Ο Μιλιβόγεβιτς, η αφορμή και η εκλογή MVP

σε ένα ματς χωρίς μια κλασική ευκαιρία...

του Γιώργου Χαλά

Θα το πω όσο πιο ξεκάθαρα  γίνεται: νομίζω ότι είναι πο­λύ κρίμα και άδικο όλο αυτό που γίνεται με τον Φέισα. Και είμαι α­πόλυτα σίγουρος πως στο τέλος μόνο καλός για τον ποδοσφαιριστή δεν θα αποδειχθεί όλος αυτός ο «τεχνητός» ντόρος που δημιουρ­γείται γύρω από το όνομα του...

Αν είχα τη δυνατότητα να είμαι μπροστά στις συνομιλίες του Καντονά με τους ανθρώπους του Ολυμπιακού, για να ορκιστώ στο παιδί μου ότι ο «βασιλιάς» Ερίκ πράγματι έμεινε ξερός/άφωνος/άναυδος με την εικόνα του Λιούμπομιρ κόντρα στον ΠΑΟΚ. Επομένως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να εμπιστευτώ τις «ερυθρόλευκες» διαρροές, βάσει των οποίων μεταφέρθηκε στον Τύπο και από εκεί στους αναγνώστες ο θαυμασμός του Γάλλου αστέρα για τον Σέρβο μέσο του Θρύλου. Το θέμα μας όμως δεν είναι τι είπε ο Καντονά και αν το είπε έτσι ακριβώς όπως το μετέφεραν οι «ερυθρόλευκοι»...

Αρκετοί φίλοι μού έστει­λαν μηνύματα την πε­ρασμένη εβδουάδα, επισημαί­νοντας μου ότι ο Φέισα φι­γουράρει σχεδόν σε καθημε­ρινή βάση σε κάποια συγκε­κριμένα πρωτοσέλιδα. Αφορ­μή για αυτό το πολυήμερο λιβάνισμα ήταν η εμφάνιση του κόντρα στη Σκωτία την προη­γούμενη Τρίτη. Τονίζω τη λέ­ξη «αφορμή» και τη χρησιμο­ποιώ σκοπίμως αντί της «αι­τίας», έτσι ώστε να γίνει κα­τανοητή η διαφορά. Οφείλω να ομολογήσω πως το είδα το συγκεκριμένο ματς, εννοείται με το βλέμμα στραμμένο κυ­ρίως στον Φέισα. Απέναντι σε μια κυριολεκτικά ανύπαρκτη ομάδα, τη μακράν τελευταία του Α' ομίλου, κάτω από την Ουαλία και τα Σκόπια, οι Σέρβοι κυριάρχησαν απόλυτα σε κατοχή μπάλας από το 1ο λεπτό, αν και τελικά άνοιξαν το σκορ στο 60’. Οι Σέρβοι, που μόλις λίγες μέρες πριν είχαν «φλερτάρει» με τον διασυρμό στην Κροατία, γλιτώνοντας μονάχα με δύο γκολ παθητι­κό. Τι είδα λοιπόν σε εκείνο το ματς; Είδα τον νεαρό Μιλιβόγεβιτς να κρατά εντελώς μόνος του τον άξονα στο α­νασταλτικό κομμάτι (δείγμα όχι τόσο των ικανοτήτων του όσο της πλήρους ανυπαρξίας των Σκωτσέζων), δίνοντας στον Φέισα το δικαίωμα να λειτουργεί περισσότερο ως ε­πιτελικός παρά ως αμυντικός μέσος. Για να καταλάβετε, μέχρι κάποιο χρονικό σημείο ο Λιούμπο ήταν πρώτος σε τελικές προσπάθειες, τρανή απόδειξη για το πόσες φορές έφτασε κοντά ή εντός ορίων της σκωτσέζικης περιοχής...

Είχε πράγματι συμμετοχή στο πρώτο γκολ της Σερβίας, αλλά όχι ακριβώς όπως παρουσιάστηκε από κάποια ΜΜΕ. Η συμμετοχή του ήταν αρνητική, δεδομέ­νου ότι ήταν εκείνος που έχασε μια πολύ μεγάλη ευκαι­ρία, πληρώνοντας την απόφαση να κάνει κοντρόλ στο ύψος του πέναλτι, λες και βρισκόταν στη μεσαία γραμ­μή. Το ότι η μπάλα από την κόντρα του αμυντικού στρώ­θηκε στον αμαρκάριστο Τζούρισιτς, που βρέθηκε μόνος με τα δίχτυα, είναι μια εντελώς άλλη ιστορία. Σε ό,τι έ­χει να κάνει με τον Φέισα, το μόνο που μπορεί να πιστω­θεί στη συγκεκριμένη φάση είναι μια μεγάλη χαμένη ευ­καιρία...

Βεβαίως, η αλήθεια ήταν πως έδειξε κεφάτος και με μεγά­λη διάθεση να βοηθήσει την ομάδα του. Η μπάλα πέρασε αμέτρητες φορές από τα πόδια του και εκ των πραγμάτων απο­δείχθηκε πως το κάκιστο τερέν του Νόβισαντ τον βοήθησε πά­ρα πολύ. Ίσως να ακούγεται οξύμωρο αυτό σε κάποιους, όμως εκείνοι που έχουν παίξει ποδόσφαιρο γνωρίζουν καλά πως ο κακός αγωνιστικός χώρος βοηθά πάντοτε εκείνους που κινού­νται σε αργό τέμπο, εις βάρος των ταχύτατων παικτών που δεν μπορούν να σταθούν καλά καλά στα πόδια τους. Εν ολίγοις, το πρόσημο από την παρουσία του στο Σερβία - Σκωτία ήταν σί­γουρα θετικότατο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δικαιολογού­νταν οι όποιες υπερβολές γράφτηκαν σε μερίδα του ελληνικού Τύπου...

Κάποια στιγμή, λίγο πριν από το τέ­λος της αναμέτρησης, ήρθε η ώρα να μαζευτούν οι κάρτες που δίνονται στους δημοσιογράφους για την εκλογή του MVP της αναμέτρησης. Μαζί με τη δική μου και αυτές των γύρω συναδέλ­φων μου μέτρησα τουλάχιστον 7-8 κάρ­τες δίχως όνομα, κενές. Δεν λέω ότι αυ­τό συνέβη με όλους, όμως σίγουρα η επι­λογή του «Πολυτιμότερου παίκτη» σε έ­να τέτοιο ματς έμοιαζε με ειρωνεία και κάμποσοι συνάδελφοι φαίνεται πως το εξέλαβαν ακριβώς έτσι. Αν όμως ερχό­ταν κάποιος και μου έβαζε το πιστόλι στον κρόταφο προκειμένου να αποφασί­σω, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα έβα­ζα το όνομα του Φέισα. Όχι γιατί θαμπώ­θηκα από την απόδοση του, αλλά γιατί ή­ταν ο πιο ορεξάτος από όλους, μαζί με τον Μανωλά που απλώς έκανε τη δου­λειά του: να εξαφανίζει τους αντίπαλους επιθετικούς, γρήγορους και αργούς...

Για ένα εικοσάλεπτο, το πρώτο του αγώνα, πίστεψα ότι ο Ολυ­μπιακός είχε μπει αποφασισμένος να λιώσει τον ΠΑΟΚ. Τεράστια κατοχή μπάλας και παιχνίδι στο μισό γήπεδο ήταν τα χαρακτηριστικά της εκκίνη­σης του ματς. Στην πορεία όμως απο­δείχθηκε πως όλο αυτό ήταν προσχε­διασμένο από τους Θεσσαλονικείς, οι οποίοι ήταν και παρέμειναν παθητικοί από την αρχή μέχρι το τέλος, γνωρί­ζοντας πως η ισοπαλία θα είναι για αυτούς ένας μικρός θρίαμβος. Και πράγματι, το γεγονός αυτό πιστοποί­ησε η απόφαση του Σαββίδη για πριμ, κίνηση που θα μου επιτρέψετε να πι­στεύω ότι μικραίνει πολύ την τρίτη ο­μάδα της βαθμολογίας αυτή τη στιγ­μή. Από την άλλη όμως, ίσως και να μην είναι έτσι τα πράγματα: όταν παίρνεις ισοπαλία από μια ομάδα που είναι 17 βαθμούς πάνω από σένα, ίσως να είναι επιτυχία. Και ας είναι αυ­τή πλήρως αδιάφορη, έχοντας εξα­σφαλίσει τον τίτλο δύο αγωνιστικές νωρίτερα. Εν ολίγοις, σε ένα ματς που το φαβορί δεν είχε έστω μια κλα­σική ευκαιρία για γκολ και σχεδόν ό­λους τους παίκτες του υστερήσαντες, η λογική επιλογής του ΜνΡ έμοιαζε με το ρητό που λέει πως στους τυ­φλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Μα­κάρι ο Φέισα να είναι το ίδιο και ακό­μα καλύτερος στη συνέχεια, ειδικά στον τελικό του Κυπέλλου. Και να α­ναδειχθεί και εκεί MVP, βοηθώντας τον Θρύλο να κάνει ένα ακόμα ντα­μπλ. Μέχρι τότε όμως ας τον αφήσου­με να δουλέψει σκληρά για τη βελτίω­ση του, δίχως υπερβολές και καθημε­ρινές αναφορές στο όνομα του, οι ο­ποίες σίγουρα θα του δημιουργήσουν έναν «αντιπερισπασμό» που μόνο κα­λό δεν θα του κάνει...

Πηγή: Εφημερίδα «Φως των Σπορ»