Πιάνει μόνο όποιος κυνηγάει...

του Βασίλη Γαλούπη
ΡΕΚΟΡ κρουσμάτων ντόπινγκ στην ιστορία του έκανε πέρυσι ο ελληνικός αθλητισμός σε μια μαύρη χρονιά, όμως και μέσα στο 2009 κτύπησαν ήδη την πόρτα της Ελλάδας αρκετές νέες υποθέσεις σε διάφορα σπορ, με το πρόβλημα να παραμένει ολοζώντανο και υπαρκτό.
Ο ασκός του Αιόλου που άνοιξε το 2004 δεν λέει να... κλείσει.
Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε γενικότερα, τότε υπάρχουν δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος για υποθέσεις ντόπινγκ.
Η μία πλευρά είναι οι στεγνοί αριθμοί. Τα κρούσματα, οι ουσίες τα ονόματα αθλητών και, βέβαια, η σκανδαλολογία.
Η δεύτερη πλευρά, όμως είναι ουσιαστικότερη: Αν γίνονται σωστά έλεγχοι ντόπινγκ, τότε θα υπάρχουν και κρούσματα. Ενώ αν δεν γίνονται πραγματικά αιφνίδια τεστ και με ενδελεχείς δειγματοληψίες τότε δεν θα προκύπτουν θετικά δείγματα.
ΟΤΑΝ λοιπόν ανακοινώνονται κρούσματα, τότε υπάρχει και μια ισχυρή απόδειξη ότι το σύστημα αντιντόπινγκ λειτουργεί. Και ότι γίνεται προσπάθεια από μια ελληνική ή διεθνή ομοσπονδία, από έναν εγχώριο ή ξένο φορέα αντιντόπινγκ να αντιμετωπίσει κάπως τη λαίλαπα.
Οι πρώτοι διδάξαντες σ' αυτό είναι οι Γάλλοι. Ο φημισμένος ποδηλατικός γύρος υπέστη βαριά πλήγματα από το ντόπινγκ τις τελευταίες δεκαετίες. Χορηγοί άρχισαν να απομακρύνονται, θεατές να ειρωνεύονται κορυφαίους ποδηλάτες, τηλεοπτικά κανάλια να αποσύρουν το ενδιαφέρον τους. Οι Γάλλοι, όμως, δεν πτοήθηκαν. Αντίθετα, άρχισαν να προβάλλουν τις επιτυχίες τους στο αντιντόπινγκ και να θέτουν το ερώτημα προς πάσα κατεύθυνση:
«Τι προτιμάτε; Έναν ποδηλατικό γύρο αναβολικών και συγκάλυψης ή μια διοργάνωση με περισσότερα κρούσματα και κατά συνέπεια με διεξαγωγή καθαρότερου αγώνα;».
Η ΜΑΖΙΚΗ ΥΣΤΕΡΙΑ που παρατηρείται όταν προκύπτει ένα κρούσμα, η περίπου κουτσό-μπολίστικη αντιμετώπιση της υπόθεσης και η στοχοποίηση του αθλητή και μόνο, που στο φινάλε είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης δείχνουν μια ανώριμη αντιμετώπιση στο φαινόμενο του ντόπινγκ. Όταν το κρούσμα δεν αντιμετωπίζεται ως επιτυχία του αντιντόπινγκ, τότε δεν ενθαρρύνεται ο αγώνας κατά του ντόπινγκ.
Όποιος κυνηγάει, πιάνει. Αν λοιπόν γίνονται έλεγχοι σοβαροί, τότε θα υπάρχουν και κρούσματα. Κι αυτό είναι υπέρ ενός αθλητικού συστήματος διότι δείχνει πρόθεση για έναν καθαρότερο αθλητισμό. Απλά να υπενθυμίσουμε ότι επί κυριαρχίας της Ανατολικής Γερμανίας όταν έγινε το αποδεδειγμένα μεγαλύτερο όργιο ντόπινγκ στην αθλητική ιστορία, δεν υπήρξε κανένα κρούσμα. Γιατί;
Μα, επειδή επιβαλλόταν συγκάλυψη από το καθεστώς!

Πηγή: Εφημερίδα "RealNews", Κυριακή 10 Μαΐου 2009