Ο Μονομάχος» Μακέντα στη Μάντσεστερ....

Γράφει ο Ηλίας Καραγιάννης
Προσπαθούσε με λύσσα να αιχμαλωτίσει το χαμόγελο που ήταν έτοιμο να ανθίσει στο πρόσωπο του. Ο Ντέλιο Ρόσι ήταν ολότελα απροετοίμαστος για έναν 16χρονο με την κορμοστασιά του Λού­κα Τόνι, την ταχύτητα του Τομάσο Ρόκι και το απαράμιλλο τελεί­ωμα των φάσεων που διαθέτει ο Πίπο Ιντζάγκι. Ήταν ο ιδεοτυπικός επιθετικός που θα δημιουργούσε αν κάποτε του έδινε κάποι­ος την ευκαιρία. Και τον είχε ακατέργαστο «ανθό του υπεδά­φους» στην προετοιμασία της Λάτσιο το 2007.
Το ταλέντο του Φε­ντερίκο Μακέντα ήταν πολύ μεγάλο για να φυλακιστεί στα κλει­στοφοβικά σύνορα της ξεπεσμένης αριστοκράτισσας του ιταλι­κού ποδοσφαίρου, όπως αποδείχθηκε και στο πρώτο δείγ­μα γραφής που πα­ρέδωσε στο «Θέα­τρο των Ονείρων» ο 17χρονος επιθετι­κός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Με την άρτια τεχνική του κατάρτιση κοντρόλαρε την μπάλα με το δεξί, γύρισε το σώμα του και εξαπέ­λυσε με το ίδιο πόδι, χωρίς να βλέπει, α­ποδεικνύοντας την απίστευτη αίσθηση του χώρου που έχει, έναν τηλεκατευθυ­νόμενο κεραυνό στο παραθυράκι του Μπραντ Φρίντελ της Αστον Βίλα! Ήταν η ολική επαναφορά της Μάντσεστερ στην οδό για την κα­τάκτηση του πρωτα­θλήματος, υπογε­γραμμένη από έναν 17χρονο Ιταλό που έχει συμπληρώσει μόλις 1,5 χρόνο στην Αγγλία και εί­ναι ο «protege» του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ στις ρεζέρβες της Γιουνάιτεντ!
Ένας παίκτης που θυμίζει τον Νορβηγό στην ευχέρεια σκοραρίσματος, με χίλια διαφορετικά βέλη στη φαρέτρα του, τα οποία εξακοντίζει όταν λαμβάνει την μπάλα στην περιοχή. Το απέδειξε και πριν από μία εβδομάδα, ό­ταν σκόραρε τρία γκολ απέναντι στη Νιούκαστλ σε παιχνίδι για τις ρεζέρβες, γεγονός που δεν διέλαθε της προσοχής του σερ Άλεξ Φέργκιουσον...

Τα 80.000 ευρώ, τα ματς τένις και η απαγορευμένη σαμπάνια
Την ώρα που σκόραρε απέναντι στην Άστον Βίλα έτρεξε προς τους γονείς του που βρίσκονταν στην εξέδρα ευχόμενοι να αγωνιστεί έ­στω και για μερικά δευτερόλεπτα. Ήταν ο πατήρ Μακέντα που δεν είχε δεύτερη σκέψη όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πρότεινε το κα­λοκαίρι του 2007 σχεδόν 80.000 ευρώ τον μήνα για να λιώσουν σαν νιφάδες χιονιού οι αντιστάσεις της οικογένειας στο ενδεχόμενο με­τακόμισης του γιου τους στην Αγγλία.
Τα χρήματα ήταν αρκετά για να μεταναστεύσουν όλοι μαζί, με τον πιτσιρικά που εκτονώνεται στα κορτ του τένις όταν φεύγει από τους αγωνιστικούς χώρους, νικώ­ντας τον 16χρονο συμπατριώτη του Ντάβιντε Πετρούτσι που άρπαξε η Γιουνάιτεντ το περασμένο καλοκαίρι από τη Ρόμα!
«Είχε τελειώσει ένα ματς με τη Λάτσιο και με πλησίασε ένας σκάουτερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, εκδηλώνοντας το εν­διαφέρον της αγγλικής ομάδας. Ενθουσιάστηκα, αλλά δεν τον πίστεψα και πολύ μέχρι να μας γίνει επίσημη πρόταση», θυμάται ο ήρωας της Κυριακής για τους «κόκκινους διάβολους».
Ο «Κίκο», όπως είναι το παρανόμι του, που περιδινείται σε μια χοάνη εκστατικής ευφορίας.
«Είναι η μέρα των ονείρων μου», έλεγε την Κυριακή στην πρώτη του συνέντευξη στην τηλεό­ραση, όπου ο Γκάρι Νέβιλ δεν τον άφησε να πιει τη σαμπάνια της ε­πιτυχίας επειδή δεν είναι ούτε καν ενήλικος.
«Ποιο ήταν το όνει­ρο μου; Να σκοράρω στο ντεμπούτο μου! Το μόνο που σκέφτηκα όταν η μπάλα ήρθε στα πόδια μου ήταν να σκο­ράρω. Γύρισα το σώμα μου, έκανα το σουτ και έτρεξα προς την οικογένεια μου. Είναι πολύ περήφανοι για μέ­να. Μου προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι πήρα την ευ­καιρία, όμως τώρα θέλω να συνεχίσω έτσι».

Η έπαρση του καλοντυμένου και η μουσική της Νάπολι.
Γέννημα θρέμμα Ρωμαίος, ένας ιδεοτυπικός Ιταλός, φωνακλάς και στιλάτος, πιστεύει ότι είναι ο πιο καλοντυμένος στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
«Δεν τίθεται ερώτημα περί τούτου», απαντά με μια δόση έπαρσης στα λόγια του πριν ξεσπάσει σε ένα παιδικό χαμόγελο.
Ξεκουφαίνει τους συμπαίκτες του με την υπόγεια μουσική της σκηνής της Νάπολι και υπόσχεται να τους μοιράσει cd με τα αγαπημένα του τραγούδια.
«Παρ' ότι έχω γεννηθεί στη Ρώμη, λατρεύω τη μουσική που παράγεται στη Νάπολι. Μπορώ να την ακούω με τις ώρες», λέει ο Φεντερίκο Μακέντα που μόνο ένα πράγμα του λείπει στο Μάντσεστερ.
«Η ζωή μού αρέσει πολύ εδώ. Είναι πιο ήρεμα από ό,τι στη Ρώμη, όπου τα αυτοκίνητα δημιουργούν κομφούζιο και δεν υπάρχει ηρεμία. Το μόνο που μου λείπει είναι ότι δεν υπάρχει ένα εστιατόριο με θαλασσινά μαγειρεμένα με τον ιταλικό τρόπο. Λατρεύω οτιδήποτε προέρχεται από τη θάλασσα», υποστηρίζει ο Μακέντα, ο οποίος από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκε καλοδεχούμενος ως ένας «μικρός διαβολάκος» στις τάξεις των μεγάλων.
«Η ζωή στη Γιουνάιτεντ είναι πάρα πολύ καλή. Παίζω στην καλύτερη ομάδα του κόσμου και αισθάνομαι πολύ περήφανος που συστήνο­μαι ως ποδοσφαιριστής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όταν ήρθα για πρώτη φορά εδώ, ένιωσα απίστευτα. Είναι τόσο διαφορετικά α­πό την Ιταλία, όπου είσαι εντελώς διαχωρισμένος από την πρώτη ομάδα. Εδώ βλέπεις όλους τους παίκτες από την πρώτη στιγμή, τους μιλάς, προπονείσαι μαζί τους και μετά τρώτε όλοι μαζί».
Αυτή η «λεπτομέρεια» όπως και η απαρασάλευτη επιμονή στις προπονήσεις είναι οι λόγοι που ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον τον συμπεριέλαβε στη λίστα των 30 ποδοσφαιριστών που έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ίσως στον «τελειοθήρα» Μακέντα δοθεί χρόνος συμμετοχής και στο σημερινό ματς με την Πόρτο, αν και ο ί­διος δεν δείχνει να νοιάζεται,
"θα πρέπει να βελτιώσω κάθε πτυχή του παιχνιδιού μου. Ιδιαίτερα όμως την κεφαλιά μου. Προσπαθώ να το κάνω αυτό στην προπόνηση. Όταν τελειώνει η καθημερινή προπόνηση, εγώ συνεχίζω για να διορθώσω τις ατέλειες μου".

