Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Ο Μιλιβόγεβιτς, η αφορμή και η εκλογή MVP

σε ένα ματς χωρίς μια κλασική ευκαιρία...
του Γιώργου Χαλά

Θα το πω όσο πιο ξεκάθαρα  γίνεται: νομίζω ότι είναι πο­λύ κρίμα και άδικο όλο αυτό που γίνεται με τον Φέισα. Και είμαι α­πόλυτα σίγουρος πως στο τέλος μόνο καλός για τον ποδοσφαιριστή δεν θα αποδειχθεί όλος αυτός ο «τεχνητός» ντόρος που δημιουρ­γείται γύρω από το όνομα του...

Αν είχα τη δυνατότητα να είμαι μπροστά στις συνομιλίες του Καντονά με τους ανθρώπους του Ολυμπιακού, για να ορκιστώ στο παιδί μου ότι ο «βασιλιάς» Ερίκ πράγματι έμεινε ξερός/άφωνος/άναυδος με την εικόνα του Λιούμπομιρ κόντρα στον ΠΑΟΚ. Επομένως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να εμπιστευτώ τις «ερυθρόλευκες» διαρροές, βάσει των οποίων μεταφέρθηκε στον Τύπο και από εκεί στους αναγνώστες ο θαυμασμός του Γάλλου αστέρα για τον Σέρβο μέσο του Θρύλου. Το θέμα μας όμως δεν είναι τι είπε ο Καντονά και αν το είπε έτσι ακριβώς όπως το μετέφεραν οι «ερυθρόλευκοι»...

Αρκετοί φίλοι μού έστει­λαν μηνύματα την πε­ρασμένη εβδουάδα, επισημαί­νοντας μου ότι ο Φέισα φι­γουράρει σχεδόν σε καθημε­ρινή βάση σε κάποια συγκε­κριμένα πρωτοσέλιδα. Αφορ­μή για αυτό το πολυήμερο λιβάνισμα ήταν η εμφάνιση του κόντρα στη Σκωτία την προη­γούμενη Τρίτη. Τονίζω τη λέ­ξη «αφορμή» και τη χρησιμο­ποιώ σκοπίμως αντί της «αι­τίας», έτσι ώστε να γίνει κα­τανοητή η διαφορά. Οφείλω να ομολογήσω πως το είδα το συγκεκριμένο ματς, εννοείται με το βλέμμα στραμμένο κυ­ρίως στον Φέισα. Απέναντι σε μια κυριολεκτικά ανύπαρκτη ομάδα, τη μακράν τελευταία του Α' ομίλου, κάτω από την Ουαλία και τα Σκόπια, οι Σέρβοι κυριάρχησαν απόλυτα σε κατοχή μπάλας από το 1ο λεπτό, αν και τελικά άνοιξαν το σκορ στο 60’. Οι Σέρβοι, που μόλις λίγες μέρες πριν είχαν «φλερτάρει» με τον διασυρμό στην Κροατία, γλιτώνοντας μονάχα με δύο γκολ παθητι­κό. Τι είδα λοιπόν σε εκείνο το ματς; Είδα τον νεαρό Μιλιβόγεβιτς να κρατά εντελώς μόνος του τον άξονα στο α­νασταλτικό κομμάτι (δείγμα όχι τόσο των ικανοτήτων του όσο της πλήρους ανυπαρξίας των Σκωτσέζων), δίνοντας στον Φέισα το δικαίωμα να λειτουργεί περισσότερο ως ε­πιτελικός παρά ως αμυντικός μέσος. Για να καταλάβετε, μέχρι κάποιο χρονικό σημείο ο Λιούμπο ήταν πρώτος σε τελικές προσπάθειες, τρανή απόδειξη για το πόσες φορές έφτασε κοντά ή εντός ορίων της σκωτσέζικης περιοχής...

Είχε πράγματι συμμετοχή στο πρώτο γκολ της Σερβίας, αλλά όχι ακριβώς όπως παρουσιάστηκε από κάποια ΜΜΕ. Η συμμετοχή του ήταν αρνητική, δεδομέ­νου ότι ήταν εκείνος που έχασε μια πολύ μεγάλη ευκαι­ρία, πληρώνοντας την απόφαση να κάνει κοντρόλ στο ύψος του πέναλτι, λες και βρισκόταν στη μεσαία γραμ­μή. Το ότι η μπάλα από την κόντρα του αμυντικού στρώ­θηκε στον αμαρκάριστο Τζούρισιτς, που βρέθηκε μόνος με τα δίχτυα, είναι μια εντελώς άλλη ιστορία. Σε ό,τι έ­χει να κάνει με τον Φέισα, το μόνο που μπορεί να πιστω­θεί στη συγκεκριμένη φάση είναι μια μεγάλη χαμένη ευ­καιρία...

Βεβαίως, η αλήθεια ήταν πως έδειξε κεφάτος και με μεγά­λη διάθεση να βοηθήσει την ομάδα του. Η μπάλα πέρασε αμέτρητες φορές από τα πόδια του και εκ των πραγμάτων απο­δείχθηκε πως το κάκιστο τερέν του Νόβισαντ τον βοήθησε πά­ρα πολύ. Ίσως να ακούγεται οξύμωρο αυτό σε κάποιους, όμως εκείνοι που έχουν παίξει ποδόσφαιρο γνωρίζουν καλά πως ο κακός αγωνιστικός χώρος βοηθά πάντοτε εκείνους που κινού­νται σε αργό τέμπο, εις βάρος των ταχύτατων παικτών που δεν μπορούν να σταθούν καλά καλά στα πόδια τους. Εν ολίγοις, το πρόσημο από την παρουσία του στο Σερβία - Σκωτία ήταν σί­γουρα θετικότατο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δικαιολογού­νταν οι όποιες υπερβολές γράφτηκαν σε μερίδα του ελληνικού Τύπου...

Κάποια στιγμή, λίγο πριν από το τέ­λος της αναμέτρησης, ήρθε η ώρα να μαζευτούν οι κάρτες που δίνονται στους δημοσιογράφους για την εκλογή του MVP της αναμέτρησης. Μαζί με τη δική μου και αυτές των γύρω συναδέλ­φων μου μέτρησα τουλάχιστον 7-8 κάρ­τες δίχως όνομα, κενές. Δεν λέω ότι αυ­τό συνέβη με όλους, όμως σίγουρα η επι­λογή του «Πολυτιμότερου παίκτη» σε έ­να τέτοιο ματς έμοιαζε με ειρωνεία και κάμποσοι συνάδελφοι φαίνεται πως το εξέλαβαν ακριβώς έτσι. Αν όμως ερχό­ταν κάποιος και μου έβαζε το πιστόλι στον κρόταφο προκειμένου να αποφασί­σω, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα έβα­ζα το όνομα του Φέισα. Όχι γιατί θαμπώ­θηκα από την απόδοση του, αλλά γιατί ή­ταν ο πιο ορεξάτος από όλους, μαζί με τον Μανωλά που απλώς έκανε τη δου­λειά του: να εξαφανίζει τους αντίπαλους επιθετικούς, γρήγορους και αργούς...

Για ένα εικοσάλεπτο, το πρώτο του αγώνα, πίστεψα ότι ο Ολυ­μπιακός είχε μπει αποφασισμένος να λιώσει τον ΠΑΟΚ. Τεράστια κατοχή μπάλας και παιχνίδι στο μισό γήπεδο ήταν τα χαρακτηριστικά της εκκίνη­σης του ματς. Στην πορεία όμως απο­δείχθηκε πως όλο αυτό ήταν προσχε­διασμένο από τους Θεσσαλονικείς, οι οποίοι ήταν και παρέμειναν παθητικοί από την αρχή μέχρι το τέλος, γνωρί­ζοντας πως η ισοπαλία θα είναι για αυτούς ένας μικρός θρίαμβος. Και πράγματι, το γεγονός αυτό πιστοποί­ησε η απόφαση του Σαββίδη για πριμ, κίνηση που θα μου επιτρέψετε να πι­στεύω ότι μικραίνει πολύ την τρίτη ο­μάδα της βαθμολογίας αυτή τη στιγ­μή. Από την άλλη όμως, ίσως και να μην είναι έτσι τα πράγματα: όταν παίρνεις ισοπαλία από μια ομάδα που είναι 17 βαθμούς πάνω από σένα, ίσως να είναι επιτυχία. Και ας είναι αυ­τή πλήρως αδιάφορη, έχοντας εξα­σφαλίσει τον τίτλο δύο αγωνιστικές νωρίτερα. Εν ολίγοις, σε ένα ματς που το φαβορί δεν είχε έστω μια κλα­σική ευκαιρία για γκολ και σχεδόν ό­λους τους παίκτες του υστερήσαντες, η λογική επιλογής του ΜνΡ έμοιαζε με το ρητό που λέει πως στους τυ­φλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Μα­κάρι ο Φέισα να είναι το ίδιο και ακό­μα καλύτερος στη συνέχεια, ειδικά στον τελικό του Κυπέλλου. Και να α­ναδειχθεί και εκεί MVP, βοηθώντας τον Θρύλο να κάνει ένα ακόμα ντα­μπλ. Μέχρι τότε όμως ας τον αφήσου­με να δουλέψει σκληρά για τη βελτίω­ση του, δίχως υπερβολές και καθημε­ρινές αναφορές στο όνομα του, οι ο­ποίες σίγουρα θα του δημιουργήσουν έναν «αντιπερισπασμό» που μόνο κα­λό δεν θα του κάνει...

Πηγή: Εφημερίδα «Φως των Σπορ»

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Ο Σεπτέμβρης, ο Ζίκο και η αλλαγή


που δεν μπορεί να πιστωθεί ένας νεοπροσληφθείς τεχνικός...
του Γιώργου Χαλά.

«Ρε συ Γιώργο, ο Μίτσελ είναι κανονικός προπονητής ή θα μας βγει Ζίκο;», ήταν η ερώτηση που μου έκαναν αρκετοί φίλοι όταν ανακοινώθηκε το όνομα του Ισπανού από την ΠΑΕ Ολυμπιακός. Μετά τη (νέα) μέτρια εμφάνιση του Θρύλου προχθές το βράδυ, το ερώτημα έχει υποστεί μια αναδιατύπωση: «Μήπως το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός να αφήσει τον Μίτσελ και να βρει έναν κανονικό προπονητή;»...

Την επομένη του ματς της Τρίπολης, δηλαδή του «ερυθρόλευκου» ντεμπούτου του Μίτσελ, ήμουν αρκετά συγκρατημένος και δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να παρασυρθεί όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοι. Δίχως να παραγνωρίζω το γεγονός πως η ομάδα έκανε αρκετές φάσεις στην επανάληψη, δεν μπορούσα να παραβλέψω το ότι ο Αστέρας έπαιζε με παίκτη λιγότερο και με τον Περόνε νοκ άουτ από νωρίς. Και αν δεν υπήρχε η ιδιοφυής ενέργεια του Μήτρογλου, η πρώτη απώλεια για τον Ισπανό στον πάγκο του Ολυμπιακού θα είχε έρθει με το «καλημέρα»...

Ακόμα και αν ο Θρύλος έκανε το καλύτερο ματς της δεκαετίας, θα ήμουν και πάλι συγκρατημένος στα όποια εγκώμια για τον Ισπανό. Όπως επίσης θα ήμουν συγκρατημένος στην κριτική μου σε περίπτωση κακής εμφάνισης και ήττας. Κανείς νεοπροσληφθείς προπονητής στον κόσμο δεν μπορεί να πιστωθεί την ξαφνική αλλαγή στην εικόνα της ομάδας του, σε σχέση με τον προκάτοχο του, ειδικά όταν αυτή είναι θετική. Μπορεί να έχεις τον καλύτερο προπονητή του κόσμου, να αναγκαστείς να τον απολύσεις μετά από κάποια αρνητικά αποτελέσματα, να προσλάβεις τον χειρότερο και η ομάδα σου να αρχίσει να νικά και να παίζει καλύτερα. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί πολλάκις, έστω και αν οι όροι δεν ήταν τόσο απόλυτοι όσο αυτοί που έθεσα πιο πάνω. Το θέμα είναι τι γίνεται σε βάθος χρόνου, όταν ξεθωριάσει η όποια «ευφορία» από την αλλαγή κλίματος, δηλαδή μετά από κάποιες εβδομάδες ή μήνες. Το έργο αυτό δεν έχει παιχτεί μονάχα στον Ολυμπιακό κατά το παρελθόν, αλλά σε όλες σχεδόν τις ομάδες του κόσμου...

Δυστυχώς, το πρώτο δείγμα του Μίτσελ δεν είναι θετικό, όσο και αν προσπαθήσει κάποιος να σας πείσει για το αντίθετο. Ακόμα και οι καλές προθέσεις του με τη χρησιμοποίηση κάποιων Ελλήνων παικτών αρχίζουν να γίνονται παρεξηγήσιμες: ο Βλαχοδήμος  για παράδειγμα, με εξαίρεση το πολύ καλό αλλά ανούσιο ματς κόντρα στη Λεβάντε, άντε και κάποιες «εξάρσεις» στην Ξάνθη όπου έχασε μερικές κλασικές ευκαιρίες, δεν έχει πείσει ακόμη ότι είναι τόσο καλύτερος από τον Φετφατζίδη, ώστε να αφήνει καθηλωμένο τον Γιάννη στον πάγκο ή κάποιον άλλο παίκτη. Από την άλλη, βλέποντας τον Βλαχοδήμο σε τόσο πολλά και συνεχόμενα ματς, οι άνθρωποι του Ολυμπιακού θα έχουν τη δυνατότητα να αξιολογήσουν με ακρίβεια την περίπτωση του το καλοκαίρι, ενόψει της νέας σεζόν. Το ίδιο θα συμβεί με τον Παπάζογλου, αλλά και με τον ίδιο τον Φετφατζίδη, ο οποίος δείχνει τον τελευταίο καιρό σοβαρά σημάδια ανάκαμψης, θυμίζοντας κάτι από τον παίκτη που όλοι πιστέψαμε πως θα μεγαλουργήσει εν ευθέτω χρόνω...

Θα είναι άδικο ή έστω βιαστικό να κριθεί οριστικά και αμετάκλητα ο Μίτσελ ύστερα από δυο μήνες στην ομάδα. Συν τοις άλλοις, έχει το ελαφρυντικό και τη σοβαρή δικαιολογία πως αυτή η ομάδα δεν είναι «δική του». Είναι η ομάδα που χτίστηκε το καλοκαίρι επί Ζαρντίμ και που στα χέρια του Πορτογάλου έφτασε να είναι αήττητη για 17 αγωνιστικές και τρίτη στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ με εννιά βαθμούς. Δεν λέω «η ομάδα του » Ζαρντίμ», διότι θα ήταν άδικο να χρεώσουμε ολόκληρο τον σχεδιασμό(;) στον Λεονάρντο: δεν νομίζω ο Λεονάρντο να σχεδίασε την πώληση του Μιραλάς δέκα μέρες πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, τη μη αντικατάσταση του ή την απόκτηση του «αντι-Μέλμπεργκ» μέσα στο Δεκαπενταύγουστο. Και πολλές άλλες μικρές «λεπτομέρειες» που τον ανάγκασαν να «αναδιπλωθεί» πριν καν η ομάδα πάει στη Βέροια για την πρεμιέρα. Όπως, λοιπόν, ο Μίτσελ δεν έχει καμιά απολύτως ευθύνη στα καλά αυτής της ομάδας, έτσι δεν έχει ευθύνη και στα άσχημα. Είναι όμως γραφικό να βλέπω ανθρώπους που αποθέωναν τον Ισπανό μετά την Τρίπολη και την Ξάνθη, σήμερα να «θυμούνται» ότι η ομάδα δεν είναι δική του...

Από τις πρώτες πρώτες μέρες του Μίτσελ στην Αθήνα, είχα γράψει πως το έργο του θα κριθεί τον Σεπτέμβρη. Όχι «από Σεπτέμβρη», αλλά τον Σεπτέμβρη. Τότε θα συμπληρώνει οκτώ μήνες στην ομάδα, θα έχει την πλήρη ευθύνη για τις επιλογές του καλοκαιριού, ενώ θα έχει εκπνεύσει και η περίοδος χάριτος της φετινής μισής σεζόν. Με το που θα ξεκινήσει το νέο πρωτάθλημα όμως και κυρίως το νέο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Μίτσελ θα αρχίσει να κρίνεται δίχως κανένα ελαφρυντικό. Και μαζί του βεβαίως, θα κριθεί και η διοίκηση, ακριβώς όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις: Αν ο Ολυμπιακός του Ισπανού τα πάει καλά, θα είναι θετικός και ο αντίκτυπος για την ΠΑΕ. Αν όχι, το ακριβώς αντίθετο. Μέχρι τότε όμως, μέχρι δηλαδή να φανεί το τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο Μίτσελ και ποια συστατικά θα χρησιμοποιήσει για να το πετύχει, οφείλουμε να είμαστε αρκετά επιεικείς μαζί του. Η επιείκεια θα εκλείψει νωρίτερα μονάχα σε περίπτωση απώλειας του Κυπέλλου, αν και θέλω να πιστεύω ότι ο Θρύλος δεν χρειάζεται καν προπονητή προκειμένου να νικήσει μέσα στο ΟΑΚΑ τον ΠΑΟΚ ή τον Αστέρα Τρίπολης...

Πηγή: Εφημερίδα «Φως των Σπορ»

Βαθμολογίες Πρωταθλημάτων Ποδοσφαίρου