Θυμήθηκαν γιατί πήγαν..

του ΗΛΙΑ ΜΠΑΖΙΝΑ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ η Εθνική μας να κάνει τα ίδια με το 2004; Θα το έθετα ανάποδα. Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να ΠΑΘΕΙ όσα έπαθε το 1994. Οταν πραγματώσαμε το επίζηλο 0-10, που ασφαλώς θα το ζήλευαν η Γιακουτία, η Κοχιγκίνα και η εκείθεν του Δρίνα Αλβανία. Διότι τέτοια σκόρια δεν μπορεί να τα φιλοτεχνήσει ο πας ένας!Η ΠΛΑΚΑ είναι ότι για εκείνη την εποποιία δεν ζητήθηκαν ουσιαστικές ευθύνες από κανέναν. Ισως ορθώς. Δεν ήταν δημιούργημα προσώπων, αλλά της αθάνατης ελληνικής μαγκιάς. Το μαραφέτι είχε ρυθμισθεί έτσι μέσα στη σκέψη όλων μας, ώστε να πούμε ότι το μέγα κέρδος ήταν η συμμετοχή και οι εντεύθεν δημόσιες σχέσεις, προβολή, πρεσβείες καλής θέλησης, σύσφιγξη δεσμών με την ομογένεια, φιλανθρωπισμός, αποστολές αγά π ης, φωτογραφίες, γαρίδες γιουβέτσι, σαμπάνιες και σουφλέ με κάστανα. Μέχρι που κάποιοι ανέκραξαν: Ρε 'σείς! Το ξέρετε, ρε 'σείς, ότι θα παίξουμε και μπάλα;
ΚΑΙ ΠΗΓΑΝ να παίξουν μπάλα. Και όταν τυγχάνεις τόσο μπασμένος στα μυστικά του «απώτερου τρόπου σκέψης», πάλι το 'χεις σίγουρο ότι τα πράγματα είναι κανονισμένα. Εντάξει, ρε μάγκα! Θα παίξουμε και τρία ματσάκια. Τι έγινε; Και όταν αρχίνησαν να σφυρίζουν τα μπαλάκια εκ δεξιών και εξ ευωνύμων, φορέσαμε την πασίγνωστη λαϊκή μάσκα του βάρδου που κλαίει επειδή η ιερόδουλος κενωνία δεν τον αγάπησε και δεν τον συμπόνεσε, να 'ούμε. Ωωω! Ουάαα! Τι βαρά', ρε; Τι σου 'κανα, να 'ούμε; Και όταν πάλι δεν μας λυπήθηκαν, βαφτίσαμε τις σφαλιάρες μελομακάρουνα και καθαρίσαμε!ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ, το μόνο που αποκλείεται είναι να συμβούν τα ίδια! Τι θα κάνουμε, δεν ξέρω. Τι ΔΕΝ θα κάνουμε, το ξέρω! Δεν θα πάμε σαν σε πάρτι, το οποίο συνεχίζεται και πάνω στο γρασίδι. Θα είμαστε σοβαροί. Και παθιασμένοι και φανατισμένοι.
Και θα πάμε ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ στο απλοϊκό, αλλά μαθηματικά σωστό «11 εκείνοι, 11 και 'μείς!..». Δεν λέω ότι θα σηκώσουμε κούπα. Λέω ότι θα παίξουμε σαν να πιστεύουμε ότι μπορούμε.
Ακόμα, λέω ότι θα χρειαστεί ακόμα περισσότερη ευψυχία από το 2004. Διότι τότε η διαιτησία μάς πήγε. Τώρα μπορεί κάποιοι να μη θέλουν να διακριθούμε. Οπότε, θα πάμε με τον «δικό μας διαιτητή». Την καρδιά μας! Και όσο το παιχνίδι είναι 11 με 11, τίποτα ποτέ δεν αποκλείεται! Αν μας αφήσουν με 10 ή με 9, θα δούμε! Αλλά αν είμαστε διαβασμένοι και προετοιμασμένοι για όλα, κάτι τέτοιο ΔΕΝ θα επιτρέψουμε να συμβεί!..