Ο Σεπτέμβρης, ο Ζίκο και η αλλαγή

που δεν μπορεί να πιστωθεί ένας νεοπροσληφθείς τεχνικός...

του Γιώργου Χαλά.

«Ρε συ Γιώργο, ο Μίτσελ είναι κανονικός προπονητής ή θα μας βγει Ζίκο;», ήταν η ερώτηση που μου έκαναν αρκετοί φίλοι όταν ανακοινώθηκε το όνομα του Ισπανού από την ΠΑΕ Ολυμπιακός. Μετά τη (νέα) μέτρια εμφάνιση του Θρύλου προχθές το βράδυ, το ερώτημα έχει υποστεί μια αναδιατύπωση: «Μήπως το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός να αφήσει τον Μίτσελ και να βρει έναν κανονικό προπονητή;»...

Την επομένη του ματς της Τρίπολης, δηλαδή του «ερυθρόλευκου» ντεμπούτου του Μίτσελ, ήμουν αρκετά συγκρατημένος και δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να παρασυρθεί όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοι. Δίχως να παραγνωρίζω το γεγονός πως η ομάδα έκανε αρκετές φάσεις στην επανάληψη, δεν μπορούσα να παραβλέψω το ότι ο Αστέρας έπαιζε με παίκτη λιγότερο και με τον Περόνε νοκ άουτ από νωρίς. Και αν δεν υπήρχε η ιδιοφυής ενέργεια του Μήτρογλου, η πρώτη απώλεια για τον Ισπανό στον πάγκο του Ολυμπιακού θα είχε έρθει με το «καλημέρα»...

Ακόμα και αν ο Θρύλος έκανε το καλύτερο ματς της δεκαετίας, θα ήμουν και πάλι συγκρατημένος στα όποια εγκώμια για τον Ισπανό. Όπως επίσης θα ήμουν συγκρατημένος στην κριτική μου σε περίπτωση κακής εμφάνισης και ήττας. Κανείς νεοπροσληφθείς προπονητής στον κόσμο δεν μπορεί να πιστωθεί την ξαφνική αλλαγή στην εικόνα της ομάδας του, σε σχέση με τον προκάτοχο του, ειδικά όταν αυτή είναι θετική. Μπορεί να έχεις τον καλύτερο προπονητή του κόσμου, να αναγκαστείς να τον απολύσεις μετά από κάποια αρνητικά αποτελέσματα, να προσλάβεις τον χειρότερο και η ομάδα σου να αρχίσει να νικά και να παίζει καλύτερα. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί πολλάκις, έστω και αν οι όροι δεν ήταν τόσο απόλυτοι όσο αυτοί που έθεσα πιο πάνω. Το θέμα είναι τι γίνεται σε βάθος χρόνου, όταν ξεθωριάσει η όποια «ευφορία» από την αλλαγή κλίματος, δηλαδή μετά από κάποιες εβδομάδες ή μήνες. Το έργο αυτό δεν έχει παιχτεί μονάχα στον Ολυμπιακό κατά το παρελθόν, αλλά σε όλες σχεδόν τις ομάδες του κόσμου...

Δυστυχώς, το πρώτο δείγμα του Μίτσελ δεν είναι θετικό, όσο και αν προσπαθήσει κάποιος να σας πείσει για το αντίθετο. Ακόμα και οι καλές προθέσεις του με τη χρησιμοποίηση κάποιων Ελλήνων παικτών αρχίζουν να γίνονται παρεξηγήσιμες: ο Βλαχοδήμος  για παράδειγμα, με εξαίρεση το πολύ καλό αλλά ανούσιο ματς κόντρα στη Λεβάντε, άντε και κάποιες «εξάρσεις» στην Ξάνθη όπου έχασε μερικές κλασικές ευκαιρίες, δεν έχει πείσει ακόμη ότι είναι τόσο καλύτερος από τον Φετφατζίδη, ώστε να αφήνει καθηλωμένο τον Γιάννη στον πάγκο ή κάποιον άλλο παίκτη. Από την άλλη, βλέποντας τον Βλαχοδήμο σε τόσο πολλά και συνεχόμενα ματς, οι άνθρωποι του Ολυμπιακού θα έχουν τη δυνατότητα να αξιολογήσουν με ακρίβεια την περίπτωση του το καλοκαίρι, ενόψει της νέας σεζόν. Το ίδιο θα συμβεί με τον Παπάζογλου, αλλά και με τον ίδιο τον Φετφατζίδη, ο οποίος δείχνει τον τελευταίο καιρό σοβαρά σημάδια ανάκαμψης, θυμίζοντας κάτι από τον παίκτη που όλοι πιστέψαμε πως θα μεγαλουργήσει εν ευθέτω χρόνω...

Θα είναι άδικο ή έστω βιαστικό να κριθεί οριστικά και αμετάκλητα ο Μίτσελ ύστερα από δυο μήνες στην ομάδα. Συν τοις άλλοις, έχει το ελαφρυντικό και τη σοβαρή δικαιολογία πως αυτή η ομάδα δεν είναι «δική του». Είναι η ομάδα που χτίστηκε το καλοκαίρι επί Ζαρντίμ και που στα χέρια του Πορτογάλου έφτασε να είναι αήττητη για 17 αγωνιστικές και τρίτη στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ με εννιά βαθμούς. Δεν λέω «η ομάδα του » Ζαρντίμ», διότι θα ήταν άδικο να χρεώσουμε ολόκληρο τον σχεδιασμό(;) στον Λεονάρντο: δεν νομίζω ο Λεονάρντο να σχεδίασε την πώληση του Μιραλάς δέκα μέρες πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, τη μη αντικατάσταση του ή την απόκτηση του «αντι-Μέλμπεργκ» μέσα στο Δεκαπενταύγουστο. Και πολλές άλλες μικρές «λεπτομέρειες» που τον ανάγκασαν να «αναδιπλωθεί» πριν καν η ομάδα πάει στη Βέροια για την πρεμιέρα. Όπως, λοιπόν, ο Μίτσελ δεν έχει καμιά απολύτως ευθύνη στα καλά αυτής της ομάδας, έτσι δεν έχει ευθύνη και στα άσχημα. Είναι όμως γραφικό να βλέπω ανθρώπους που αποθέωναν τον Ισπανό μετά την Τρίπολη και την Ξάνθη, σήμερα να «θυμούνται» ότι η ομάδα δεν είναι δική του...

Από τις πρώτες πρώτες μέρες του Μίτσελ στην Αθήνα, είχα γράψει πως το έργο του θα κριθεί τον Σεπτέμβρη. Όχι «από Σεπτέμβρη», αλλά τον Σεπτέμβρη. Τότε θα συμπληρώνει οκτώ μήνες στην ομάδα, θα έχει την πλήρη ευθύνη για τις επιλογές του καλοκαιριού, ενώ θα έχει εκπνεύσει και η περίοδος χάριτος της φετινής μισής σεζόν. Με το που θα ξεκινήσει το νέο πρωτάθλημα όμως και κυρίως το νέο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Μίτσελ θα αρχίσει να κρίνεται δίχως κανένα ελαφρυντικό. Και μαζί του βεβαίως, θα κριθεί και η διοίκηση, ακριβώς όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις: Αν ο Ολυμπιακός του Ισπανού τα πάει καλά, θα είναι θετικός και ο αντίκτυπος για την ΠΑΕ. Αν όχι, το ακριβώς αντίθετο. Μέχρι τότε όμως, μέχρι δηλαδή να φανεί το τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο Μίτσελ και ποια συστατικά θα χρησιμοποιήσει για να το πετύχει, οφείλουμε να είμαστε αρκετά επιεικείς μαζί του. Η επιείκεια θα εκλείψει νωρίτερα μονάχα σε περίπτωση απώλειας του Κυπέλλου, αν και θέλω να πιστεύω ότι ο Θρύλος δεν χρειάζεται καν προπονητή προκειμένου να νικήσει μέσα στο ΟΑΚΑ τον ΠΑΟΚ ή τον Αστέρα Τρίπολης...

Πηγή: Εφημερίδα «Φως των Σπορ»