Για το Μαρινάκι

του Γιώργου Χαλά.

Ξέρω, είμαι σχεδόν βέβαιος δηλαδή, ότι  αρκετοί από εσάς περιμένατε πώς και πώς σήμερα από την αφεντιά μου ένα κείμενο με τα γνώριμο χαρακτηριστικά της στήλης. Επιτρέψτε μου όμως να αφήσω το ντέρμπι στην ά­κρη, τουλάχιστον από αυτή τη γωνιά του «ΦΩΤΟΣ». Αυτή ενδεχομένως να είναι και η μο­ναδική μου ευκαιρία να μεταφέρω στο χαρτί πράγματα και συναισθήματα έτσι «φρέσκα» ό­πως είναι, προτού ο χρόνος τα ξεθωριάσει και τα αλλοιώσει. Προτού λειτουργήσει «πανδαματόρικα» ως συνήθως, εξωραΐζοντας καταστά­σεις και απωθώντας ένα σημαντικό μέρος της θλίψης και του πόνου στο εγκεφαλικό συρτάρι που λέγεται υποσυνείδητο...

• Η Μαρίνα είναι η αδερφή της γυναίκας μου. Δεν μπορώ να γράψω «ήταν». Δεν βιώνω κα­νένα σύμπτωμα άρνησης, όπως κατά κανόνα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις όταν χά­νεις έναν αγαπημένο σου άνθρωπο. Απλώς δεν δέχομαι ότι η ιδιότητα της αδερφής, της θείας, πολύ περισσότερο της μάνας, χάνεται απλώς και μόνο επειδή εκείνη φεύγει από τη ζωή. Το Ρουλάκι θα έχει πάντοτε τη Μαρίνα για αδερφή, όπως ο γιος μου θα την έχει πά­ντοτε θεία. Τη μοναδική εξ αίματος «πρώτη» θεία που τον ευλόγησε η μοίρα του να γνωρί­σει, έστω και για τόσο μικρό διάστημα. Τη θεία που ανέλαβε να στήσει μια υπερπαραγωγή στα βαφτίσια του, χειροποίητη από την αρχή ως το τέλος, και την οποία δεν θα μπορούσαν να φέρουν σε πέρας ούτε πέντε άνθρωποι μα­ζί. Απολύτως υγιείς και όχι καρκινοπαθείς σε προχωρημένο στάδιο...

• Η ιστορία της Μαρίνας έγινε απροσδόκητα γνωστή με την είδηση του θανάτου της τις προηγούμενες μέρες, έστω και για τον «λιγότερο» σημαντικό λόγο: ένα κείμενο γεμάτο αι­σιοδοξία και ρεαλισμό που είχε ανεβάσει σε έ­να μπλογκ μαμάδων πριν από δυο χρόνια και που η «ταυτοποίηση» του με εκείνη έγινε τη μέρα της κηδείας της μέσω κάποιου ηρακλειώτικου σάιτ. Μέχρι τότε, την ταυτότητα της συγγραφέως τη γνωρίζαμε κάποιοι λίγοι. Πριν καλά καλά επιστρέψουμε από το κοιμητήριο, βρήκαμε την τραγική είδηση σε περίοπτη θέ­ση σε όλα σχεδόν τα γνωστά ειδησεογραφικά σάιτ και μπλογκ της Αθήνας. Και κάπως έτσι εξηγήθηκε αυτόματα το μυστήριο του τηλε­φωνήματος που δέχτηκε η πεθερά μου από απογευματινή εκπομπή μεγάλου καναλιού, η ο­ποία χειρίστηκε με σεβασμό την υπόθεση πα­ρά τις αρχικές μου ενστάσεις...

• Υπήρχαν άλλοι, πολύ πιο σημαντικοί λόγοι για να γίνει γνωστή η Μαρίνα στο πανελλήνιο. Για να εμπνεύσει ανθρώπους σε παρόμοια κα­τάσταση με εκείνη, για να παραδειγματίσει ή απλώς να συγκινήσει με την ιστορία της. Ένα κορίτσι γεμάτο ζωή και καλοσύνη, αλλά και διάθεση να βοηθήσει οποιονδήποτε έχει ανά­γκη. Να ασχοληθεί με φιλανθρωπικές δραστη­ριότητες, να κατασκευάσει, να δώσει, να ντύσει, να ταΐσει, να χαρίσει. Υλικά και ηθικό. Αν και φιλόλογος, από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσε να ταυτιστεί με την ιδιότητα της καθηγήτριας. Προτιμούσε να δημιουργεί: από μια απλή χειροτεχνία μέχρι το πιο περίπλοκο πρότζεκτ, σαν και αυτό της βάπτισης του λα­τρεμένου της ανιψιού. Του γιου μου...

• Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τον πόνο του γονιού που χάνει το παιδί του, εξέλιξη ε­ντελώς ενάντια στη φύση. Βιολογικά, είμαστε «εξοπλισμένοι» με την ικανότητα να διαχειρι­στούμε την απώλεια των γονιών μας, ακόμα και αν αυτή έρθει πολύ πρόωρα. Για το ανάπο­δο πάλι, δεν υπάρχει αντίδοτο. Μέχρι το πρωί της Τρίτης πίστευα ότι το να βλέπεις το τέλος να πλησιάζει σου δίνει τον χρόνο να συνειδητοποιήσεις την κατάσταση και πιθα­νόν να σε γλιτώσει από το σοκ του απότομου και του αναπάντεχου. Ούτε καν. Με όποιον τρόπο και αν σε βρει το κακό, όσο χρόνο και αν είχες στη διάθεση σου για να το πάρεις α­πόφαση ή έστω να αρχίσεις να συμβιβάζεσαι στη σκέψη μιας τραγικής εξέλιξης, τα πάντα είναι ίδια. Για τον γονιό που χάνει το παιδί του δεν υπάρχει η έννοια του «τάιμινγκ». Το μόνο που υπάρχει είναι ένα απέραντο σκοτάδι στο μυαλό και στην ψυχή του...

Πώς «ανακοινώνεις» σε ένα παιδί έξι ετών ό­τι η μητέρα του δεν αναπνέει πια; Ούτε και ξέ­ρω τι θα έδινα για να μη χρειαστεί να ζήσω αυ­τές τις στιγμές. Να είμαι παρών την ώρα που ο Γιάννης προσπαθούσε με γενναιότητα να εξη­γήσει στο Νικολιό ότι η μανούλα πέθανε και έ­γινε πνεύμα, όπως ακριβώς συμβαίνει με ό­λους τους καλούς ανθρώπους. Και τι απάντη­ση δίνεις στον ανιψιό σου που σε ρωτάει με α­νατριχιαστική ψυχραιμία «θείε, γιατί η μαμά μου να πεθάνει τόσο νέα;». Όταν ακούς ένα βλαστάρι να σου επισημαίνει με παράπονο πως «τώρα θα είμαι το μοναδικό παιδάκι στο σχολείο που δεν θα έχει μαμά», από όποιο υλι­κό και αν είσαι φτιαγμένος, λυγίζεις και σπας σε κομματάκια...

* Ο Νικόλας αντιμετωπίζει την κατάσταση με τρομερή δύναμη και ψυχραιμία. Και μάλλον δεν θα μπορούσε να ισχύσει κάτι διαφορετικό για τον γιο μιας τόσο δυνατής, περήφανης και μεγαλόψυχης γυναίκας. Η προέκταση του σπάνιου εαυτού της, η φυσική της συνέχεια, το ωραιότερο έργο της. Αν τύχει κάποτε να διαβάσει αυτό το κείμενο το Νικολιό, να έχει υπόψη του ότι υπήρξα σκόπιμα φειδωλός στους χαρακτηρισμούς για τη μανούλα του. Πάνω απ’ όλα όμως να είναι σίγουρος ότι δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε κοντά του, δίπλα του, μέσα του. Νικό­λα μου, η μαμά ήταν πολύ δυνατή για να επι­τρέψει σε οποιονδήποτε να σας χωρίσει τελεί­ως. Ακόμα και στον θάνατο...

Η υπέροχη φωνούλα του Μαρινιού δεν μπο­ρούσε να βγει τις τελευταίες εβδομάδες. Ίσως τελικά να ήταν και αυτό μέρος του σχεδίου. Όποιος και αν είναι ο υπεύθυνος για τις ψυ­χούλες που φεύγουν, αν άκουγε δυο λογάκια με τη φωνή της Μαρίνας, θα έκανε αμέσως πί­σω και θα ‘φευγε. Δεν θα ήθελα όμως ένα κεί­μενο αφιερωμένο στο κουνιαδάκι μου να μην έχει κάτι αισιόδοξο ως μήνυμα. Οι γονείς της την αποχαιρέτησαν με μια μαντινάδα που θα γραφτεί στο μνήμα της:

«Η απουσία σου βρο­χή

που πέφτει λίγη λίγη,

και έγιν’ ο κόσμος γύ­ρω μας

θάλασσα και μας πνίγει».

Εγώ πάλι, θα της ψιθυρίσω λίγες κουβέντες, ως ο «για­τρός» της, όπως με έλεγε κάποια δύσκολη πε­ρίοδο: «Ψιτ, Μαρινάκι, δεν έχεις πια λόγο να φοβάσαι. Αλίμονο πλέον σε όποιον σου ξανα­πάει κόντρα. Ο γιόκας σου είναι στα καλύτερα χέρια και δεν θα αφήσει κανείς να πάει στράφι όλος ο κόπος που έκανες για εκείνον. Όσο για σένα, όταν μάθεις τον αντίκτυπο του φευγιού σου και το πόση θετική ενέργεια άφησες πίσω σου, είμαι βέβαιος ότι θα πεις "τελικά, ο κό­πος, ο πόνος και η ταλαιπωρία μου δεν πήγαν στράφι. Τόσο που πλέον τα νιώθω σαν καλο­πέραση"»...

Πηγή: Εφημερίδα «Φως» των Σπορ.

Η αγωνιστική σεζόν 2013-14, η αγωνία...

και το ποθητό αποτέλεσμα.

Αυτό ήταν λοιπόν. Άρχισε κι επίσημα η νέα αγωνιστική περίοδος 2013-14, καθώς ανεπίσημα και σε προσωπικό επίπεδο είχα ξεκινήσει από τις αρχές Ιουλίου, όπως κάνω δίχως την παραμικρή παρασπονδία κάθε καλοκαίρι τα τελευταία δέκα χρόνια.

Για τα έως τώρα να ευχαριστήσω χρονολογικά,

*τον κύριο Δημήτρη Σπύρου για την ευκαιρία της συμμετοχής στην προετοιμασία και το roaster της ανδρικής ομάδος την αγωνιστική περίοδο 2012-13,

*τους κυρίους Βαγγέλη Μάλλιο και Αργύρη Ψαρρό για την επιμελημένη προετοιμασία και την πολύπλευρη βοήθεια,

*τους κυρίους Παναγιώτη Παπαδόπουλο και Αντώνη Σκουμπουρδή για τις ευκαιρίες, την επιλογή μου στην τριάδα των αρχηγών της ομάδος Νέων και την καταπληκτική αγωνιστική διαδρομή που μας ανέδειξε ουσιαστικούς πρωταθλητές στο Νότιο Όμιλο.

*Τον γενικό αρχηγό της ομάδος Νέων τον κύριο Γιώργο Τσάμη και

*τον παππού όλων μας το σεβαστό κύριο Νίκο Τουρλώτο.

*όλους ανεξαιρέτως τους συμπαίκτες μου.

Επίσης

*τον κύριο Δημήτρη Δημακόπουλο, για την επιμονή και την στήριξη της συμμετοχής μου στο roaster της ομάδος Ανδρών στις τελευταίες αγωνιστικές της περιόδου που πέρασε καθώς και για την εμπιστοσύνη και την επίμονη εισήγησή του

*στον κύριο Αργύρη Τσίπρο για την αναγκαιότητα της παραμονής μου στην ομάδα, στη διαφαινόμενη τότε συμμετοχή της στο πρωτάθλημα της Γ΄Εθνικής,

*όλους τους ανθρώπους του Ερασιτέχνη.

Τέλος τους φυσιοθεραπευτές

*Βασίλη Τζώρτζη και

*Βασίλη Μανικά για την φροντίδα και τα μαγικά τους χέρια

καθώς και τους φροντιστές της ομάδος, 

*τον κύριο Δημήτρη Ηλία και

*τον κύριο Μανώλη, που δίχως τη δική τους αγάπη, κατανόηση και βοήθεια, όλα θα ήταν δύσκολα.

Η αγωνία μου ήταν μεγάλη για το τι θα έφερνε μαζί του το φετινό καλοκαίρι καθώς παρακολούθησα ιστορικά σωματεία να χάνονται από το χάρτη των Εθνικών κατηγοριών, θύματα της πολύπλευρης κρίσεως και της αναποτελεσματικής οικονομικής διαχειρίσεως, ενώ ομάδες όπως η δική μας που ετοιμάζονταν για τη συμμετοχή τους σε κάποιον από τους ομίλους στη Γ΄Εθνική κατηγορία, βρέθηκαν να συμμετέχουν στην Football League.

Την αγωνία επέτεινε η αλλαγή διοικήσεως, ο νέος μεγαλομέτοχος, ο νέος όσο και ικανός αλλά παράλληλα και γνωστός προπονητής. Όλα ξεκίνησαν από την αρχή από τη μια στιγμή στην άλλη και έπρεπε να πείσω και τους νεοφερμένους ότι άξιζα τη θέση στον ήλιο της ομάδας που μου έδωσαν οι προκάτοχοί τους. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και ο γενικός διευθυντής κύριος Γιάννης Κόντης μετά από εισήγηση του coach κυρίου Τάκη Γκώνια και των στενών του συνεργατών, έδωσε τη συγκατάθεσή του για τη συμμετοχή μου στο roaster της ανδρικής ομάδος στο πρωτάθλημα της Football Leaue την περίοδο 2013-14.

Τους ευχαριστώ όλους θερμά και τους υπόσχομαι ότι θα δουλέψω σκληρά, όπως κάνω πάντα. Μου έδωσαν τη μοναδική ευκαιρία ν’ αποδείξω ότι αξίζω και με το παραπάνω την εμπιστοσύνη τους.

ΑΕΚ , το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

του Αντώνη Πανούτσου

Στα 54 χρόνια της πρώτης κατηγορίας του ποδοσφαίρου, αρχικά σαν Α' Εθνική και από το 2005 ως Σούπερ Λίγκα, τέσσερις ομάδες δεν είχαν υποβιβαστεί στη δεύτερη κατηγορία. Από την περασμένη εβδομάδα είναι τρεις, αφού η Α.Ε.Κ. άφησε τη συγκεκριμένη διάκριση στον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και τον Π.Α.Ο.Κ. Το ερώ­τημα είναι το πώς και η απάντηση έχει ενδιαφέρον, αφού ξεπερνάει τον αυστηρά ποδοσφαιρικό χώρο.

Συνοπτικά, το 2004 η ΑΕΚ αγωνιστικά ήταν εντάξει αλλά οικονομικά ήταν καταστραμμένη, αφού η «δια­χείριση» του Μάκη Ψωμιάδη είχε ρημάξει το ταμείο. Η ΑΕΚ μπόρεσε να ανακάμψει μπαίνοντας στο άρθρο 44, το οποίο είχε ψηφιστεί για τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και μείωσε δραστικά τα χρέη, κυρίως, στο Δημόσιο αλλά και σε ιδιώτες. Ένα χρέος εύκολο να το διαχειριστεί η ομάδα που είχε συγκεντρώσει ο Ντέμης Νικολαίδης, που απαρτιζόταν από νεαρούς κατά το πλείστον εφοπλιστές και επιχειρηματίες που αντιμετώπιζαν την ΑΕΚ όχι ως επένδυση αλλά ως αγ­γλικό club. Θα μπορούσαν να συγκεντρώνονται με λόγο την ΑΕΚ, αλλά κυρίως για να περνάνε καλά. Το σχέδιο χάλασε μετά τον πρώτο χρόνο, όταν η ΑΕΚ συμπτωματικά έφτασε στο τσακ να πάρει το πρωτά­θλημα. 

Ο Νικολαίδης αποφάσισε ότι θα μπορούσε να το πάρει τον δεύ­τερο χρόνο και ζήτησε από τους μετόχους λεφτά. Του έδωσαν. Και του έδωσαν και του έδωσαν μέχρι που το 2008, βλέποντας ότι οι χρηματοδότες άρχισαν να στραβώνουν, έφυγε αφήνοντας την ΑΕΚ στους επόμενους. Κάθε «επόμενος» στη θέση του προέ­δρου ήταν λιγότερο λαμπερός και μπορούσε να ζητάει όλο και λιγότερο χρήμα. Δυνατοί μέτοχοι, όπως ο εφοπλιστής Πόλυς Χατζηιωάννου, ζήτησαν να μάθουν πόσο χρωστάνε, τα έδωσαν και απαίτησαν να σταμα­τήσουν να τους ενοχλούν. Άλλοι, όπως ο Πέτρος Παππάς, προς στιγμήν νόμισαν ότι μπορούσαν να τρέξουν την επιχείρηση, μέχρι που κατάλαβαν ότι θα χρειαζό­ταν να βάζουν για πάντα λεφτά και θα υπάρχουν οπαδοί που θα τους βρίζουν, ενώ άλλοι, όπως ο Νίκος Νοτιάς που είχε κατασκευάσει το προπονητήριο της ΑΕΚ, γράψανε τα χρωστούμενα στο χιόνι και έστειλαν το μήνυμα να μην τους ενοχλούν. Σωτήρες από την Κίνα, τον Λίβανο, την Ελβετία, το Σίτι του Λονδίνου και την Αραβία άρχισαν να εμφανίζονται σε έναν άτυπο διαγωνισμό ποιος είναι πιο γελοίος από τον άλλον. 

Την τελευταία χρονιά η διοίκηση της ΑΕΚ υπήρχε μόνο για να εξυπηρετεί τα χρέη στο Δημόσιο. Οι παίκτες κάθε Πέμπτη πήγαιναν σε κάποιο εστιατόριο πονόψυχου ΑΕΚτζή, με άλλους να τους ταΐζουν καλά, αλλά άλλους να τους δίνουν ότι περίσσεψε, όπως με κάποια κοτό­πουλα που ένας παίκτης της ΑΕΚ είπε ότι δεν θα τα τρώγανε ούτε σκύλοι. Όλα αυτά μέχρι οι «αγανακτι­σμένοι» οπαδοί να μπουν στο γήπεδο επειδή η ομάδα έχανε από τον Πανθρακικό, να διακόψουν τον αγώνα και να δώσουν τη χαριστική βολή.

Η ΑΕΚ έζησε πάνω από τις δυνατότητές της, δανείστηκε μέχρι κανένας να μη θέλει να της δώσει και εκχώρησε τη δύναμη της σε έναν αγανα­κτισμένο όχλο. Όπως η Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαί­νει, βασίστηκε στο «είναι πολύ μεγάλη ομάδα για να πέσει». Η πραγματικότητα, όμως, είναι μια μπουλντόζα που περνάει πάνω από τις φαντασιώσείς. Σε χώρες και ομάδες.

Το γήπεδο

 Η ΑΕΚ ήταν το μεγαλύτερο θύμα της υπεραισιοδοξίας αλλά και της ασυδοσίας της εποχής 2000-2007, όταν γκρέμισε το γήπεδο της έχοντας ένα σχέδιο για νέο γήπεδο με τρελούς δείκτες δόμησης και ακόμα πιο παλαβά σχέδια, όπως το να πληρώσει το κράτος την κατασκευή τούνελ ανάμεσα στο γήπεδο και την Εθνική οδό ώστε να διευκολύνονται όσοι έρχονται με αυτοκίνητο. Τελικά το γήπεδο δεν έγινε ποτέ, αφού μία ομάδα αριστερών οικολόγων το μπλόκαρε με προσφυγή στο ΣτΕ. Αργότερα έγινε προσπάθεια από την ομάδα του Ντέμη Νικολαίδη να κατασκευάσει γήπεδο με εμπορικό κέντρο στην Αμυγδαλέζα στον χώρο του ΟΔΔΥ, το σχέδιο προβλήθηκε αλλά ξεχάστηκε και εγκαταλείφθηκε τελικά ως θύμα της ευρύτερης οικονομικής κρίσης.

Οι μύθοι

 Κάθε καταστροφή συνοδεύεται από μύθους. Στην προσπάθεια να βρεθούν σκοτεινές δυνάμεις που έριξαν την ΑΕΚ αναφέρθηκε ότι έπεσε επειδή είχε παίξει με την Παρτιζάν στο Βελιγράδι την εποχή του αμερικανικού αποκλεισμού στη Σερβία ή ότι ενόχλησε το «Κωνσταντινούπολης» στο όνομα της. Πολύ σωστά, αν πιστέψουμε ότι 13 χρόνια μετά το ματς με την Παρτιζάν οι Αμερικάνοι θυμήθηκαν να ρίξουν την ΑΕΚ ή ότι το «Κωνσταντινούπολης» ενόχλησε έπειτα από 89 χρόνια ύπαρξης και χωρίς την ΑΕΚ να είναι η μόνη ομάδα που έχει στο όνομα αναφορά στην Κωνσταντινούπολη, Οι εσωτερικοί εχθροί, οι Εφιάλτες και οι Γούσηδες, πάντα ήταν μια παρηγοριά στις ήττες, αλλά δεν είναι για χόρταση, αφού κανένας δεν πιστεύει ότι είχε ευθύνες.

Πηγή: Εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Ο Μιλιβόγεβιτς, η αφορμή και η εκλογή MVP

σε ένα ματς χωρίς μια κλασική ευκαιρία...

του Γιώργου Χαλά

Θα το πω όσο πιο ξεκάθαρα  γίνεται: νομίζω ότι είναι πο­λύ κρίμα και άδικο όλο αυτό που γίνεται με τον Φέισα. Και είμαι α­πόλυτα σίγουρος πως στο τέλος μόνο καλός για τον ποδοσφαιριστή δεν θα αποδειχθεί όλος αυτός ο «τεχνητός» ντόρος που δημιουρ­γείται γύρω από το όνομα του...

Αν είχα τη δυνατότητα να είμαι μπροστά στις συνομιλίες του Καντονά με τους ανθρώπους του Ολυμπιακού, για να ορκιστώ στο παιδί μου ότι ο «βασιλιάς» Ερίκ πράγματι έμεινε ξερός/άφωνος/άναυδος με την εικόνα του Λιούμπομιρ κόντρα στον ΠΑΟΚ. Επομένως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να εμπιστευτώ τις «ερυθρόλευκες» διαρροές, βάσει των οποίων μεταφέρθηκε στον Τύπο και από εκεί στους αναγνώστες ο θαυμασμός του Γάλλου αστέρα για τον Σέρβο μέσο του Θρύλου. Το θέμα μας όμως δεν είναι τι είπε ο Καντονά και αν το είπε έτσι ακριβώς όπως το μετέφεραν οι «ερυθρόλευκοι»...

Αρκετοί φίλοι μού έστει­λαν μηνύματα την πε­ρασμένη εβδουάδα, επισημαί­νοντας μου ότι ο Φέισα φι­γουράρει σχεδόν σε καθημε­ρινή βάση σε κάποια συγκε­κριμένα πρωτοσέλιδα. Αφορ­μή για αυτό το πολυήμερο λιβάνισμα ήταν η εμφάνιση του κόντρα στη Σκωτία την προη­γούμενη Τρίτη. Τονίζω τη λέ­ξη «αφορμή» και τη χρησιμο­ποιώ σκοπίμως αντί της «αι­τίας», έτσι ώστε να γίνει κα­τανοητή η διαφορά. Οφείλω να ομολογήσω πως το είδα το συγκεκριμένο ματς, εννοείται με το βλέμμα στραμμένο κυ­ρίως στον Φέισα. Απέναντι σε μια κυριολεκτικά ανύπαρκτη ομάδα, τη μακράν τελευταία του Α' ομίλου, κάτω από την Ουαλία και τα Σκόπια, οι Σέρβοι κυριάρχησαν απόλυτα σε κατοχή μπάλας από το 1ο λεπτό, αν και τελικά άνοιξαν το σκορ στο 60’. Οι Σέρβοι, που μόλις λίγες μέρες πριν είχαν «φλερτάρει» με τον διασυρμό στην Κροατία, γλιτώνοντας μονάχα με δύο γκολ παθητι­κό. Τι είδα λοιπόν σε εκείνο το ματς; Είδα τον νεαρό Μιλιβόγεβιτς να κρατά εντελώς μόνος του τον άξονα στο α­νασταλτικό κομμάτι (δείγμα όχι τόσο των ικανοτήτων του όσο της πλήρους ανυπαρξίας των Σκωτσέζων), δίνοντας στον Φέισα το δικαίωμα να λειτουργεί περισσότερο ως ε­πιτελικός παρά ως αμυντικός μέσος. Για να καταλάβετε, μέχρι κάποιο χρονικό σημείο ο Λιούμπο ήταν πρώτος σε τελικές προσπάθειες, τρανή απόδειξη για το πόσες φορές έφτασε κοντά ή εντός ορίων της σκωτσέζικης περιοχής...

Είχε πράγματι συμμετοχή στο πρώτο γκολ της Σερβίας, αλλά όχι ακριβώς όπως παρουσιάστηκε από κάποια ΜΜΕ. Η συμμετοχή του ήταν αρνητική, δεδομέ­νου ότι ήταν εκείνος που έχασε μια πολύ μεγάλη ευκαι­ρία, πληρώνοντας την απόφαση να κάνει κοντρόλ στο ύψος του πέναλτι, λες και βρισκόταν στη μεσαία γραμ­μή. Το ότι η μπάλα από την κόντρα του αμυντικού στρώ­θηκε στον αμαρκάριστο Τζούρισιτς, που βρέθηκε μόνος με τα δίχτυα, είναι μια εντελώς άλλη ιστορία. Σε ό,τι έ­χει να κάνει με τον Φέισα, το μόνο που μπορεί να πιστω­θεί στη συγκεκριμένη φάση είναι μια μεγάλη χαμένη ευ­καιρία...

Βεβαίως, η αλήθεια ήταν πως έδειξε κεφάτος και με μεγά­λη διάθεση να βοηθήσει την ομάδα του. Η μπάλα πέρασε αμέτρητες φορές από τα πόδια του και εκ των πραγμάτων απο­δείχθηκε πως το κάκιστο τερέν του Νόβισαντ τον βοήθησε πά­ρα πολύ. Ίσως να ακούγεται οξύμωρο αυτό σε κάποιους, όμως εκείνοι που έχουν παίξει ποδόσφαιρο γνωρίζουν καλά πως ο κακός αγωνιστικός χώρος βοηθά πάντοτε εκείνους που κινού­νται σε αργό τέμπο, εις βάρος των ταχύτατων παικτών που δεν μπορούν να σταθούν καλά καλά στα πόδια τους. Εν ολίγοις, το πρόσημο από την παρουσία του στο Σερβία - Σκωτία ήταν σί­γουρα θετικότατο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δικαιολογού­νταν οι όποιες υπερβολές γράφτηκαν σε μερίδα του ελληνικού Τύπου...

Κάποια στιγμή, λίγο πριν από το τέ­λος της αναμέτρησης, ήρθε η ώρα να μαζευτούν οι κάρτες που δίνονται στους δημοσιογράφους για την εκλογή του MVP της αναμέτρησης. Μαζί με τη δική μου και αυτές των γύρω συναδέλ­φων μου μέτρησα τουλάχιστον 7-8 κάρ­τες δίχως όνομα, κενές. Δεν λέω ότι αυ­τό συνέβη με όλους, όμως σίγουρα η επι­λογή του «Πολυτιμότερου παίκτη» σε έ­να τέτοιο ματς έμοιαζε με ειρωνεία και κάμποσοι συνάδελφοι φαίνεται πως το εξέλαβαν ακριβώς έτσι. Αν όμως ερχό­ταν κάποιος και μου έβαζε το πιστόλι στον κρόταφο προκειμένου να αποφασί­σω, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα έβα­ζα το όνομα του Φέισα. Όχι γιατί θαμπώ­θηκα από την απόδοση του, αλλά γιατί ή­ταν ο πιο ορεξάτος από όλους, μαζί με τον Μανωλά που απλώς έκανε τη δου­λειά του: να εξαφανίζει τους αντίπαλους επιθετικούς, γρήγορους και αργούς...

Για ένα εικοσάλεπτο, το πρώτο του αγώνα, πίστεψα ότι ο Ολυ­μπιακός είχε μπει αποφασισμένος να λιώσει τον ΠΑΟΚ. Τεράστια κατοχή μπάλας και παιχνίδι στο μισό γήπεδο ήταν τα χαρακτηριστικά της εκκίνη­σης του ματς. Στην πορεία όμως απο­δείχθηκε πως όλο αυτό ήταν προσχε­διασμένο από τους Θεσσαλονικείς, οι οποίοι ήταν και παρέμειναν παθητικοί από την αρχή μέχρι το τέλος, γνωρί­ζοντας πως η ισοπαλία θα είναι για αυτούς ένας μικρός θρίαμβος. Και πράγματι, το γεγονός αυτό πιστοποί­ησε η απόφαση του Σαββίδη για πριμ, κίνηση που θα μου επιτρέψετε να πι­στεύω ότι μικραίνει πολύ την τρίτη ο­μάδα της βαθμολογίας αυτή τη στιγ­μή. Από την άλλη όμως, ίσως και να μην είναι έτσι τα πράγματα: όταν παίρνεις ισοπαλία από μια ομάδα που είναι 17 βαθμούς πάνω από σένα, ίσως να είναι επιτυχία. Και ας είναι αυ­τή πλήρως αδιάφορη, έχοντας εξα­σφαλίσει τον τίτλο δύο αγωνιστικές νωρίτερα. Εν ολίγοις, σε ένα ματς που το φαβορί δεν είχε έστω μια κλα­σική ευκαιρία για γκολ και σχεδόν ό­λους τους παίκτες του υστερήσαντες, η λογική επιλογής του ΜνΡ έμοιαζε με το ρητό που λέει πως στους τυ­φλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Μα­κάρι ο Φέισα να είναι το ίδιο και ακό­μα καλύτερος στη συνέχεια, ειδικά στον τελικό του Κυπέλλου. Και να α­ναδειχθεί και εκεί MVP, βοηθώντας τον Θρύλο να κάνει ένα ακόμα ντα­μπλ. Μέχρι τότε όμως ας τον αφήσου­με να δουλέψει σκληρά για τη βελτίω­ση του, δίχως υπερβολές και καθημε­ρινές αναφορές στο όνομα του, οι ο­ποίες σίγουρα θα του δημιουργήσουν έναν «αντιπερισπασμό» που μόνο κα­λό δεν θα του κάνει...

Πηγή: Εφημερίδα «Φως των Σπορ»

Ο Σεπτέμβρης, ο Ζίκο και η αλλαγή

που δεν μπορεί να πιστωθεί ένας νεοπροσληφθείς τεχνικός...

του Γιώργου Χαλά.

«Ρε συ Γιώργο, ο Μίτσελ είναι κανονικός προπονητής ή θα μας βγει Ζίκο;», ήταν η ερώτηση που μου έκαναν αρκετοί φίλοι όταν ανακοινώθηκε το όνομα του Ισπανού από την ΠΑΕ Ολυμπιακός. Μετά τη (νέα) μέτρια εμφάνιση του Θρύλου προχθές το βράδυ, το ερώτημα έχει υποστεί μια αναδιατύπωση: «Μήπως το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός να αφήσει τον Μίτσελ και να βρει έναν κανονικό προπονητή;»...

Την επομένη του ματς της Τρίπολης, δηλαδή του «ερυθρόλευκου» ντεμπούτου του Μίτσελ, ήμουν αρκετά συγκρατημένος και δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να παρασυρθεί όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοι. Δίχως να παραγνωρίζω το γεγονός πως η ομάδα έκανε αρκετές φάσεις στην επανάληψη, δεν μπορούσα να παραβλέψω το ότι ο Αστέρας έπαιζε με παίκτη λιγότερο και με τον Περόνε νοκ άουτ από νωρίς. Και αν δεν υπήρχε η ιδιοφυής ενέργεια του Μήτρογλου, η πρώτη απώλεια για τον Ισπανό στον πάγκο του Ολυμπιακού θα είχε έρθει με το «καλημέρα»...

Ακόμα και αν ο Θρύλος έκανε το καλύτερο ματς της δεκαετίας, θα ήμουν και πάλι συγκρατημένος στα όποια εγκώμια για τον Ισπανό. Όπως επίσης θα ήμουν συγκρατημένος στην κριτική μου σε περίπτωση κακής εμφάνισης και ήττας. Κανείς νεοπροσληφθείς προπονητής στον κόσμο δεν μπορεί να πιστωθεί την ξαφνική αλλαγή στην εικόνα της ομάδας του, σε σχέση με τον προκάτοχο του, ειδικά όταν αυτή είναι θετική. Μπορεί να έχεις τον καλύτερο προπονητή του κόσμου, να αναγκαστείς να τον απολύσεις μετά από κάποια αρνητικά αποτελέσματα, να προσλάβεις τον χειρότερο και η ομάδα σου να αρχίσει να νικά και να παίζει καλύτερα. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί πολλάκις, έστω και αν οι όροι δεν ήταν τόσο απόλυτοι όσο αυτοί που έθεσα πιο πάνω. Το θέμα είναι τι γίνεται σε βάθος χρόνου, όταν ξεθωριάσει η όποια «ευφορία» από την αλλαγή κλίματος, δηλαδή μετά από κάποιες εβδομάδες ή μήνες. Το έργο αυτό δεν έχει παιχτεί μονάχα στον Ολυμπιακό κατά το παρελθόν, αλλά σε όλες σχεδόν τις ομάδες του κόσμου...

Δυστυχώς, το πρώτο δείγμα του Μίτσελ δεν είναι θετικό, όσο και αν προσπαθήσει κάποιος να σας πείσει για το αντίθετο. Ακόμα και οι καλές προθέσεις του με τη χρησιμοποίηση κάποιων Ελλήνων παικτών αρχίζουν να γίνονται παρεξηγήσιμες: ο Βλαχοδήμος  για παράδειγμα, με εξαίρεση το πολύ καλό αλλά ανούσιο ματς κόντρα στη Λεβάντε, άντε και κάποιες «εξάρσεις» στην Ξάνθη όπου έχασε μερικές κλασικές ευκαιρίες, δεν έχει πείσει ακόμη ότι είναι τόσο καλύτερος από τον Φετφατζίδη, ώστε να αφήνει καθηλωμένο τον Γιάννη στον πάγκο ή κάποιον άλλο παίκτη. Από την άλλη, βλέποντας τον Βλαχοδήμο σε τόσο πολλά και συνεχόμενα ματς, οι άνθρωποι του Ολυμπιακού θα έχουν τη δυνατότητα να αξιολογήσουν με ακρίβεια την περίπτωση του το καλοκαίρι, ενόψει της νέας σεζόν. Το ίδιο θα συμβεί με τον Παπάζογλου, αλλά και με τον ίδιο τον Φετφατζίδη, ο οποίος δείχνει τον τελευταίο καιρό σοβαρά σημάδια ανάκαμψης, θυμίζοντας κάτι από τον παίκτη που όλοι πιστέψαμε πως θα μεγαλουργήσει εν ευθέτω χρόνω...

Θα είναι άδικο ή έστω βιαστικό να κριθεί οριστικά και αμετάκλητα ο Μίτσελ ύστερα από δυο μήνες στην ομάδα. Συν τοις άλλοις, έχει το ελαφρυντικό και τη σοβαρή δικαιολογία πως αυτή η ομάδα δεν είναι «δική του». Είναι η ομάδα που χτίστηκε το καλοκαίρι επί Ζαρντίμ και που στα χέρια του Πορτογάλου έφτασε να είναι αήττητη για 17 αγωνιστικές και τρίτη στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ με εννιά βαθμούς. Δεν λέω «η ομάδα του » Ζαρντίμ», διότι θα ήταν άδικο να χρεώσουμε ολόκληρο τον σχεδιασμό(;) στον Λεονάρντο: δεν νομίζω ο Λεονάρντο να σχεδίασε την πώληση του Μιραλάς δέκα μέρες πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, τη μη αντικατάσταση του ή την απόκτηση του «αντι-Μέλμπεργκ» μέσα στο Δεκαπενταύγουστο. Και πολλές άλλες μικρές «λεπτομέρειες» που τον ανάγκασαν να «αναδιπλωθεί» πριν καν η ομάδα πάει στη Βέροια για την πρεμιέρα. Όπως, λοιπόν, ο Μίτσελ δεν έχει καμιά απολύτως ευθύνη στα καλά αυτής της ομάδας, έτσι δεν έχει ευθύνη και στα άσχημα. Είναι όμως γραφικό να βλέπω ανθρώπους που αποθέωναν τον Ισπανό μετά την Τρίπολη και την Ξάνθη, σήμερα να «θυμούνται» ότι η ομάδα δεν είναι δική του...

Από τις πρώτες πρώτες μέρες του Μίτσελ στην Αθήνα, είχα γράψει πως το έργο του θα κριθεί τον Σεπτέμβρη. Όχι «από Σεπτέμβρη», αλλά τον Σεπτέμβρη. Τότε θα συμπληρώνει οκτώ μήνες στην ομάδα, θα έχει την πλήρη ευθύνη για τις επιλογές του καλοκαιριού, ενώ θα έχει εκπνεύσει και η περίοδος χάριτος της φετινής μισής σεζόν. Με το που θα ξεκινήσει το νέο πρωτάθλημα όμως και κυρίως το νέο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Μίτσελ θα αρχίσει να κρίνεται δίχως κανένα ελαφρυντικό. Και μαζί του βεβαίως, θα κριθεί και η διοίκηση, ακριβώς όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις: Αν ο Ολυμπιακός του Ισπανού τα πάει καλά, θα είναι θετικός και ο αντίκτυπος για την ΠΑΕ. Αν όχι, το ακριβώς αντίθετο. Μέχρι τότε όμως, μέχρι δηλαδή να φανεί το τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο Μίτσελ και ποια συστατικά θα χρησιμοποιήσει για να το πετύχει, οφείλουμε να είμαστε αρκετά επιεικείς μαζί του. Η επιείκεια θα εκλείψει νωρίτερα μονάχα σε περίπτωση απώλειας του Κυπέλλου, αν και θέλω να πιστεύω ότι ο Θρύλος δεν χρειάζεται καν προπονητή προκειμένου να νικήσει μέσα στο ΟΑΚΑ τον ΠΑΟΚ ή τον Αστέρα Τρίπολης...

Πηγή: Εφημερίδα «Φως των Σπορ»

ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΑΘΛΟΥΜΕΝΩΝ

Ο θάνατος του Άγγελου Τσιπούρα ας είναι η αφορμή για ΜΙΑ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.

*** Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ενός 16χρονου είναι η μεγαλύτερη τραγωδία, είναι το  πιο επώδυνο γεγονός για την ανθρώπινη φύση

* ΕΙΔΙΚΑ όταν πρόκειται για θάνατο αιφνίδιο, για θάνατο αναπάντεχο, στα ξαφνικά, εκεί που κανείς δεν το περίμενε, δεν το είχε φανταστεί ούτε στον χειρότερο εφιάλτη του

* ΔΕΝ προσφέρεται αυτό το θέμα για συνήθη δημοσιογραφική κάλυψη, πόσο μάλλον για δημοσιογραφική εκμετάλλευση

* ΑΝΤΙΘΕΤΑ, νομίζω ότι προσφέρεται για τη δημοσιογραφική ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ και ανάλυση του ευρύτερου πλαισίου

* ΑΥΤΟΥ που μπορούμε να ονομάσουμε έλεγχο της υγείας των αθλουμένων

* Ή, ΠΙΟ εξειδικευμένα, υγεία στο ποδόσφαιρο.

***ΠΡΟΧΩΡΑΩ στο ρεπορτάζ, μόνο και μόνο επειδή πιστεύω ότι με την καταγραφή των ισχυόντων στη σημερινή κοινωνία ίσως κάπου να βοηθήσω να μην ξανάχουμε τέτοια γεγονότα, με θύματα παιδιά που αθλούνται, χωρίς να πρέπει λόγω προβλημάτων υγείας (που πολλές φορές ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ, διότι δεν δίνουν συμπτώματα) να επιδίδονται στο είδος της άθλησης που επιδίδονται

* Ο ΘΑΝΑΤΟΣ του Αγγέλου Τσιπούρα είναι η αφορμή για μία γενικότερη θεώρηση του πολύπλοκου και παραγνωρισμένου προβλήματος που λέγεται ιατρικός έλεγχος αθλουμένων.

***ΤΟ πόρισμα του ιατροδικαστή αναφέρει συγκεκριμένα ότι ο θάνατος του Αγγέλου οφείλεται σε «οξύ εγκεφαλικό και πνευμονικό οίδημα, παθολογικής αιτιολογίας»

* ΚΑΙ μόνο από την ανάγνωση αυτού του πορίσματος γίνεται εμφανές ότι ο Τσιπούρας δεν έπρεπε να παίζει ποδόσφαιρο
* Ή, ΙΣΩΣ, δεν θα πείραζε να παίζει ποδόσφαιρο, αν η κατάσταση της υγείας του είχε ελεγχθεί και είχε αντιμετω­πισθεί εγκαίρως.

***ΤΟ θέμα μας όμως, όπως είπαμε, δεν είναι αυτό καθεαυτό το τραγικό γεγονός, ο θάνατος του Αγγέλου · ΕΙΝΑΙ γενικότερα τι συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με το θέμα της υγείας όλων όσων ασχολούνται με αυτό και τι μέλλει να συμβεί στο άμεσο μέλλον.

Οι εκατόν δέκα στους χίλιους είχαν αποδειχθεί «εν δυνάμει νεκροί»!

ΕΡΩΤΗΣΗ πρώτη * ΥΠΑΡΧΕΙ ιατρική εξέταση πριν ένας παίκτης αποφασίσει να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο;

* ΕΔΩ οι απαντήσεις... ποικίλλουν!

* ΚΑΤΑΡΧΑΣ δεν υπάρχει υπεύθυνος φορέας που θα το διαπιστώσει

* ΚΑΘΕ Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων ακολουθεί τη δική της τακτική

* ΠΟΛΛΑ λέγονται και θρυλούνται και αν είναι αλήθεια έστω τα μισά, τότε μιλάμε για ένα διαβρωμένο, ένα σάπιο, ένα ΑΡΡΩΣΤΟ σύστημα... υγείας.

***ΤΟ καθεστώς που φαίνεται να επικρατεί είναι η λίστα υγείας

* ΜΙΑ ομάδα δηλαδή ή μια ΕΠΣ προμηθεύεται ιατρικές βεβαιώσεις βάσει μιας λίστας ποδοσφαιριστών που προωθεί σε ιατρούς

* ΤΑ πιστοποιητικά δίδοντα είτε κατόπιν εξετάσεων πρόχειρων, που δεν εξασφαλίζουν απολύτως τίποτα, ή και... χωρίς να προηγηθούν εξετάσεις!

*** ΤΟ κόστος έκδοσης ενός τέτοιου πιστοποιητικού μπορεί να ξεπερνάει και τα εκατό ευρώ το κεφάλι, που στο τέλος επιβαρύνουν τις τσέπες των συγγενών των μικρών ποδοσφαιριστών

* ΑΠΟ αυτά τα χρήματα, είναι άγνωστο πόσα πάνε στον γιατρό και πόσα αποτελούν έσοδα της ΕΠΣ ή και άλλων προσώπων.

***ΣΤΗΝ καλύτερη των περιπτώσεων, όταν δηλαδή γίνεται πραγματικός έλεγχος υγείας των υποψηφίων ποδοσφαιριστών, γίνεται ένα καρδιογράφημα και μία γενική αίματος

* ΑΥΤΑ όμως δεν εξασφαλίζουν τίποτα και δεν εγγυώνται τίποτα

*ΣΤΟΝ υγειονομικό κανονισμό της ΕΠΟ είναι καταχωρισμένες επακριβώς οι εξετάσεις που ΠΡΕΠΕΙ να γίνονται προκειμένου να εκδοθεί δελτίο στον υποψήφιο ποδοσφαιριστή.

***ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για υπερηχοκαρδιογράφημα, που ελέγχει τις βαλβίδες, τα αγγεία και διαπιστώνει αν υπάρχει μυοκαρδιοπάθεια

*ΟΛΑ αυτά δεν είναι δυνατόν να διαγνω­σθούν με ένα απλό καρδιογράφημα ή μία εξέταση αίματος.

***ΠΡΙΝ από μερικά χρόνια η ΕΠΟ ξεκίνησε ένα πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα, αυτό της κάρτας υγείας

* ΤΟ πρόγραμμα αυτό έφτασε μέχρι τα πρόθυρα της ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ, αφού πρόλαβαν και αγοράστηκαν πανάκριβα ιατρικά μηχανήματα ακριβείας και εγκαταστάθηκαν στην πλειοψηφία των Ενώσεων Ποδοσφαιρικών Σωματείων (ΕΠΣ)

* ΤΟ πρόγραμμα αυτό ξεκίνησε πιλοτικά, σε οκτώ σταθμούς σε όλη την Ελλάδα, με εντυπωσιακά αλλά συνάμα και ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΑ αποτελέσματα όπως αυτό:

***ΣΕ χίλιους εξετασθέντες με τη μέθοδο αυτή, οι ΕΚΑΤΟΝ ΔΕΚΑ αποδείχθηκε ότι ήταν «εν δυνάμει νεκροί»!

* ΔΗΛΑΔΗ αν τους εκδιδόταν δελτίο και έπαιζαν ποδόσφαιρο επαγγελματικό, θα έθεταν τη ζωή τους σε άμεσο κίνδυνο!

Η «άνωθεν εντολή» και η κόντρα Ορφανού - Αβραμόπουλου

ΤΟ αντίτιμο που θα ήταν υποχρεωμένος ο κάθε ποδοσφαιριστής να πληρώσει ώστε να υποβληθεί στις εξετάσεις ήταν ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ευρώ

* ΚΑΙ αυτό όταν οι ανάλογες εξετάσεις σε μεγάλα νοσοκομειακά συγκροτήματα απαιτούν ποσό 250 έως 300 ευρώ!

***ΑΥΤΑ όμως τα ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ευρώ του κάθε αθλητή, αν καταβάλλονταν από τον ίδιο στην Ένωση του, θα «ΕΛΕΙΠΑΝ» σίγουρα από τα έσοδα κάποιων ιατρών ή ιατρικών κέντρων σε διάφορες πόλεις

* ΑΥΤΟΙ δηλαδή έχαναν το ψωμί τους και είναι χαρακτηριστικό ότι σε ΕΠΣ της Κεντρικής Ελλάδας το σύστημα δεν εφαρμόστηκε ποτέ, διότι το σταμάτησε ο τοπικός ιατρικός σύλλογος

***Η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ιατρική εξέταση, πιστοποιημένη από την ΕΠΟ, υπάρχει και προβλέπεται σε πρόσφατο νόμο, αλλά δεν εφαρμόστηκε παρά μόνο πιλοτικά, σε μερικές ΕΠΣ, όπως προαναφέραμε

* ΣΤΙΣ 14 Σεπτεμβρίου του 2008 μάλιστα είχε διοργανωθεί από την ΕΠΟ η παρουσίαση της επίσημης έναρξης της λειτουργίας της κάρτας υγείας, με τις εξετάσεις που είπαμε.

***ΜΕΧΡΙ εκείνη την ημέρα, την παραμονή της παρουσίασης, το κράτος δεν ήταν μόνο σύμφωνο αλλά και χορηγός της όλης προσπάθειας, την οποία είχε «εναγκαλιστεί» και υποστηρίξει ο τότε υπουργός Υγείας κ. Αβραμόπουλος.

***ΚΑΙ ενώ είχαν εκδοθεί και σταλεί οι προσκλήσεις για την εκδήλωση, ξαφνικά έπεσε το τηλεφώνημα σε παράγοντες της ΕΠΟ από τον ίδιο τον κ. Αβραμόπουλο:

* «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ το, δεν θα γίνει»!

* ΕΚΠΛΗΚΤΟΙ οι άνθρωποι της ΕΠΟ ρώτησαν για ποιο λόγο σταματάει την τελευταία στιγμή ένα τέτοιο έργο

* ΚΑΙ τότε, ο ίδιος ο υπουργός Υγείας αποκάλυψε:

***Ο ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ Αθλητισμού (Γιώργος Ορφανός) είχε πάει στον ίδιο τον πρωθυπουργό (Κώστας Καραμανλής) και είχε ζητήσει να ματαιωθεί αυτή η λειτουργία της ΕΠΟ, διότι «ο Αβραμόπουλος μπαίνει στα δικά μας χωράφια για τη δική του προβολή» και υπήρχαν και πολλές αντιδράσεις από ιατρικούς συλλόγους.

Αισιόδοξη συγκυρία: συμφωνούν και αναλαμβάνουν δράση για τη θέσπιση της υποχρεωτικής κάρτας υγείας οι τρεις γιατροί της ΕΠΟ και ο Γιάννης Ιωαννίδης

ΕΡΩΤΗΣΗ δεύτερη: ΤΙ γίνεται από δω και πέρα;

* ΑΥΤΗ τη στιγμή μπορούμε να αισιοδοξούμε για κάτι καλύτερο

* ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο συγκυρίες που φαίνεται πως μπορούν να λειτουργήσουν αρμονικά

* Η ΠΡΩΤΗ, ότι στη διοίκηση της ΕΠΟ βρίσκονται ΤΡΕΙΣ ΓΙΑΤΡΟΙ, οι οποίοι και αποτελούν την Υγειονομική της Επιτροπή

* ΕΙΝΑΙ οι κ. κ. Γιώργος Σαρρής (πρόεδρος ΕΠΟ), Γιάννης Οικονομίδης (πρόεδρος της Υγειονομικής  Επιτροπής) και  Γιώργος Βούρβαχης (πρόεδρος της ΕΠΣ Χανίων και μέλος του ΔΣ της ομοσπονδίας).

***Η ΔΕΥΤΕΡΗ συγκυρία είναι ότι στο πόστο του υφυπουργού Αθλητισμού βρίσκεται ένας εξαιρετικά ευαίσθητος άνθρωπος σε θέματα νεολαίας και υγείας των αθλουμένων

* Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ιωαννίδης, που όχι μόνον έχει θετική γνώμη για την κάρτα υγείας της ΕΠΟ, αλλά θέλει να την επεκτείνει κιόλας, σαν θεσμό, και στα άλλα αθλήματα!

***ΣΤΗΝ προσεχή συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΠΟ πρόκειται να αποφασιστεί οριστικά και τελεσίδικα η κάρτα υγείας να γίνει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ για ΟΛΕΣ τις ΕΠΣ, μερικές εκ των οποίων ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΑΚΟΜΑ, προφανώς για να μη χάσουν κάποια... «προνόμια» που αφορούν τα έσοδα των «ακαδημιών» και των διαφόρων συλλόγων τους.

***ΕΙΧΑΜΕ φτάσει στο εξαιρετικά γελοίο σημείο δύο γειτονικές Ποδοσφαιρικές Ενώσεις, η της Αθήνας και η του Πειραιά, να ακολουθούν διαφορετικές πολιτικές σε αυτό το θέμα

* Η ΜΙΑ να αναγκάζει τα σωματεία της να πληρώνουν για την κάρτα υγείας (15 ευρώ το κεφάλι, είπαμε) και η άλλη να μην ασχολείται καν και να αφήνει τα σωματεία της να κερδίζουν χρήματα για ψηφοθηρικούς λόγους.

***Η ΕΠΙΣΗΜΗ έναρξη της ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ έκδοσης κάρτας υγείας, ως προϋπόθεσης για να εκδοθεί δελτίο σε έναν ποδοσφαιριστή, προσδιορίζεται για τον προσεχή Ιούνιο

*ΚΑΝΕΙΣ δεν πρόκειται να εξασφαλίζει δελτίο ποδοσφαιριστή από κει και πέρα αν δεν του δοθεί η κάρτα υγείας του, που θα σημαίνει ότι μπορεί να παίζει ποδόσφαιρο χωρίς να κινδυνεύει η ζωή του.

***ΣΥΜΦΩΝΑ με το υπεραισιόδοξο σίγουρα σχέδιο (διότι... στην Ελλάδα ζούμε), προβλέπεται να λειτουργήσουν ένας υγειονομικός σταθμός σε κάθε ΕΠΣ, εκτός από τις μεγάλες (Αθήνας, Πειραιά, Θεσσαλονίκης), όπου θα λειτουργήσουν τρεις ή τέσσερις σταθμοί σε καθεμία.

***ΕΠΙΣΗΣ, θα καταβληθεί προσπάθεια για τις επαρχιακές Ενώσεις να τεθούν σε λειτουργία πλωτοί σταθμοί (όπως π.χ. το «Δελφίνι της Αγάπης» στη Δωδεκάνησο), πλήρως εξοπλισμένοι, οι οποίοι θα μετακινούνται στα νησιά και θα μπορούν να εξετάζουν και να εκδίδουν επιτόπου την κάρτα υγείας ποδοσφαιριστή.

Πηγή: Εφημερίδα «Φως» των Σπορ, Μανώλης Γαβαθιώτης, «Πολλά εν ολίγοις»