Οι αλκυονίδες ημέρες και η κοιλιά του μπασκετικού ΠΑΟ.

τα δάκρυα πόνου του Θανάση Γιαννακόπουλου.

Αποπνέει υγεία και μεθοδική δουλειά η ομάδα μπάσκετ του φετινού Ολυμπιακού και αυτό το έχει εισπράξει ο φίλαθλος κόσμος. Παρατηρούσε επιφυλακτικά και... μακρόθεν επί σειρά ετών τις απόπειρες των Αγγελοπουλαίων να μετατρέψουν σταδιακά ένα μαγαζί σε παρακμή, σε σύγχρονο πολυκατάστημα με όλων των ειδών τα καλούδια μέσα. Και είδε με χαρά πως η μετατροπή αυτή δεν αποξένωσε την ομάδα από τις παραδοσιακές αξίες του Ολυμπιακού. Παρέμειναν εμβληματικές του συλλόγου σε συναισθηματικό επίπεδο αξίες όπως η λεβεντιά, η περηφάνια και αποδείχτηκε πως ήταν αδιαπραγμάτευτη η μη σύνδεση των νικηφόρων αποτελεσμάτων της με συνδιαλλαγές ύποπτες και εξαρτήσεις από τους περιβεβλημένους με εξουσίες, απροσδιόριστες αλλά υπερμεγέθεις, και κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενους «άρχοντες των αγώνων». Δεν αγκάλιασε δηλαδή το «μπασκετάκι» η πλατιά λαϊκή βάση της λαοπληθέστερης παράταξης επειδή απογοητεύτηκε από όσα είδε να γίνονται στο τμήμα με «την μπάλα την καλή», αλλά κυρίως διότι (συν)αισθάνθηκε πως αξίζει κάθε στήριξη η εδώ και χρόνια κλιμακωτά εκδηλούμενη απόπειρα και σε διοικητικό και σε αγωνιστικό επίπεδο. Σε συνδυασμό τώρα με τη μάχη που μαίνεται για την ολοκληρωτική ανατροπή ενός σαθρού και με γνωστές, μη εξαιρετέες και απολύτως καταδικαστέες πρακτικές από κάθε υγιώς σκεπτόμενο φίλαθλο επιβεβλημένου καθεστώτος, γέμισαν με ενθουσιασμό τα στήθια των οπαδών και μη και τις εξέδρες από χιλιάδες κόσμο.Έφτασε δηλαδή η ώρα που πήρε ο κόσμος στα χέρια του την υπόθεση «αποτίναξη εκ των δεσμών που επέβαλλε το σύστημα Παναθηναϊκού»!.. Δίνει κουράγιο και προσθέτει δύναμη στην ήδη πολλαπλά εκφρασμένη διάθεση των «ερυθρόλευκων» να εγκαθιδρύσουν τη δική τους αυτοκρατορία, αφού βεβαίως «κατακρημνίσουν» στο σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα που κυβερνά.Και η διάθεση του να μπει επιτέλους τέλος σε τούτο το χάλι γιγαντώνεται από την απλή και μόνο παρατήρηση διάφορων φαινόμενων που εύκολα εντάσσονται στη σφαίρα του ανεξήγητου και προσφέρονται ειδικής ανάλυσης ως και από εκπομπές του Χαρδαβέλλα. Ξέραμε δηλαδή ότι κάθε χρόνο μέσα στο καταχείμωνο το μπάσκετ του Παναθηναϊκού κάνει μια κοιλιά να, μετά συγχωρήσεως! Από εκεί δηλαδή που η ομάδα του Ομπράντοβιτς πέταγε, ξαφνικά ξημέρωνε «μια ωραία πρωία» και για διάστημα δυο περίπου εβδομάδων και για ένα (υπο)σύνολο τριών με πέντε αγώνων δεν μπορούσαν οι πολυδιαφημισμένοι ως κορυφαίοι της Ευρώπης παικταράδες των «τριφυλλοφόρων» να πάρουν τα πόδια τους. Είχε γίνει κάτι σαν έθιμο να χάνει ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ όλα τα ματς που έδινε για κάνα δεκαπενθήμερο ανάμεσα στον Γενάρη και τον Φλεβάρη. Το φαινόμενο εμφανιζόταν με τη συχνότητα των... Αλκυονίδων ημερών. Και αμέσως μετά, έτσι ξαφνικά όπως κλάταραν οι «πράσινοι» ξανάμπαιναν γεροί και ακμαίοι στα παρκέ, σαρώνοντας κάθε σχεδόν αντίπαλο και κατακτώντας την πλειοψηφία των τίτλων που διεκδικούσαν. Εννοείται πως, λες και ήταν προγραμματισμένο, οι αγώνες που έχαναν ήταν άνευ ουσιαστικής σημασίας, συμπεριλαμβάνονταν στα περιθώρια των «προβλεπόμενων απωλειών»...Το αυτό επιχειρήθηκε να συμβεί και φέτος.
Πιστοί στο ραντεβού τους με την... κοιλιά ήταν δηλαδή και πάλι ο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες του «τριφυλλιού» αλλά, λες και κάτι δεν είχαν υπολογίσει καλά, έχασαν μαζί με τους «εντός επιτρεπτών ορίων» αγώνες και τ' αυγά και τα πασχαλιά μαζί. Το σενάριο ασφαλώς και δεν περιλάμβανε τις εντός έδρας ήττες από Παρτιζάν και Μαρούσι, στην Ευρωλίγκα, ούτε τον συνεπάγωγο αποκλεισμό από την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Γηραιάς Ηπείρου, ούτε βεβαίως και την απώλεια του Κυπέλλου από τον Ολυμπιακό. Και ενδεικτικά απολύτως του πόνου που προξένησε η συ-γκεκριμένη κατάκτηση του τροπαίου από τους «ερυθρόλευκους» ήταν τα δάκρυα πόνου του ηγέτη και οπαδού των «πράσινων» Θανάση Γιαννακόπουλου.