Ο παροξυσμός του Facebook.
Πριν από το γκολ εναντίον της Άστον Βίλα ο Μακέντα είχε στη σελί­δα κοινωνικής δικτύωσης 690 θαυμαστές, σε μια σελίδα που είχε δημιουργηθεί για αυτόν. Λιγότερο από 24 ώρες αργότερα ο αριθμός είχε φτάσει τις 25.000!
Εξ αυτών και ο προπονητής του στις ρεζέρβες της Γιουνάιτεντ, Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ.
«Ο Μακέντα είναι πολύ μεγάλο ταλέντο. Έχει τρομερές ικανότητες και ευχέρεια στο σκοράρισμα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αφή­νεις την πατρίδα σου στα 16 και να έρχεσαι οε μια άλλη χώρα. Χρει­άζεται χρόνος για να προσαρμοστείς. Υπέγραψε συμβόλαιο τον πε­ρασμένο Αύγουστο και είμαστε πολύ ευχαριστημένοι μαζί του. Εί­ναι επαγγελματίας. Ένας νεαρός ποδοσφαιριστής με ταχύτητα που διαθέτει πολύ καλή τεχνική κατάρτιση», λέει ο Νορβηγός, λες και α­ποκαλύπτει δημοσίως όσα έχει πει στον σερ Άλεξ Φέργκιουσον, τον έτερο θαυμαστή του Ιταλού, που τρέμει μόνο μην παρασυρθεί ο πι­τσιρικάς από τα φώτα της δημοσιότητας που έχουν εστιάσει επάνω του έπειτα από το εκπάγλου καλλονής γκολ που σκόραρε.
«Θα πρέ­πει να είναι προσγειωμένος, θα αποκτήσει μεγάλη διασημότητα τις επόμενες ημέρες και θα πρέπει να το διαχειριστεί. Ο πιτσιρικάς προοδεύει απίστευτα με τη συμμετοχή του στην εφηβική ομάδα αλλά πλέον και στις ρεζέρβες. Είναι ποδοσφαιριστής πλέον. Βελ­τιώθηκε πολύ σωματικά. Τα πηγαίνει περίφημα και είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος μαζί του».
Μοιάζει να έχει αντιληφθεί την ευκαιρία που του έχει δοθεί, όπως φαίνεται και από τα λόγια του Σόλσκιερ:
«Είναι πεινασμένος για να βελτιωθεί. Τον παρατηρώ όταν επιστρέ­φει από την προπόνηση με την πρώτη ομάδα, όπου προσπαθεί πε­ρισσότερο επειδή θέλει να δείξει στο γήπεδο όσα έμαθε, κοιτάζει, ακούει και μαθαίνει από παίκτες σαν τον Μπερμπάτοφ, τον Ρούνεϊ και τον Τέβες. Αποκλείεται να αποτύχει. Το γεγονός ότι βρίσκεται κοντά στην πρώτη ομάδα αποδεικνύει πως πλησιάζει τα όνειρα του».
Ο Μακέντα συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για το παιχνίδι του Τσάμπιονς Λιγκ με την Πόρτο και ίσως ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον αποφασίσει να χρησιμοποιήσει για λίγα λεπτά τον 17χρονο πιτσιρι­κά που λατρεύει να βλέπει τον «Μονομάχο».
Ίσως στο μυαλό του πι­στεύει ότι θα πρέπει σαν τον Ράσελ Κρόου να νικήσει τους πάντες για να γίνει το απόλυτο νούμερο ένα...

Τούμπα: Κόρνερ εδώ ; Απαγορεύεται!

ΕΝΝΟΩ την ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ διά... ροπάλου να εκτελεστεί κόρνερ, αν δεν το επιτρέψει η συσσωρευμένη στα πέριξ της γωνίας αλητεία!
· ΔΕΝ αφήνουν οι οπαδοί της γωνίας αυτής να εκτελεστεί κόρνερ, με το έτσι θέλω!
· ΔΕΝ το επιτρέπουν · ΚΑΙ το χει­ρότερο;
· ΔΕΝ έχει υπάρξει μέχρι στιγμής δι­αιτητής τόσο ΑΡΣΕΝΙΚΟΣ ώστε να πράξει αυ­τό που πρέπει και που επιβάλλουν οι διεθνείς κανονισμοί· ΔΗΛΑΔΗ να ΔΙΑΚΟΨΕΙ επί τό­που τον αγώνα και όχι προσωρινά, αλλά μια και καλή
··· ΟΛΟΙ οι διαιτητές που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια (και βεβαίως ομιλώ για τους Έλληνες, γιατί με τους ξένους δεν περ­νάνε αυτά ούτε κατά διάνοια) δεν κάνουν τί­ποτα άλλο από το να παρακολουθούν με απά­θεια, αλλά και... μοιρολατρία, τα γεγονότα
· ΝΑ προσπαθούν να... πείσουν (!) τους ποδο­σφαιριστές που κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα ότι είναι υποχρεωμένοι να το... υποστούν ή να... παρακαλάνε τους ποδοσφαιριστές της γηπεδούχου να... μεσολαβήσουν προς την αλητεία ώστε να... επιτρέψει την εκτέλεση (του... κόρνερ)· ΚΑΙ νομίζω ότι η πρώτη φορά που αυτό το φαινόμενο ΔΕΝ α­ντιμετωπίστηκε όπως έπρε­πε, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται σήμερα, ήταν σε έναν αγώνα του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό, όπου διαιτητής ήταν ο «πολύς» κ. Νικάκης
· ΤΟΤΕ λοιπόν, κάτω από την επιμονή της εξέδρας των φανατικών να μην επιτρέψουν την εκτέ­λεση ενός κόρνερ που είχε κερδίσει ο Ολυμπιακός, ο κ. Νικάκης είχε λει­τουργήσει απολύτως ΠΑΡΑΤΥΠΑ και αντικα­νονικά· ΑΝΤΙ να σταματήσει τον αγώνα επι­ τόπου και να πάει στα αποδυτήρια, είχε ζητή­σει... αλλαγή της γωνίας εκτέλεσης του κόρ­νερ
· ΚΑΙ βεβαίως, είχε εισπράξει τη χλεύη ο­λόκληρης της Τούμπας με αυτή του την από­φαση
· ΗΤΑΝ, νομίζω, η πρώτη «νίκη» της οργανωμένης αλητείας στην Τούμπα και έ­κτοτε το φαινόμενο όχι μόνο διαιωνίστηκε, αλλά και εξαπλώθηκε σχεδόν σε όλα τα γήπε­δα της χώρας ··· ΠΟΛΥ θα ήθελα να φιλο­ξενήσω την τοποθέτηση του κ. Νικάκη επί του θέματος (για μένα θα είχε ιδιαίτερη αξία) ή την επανόρθωση του, αν κάτι δεν θυμάμαι σω­στά
· ΟΠΩΣ, βεβαίως, πολύ θα ήθελα να έχω μία απάντηση από τον Θοδωρή Ζαγοράκη για την ερώτηση που του έθεσα δημοσίως
· ΕΧΕΙ ξανασυναντήσει αυτό το φαινόμενο σε κά­ποιο άλλο, οποιοδήποτε γήπεδο του κόσμου και σε ποιο ακριβώς;
· ΕΤΣΙ, για να μαθαίνου­με κιόλας
· (ΦΟΒΑΜΑΙ ότι δεν πρόκειται να έχω την απάντηση του, γι' αυτό θα αναφέρω τη δική μου απάντηση, που προέρχεται από στοιχεία που συνέλεξα, ερωτώντας άλλους διεθνείς, ποδοσφαιριστές και διαιτητές
· ΠΟΥΘΕΝΑ λοιπόν, σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν υπάρχει, ούτε ποτέ εμφανίστηκε, ούτε και πρόκειται να εμφανιστεί, το συγκεκριμένο φαινόμενο
· ΕΙΝΑΙ αποκλειστικότητα, κοπιράιτ και μοναδικότητα της Τούμπας
· ΚΑΙ του ένδοξου λαού της.
του Μανώλη Γαβαθιώτη, "Φως των Σπόρ", Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Κρ. Καρεμπέ: "Συνήθεια το πρωτάθλημα για τον Ολυμπιακό"

Το γύρο του κόσμου έκανε η μαθηματική εξασφάλιση του 5ου σερί, 12ου τα τελευταία 13 χρόνια και 37ου επί συνόλου 73, πρωταθλήματος Ελλάδας από τον Ολυμπιακό.
Οι ερυθρόλευκοι γράφουν ιστορία με το εκπληκτικό... ποσοστό επιτυχίας και ο Κριστιάν Καρεμπέ που έχει κι εκείνος μερίδιο σε αυτή τη "δυναστεία" των πειραιωτών, μιλάει με αφορμή τα... γλέντια στο λιμάνι, στο οποίο έζησε (και αγάπησε) για 3 χρόνια.
"Δεν μου προκαλεί έκπληξη. Αν συνέβαινε το αντίθετο τότε θα μου κακοφαινόταν. Ο Ολυμπιακός είναι τεράστια ομάδα, ήταν τιμή μου που αγωνίστηκα σε αυτό το κλαμπ και χαίρομαι που συνεχίζει να βρίσκεται στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος.

Τείνει να εξελιχθεί σε συνήθεια η κατάκτηση πρωταθλημάτων, η οποία δεν...κόβεται και σε καμία περίπτωση δεν είναι βαρετή.

Θε­ωρώ ότι το μεγαλύτερο μερίδιο επιτυχίας ανήκει στη διοίκηση του Ολυμπιακού που όλα αυτά τα χρόνια έχει καταστήσει σαφές στους αντιπάλους, ότι για να πάρουν το πρω­τάθλημα θα πρέπει να υπερβάλουν εαυτούς.
Δυστυχώς στην τελευταία μου χρονιά στον Ολυμπιακό δεν πήραμε το πρωτάθλημα, αλλά ευτυχώς ήταν μία κακή παρένθεση και για πέ­ντε συνεχόμενα χρόνια έχει ανταμείψει με την κατάκτηση τόσων πρωταθλημάτων τον κόσμο που είχε πικραθεί εκείνη τη χρονιά.

Αξίζουν χίλια μπράβο σε όσους βρίσκονται πίσω από αυτές τις πέντε επιτυχημένες χρονιές. Από τους προπονητές μέχρι τον τελευταίο υπάλ­ληλο στις εγκαταστάσεις.

Παρακολουθώ κάποια πράγματα, αλλά όχι σε καθημερινή βάση. Προσπαθώ πάντως να μαθαίνω νέα του, ποιον παίκτη απέκτησε, πώς πάει στο πρωτάθλημα ή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και πίστεψε με ότι χαίρομαι που τον βλέπω να πηγαίνει εξαιρετικά.

Η αγάπη του Ολυμπιακού κόσμου είναι το μεγαλύτερο κέρδος για εμένα.

Με έχουν συ­ναντήσει σε διάφορα μέρη του κόσμου πολλοί φίλαθλοι του Ολυμπιακού και όχι μόνο στο Παρίσι. Τους αγαπώ και με αγαπούν. Αυτό έχει σημασία για εμένα. Είμαι υπερήφανος που έπαιξα σε αυτή την ομάδα".

Άλλο είναι να παίζεις μπάλα και να είσαι πρώτος....

Άλλο είναι να είσαι μόνιμα πρωταθλητής και να μην θέλεις να αφήσεις ούτε τα ψίχουλα και άλλο να έχεις συμβιβαστεί με τη μιζέρια της δεύτερης θέσης και να λες και ευχαριστώ όταν και αν θα την κατακτήσεις.
Ολοταχώς για το νταμπλ πάει ο Ολυμπιακός και μάλιστα δια... περιπάτου κι όμως ο Βαλβέρδε είχε τα προβλήματα του. Θέλετε ο αποκλεισμός της ομάδας από την Σεντ Ετιέν, θέλετε το πρόβλημα με τον Λέτο ή κάποιοι παίκτες που δεν έπαιζαν, όπως και να έχει έγινε θέμα.
Οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν έχουν βλέπετε τον... ποδοσφαιρικό πολιτισμό της ΑΕΚ που χειροκροτούν χους παίκτες στις ήττες της ομάδας χους, γιατί στον Πειραιά ο πήχης είναι πολύ ψηλά.

Ο παράδεισος του.... Καφέ
Για αυτό και ο Παντελής Καφές ζήτησε να φύγει από την ομάδα μας και ανακάλυψε τον δικό του παράδεισο στην ΑΕΚ. Είναι θέμα και τι είδους φιλοδοξίες έχει ο κάθε ποδοσφαιριστής.
Θέλεις να σηκώνεις συνέχεια κούπες; Είσαι στον Ολυμπιακό και μαθαίνεις να ζεις με την πίεση του πρωταθλητισμού.
Θέλεις να γίνεις....δημόσιος υπάλληλος της μπάλας; Να το βλέπεις το ποδόσφαιρο σαν....χόμπι αφού τα χρήματα που θα παίρνεις θα είναι και κατά πολύ λιγότερα από αυτά που θα είχες στον Ολυμπιακό; Τότε διαλέγεις την ΑΕΚ αλλά και τον Παναθηναϊκό που κάνει και... πορείες. Απλά είναι τα πράγματα. Η φανέλα του Ολυμπιακού όπως το ξέρουν όλοι έχει άλλο ειδικό βάρος γιατί απλά δεν ανέχεται όχι μόνον την ήττα αλλά ούτε και την ισοπαλία. Δεν υπάρχει άλλο αποτέλεσμα για τον Ολυμπιακό εκτός από την νίκη και όποιος δεν μπορεί να αντέξει σε αυτή την πραγματικότητα τότε καλό θα είναι να προτιμήσει μία από τις άλλες ομάδες.

Να το λέει η καρδιά σου
Τόσες ομάδες υπάρχουν άλλωστε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Απλά όσοι έχουν ζήσει τις εμπειρίες με την φανέλα του Ολυμπιακού θα το θυμούνται μία ζωή και θα το έχουν διαφορετικά το ποδόσφαιρο μέσα στο μυαλό τους. Για να πρωταγωνιστείς κάθε χρόνο και να μην σε κουράζουν οι συνθήκες πίεσης που δημιουργεί ο πρωταθλητισμός θα πρέπει να το λέει η καρδιά σου.
Πρέπει να είσαι διαφορετικός για να γίνεις πρώτος και να μην μοιάζεις σαν όλους τους άλλους. Δεν είμαστε άλλωστε όλοι ίσιοι κι όμοιοι. Δεν είναι όλοι οι γιατροί ίδιοι, ούτε κερδίζουν τις δίκες όλοι οι δικηγόροι. Το ίδιο ισχύει και για τους ποδοσφαιριστές.
Πολλοί είναι αυτοί που παίζουν μπάλα αλλά δεν κάνουν όλοι την ίδια καριέρα.
Για αυτό και έχουμε δει πολλούς παίκτες που ήταν καλοί και ξεχώριζαν στις προηγούμενες ομάδες τους αλλά όταν ήρθαν στον Ολυμπιακό δεν κατάφεραν να φτάσουν στη διάκριση.

Ούτε στο... όνειρο τους
Δεν είναι απαραίτητο να ξέρεις μόνο μπάλα, θα πρέπει να έχεις και όλα τα υπόλοιπα προσόντα σε ό,τι αφορά το χαρακτήρα σου για να μπορέσεις να σταθείς στην πρώτη ομάδα της Ελλάδας που λέγεται Ολυμπιακός.
Παίκτες υπάρχουν πολλοί, πρωταθλητές υπάρχουν λίγοι. Κι αυτό που έχει καταφέρει ο Ολυμπιακός, το να πηγαίνει για τον 12ο τίτλο στα τελευταία 13 χρόνια δεν μπορεί να το έχει ούτε στο... όνειρο της οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Και στο... σινεμά να το έκαναν ταινία πάλι τον Ολυμπιακό θα διάλεγαν για αυτόν το ρόλο.

Να κάνουν καριέρα μόνο στη μιζέρια
Θα μπορούσε δηλαδή να είχε μείνει τόσα χρόνια στον Ολυμπιακό ο... Λουκάς Βύντρα; Σοβαροί να είμαστε τώρα. Να είχε κάνει τόσες γκέλες και να συνέχιζε να παίζει βασικός και αναντικατάστατος στην ομάδα; Με τίποτα.
Ή μήπως θα έπαιζε αυτός ο Νίλσον που είναι για την κατασκήνωση; Μία σέντρα δεν μπορεί να βγάλει της προκοπής ο Σουηδός και όμως στον Παναθηναϊκό τον θέλουν και θα του κάνουν και ανανέωση του συμβολαίου.
Ή μήπως θα έπαιζαν στον Ολυμπιακό ο...Καραγκούνης ή ο Γκούμας;
Αυτό δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Μόνο στην ομάδα της μιζέριας και της μετριότητας θα μπορούσαν να κάνουν αυτοί οι παίκτες καριέρα.
Στον Ολυμπιακό δεν θα έβγαζαν ούτε χρόνο. Εδώ δεν έχουν πιάσει παικταράδες και παικταράδες στον Ολυμπιακό και θα έπαιζαν μπάλα οι δευτεράντζες και οι κάτω του μετρίου; Ποτέ των ποτών

Υπομονή με τα... διαρκείας
Μήπως θα μπορούσαν να σταθούν στον Ολυμπιακό οι... πολυμετοχικοί; Ο Πατέρας και ο Βγενόπουλος, ο Τζίγκερ και οι Γιαννακόπουλοι;
Πλάκα κάνουμε τώρα; Τι θα μας έλεγαν δηλαδή ότι κάντε υπομονή μετά από 12 χρόνια πείνας και εμείς θα τρέχαμε για να πάρουμε και ...εισιτήρια διαρκείας; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
Για αυτό και έχει άλλη αξία ο Κόκκαλης όσο δεν πιάνουν όλοι οι άλλοι μαζί. Καλά, την ΑΕΚ δεν την βάζω στη σύγκριση γιατί νομίζω ότι δεν έχει και νόημα. Το κάνω μόνο με τον Παναθηναϊκό που υποτίθεται ότι είναι και το αντίπαλο δέος.
Αν και τα τελευταία χρόνια όλο και...απομακρύνονται από την σύγκριση με τον Ολυμπιακό και δυστυχώς για αυτούς πάνε στην κόντρα με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ.

«Μπαλαντέρ», Εφημερίδα «Πρωταθλητής», Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Παναγιώτης & Γιώργος ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Νταμπλ επιτυχίας!
Τα αδέρφια που ανέστησαν την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού!

ΤΩΝ ΠΑΝΟΥ ΧΑΛΑ –ΠΕΤΡΟΥ ΛΙΑΚΙΔΗ
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ του κ. Κωνσταντί­νου Αγγελόπουλου ήταν πάντα μια παραδοσιακή οικογένεια. Με σεβα­σμό στη μνήμη των προγόνων της και με στενούς δεσμούς με τα ελληνικά ιδεώδη. Με αυτές τις αρχές μεγάλω­σαν και οι δύο γιοι του, Παναγιώτης και Γιώργος. Κι έτσι έμαθαν να διοι­κούν και τις επιχειρήσεις του πατέρα τους.
Το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτών είναι τα ονόματα που έχουν δώσει στα 9 πλοία της Arcadia, της εταιρείας με το όνομα του τόπου καταγωγής του πατριάρχη της οικο­γένειας: «Ελευθερία», «Πίστη», «Α­ξιοπρέπεια», «Τιμή», «Δόξα», «Μύ­θος», «Αγγελος», «Μάραθα» και φυ­σικά... «Θρύλος»!
Παρότι νέοι και απόγονοι μιας α­πό τις πλέον ισχυρές ελληνικές οι­κογένειες, είναι οι απόλυτες εξαιρέ­σεις στον κανόνα που θέλει τους γό­νους των πλούσιων οικογενειών... έ­ξαλλα νιάτα. Με χαμηλό προφίλ και σπάνιες εμφανίσεις οι δύο γιοι του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου έδει­χναν από μικροί πως είχαν απόλυτη επίγνωση του ονόματος που κουβα­λούσαν.
Δύο «εξαιρετικά παιδιά, ε­πιτομή της έννοιας "καλό παιδί"», όπως λένε οι άνθρωποι που τους γνω­ρίζουν καλά, μεγάλωσαν κατά βά­ση στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τα περισσότερα ξαδέρφια τους που κι­νούνταν μεταξύ Ζυρίχης Λονδίνου και διεθνών προορισμών. Περνού­σαν τα Χριστούγεννα είτε στην Αθή­να, στο σπίτι στο Χαλάνδρι, είτε στο Σεντ Μόριτζ όπου η οικογένεια δια­θέτει το δικό της σαλέ. Ομως, η δο­λοφονία του αδερφού του πατέρα τους Δημήτρη, από τη «17Ν» έμελ­λε να αλλάξει τα δεδομένα...
Πήγαν σχολείο στου Μωραΐτη, ό­που και ήταν από τους πρωταγωνιστές στις κόντρες Ολυμπιακών - Πα­ναθηναϊκών, συνεχίζοντας την «πα­ράδοση» που είχαν δημιουργήσει λί­γα χρόνια πριν ο Πέτρος Κόκκαλης, ο Γιάννης Μώραλης και άλλοι υψη­λά ιστάμενοι σήμερα στις δύο ΠΑΕ. Συνέχισαν την κοινή τους πορεία και στις σπουδές, μέχρι και στα μετα­πτυχιακά των Οικονομικών στη Βο­στόνη. Ο Παναγιώτης έχει πτυχίο α­πό το Deree στη Διοίκηση Επιχειρή­σεων, ενώ ο Γιώργος από την ΑΣΟΕΕ, όπως ακριβώς κι ο πατέρας του.
Συνεχίζοντας μάλιστα την οικογενει­ακή παράδοση, υπηρέτησαν και οι δύο στο Πολεμικό Ναυτικό.
Είναι εξαιρετικά φιλάνθρωποι, πράγμα που απέδειξαν και στις μεγά­λες πυρκαγιές του 2007, δωρίζοντας μέσω της Χαλυβουργικής τεράστια ποσά στους πληγέντες ενώ βρίσκο­νται κοντά στην Εκκλησία και το Πα­τριαρχείο, το Μέγαρο του οποίου α­νήγειρε ο παππούς τους Παναγιώτης. Διατηρούν άριστες σχέσεις με τον Πα­τριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο.
Ζουν και οι δύο μια απολύτως ήσυχη οικογενειακή ζωή -σπάνια εικόνα για τα μεγάλα «τζάκια»- και φροντί­ζουν να μη δίνουν στόχο με τις εξό­δους αλλά και τις δημόσιες δραστη­ριότητες τους. Είναι φανατικοί της Μυκόνου, όχι όμως λόγω «μόδας» αλλά εξαιτίας της παλιάς τους σχέ­σης με το νησί, όπου έχουν και οι­κογενειακό σπίτι για δεκαετίες, ενώ συνήθως θα τους βρει κανείς στο La Strada στο Ψυχικό.
Οι φίλοι τους λένε πως οι μόνοι που μπορούν να τους πάρουν τηλέφω­νο μετά τα μεσάνυχτα δεν είναι οι συνεργάτες τους, αλλά οι άνθρωποι του Ολυμπιακού. Παίζουν μπάσκετ στο ανοιχτό γηπεδάκι της Φιλοθέ­ης, όπως έκαναν από έφηβοι και βά­ζουν στοιχήματα με τους παιδικούς τους φίλους!
Οταν, στις 28 Αυγούστου του 2008, ο Γιώργος παντρεύτηκε την αγαπη­μένη του Ιωάννα Στάχτου, στην Α­γία Μαρίνα στο Λαγονήσι (παρου­σία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου) και πα­ρότι στη δεξίωση στον «Αστέρα» βρί­σκονταν δεκάδες επιχειρηματίες στε­λέχη και πρωταγωνιστές της κοινωνι­κής, πολιτικής και αθλητικής ζωής της χώρας οι φωτογραφίες δεν κυκλοφό­ρησαν παρά μόνο δέκα μέρες αργό­τερα. Κουμπάρος του ζευγαριού ή­ταν ο Γιώργος Παπαϊωαννίδης, ε­πιστήθιος φίλος του Γιώργου Αγγελόπουλου, ενώ για το γλέντι είχε έρ­θει ο ιταλός σταρ Amedeo Minghi.
Τα πλέον εντυπωσιακά γεγονότα της βραδιάς όμως ήταν κι αυτά που επι­βεβαιώνουν τις αξίες της οικογένειας και τον δεσμό των δύο νέων γόνων της με τους προγόνους τους.
Τα δά­κρυα του πατέρα Κωνσταντίνου όταν είδε τη νύφη να ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας ήταν μια από τις συγκι­νητικές στιγμές της ζωής του, δήλω­σε ο ίδιος ο γαμπρός, ενώ και μόνο η εμφάνιση της γιαγιάς κ. Ελένης Αγγε­λοπούλου -συζύγου του αείμνηστου Παναγιώτη Αγγελόπουλου, που έχει εμφανιστεί ελάχιστες φορές μετά τον θάνατο του, το 2001 - ήταν αρκετά για να κλάψουν οι περισσότεροι από τους παρευρισκομένους.

Η αγάπη για τον Ολυμπιακό
ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ, όταν ο πατέρας τους τους πήγαινε στο παλιό Καραϊσκάκη, εί­χαν μάθει να αγαπούν την ομάδα του Πειραιά. Σε συνδυασμό με τη λατρεία τους για το μπάσκετ, η απόκτηση του μετοχικού πακέτου της ΚΑΕ Ολυμπια­κός, πέρυσι, ήρθε μάλλον ως φυσική συνέπεια.
Η «τρέλα» τους για τον μπασκετικό Ολυμπιακό ήταν τόσο μεγάλη, που το 1994 είχαν εγκατασταθεί για μέ­ρες στο Τελ Αβίβ για να δουν το Final Four (οι άστοχες βολές του Ζάρκο Πάσπαλιε είναι, ακόμη, ένα μεγάλο τραύ­μα και για τους δυο τους), ενώ για χρό­νια ταξίδευαν σε όλη την Ευρώπη για να δουν την αγαπημένη τους ερυθρόλευ­κη ομάδα και σε όλη την Αμερική για να δουν τον αγαπημένο τους παίκτη, Μάικλ Τζόρνταν.
Το απόλυτο ρεκόρ τους εί­ναι οι συνεχείς πτήσεις 47 ωρών από τη Σεούλ στην ισπανική Βιτόρια για να χει­ροκροτήσουν τον Ολυμπιακό με την Ταού.
Είχαν συζητήσει πολλές φορές με τον Σωκράτη Κόκκαλη πριν εκείνος δώ­σει το πράσινο φως να μπουν στη διοί­κηση της ΚΑΕ (και πριν τελικά την απο­κτήσουν), ενώ είχαν φροντίσει να τον έχουν από κοντά, εξασφαλίζοντας την καλύτερη σουίτα του γηπέδου, δίπλα στην προεδρική.
Η ενασχόληση τους με το μπάσκετ ήταν από την πρώτη στιγμή δυναμική: πρώτα με την εξωπραγματι­κή μεταγραφή του Ματσιγιάουσκας, ο οποίος έπαιρνε 2,2 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο -τη στιγμή που ο Ριβάλντο έπαιρνε 1,8 εκατ. ευρώ στον ποδοσφαι­ρικό Ολυμπιακό- και στη συνέχεια δε­κάδες άλλες ακριβές μεταγραφές, που ακόμη όμως δεν τους έχουν αποφέρει κάποιον τίτλο. Η έλευση του Παναγιώ­τη Γιαννάκη, αλλά και τα 20 εκατομμύ­ρια δολάρια για τρία χρόνια συμβόλαιο στον Τζος Τσίλντρες, είναι αδιαμφισβή­τητα οι πλέον εντυπωσιακές κινήσεις τους μέχρι τώρα.

Κοινωνική δράση
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ και εθνική ευαισθησία της εταιρείας της οικογένειας του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου εκ­δηλώνεται και με χορηγίες, όπως:
●Η Χαλυβουργική Α.Ε. συνέβαλε στην ανακούφι­ση των πληγέντων πυρόπληκτων τον Αύγουστο του 2007, προσφέροντας 12.000.000 ευρώ στον ειδικό λογαριασμό αρωγής.
●Προσέφερε το ποσό των 30.000 ευρώ στον τηλεμαραθώνιο «Γίνε μαζί μου παιδί» του ΑΝΤΙ για παιδιά.
●Ανέγερση ή αποκατάσταση ναών, μονών και πνευματικών κέντρων.
●Βελτίωση και εκσυγχρονισμό μέσων θεραπείας ασθενειών και κοινωνικών προβλημάτων (προσφο­ρά BETATRON στον «Αγιο Σάββα» - θεραπευτικές κοινότητες «Ιθάκη» και «Παρέμβαση»).
●Προβολή μέσω του ελληνικού και διεθνούς Τύ­που των πολιτιστικών θησαυρών και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, κρίσιμων περιόδων ή τόπων της εθνικής μας ιστορίας.
●Εκστρατεία για την ενημέρωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης μέσω του Τύπου, το 1992, για την ελ­ληνικότητα της Μακεδονίας.
●Η μεγαλύτερη προσφορά με ευρύτερη εθνική και θρησκευτική σημασία έγινε εξ ονόματος της Χαλυ­βουργικής από τον αείμνηστο Παναγιώτη Αγγελό­πουλο, ο οποίος ανέλαβε εξ ολοκλήρου τη δαπάνη της ανέγερσης του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κων­σταντινουπόλεως στο Φανάρι.

Η αναγέννηση των επιχειρήσεων και η βράβευση...
ΗΤΑΝ ΣΤΗ 13η ΑΠΟΝΟΜΗ των βραβείων του περιοδικού Status «Αντρες της Χρονιάς» που ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος είπε για πρώ­τη φορά δημοσίως αυτό που όσοι γνωρίζουν τις ελληνικές επιχειρή­σεις ήξεραν εδώ και μια οκταετία σχεδόν.
«Η αναβίωση της Χαλυ­βουργικής και η επιστροφή της στην κορυφή ήταν η τελευταία επιθυ­μία του παππού μας, Παναγιώτη Αγγελόπουλου. Ηταν η ευχή που μας άφησε λίγο πριν φύγει από κοντά μας».
Κι έτσι ακριβώς συνέβη. Ο πα­τέρας τους πήρε «προσωπικά» το θέμα και το 2001 έβαλε στόχο να κάνει την επιθυμία του δικού του πατέρα πραγματικότητα. Να φτάσει, δηλαδή, τη Χαλυβουργική, τη μεγαλύτερη ελληνική «βαριά» βιομηχα­νία, στην κορυφή όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά -ει δυνατόν- ολόκληρου του κόσμου.
Το 2008 η Χαλυβουργική επανέκτησε την πρώτη θέση σε μερίδια αγοράς στην Ελλάδα, υλοποιώντας ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά επενδυτικά προγράμματα χωρίς καμία κρατική επιδότη­ση και διαθέτοντας πλέον ένα από τα πιο σύγχρονα εργοστάσια παράγωγής χάλυβα.
Υπέγραψε μια μεγάλη συμφωνία με τη ΔΕΗ για την πα­ραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας 880 MW χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το φυσικό αέριο που είναι φιλικό στο περιβάλλον, ενώ η ναυτιλια­κή εταιρεία της οικογένειας, η Arcadia, είχε ήδη βραβευτεί, έναν χρό­νο νωρίτερα, ως η κορυφαία επιχείρηση δεξαμενόπλοιων στον κόσμο από τη Lloyd’s List.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΥΤΑΛΗΣ ΣΤΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ
Ο κ. Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, μαζί με τους δύο γιους του, που εί­χαν πλέον φτάσει σε ηλικία για να αναλάβουν τη διοίκηση και τις δια­πραγματεύσεις, κατάφερε μέσα σε μια δεκαετία έντονης δραστηριό­τητας να ολοκληρώσει ένα από τα μεγαλύτερα ναυπηγικά προγράμ­ματα παγκοσμίως αλλά και να φτάσει τη Χαλυβουργική «εκεί που ήταν πριν από είκοσι χρόνια», όπως είχε δηλώσει τον Δεκέμβριο του 2003.
Είχε αρνηθεί, τότε, να πουλήσει την τεράστια έκταση στην Ελευσίνα σε γνωστούς επιχειρηματίες που ήθελαν να φτιάξουν εκεί «το μεγαλύτε­ρο λούνα παρκ της Ευρώπης». Από τα συρματοπλέγματα και τις τσαρουχόπροκες που έφτιαχνε ο προπάππους πριν τον πόλεμο, τη θεμε­λίωση της πρώτης υψικαμίνου το 1961 από τον Κωνσταντίνο Καρα­μανλή μέχρι την απαξίωση της εταιρείας στη δεκαετία του '90, οι Αγ­γελόπουλοι τα είχαν ζήσει όλα.
Ολα, εκτός από την αναγέννηση. Την οποία έφεραν οι δυο νέοι γόνοι.
Η σκέψη πως η ανάπτυξη της Κίνας θα οδηγήσει σε με­γάλη ζήτηση χάλυβα και σιδήρου ήταν αυ­τή που οδήγησε τη Χα­λυβουργική ξανά ψη­λά, παρά τις αντίθετες προβλέψεις πως με­τά τα πολλά έργα για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας τα εργοστά­σια χάλυβα θα «ξέμεναν» από δουλειά. Για να γίνει αυτό, βεβαί­ως, ο όμιλος αποφάσι­σε να επενδύσει κάπου 250 εκατ. ευρώ τα τε­λευταία χρόνια, ουσιαστικά από τις τσέπες της οικογένειας.
Σε μια επι­στροφή στο μέλλον, δηλαδή, αφού ο όμιλος στη δεκαετία του 1980 είχε υπάρξει όντως ένα διεθνές πρότυπο:
«Από τον παππού σας, τον Παναγιώτη, είχα μάθει πολλά», είχε ακούσει η νέα γενιά στο Βερολίνο, στο πλαίσιο του τελευταίου συνεδρίου της κορυφαίας οργάνωσης των μεγάλων χαλυβουργών του κόσμου. Από ποιον το είχε ακούσει; Από τον ίδιο τον κ. Λάκσμι Μιτάλ, τον Ινδό μεγιστάνα της «ArcelorMittal» της μεγαλύτερης χαλυβουργίας του πλανήτη.

Doping: Τα μάτια ανοιχτά για τις παγίδες...

Του Βασίλη Γαλούπη
ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑ ως ομιλητής σε πρόσφατο συνέδριο αθλητιατρικής που έγινε στην Α­θήνα με θέμα το ντόπινγκ, όταν πήρε τον λόγο από μικροφώνου μία επιστήμονας και μητέρα αθλητή για να θέσει το εξής ε­ρώτημα στο πάνελ:
«Επειδή δεν με ενδιέ­φερε ο πρωταθλητισμός για τον γιο μου, ήθελα να κάνει διάφορα σπορ, απλά για να αγαπήσει τον αθλητισμό και να ωφελη­θεί στη ζωή του. Εμεινα έκπληκτη, όμως, όταν όποτε του άλλαζα άθλημα άκουγα σχεδόν πάντα να τον αποκαλούν ταλέντο κάποιοι μέσα από τον χώρο. Μα, είναι δυ­νατόν να έχει ταλέντο σε τόσα διαφορετι­κά σπορ; Κι αν δεν ήταν ταλέντο, τι πραγ­ματικά ήθελαν αυτοί οι κύριοι από το παι­δί μου κι από εμένα;».
ΣΤΗ ΘΕΣΗ αυτής της μπερδεμένης μητέ­ρας βρίσκονται σίγουρα κι άλλες. Και είναι λογικό, π.χ., κάθε πατέρας να καμαρώνει όταν ακούει πως το σπλάχνο του είναι τα­λέντο.
Όποιος όμως έχει κινηθεί στα πιο βαθιά νερά του αθλητισμού θα ξέρει πως είναι προτιμότερο πλέον να κρατάει μικρό καλάθι, παρά να επικρατεί της λογικής ο ά­κρατος ενθουσιασμός...
ΦΥΣΙΚΑ και υπάρχουν ταλέντα στη χώρα μας για κάθε άθλημα. Ο γονιός, όμως θα πρέπει να είναι υποψιασμένος πριν πανη­γυρίσει επειδή κάποιος του είπε ότι το παι­δί του έχει σπάνια χαρίσματα.
Μια καλο­δουλεμένη τακτική των επιτήδειων είναι να φουσκώνουν τα μυαλά των καλοστεκούμενων οικονομικά γονιών.
Κι εν τέλει αυτοί να γίνονται ευάλωτοι σε διάφορες προτάσεις όπως της ενίσχυ­σης, η οποία σταδιακά θα γίνεται με όλο και δυνατότερα, άρα και πιο επικίνδυνα, σκευάσματα.
ΤΟ ΜΟΤΙΒΟ αυτών των επιτήδειων -που κάθε χρόνο γίνονται, δυστυχώς περισσό­τεροι πλασάροντας έμμεσα ή άμεσα σκευ­άσματα- είναι το εξής:
Το παιδί σου είναι ταλέντο, αλλά για να φτάσει πιο ψηλά χρειάζεται και μια... βο­ήθεια.
Κι εκεί ακριβώς είναι η παγίδα, δι­ότι ένας γονιός δεν είναι ειδικός ώστε να κρίνει αν ο γιος του είναι όντως ταλέντο, ούτε είναι κι επιστήμονας για να ξέρει πε­ρί ουσιών.
Ο αθλητισμός αποτελεί σχολείο ζωής και πρέπει να ενθαρρύνονται όλοι -και κυρίως οι ανήλικοι-να ασχολούνται μετά σπορ.
Ω­στόσο, οι γονείς καλό είναι να επαγρυπνούν, να ρωτάνε, να δρουν με ορθολογισμό και γνώση πριν ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση με το παραμικρό ρίσκο να στοιχειωθεί το μέλλον των βλασταριών τους...

Doping: Οι φωτοβολίδες-αθλητές και η καριέρα διαρκείας.

του Βασίλη Γαλούπη
Αν κάτσει κάποιος και μελετή­σει προσεκτικά φωτογραφίες με τους κορυφαίους αθλη­τές του 1920, του 1950, του 1980 και του 2009 από όποιο δημοφιλές σπορ του αρέ­σει, θα διαπιστώσει από τη σύγκριση που θα κάνει ότι οι διαφορές στη σωματοδομή τους μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών έχουν γί­νει χαώδεις.
Ο φτασμένος π.χ., σφαιροβόλος πριν από μισό αιώνα είχε πολλά κοινά με τους τότε συναθλητές του, όμως η εμφάνι­ση του δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτήν ενός σημερινού «συναδέλφου» του.
Το ίδιο θα συμβεί κι αν βάλουμε δίπλα δίπλα φωτογρα­φίες παλαιών και σύγχρονων ποδοσφαιρι­στών, πυγμάχων ή παλαιστών κ.λπ.
Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ πρωταθλητισμός σπρώχνει τους αθλητές σε μια ξέφρενη μυϊκή ανάπτυ­ξη. Η πρόοδος της αθλητικής επιστήμης α­πό τον Β' Παγκόσμιο και μετά έχει πράγμα­τι συμβάλει ως έναν βαθμό σ' αυτή τη μυϊ­κή υπέρβαση.
Σημαντικό ρόλο έχει παίξει και το γεγονός ότι ο επαγγελματισμός έχει εισχω­ρήσει πια στο σύνολο των ατομικών κι ομα­δικών σπορ, με συνέπεια οι ώρες προπόνησης να είναι σαφώς περισσότερες κι από την εφηβική ηλικία κιόλας ώστε να χτίζεται στο γυμναστήριο ένα πιο δυνατό κορμί.
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, όμως να αμφισβητηθεί και η τρομερή έξαρση του ντόπινγκ ως μιας από τις βασικές αιτίες που οι μύες έχουν...φου­σκώσει και... πρήζονται όλο και περισσότε­ρο. Κι όταν το ίδιο βλέπουμε και σε γυναί­κες αθλήτριες τότε ο προβληματισμός γί­νεται ακόμα εντονότερος.
Η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ, άρα και «κακή», προπόνηση σε συνδυασμό με τοξική ενίσχυση αποτελούν την... εγγύηση για μια καριέρα προβληματι­κή.
Οι πολλοί τραυματισμοί στο μυοσκελετικό σύστημα είναι αποδεδειγμένοι κι επιστη­μονικά πια, ενώ οι διακυμάνσεις στην απόδοση δεδομένες.
Συν τοις άλλοις υπάρχουν αρκετά τεχνικά σπορ, κυρίως ομαδικά, που ένα «σκληρό», άκαμπτο και υπερφορτωμένο μυ­ϊκό σύστημα αλλοιώνει την τεχνική «ευελιξία» του αθλητή, με ολέθριες συνέπειες.
Η ΔΙΨΑ για ένα γρήγορο αποτέλεσμα και με οποιοδήποτε ρίσκο κάνει όλο και περισσότερους αθλητές να παρασύρονται σε έναν μα­νιώδη αγώνα για την ανεύρεση... προηγμένης τεχνολογικά χημικής«βοήθειας» και να ξεχνάνε το απλούστερο:
Οτι αποκτούν μία αχίλλειο πτέρνα. Και ότι η επίδοση χτίζεται σταδιακά..., μέρα με τη μέρα. Μόνο αν οι βάσεις είναι στέρεες θα έρθει το ζητούμενο, που είναι η διάρκεια.
Διότι από «φωτοβολίδες-αθλητές» έχουμε πια... χορτάσει.

Doping: Η «παραεπιστήμη» της απληστίας...

Του Βασίλη Γαλούπη
ΟΤΑΝ ο χρυσός ολυμπιονίκης στον μαρα­θώνιο του 1904 Τόμας Χικς αποπειράθηκε να ντοπαριστεί δεν υπήρχαν ούτε χορηγίες από πολυεθνικές ούτε τόσοι προβολείς α­πό ΜΜΕ, ούτε τα σημερινά οικονομικά κί­νητρα. Παρά ταύτα, ο Αμερικανός δρομέ­ας προσπάθησε αποδειγμένα να διεγερθεί με... στρυχνίνη.
Και μπορεί να μοιάζει πα­ρανοϊκή η χρησιμοποίηση ως ουσία ντό­πινγκ ενός επικίνδυνου δηλητηρίου, όμως μέχρι το 2009 έχουν καταγραφεί αρκετά «σύγχρονα» κρούσματα με στρυχνίνη α­πό Κινέζους και Ρώσους αθλητές.
Ο ΧΙΚΣ έκανε κοκτέιλ τη στρυχνίνη με μπράντι κι όταν ξεθύμανε η δράση του δηλητη­ρίου είχε έτοιμη μια δεύτερη ισχυρή δόση, που την πήρε κατά τη διάρκεια του μαρα­θωνίου. Αμέσως μετά τον τερματισμό του ο δρομέας κατέρρευσε και κινδύνεψε σο­βαρά η ζωή του.
ΑΚΟΜΑ και πριν το 1900 μ.Χ. υπάρχουν περιπτώσεις ντόπινγκ στον αθλητισμό.
Αυ­τό μπορεί να ερμηνευθεί και ως εξής: Δεν είναι μόνο τα οικονομικά κίνητρα ή η δόξα που ωθούν έναν αθλητή στο να ψάξει την καλύτερη απόδοση με πλάγιους τρόπους.
Οντως η εμπορευματοποίηση των σπορ έ­χει μετατρέψει σε Λερναία Υδρα τη φαρμακοδιέγερση, ωστόσο δεν γίνεται κανείς να παραγνωρίσει και τον ρόλο της ίδιας της ανθρώπινης φύσης...
ΤΟ ΝΤΟΠΙΝΓΚ είναι η «παραεπιστήμη»της απληστίας. Και η ανθρώπινη ιστορία μας έχει διδάξει -άλλωστε, μέθοδοι ενίσχυσης απόδοσης υπήρχαν και στην αρχαία Ελλάδα, όπως και στην αρχαία Ρώμη- ότι πάντα θα αναζητείται το κάτι παραπάνω. Οταν βλέ­πει ο άνθρωπος ότι οι δυνάμεις του δεν εί­ναι αρκετέςγια να φτάσει τον στόχο και να σπάσει τα όρια του, τότε ίσως να κάνει το λάθος να ψάξει τη λύση για το «κάτι παρα­πάνω» μέσα από αθέμιτες διαδρομές. Με όποιο ρίσκο κι αν συνεπάγεται αυτό..
ΚΑΝΟΥΜΕ αυτή την αναφορά για να γίνει ευκολότερα κατανοητό τι είναι το ντόπινγκ. Είναι κάτι πολύπλευρο, πολυδιάστατο κι ό­χι μόνο αθλητικό πιά.
Δεν ξεκίνησε ξαφνικά από το 1960, όπως νομίζουν αρκετοί. Σαν φαινόμενο το έχουμε δει να υπάρχει από την αρχαιότητα, έστω κι όχι σε τέτοια έκταση, φυσικά. Συνεπώς η λύση του προ­βλήματος δεν έχει να κάνει μόνο π.χ. με τα κίνητρα, τα οποία αν κοπούν από τον νό­μο αυτομάτως όλα θα γίνουν παραδεισένια. Μακάρι να ήταν έτσι. Δυστυχώς, όμως οι ρίζες του καρκίνου των σπορ είναι πο­λύ βαθύτερες...

Doping: Εχουμε τον αθλητισμό που μας αξίζει;...

Του Βασίλη Γαλούπη
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ σοκ και πολλές συζητήσεις προ­κάλεσε την εβδομάδα που πέρασε η απίστευ­τη αποκάλυψη του πασίγνωστου Βρετανού σπρίντερ Ντουέιν Τσέιμπερς ότι χρησιμο­ποίησε για να ντοπαριστεί περισσότερες α­πό 300 διαφορετικές ουσίες μέσα στο 2002!
Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία των σπορ που γίνεται λόγος για τέτοια εξωφρενικά αλό­γιστη χρήση φαρμακευτικών σκευασμάτων με αποκλειστικό στόχο τη βελτίωση της επί-δοσης. Κι αναρωτιέται ο κάθε πραγματικός λάτρηςτου αθλητισμού:
«Πού οδεύει τελικά ο σύγχρονος πρωταθλητισμός»...
Ο ΤΣΕΪΜΠΕΡΣ ήταν μόνο ένα από τα μέλη του περιβόητου τιμ των φτασμένων σπρίντερ της Balco). Από τη δικογραφία έχει προκύψει ως τώρα ότι πανομοιότυπα κοκτέιλ ντόπινγκ χορηγούνταν στους περισσότερους αθλητές που ήταν ενταγμένοι στην ίδια «Αδελφότητα της Σύριγγας».
Οι Τιμ Μοντγκόμερι, Μάριον Τζόουνς, Κέλι Γουάιτ και τόσοι άλλοι έχουν παραδεχθεί ότι ακολουθούσαν πιστά τις συ­νταγές του Βίκτορ Κόντε.
Συνεπώς το πιθα­νότερο είναι κι άλλοι σπρίντερ να έχουν υπο­στεί τέτοιο βομβαρδισμό ουσιών. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, στα εργαστήρια του πρωταθλη­τισμού γίνονται πράγματα που δεν μπορεί να τα φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Και συλλογίζεται κανείς τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.
Τη δεκαετία του 70 έκαναν θραύ­ση μόνο 5-10 είδη γνωστών στεροειδών χα­πιών της εποχής όπως το Ντιαναμπόλ και το Τουριναμπόλ. Σταδιακά αυξήθηκαν τα είδη φαρμάκων και κατά συνέπεια τα κο­κτέιλ ντόπινγκ.
Αν, λοιπόν, ένας παγκόσμι­ος πρωταθλητής όπως ο Τσέιμπερς χρειά­ζεται στις αρχές του 21 ου αιώνα 300 διαφο­ρετικά χάπια, τότε το 2030 ένας κορυφαίος αθλητής με πόσα φάρμακα θα ντοπάρεται;
Με 1.000; Εκτός πια κι αν στο μεταξύ το γονιδιακό ντόπινγκ έχει υποκαταστήσει εντε­λώς τις «παραδοσιακές» μεθόδους.
ΜΟΝΟ ΘΛΙΨΗ γεννούν σε κάθε αγνό φίλα­θλο τέτοιες ειδήσεις που αποκαλύπτουν ένα νοσηρό περιβάλλον στον σύγχρονο πρωτα­θλητισμό, θα ήλπιζε κάποιος ότι μέσα στα τό­σα κοινωνικά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν όλους καθημερινά, ίσως να αξίζαμε έναν καλύτερο και πιο φωτεινό πρωταθλητισμό α­πό αυτόν που παρακολουθούμε.
Δυστυχώς όμως όπως οι συνθήκες στην αρχαία Ελλάδα ήταν ευνοϊκές για να εξυψωθεί σε παγκόσμια και αθάνατη πολιτισμική αξία το ολυμπιακό ι­δεώδες έτσι και σήμερα είμαστε ενδεχομένως καταδικασμένοι να έχουμε έναν κόσμο των σπορ τόσο... μαγικό όσο και οι εξίσου χαώδεις και προβληματικές κοινωνίες μας.

Doping: Η σκοτεινή πλευρά ενός Γολγοθά...

Του Βασίλη Γαλούπη
ΤΟ ΣΩΜΑ... Εκεί επικεντρώνονται οι περισ­σότεροι όταν ψάχνουν τις παρενέργειες των αναβολικών. Υπάρχει και η... ψυχή, όμως. Κι εκεί τα στοιχεία ίσως είναι ακόμα πιο δραμα­τικά.

Σε πρόσφατη έρευνα που έγινε με συμ­μετοχή πρώην αθλητών της Αν. Γερμανίας οι οποίοι ήταν στην ενεργό δράση τις δεκαετίες του 70 και του '80, οι τρεις στους τέσσερις διαπιστώθηκε ότι αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα ψυχολογικά ή ψυχιατρικά προβλή­ματα. Το 58% εξ αυτών παραδέχονται πως υπήρξαν περίοδοι όπου ένιωθαν ότι δεν έ­χουν κανέναν έλεγχο στη ζωή τους.
Ενα ακόμα διαφωτιστικό εύρημα είναι ότι το 29% των ερωτηθέντων απάντησαν «ναι» στην ερώτηση «αν προσπάθησαν ποτέ να βλάψουν ηθελημένα τον εαυτό τους ή να αυτοκτονήσουν».

Το 40% παραμένει σε κίν­δυνο, σύμφωνα με τις ιατρικές γνωματεύ­σεις, ακόμα και να αυτοκτονήσει...
Ο ΚΟΙΝΟΣ παρονομαστής αυτών των 50 και πλέον αθλητών - αθλητριών είναι ότι ό­λοι τους υπήρξαν θύματα του κρατικού ντό­πινγκ επί Αν. Γερμανίας.

Εχουν, μάλιστα, συ­νταξιοδοτηθεί αυτοί οι βετεράνοι από το ε­νιαίο γερμανικό κράτος και τα στοιχεία που παρουσιάζουμε σήμερα δόθηκαν στη δη­μοσιότητα σε μεγάλο διεθνές συνέδριο α­ντιντόπινγκ από τον αξιόλογο Γερμανό ιστο­ρικό των σπορ Γκίζελερ Σπίτζερ.

Το συμπέ­ρασμα, λοιπόν, της έρευνας ήταν ότι ένας στους τρεις αθλητές που έκανε χρήση κο­κτέιλ αναβολικών, διεγερτικών και ψυχο-διεγερτικών ουσιών, με στόχο τη βελτίω­ση της επίδοσης στους αγωνιστικούς χώ­ρους έφτασε σε τέτοια ψυχολογικά αδιέ­ξοδα από την υπερχρήση φαρμάκων που προσπάθησε ακόμα και να δώσει τέρμα στη ζωή του. Κάτι που επιβεβαίωσαν και οι θεράποντες ιατροί.
Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ πλευρά του ντόπινγκ έχει πολλές πτυχές. Και είναι άγνωστο ακόμα το εύρος των σωματικών και ψυχικών βλαβών απάτη χρήση ουσιών, διότι μπορεί οι παρενέργειες από κάθε αναβολικό ξεχωριστά να είναι αρκετά γνωστές όμως παραμένουν άγνωστος «Χ» οι παρενέργειες όλων αυτών των «ενι­σχυτικών» μαζί σε κοκτέιλ.

Μην ξεχνάμε ό­τι πρόσφατα ο Βρετανός σπρίντερ Ντουέιν Τσάμπερς παραδέχθηκε δημοσίως πως έ­κανε χρήση 300 διαφορετικών σκευασμά­των μέσα στο 2001!

Αυτό σημαίνει ότι ο οργανισμός του υπέστη πολλαπλή και βάρβα­ρη κακοποίηση.
Αντί επιλόγου: Το ντόπινγκ προσφέρει βραχυπρόθεσμες χαρές κέρδη και δόξα. Μακροπρόθεσμα, όμως-κι όταν τα φώτα στη σκηνή θα έχουν σβήσει για τον πρωταγωνιστή, με τις επιτυχίες του να έχουν ξεθωριάσει πια-, αρχίζει Γολγοθάς μαρτυρι­κός.
Και μοναχικός...

Doping: Ενδιαφέρει η εξουσία και όχι η υγεία...

Του Βασίλη Γαλούπη
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ το σκηνικό που διαδραματίζεται τα τελευταία χρόνια.
Ενώ το ντόπινγκ είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα και στο ποδόσφαι­ρο, όπως σχεδόν σ' όλα τα σπορ, ωστόσο με το μόνο που δεν ασχολούνται WADA και η FIFA είναι ακριβώς αυτό.
Η προστασία της υγείας των ποδοσφαιριστών δεν μοιάζει να είναι στις πρώτες προτεραιότητες τους κι α­ναλώνονται συνέχεια σε ένα μπαράζ διαξι­φισμών, επειδή ο ένας φοβάται μήπως του αρπάξει ο άλλος ένα κομμάτι εξουσίας.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από εφτά χρόνια βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο. Ο οποί­ος έχει μόνο υφέσεις, αλλά όχι κι οριστικό φι­νάλε.
Παλαιότερα ο πρόεδρος της ΦΙΦΑ Ζεπ Μπλάτερ αρνιόταν πεισματικά να υπογρά­ψει τον κώδικα αντιντόπινγκ της WADA, με την αιτιολογία ότι δεν πρέπει οι ποδοσφαιριστές να τιμωρούνται απαρεγκλίτως με δύο χρόνια, όπως στα άλλα σπορ, αλλά οι ποινές να είναι μικρότερες.
Τότε η ΔΟΕ απειλούσε να βγάλει εκτός προγράμματος Ολυμπια­κών Αγώνων το ποδόσφαιρο.
ΜΕ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ η WADA αποφάσισε, με τον πρόσφατο κώδικα αντιντόπινγκ -που τέθηκε σε εφαρμογή από 1η Ιανουαρίου 2009-, να «παίζουν» οι ποινές από έναν μή­να έως δύο χρόνια για όλα τα σπορ και για τις περισσότερες απαγορευμένες ουσίες.
Η WADA έκανε το χατίρι της FIFA κι έτσι ο Ζεπ Μπλάτερ υπέγραψε, τελικά, τον κώδι­κα αντιντόπινγκ.
ΠΟΙΟΣ, όμως, είπε ότι ο πόλεμος τελείωσε;
Πριν από λίγες μέρες έκαναν σκληρή επίθε­ση από κοινού στην WADA ο Μπλάτερ με τον πρόεδρο της UEFA Μισέλ Πλατινί. Αυτή τη φορά αφορμή ήταν τα Whereabouts.
Από την αρχή του χρόνου η WDA υποχρεώνει και τους ποδοσφαιριστές να δηλώνουν πού θα βρίσκονται για μία ώρα κάθε μέρα, ακό­μα και στις διακοπές τους, έτσι ώστε να είναι διαθέσιμοι και τις 52 εβδομάδες του χρόνου για αιφνίδιο έλεγχο.
Την περασμένη Τρίτη ο Αυστραλός πρόεδρος της WADA Τζον Φέιχι υπερασπίστηκε τον νέο κανονισμό και κα­τακεραύνωσε με δηλώσεις του τους ποδο­σφαιρικούς μεγαλοπαράγοντες.
ΟΙ ΕΧΘΡΟΠΡΑΞΙΕΣ μπορεί να κοπάσουν για ένα διάστημα, αλλά δεν θα σταματή­σουν.
Διότι η WADA και η FIFA κοιτάνε μό­νο το «μαγαζί» τους, τα συμφέροντα τους την καρέκλα τους αλλά κανείς δεν φαίνε­ται να ενδιαφέρεται για την ουσία του προ­βλήματος και πώς θα προστατευθεί η υγεία νέων ανθρώπων.
Αυτό περνάει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα...