκε η μπάλα του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, η οποία πέρασε από εξαντλητικούς ελέγχους πριν καταλήξει στα πόδια των παικτών της Ίντερ και της Μπάγερν Μονάχου. Το μόνο που φαίνεται να προβληματίζει τους ανθρώπους στη Σιαλκότ είναι η ανάδυση της Ταϊλάνδης στον τομέα της παραγωγής ποδοσφαιρικών μπαλών. Στο παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά μπάλες που δημιουργήθηκαν στην Ταϊλάνδη και όχι το Πακιστάν. Ο πόλεμος της μπάλας, όπως ονομάζεται από τους ειδικούς, πρόκειται να γίνει αμείλικτος τα επόμενα χρόνια. Παρ' ότι αυτή τη στιγμή στην Ταϊλάνδη υπάρχει πολιτική αστάθεια, το γεγονός ότι τα ημερομίσθια των εργατών είναι φθηνότερα από ό,τι στο Πακιστάν φαίνεται ότι θα στρέψει αρκετές από τις εταιρείες εκεί. Πάντως η φήμη της Σιαλκότ ως της πόλης όπου γεννιούνται οι μπάλες θα περάσουν πολλά χρόνια για να ξεθωριάσει...
Τους ατελείωτους καταπράσινους αγρούς διαδέχονται τα σπίτια με τα κόκκινα τούβλα ενώ φτάνει κανείς στη Σιαλκότ. Στη μικρή πόλη του Πακιστάν όπου εδράζονται τα γραφεία των κορυφαίων εταιρειών αθλητικής ένδυσης στον κόσμο. Το θέαμα μοιάζει παράταιρο. Πλάι σε φτωχικά σπίτια βρίσκονται τα γραφεία των εταιρειών και ιδρωμένοι άνθρωποι, στο αποκάρωμα της ημέρας, προσπαθούν να βολευτούν στα κουστούμια τους, ενώ η ζέστη και η σκόνη κάνει την αποστολή τους αδύνατη.
Εκατοντάδες φορτηγά περνούν μπροστά από τα στελέχη των εταιρειών αθλητικών ειδών, σηκώνοντας έναν κουρνιαχτό σκόνης. Από τον Μάρτιο μέχρι και σήμερα, έχουν αναχωρήσει από τη Σιαλκότ αναρίθμητα φορτία με δισεκατομμύρια... μπάλες, με τελικό προορισμό τις χώρες όλου του κόσμου. Εκείνη η μικρή πόλη στο Πακιστάν είναι ο τόπος όπου γεννιούνται οι μπάλες που θα χρησιμοποιηθούν και στο επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Περισσότερο από το 70% της παγκόσμιας παραγωγής μπαλών ποδοσφαίρου κατασκευάζεται στο Πακιστάν και εν συνεχεία διανέμεται από τις μεγάλες εταιρείες.Η μπάλα που ο Μιλίτο έστειλε δυο φορές στα δίχτυα του Μπουτ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στην Ίντερ και την Μπάγερν Μονάχου το περασμένο Σάββατο στο Σαντιαγο Μπερναμπέου είχε δημιουργηθεί από τα χέρια του Σαουκάτ. Ενός εκ των καλύτερων δημιουργών που εργάζεται τα τελευταία χρόνια στη Σιαλκότ. Η καθημερινότητα του είναι προκαθορισμένη. Οι βελόνες και το συνθετικό δέρμα τού κρατούν συντροφιά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας ενώ προσπαθεί να δημιουργήσει μια από τις μπάλες που θα χρησιμοποιηθούν στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου...
Το μικρό δωμάτιο όπου εργάζεται ο Σαουκάτ είναι πάντα γεμάτο από φίλους του. Στη μικρή τηλεόραση βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αγώνας κρίκετ. Στο Πακιστάν είναι λίγοι οι άνθρωπ
οι που ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο, αν και σε πόλεις όπως τη Σιαλκότ το βιοτικό επίπεδο των πολιτών έχει βελτιωθεί χάρη στον βασιλιά των σπορ. Ο Σαουκάτ νιώθει ευγνώμων, αν και, όπως ομολογεί, το ποδόσφαιρο δεν του αρέσει καθόλου ως άθλημα. Από τον περυσινό Μάρτιο μέχρι και τις αρχές Μαΐου είχε δημιουργήσει σχεδόν 2.000 χειροποίητες μπάλες απο τα 60 εκατομμυρια(!) που κατασκευάστηκαν στην πόλη.
«Σε μια καλή ημέρα φτιάχνω οχτώ μπάλες. Λυτό προϋποθέτει εργασία οχτώ ωρών. Τα χρήματα που κερδίζουμε δεν είναι πουλά φυσικά, αλλά δεν είναι και λίγα», λέει ο Σαουκάτ, ο οποίος πληρώνεται κάθε Σάββατο και με τα χρήματα αυτά συντηρεί την εξαμελή του οικογένεια. Ο Σαουκάτ είναι από τους καλοπληρωμένους τεχνίτες στη Σιαλκότ. Κερδίζει περίπου 1.000 € τον χρόνο, όταν οι περισσότεροι συμπατριώτες του στο υπόλοιπο Πακιστάν μετά βίας φτάνουν το ετήσιο εισόδημα τους στα 500 ευρώ. Κάθε μπάλα που δημιουργεί με τα χέρια του κοστίζει 65 ρουπίες (0,55 ευρώ) αν την αγοράσει κανείς στο εργοστάσιο της Σιαλκότ. Η τιμή της ίδιας μπάλας όταν φτάσει στις δυτικές χώρες εκτοξεύεται από το μισό ευρώ στα 100, μιας και, όπως διαφημίζεται στα μεγάλα καταστήματα αθλητικής ένδυσης, είναι χειροποίητη. Από τα τρυπημένα χέρια του Σαουκάτ δηλαδή, ο οποίος ζει με την οικογένεια του στη Σιαλκότ τα τελευταία 8 χρόνια, από τότε που αποφάσισε να μεταναστεύσει από το Καράτσι για την πόλη όπου γεννιούνται οι μπάλες...
Πριν από περίπου έναν αιώνα, ένας στρατιώτης των βρετανικών αποικιοκρατικών δυνάμεων θέλησε να επιδιορθώσει τη σκασμένη του μπάλα. Ο μύθος λέει ότι τον βοήθησε ένας τεχνίτης στη Σιαλκότ και από τότε η μικρή πόλη του Πακιστάν έγινε το κέντρο της μπάλας. Από τη δεκαετία του 1980 λειτουργεί εκεί τελωνείο, που βοηθά τις μεγάλες εταιρείες να εξάγουν τις μπάλες προς τη Δύση. χωρίς το αχρείαστο ταξίδι στο Καράτσι. Μικρές εταιρείες στο Πακιστάν αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν τις μπάλες, που οι ίδιες πουλούν περίπου μισό ευρω στην τοπική αγορά. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως πωλείται στις μεγάλες εταιρείες αθλητικών ειδών για 5 ευρώ η μία. Εν συνεχεία, οι μπάλες ποδοσφαίρου τιμολογούνται στην Ευρώπη σε 20πλάσια τιμή, όταν αυτές φυσικά είναι υψηλής ποιότητας και χειροποίητες, όπως αυτές δηλαδή που θα χρησιμοποιηθούν στο επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο. Το περιθώριο του κέρδους είναι τεράστιο, και για αυτό οι μεγαλύτερες εταιρείες δημιουργούν ήδη μεγάλα εργοστάσια στη Σιαλκότ, προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγικότητα.
«Αυτή την εποχή κατασκευάζεται ένα εργοστάσιο στη Σιαλκότ, όπου οι μπάλες θα δημιουργούνται από μηχανήματα. Είναι ένα σχέδιο των αρχών της πόλης και κάποιων ιδιωτών επενδυτών από την Ταϊλάνδη και την Κίνα», υποστηρίζει ο Μουχαμάντ Ισχίντ Μπουτ, στον οποίο ανήκει η μικρή εταιρεία Νταναγιάλ, η οποία μεταπωλεί τις μπάλες της στις κορυφαίες εταιρείες αθλητικών ειδών. Η φήμη της είναι εξαιρετική, διότι εκτός από την καλή ποιότητα που προσφέρει έχει απαγορέψει την παιδική εργασία...
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980 οι περισσότερες μπάλες ποδοσφαίρου δημιουργούνταν στη Σιαλκότ από μικρά παιδιά. Η καμπάνια της Γιούνισεφ ευαισθητοποίησε τη δυτική κοινότητα, η οποία με φορτικό τρόπο προσπάθησε να απαγορεύσει την παιδική εργασία στο Πακιστάν. Σήμερα, παρ' ότι κάποιοι επιμένουν να εκμεταλλεύονται την παιδική εργασία, τα κρούσματα αυτά έχουν μειωθεί δραστικά σε σχέση με το παρελθόν.
«Είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα. Οι μεγάλες εταιρείες όμως προτιμούν να μη διακυβεύσουν τη φήμη τους και να εμπλακούν σε μια τέτοια υπόθεση. Έτσι έχουν ανθρώπους που βρίσκονται στη Σιαλκότ και επιτηρούν τους χώρους εργασίας για να μην υπάρχει παιδική εργασία», λέει ο Αζίζ Ουζ Ριχμάν, ο οποίος είναι ο επικεφαλής μιας εκ των μεγαλύτερων εταιρειών αθλητικών ειδών στο Πακιστάν. Σε αυτές τις εταιρείες μάλιστα έχουν ήδη τοποθετηθεί μηχανήματα, με τα οποία οι υπεύθυνοι φροντίζουν οι μπάλες να πληρούν τις προϋποθέσεις που έχουν τεθεί από τις ομοσπονδίες ποδοσφαίρου στον κόσμο. Στο εργοστάσιο όπου είναι επικεφαλής ο Ριχμάν δημιουργήθηκε η μπάλα του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, η οποία πέρασε από εξαντλητικούς ελέγχους πριν καταλήξει στα πόδια των παικτών της Ίντερ και της Μπάγερν Μονάχου. Το μόνο που φαίνεται να προβληματίζει τους ανθρώπους στη Σιαλκότ είναι η ανάδυση της Ταϊλάνδης στον τομέα της παραγωγής ποδοσφαιρικών μπαλών. Στο παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά μπάλες που δημιουργήθηκαν στην Ταϊλάνδη και όχι το Πακιστάν. Ο πόλεμος της μπάλας, όπως ονομάζεται από τους ειδικούς, πρόκειται να γίνει αμείλικτος τα επόμενα χρόνια. Παρ' ότι αυτή τη στιγμή στην Ταϊλάνδη υπάρχει πολιτική αστάθεια, το γεγονός ότι τα ημερομίσθια των εργατών είναι φθηνότερα από ό,τι στο Πακιστάν φαίνεται ότι θα στρέψει αρκετές από τις εταιρείες εκεί. Πάντως η φήμη της Σιαλκότ ως της πόλης όπου γεννιούνται οι μπάλες θα περάσουν πολλά χρόνια για να ξεθωριάσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου