Αν τον φωνάξετε στο δρόμο Παναγιώτη μπορεί και να μην καταλάβει. Βλέπετε, όταν ζεις για 45 και πλέον χρόνια στην Αμερική δεν μπορείς να διατηρείς αυτά τα... δύσκολα ονόματα. Το Δημητρακόπουλος αφήστε το καλύτερα. Ούτε για πλάκα.
Pete Demos (Πιτ Ντίμος) είναι εδώ και χρόνια το όνομα του σημερινού μας καλεσμένου, ενός Έλληνα της διασποράς που ζει από μικρό παιδί στο Ντιτρόιτ των Ηνωμένων Πολιτειών και υποστηρίζει τον Ολυμπιακό από απόσταση...
Στέλεχος επί σειρά ετών στο εργοστάσιο της Ford στην αμερικανική μεγαλούπολη, βιώνει και αυτός τα τελευταία χρόνια την κρίση που μαστίζει την πολιτεία της βόρειας Αμερικής, όμως τα βγάζει πέρα.
Πώς έγινε Ολυμπιακός; Η ιστορία είναι συγκινητική, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με παιδιά της ξενιτιάς.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις ΗΠΑ από Έλληνες γονείς. Η μητέρα μου δεν είχε και δεν έχει ιδέα από μπάλα, αλλά ο πατέρας μου ήταν Ολυμπιακός. Βασικά ήταν Ολυμπιακός Πειραιά! Θυμάμαι μικρός που με ρωτούσε τι ομάδα είμαι και ήθελε να του απαντάω Ολυμπιακός Πειραιά και όχι σκέτο Ολυμπιακός. Για τον πατέρα μου η ομάδα ήταν μία υπενθύμιση της πατρίδας του και όχι απλώς ένας αθλητικός σύλλογ
ος»Ο Πιτ μπορεί να μην έχει γηπεδικές αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία, ωστόσο ζούσε τον παλμό του Ολυμπιακού με διαφορετικό τρόπο.
«Μαθαίναμε στο σπίτι και ελληνικά και καταλάβαινα τα πάντα. Τώρα μου είναι πιο δύσκολη η γλώσσα, αλλά μικρός είχα καλύτερη επαφή.
Θυμάμαι, λοιπόν, κάποιες Κυριακές, να ξυπνάω πολύ νωρίς με τον πατέρα μου και να πηγαίνουμε σε ένα ελληνικό καφενείο κοντά στο σπίτι μας.
Υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί Έλληνες στο Ντιτρόιτ, όχι μόνο στο κέντρο της πόλης, αλλά και στα προάστια που μέναμε εμείς. Το καφενείο διέθετε ένα μεγάλο ραδιόφωνο με δυνατότητα ακρόασης ενός ελληνικού σταθμού που μετέδιδε ζωντανά όλα τα παιχνίδια της Κυριακής.
Ήταν μαζεμένοι πολλοί Έλληνες μέσα στο καφενείο και πραγματικά ήταν πολύ όμορφα, αφού όλοι είχαν καλή διάθεση που θα άκουγαν τα παιχνίδια από την πατρίδα. Ήταν φυσικά φίλαθλοι και άλλων ομάδων, αλλά απ' ό,τι θυμάμαι οι περισσότεροι ήταν Ολυμπιακοί.
Δεν έδινα τρομερή σημασία σε αυτά που άκουγα από το ραδιόφωνο, περισσότερο μου άρεσε η ένταση με την οποία ζούσαν οι άνθρωποι την όλη κατάσταση.
Δε θα ξεχάσω όμως ποτέ τα «σσσσστ» που ακούγονταν όταν ο συντονιστής έλεγε:
«Να περάσουμε στο στάδιο Καραϊσκάκη».
Φαινόταν και στην όψη του πατέρα μου. Έδινε τρομερά μεγαλύτερη σημασία.
Εγώ μετείχα στους πανηγυρισμούς όταν έμπαινε γκολ. Ήταν πολύ ωραία. Μετά οι άνθρωποι τσακώνονταν γύρω από αυτά που είχαν ακούσει.
Πολλοί έφευγαν εκνευρισμένοι με κόκκινα πρόσωπα, αλλά την άλλη Κυριακή τα χαμόγελα ήταν και πάλι εκεί.
Τότε είχα αρχίσει να διακρίνω την ανωτερότητα του Ολυμπιακού, διότι μου έκανε εντύπωση που σχεδόν πάντα νικούσε.
Τον εξομοίωνα με μεγάλες ομάδες στην Αμερική σε διάφορα αθλήματα που νικούσαν πάντα, όπως οι Σέλτικς και οι Τζάιαντς»
Στη συνέχεια και στη δεκαετία του 70', όταν πλέον ήταν έφηβος και μπορούσε να φιλτράρει διαφορετικά τις... ειδήσεις από την πατρίδα σκεφτόταν:
«Επειδή είμαι Έλληνας μου άρεσε το ποδόσφαιρο και ήθελα να ενημερώνομαι για το τι γίνεται στο πρωτάθλημα της χώρας. Μπορεί να μην πήγαινα στο καφενείο, διότι δεν ήθελα να περνάω την ώρα μου με... μεγάλους ανθρώπους Κυριακή πρωί, αλλά πάντα ρωτούσα μετά με αγωνία τι έγινε και πώς.
Φανταζόμουν το Καραϊσκάκη που δεν το είχα δει ποτέ, αλλά το είχα ακούσει και σκεφτόμουν ένα γήπεδο με 40.000 φιλάθλους όλους με κόκκινα και άσπρα να φωνάζουν. Μου άρεσε που φορούσε κόκκινα η ομάδα, διότι στο Ντιτρόιτ έχουμε μία πολύ καλή ομάδα χόκεϊ που λέγεται Red Wings (Κόκκινα Φτερά) και έχει φανατικό κόσμο. Πάντα μου άρεσε το χόκεϊ που έχει τέρματα και γκολ...».
Όλα αυτά τα χρόνια ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος ερχόταν συχνά πυκνά με την οικογένεια του στην Ελλάδα, αλλά έμενε λίγο καιρό στον Πειραιά, διότι εφορμούσε στα νησιά και στο χωριό του πατέρα του στην Αχαΐα.
Το Καραϊσκάκη ήταν άδειο καλοκαιριάτικα και δεν... προλάβαινε το Σεπτέμβρη για να ζήσει μία καυτή ποδοσφαιρική εμπειρία. Ωστόσο τα χρόνια πέρασαν...
Πρώτη εμπειρία στο ΣΕΦ με την ΑΕΚ...
«Μετά το σχολείο και τις σπουδές μου είχα τη δυνατότητα να έρθω στην Ελλάδα χειμώνα. Ήταν αρχές δεκαετίας του 90', νομίζω, αλλά ο Ολυμπιακός δε θα έπαιζε στο γήπεδο του για κάποιο λόγο. Ήταν τιμωρημένος νομίζω, ή έπαιζε εκτός έδρας δύο ματς σερί ή κάτι τέτοιο.
Αναγκάστηκα να πάω σε αγώνα μπάσκετ στο ΣΕΦ και απλώς να δω το Καραϊσκάκη απ' έξω. Στο μπάσκετ έπαιζε Ολυμπιακός - ΑΕΚ και είχα πάθει μεγάλη πλάκα. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση που η άλλη ομάδα είχε σε μία γωνία μερικούς οπαδούς της μαζεμένους. Αυτό στην Αμερική δε γίνεται; Μόλις άρχισε το ματς και ο κόσμος του Ολυμπιακού φώναζε και έβριζε τους απέναντι είχε πλάκα.
Ανεξάρτητα από τους παίκτες δεν μπορούσα να διανοηθώ πως οι αντίπαλοι θα μπορέσουν έστω για αστείο να διεκδικήσουν τη νίκη. Μου φαινόταν αδύνατο να χάσει ο Ολυμπιακός, συνηθισμένος και από τις ραδιοφωνικές μου εμπειρίες.
Τελικά έτσι και έγινε. Νίκησε εύκολα ο Ολυμπιακός!»
«Σε όλους τους Αμερικανούς αρέσουν τα σπορ. Εγώ τα γουστάρω όλα. Το ποδόσφαιρο μου αρέσει πολύ, παρά το ότι πολλές φορές έρχονται τα παιχνίδια 0-0. Στους Αμερικανούς φαίνεται απίστευτο να διεξάγεται ένας αγώνας και να τελειώνει χωρίς σκορ.
Θεωρητικά και ένας αγώνας μπέιζμπολ, φούτμπολ ή χόκεϊ μπορεί να λήξει 0-0, αλλά αυτό δε συμβαίνει ποτέ. Μόνο μια φορά στο χόκεϊ θυμάμαι ένα ματς να τελειώνει 0-0 και τελικά να λήγει 1-0 στην παράταση.
Ο κόσμος στο τέλος γιούχαρε γιατί δεν του άρεσε καθόλου αυτό. Πάντως, από την εμπειρία μου, ο Ολυμπιακός σπάνια έφερνε αυτό το σκορ.
Το σκορ που συνήθως μου αποτυπωνόταν, όταν έπαιζε στο Καραϊσκάκη ήταν το 4-0. Δεν ξέρω γιατί…»
«Όλο δεύτερος, δεύτερος, τρίτος...»
Ο Ρete Demos μπορεί να κατοικεί μόνιμα στην Αμερική, αλλά αντιλαμβάνεται την αντιπαλότητα και ξέρει... πώς να τη χειριστεί:
«Έχουμε και άλλους Έλληνες στη Ford, μετανάστες που ήρθαν σε παιδική ή μεγαλύτερη ηλικία στην Αμερική, αλλά και άλλους σαν και μένα από Έλληνες γονείς που ήρθαν στις ΗΠΑ μικροί! Γνωρίζοντας ότι δεν επισκέπτομαι συχνά την Ελλάδα και επειδή δε μιλάω δα και άπταιστα ελληνικά, δε μου κάνουν κουβέντα για ελληνικά δρώμενα, ωστόσο όταν τυχαίνει να πηγαίνει η κουβέντα στο ποδόσφαιρο, διασκεδάζω όταν μου λένε ότι υποστηρίζουν Παναθηναϊκό ή κάποια άλλη ομάδα. Τους λέω αμέσως: Πφφφφ. Παναθηναϊκός... Όλο δεύτερος, δεύτερος, δεύτερος... τρίτος. Άλλαξε ομάδα ντε!».
Το ίδιο λέει και σε συγγενείς του που τυχαίνει να είναι από το άλλο στρατόπεδο...
«Μπορεί να μην ξέρω τι έχει γίνει για ένα μήνα στην Ελλάδα και μόλις βλέπω κάτι ξαδέρφια μου Παναθηναϊκούς που παρακολουθούν τι γίνεται τους λέω:
«Τι μούτρα είναι πάλι αυτά; Πάλι χάνετε συνέχεια;»
Αν και δεν ενημερώνομαι πάντα, συνήθως έχουν όντως χάσει, και νομίζουν ότι μιλάω σοβαρά...»
Περήφανη η Ελλάδα για τον αθλητισμό της
«Μου έκανε εντύπωση που ήρθε ο Τζος Τζίλντρες στον Ολυμπιακό και μακάρι μία μέρα να πάρει και έναν καλό παίκτη από τους Pistons. Τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει χαμπάρι οι Αμερικάνοι ότι στην Ελλάδα γίνεται κάτι καλό σε όλα τα σπορ. Μετά το 2004 έγινε αυτό. Τότε πραγματικά όλοι εμείς εδώ είχαμε χαρεί πολύ. Θυμάμαι το 1994 στο Μουντιάλ που πάλι περιμέναμε με αγωνία τις εμφανίσεις της Ελλάδας είχαμε απογοητευτεί πολύ. Ο πατέρας μου ήταν έξαλλος.
Δεν ξεχνώ ότι κάποτε, πριν από δέκα χρόνια περίπου, το CNN είχε μεταδώσει ένα γκολ του Ολυμπιακού (σ.σ του Μπατίστα σε ένα ματς ΑΕΚ - ΟΣΦΠ 2-2) ως την κορυφαία φάση του 24ώρου σε όλο τον κόσμο (Play of the day). Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε δορυφορικά και τους αγώνες του Ολυμπιακού στο Champions League. Είναι πραγματικά εντυπωσιακή διοργάνωση την οποία διαφημίζουν πολύ οι Αμερικανοί που προσπαθούν να μάθουν ποδόσφαιρο στον κόσμο. Μου αρέσει πολύ να βλέπω τον Ολυμπιακό, διότι μικρός ενθουσιαζόμουν να τον ακούω και τώρα που μεγάλωσα νιώθω τα ίδια καρδιοχτύπια»!
Πηγή: Εφημερίδα "ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου