από τη Χαρά Καραμήτσου, λογοπεδικό karant@ath.forthnet.gr
Το να έχει κάποια οικογένεια ένα παιδί με αναπηρία ή χρόνια ασθένεια έχει τεράστιες επιπτώσεις. Τα παιδιά αυτά σίγουρα θα παίρνουν πολύ από τον χρόνο μιας οικογένεια, εις βάρος των υπόλοιπων παιδιών, που μπορεί να νοιώθουν παραμελημένα.
Πώς μπορεί να μας επηρεάσει αυτή η δυσκολία; Όλοι μας έχουμε ελπίδες και όνειρα για τα παιδιά μας και θέλουμε να είναι τέλεια. Όμως, αν έχουμε ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, μπορεί να γυρίσει η ζωή μας ανάποδα, με τη μαμά και τον μπαμπά να ασχολούνται συνεχώς με αυτό το παιδί. Η υπομονή των γονιών μπορεί να φτάσει στα όρια, ειδικά όταν το ιδιαίτερο παιδί δεν μπορεί να επικοινωνήσει αποτελεσματικά. Οι αναπτυξιακές προσπάθειες για αυτό το παιδί μπορεί να είναι πολύχρονες και αργές. Όταν τα άλλα παιδιά της οικογένειας περνούν το ένα αναπτυξιακό στάδιο μετά το άλλο, το ειδικό παιδί μπορεί να χρειάζεται χρόνια για κάθε πρόοδο, την οποία μπορεί και να μην κατακτήσει ποτέ.
Οι προσπάθειες
► Να μιλήσουμε οι γονείς μεταξύ μας μόνοι μας, να αποφασίσουμε κοινές στρατηγικές. Να αρχίσουμε τις προσπάθειες μας από τα πιο απλά και τα λιγότερα απαιτητικά.
► Να φροντίσουμε τους εαυτούς μας και να είμαστε ενωμένοι.
► Να ζητήσουμε βοήθεια από ειδικούς.
► Να μη συγκρίνουμε τα παιδιά μεταξύ τους, όσο και αν αυτό είναι δύσκολο.
► Να αποδεχόμαστε τις ανάγκες του ειδικού μας παιδιού. Άσχετα από το αν νομίζουμε πως αντιδρά αρνητικά, η αρνητική του συμπεριφορά μπορεί να οφείλεται στην έλλειψη επικοινωνιακών ικανοτήτων.
► Να προσαρμόζουμε τις απαιτήσεις μας. Όσο και αν αυτό είναι σκληρό, τα όνειρα που είχαμε μπορεί να μη γίνουν πραγματικότητα. Αντί λοιπόν να εστιάζουμε στην ιδιαιτερότητα του παιδιού μας ή να την υποτιμούμε, να φτιάξουμε νέα καινούρια όνειρα που θα το βοηθήσουν να φτάσει στο επίπεδο των ικανοτήτων που διαθέτει.
► Να δίνουμε ελευθερία. Να μη φοβόμαστε όταν δραστηριοποιούνται και αποζητούν να πετύχουν τους στόχους τους, όσο χαμηλοί κι αν είναι στα μάτια του περιβάλλοντος.
► Να μιλάμε τη γλώσσα τους. Σε κάθε συζήτηση μαζί τους, π.χ. για μια λάθος συμπεριφορά, πρέπει να βρούμε τους κώδικες επικοινωνίας που θα κάνουν την επικοινωνία μας αποτελεσματική.
► Να τα υποστηρίζουμε. Ο περίγυρος στην παιδική χαρά, στον δρόμο, στο σχολείο θα είναι, έστω και συγκαλυμμένα, εχθρικός ή αμέτοχος, κυρίως λόγω άγνοιας και φοβίας. Θα πρέπει να είμαστε σύμμαχοι αυτών των παιδιών μας, πράγμα όχι εύκολο, γιατί δεν θα υπάρχει στιγμή που να μην έρχονται αντιμέτωπα με το πρόβλημα που δεν το δημιούργησαν τα ίδια. Δεν φταίνε αυτά, ούτε κι εμείς. Επιτρέψτε μου να πω πως δεν υπάρχει τίποτα στην πολύχρονη ενασχόληση μου με τα ειδικά παιδιά που να με συγκλονίζει τόσο όσο η καθημερινή, προσωπική τους ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου