Η φιλοσοφία του Ζοσέ Μουρίνιο...

γράφει ο Κώστας Μαστοράκης

Λίγες μόνο μέρες μετά τον αποκλεισμό από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη φάση των «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ζοσε Μουρινιο προκάλεσε συνάντηση με τον πρόεδρο των «νερατζούρι» Μασιμο Μορατι. Βάσει της κοινής λογικής, το συγκεκριμένο διάστημα ήταν το πλέον ακατάλληλο για «μίτινγκ» των δύο ανδρών, με δεδομένη τη δυ­σθυμία και την απογοήτευση του διοικητικού ηγέτη των πρωταθλητών Ιταλίας, μετά τη... νιοστή αποτυχία στο Τσάμπιονς Λιγκ. Όμως ο Πορ­τογάλος, επιδεικνύοντας τεράστια αποθέματα αυτοπεποίθησης, ήθελε να μάθει ποια είναι τα σχέδια του εργοδότη του για το μέλλον της ομά­δας (κι αν συμπλέουν) από πρώτο χέρι.
Ο «Μου» εξήγησε στον πρόε­δρο της Ίντερ πως ακόμη και πριν από τα ονόματα που θα τεθούν στο «τραπέζι» ως υποψήφιοι μεταγραφικοί στόχοι, σημαντικότερο είναι να συμμερίζονται την ίδια «φιλοσοφία». Πέραν της καθημερινής του δου­λειάς, στο Απιάνο Τζεντίλε, ο Πορτογάλος θεωρεί ως πρωταρχικής σημασίας την επένδυση στη δημιουργία μιας «δεξαμενής» νέων παι­κτών, που θα προωθούνται -σταδιακά- στην πρώτη ομάδα.
Ο προπονη­τής, που έλκει την καταγωγή του από το Σετουμπάλ, το είχε ξανακάνει στην Τσέλσι και θεωρεί πως αν τα ποδοσφαιρικά ταλέντα τα αναπτύσ­σεις εντός των τειχών (αντί να τα αναζητείς αλλού) είσαι κερδισμένος σε δύο τομείς:
Σε αγωνιστικό, αφού η ομάδα αποκτά «χαρακτήρα» και «ταυτότητα» (η Μπαρτσελόνα είναι ενδεικτικό παράδειγμα), αλλά και σε οικονομικό. Ειδικά σε περιόδους «ισχνών αγελάδων», όπως η ση­μερινή (τουλάχιστον για τα περισσότερα ποδοσφαιρικά κλαμπ).
Στο τέλος Μαρτίου, ο Μουρίνιο, ουσιαστικά, εξηγούσε, μιλώντας στα ιτα­λικά ΜΜΕ, το σκεπτικό του: «Δεν πρέπει να αρκούμαστε και να βαυκα­λιζόμαστε με το να... ξεφουρνίζουμε έναν Σαντόν ή έναν Μπαλοτέλι κάθε χρόνο. Μια μεγάλη ομάδα προγραμματίζει το μέλλον της».
Λίγες μέρες πριν, σε μια συνάντηση του με τον διευθύνοντα σύμβουλο Παολίλο και τον υπεύθυνο των ακαδημιών του συλλόγου Αουζίλιο, τέθη­καν οι βάσεις για την υλοποίηση των σχεδίων του «Special One», αφού κι ο Μοράτι τα συμμερίστηκε, δίνοντας το «πράσινο φως» για να προ­χωρήσει κατά βούληση και να συνδέσει ουσιαστικά την πρώτη ομάδα με τις υφιστάμενες στην ιεραρχία του συλλόγου. Το πλάνο του Μουρι­νιο προβλέπει πως εκτός της επαγγελματικής ομάδας της Ιντερ κι οι υ­πόλοιπες θα έχουν την ίδια αγωνιστική τακτική και παρόμοιο τρόπο δουλειάς. Ήδη στο προπονητικά κέντρο των «νερατζουρι» γίνονται έρ­γα, ώστε δίπλα στο κυρίως γήπεδο να δημιουργηθούν κι άλλα και να δουλεύει η δεύτερη ομάδα, πλησίον της πρώτης. Ώστε ο Μουρινιο να έχει άμεση άποψη... Κατά τα πρότυπα δηλαδή της «κόκκινης επανά­στασης» της Λίβερπουλ του Μπενίτεθ.

Η επανάστση και το database των 14.000 πιτσιρικάδων.Ξεκίνησε από τον Ίβηρα Ράφα Μπενίτεθ εν έτει 2004 στους «κόκκι­νους». Και ουδόλως τυχαία αποκαλείται «Rafalution» στο «μεγά­λο λιμάνι» της «γηραιάς Αλβιόνας». Ο Ισπανός έχει μετατρέψει το αθλητικό κέντρο της ομάδας του, στο Μέλγουντ, σε ένα τερά­στιο... εργοτάξιο εξόρυξης ποδοσφαιρικών «διαμαντιών»! Στον σκοπό αυτό αποβλέπει η δημιουργία ειδικού ξενώνα για τους νέ­ους ποδοσφαιριστές, εντός των προπονητικών εγκαταστάσεων της Λίβερπουλ, μετατρέποντας τις ουσιαστικά σε... κολέγιο και τους τροφίμους του σε «εσωτερικούς»! Επίσης έφερε επανάστα­ση στις διατροφικές συνήθειες των εκκολαπτόμενων αστέρων της «κόκκινης αρμάδας».
Η πόση αναψυκτικών, για παράδειγμα, θεωρείται έγκλημα καθασιώσεως, ενώ τηγανητά, όπως τα αγγλοπρεπή «fish and chips», απαγορεύονται διά ροπάλου! Πάνω απ' όλα όμως, εγκαινίασε ένα νέο σύστημα σκάουτινγκ, που του έδωσε το δικαίωμα να έχει κα­ταγεγραμμένους στα ηλεκτρονικά... κιτάπια του «σκληρού δί­σκου» του το ιλιγγιώδες νούμερο των (κρατηθείτε!) 14.000 νεα­ρών ποδοσφαιριστών παγκοσμίως!
Το «database» του Μπενίτεθ περιέχει επισυναπτόμενα, εκτός από ονόματα και διευθύνσεις, τις αγωνιστικές ικανότητες του κάθε παίκτη, επιπλέον τεχνικό «προφίλ», ψυχολογικό, συμπεριφοράς αλλά και των επιδόσεων του στο σχολείο! Όλα αυτά κατέστησαν δυνατά χάρη σε ένα «δί­κτυο» 70 σκάουτερ. Εκ των οποίων η συντριπτική πλειονότητα ή­ταν πρώην ποδοσφαιριστές που είχαν συνεργαστεί με τον Ίβηρα τεχνικό. Ο οποίος ζήτησε (και βέβαια το αίτημα του ικανοποιήθη­κε) να δημιουργηθεί μια αίθουσα προβολής βίντεο όπου καταγρά­φονται ΟΛΑ τα ματς από τα 12 σημαντικότερα πρωταθλήματα πα­γκοσμίως (λέτε να είναι μεταξύ αυτών και το ελληνικό;)!
Οι παί­κτες που πληρούν τις προϋποθέσεις του Μπενίτεθ και ξεπερνούν τα διάφορα τεστ επιπέδου που τίθενται, περνούν την πόρτα του Μέλγουντ και γίνονται μέλη των ακαδημιών της Λίβερπουλ. Με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα διαβούν το «κατώφλι» της πρώ­της ομάδας.
Όπως, για παράδειγμα, ο επιθετικός Τομ Ινς (αν το όνομα σας λέει κάτι, σωστά μαντέψατε: είναι ο 17χρονος γιος του πρώην άσου της ομάδας, Πολ), αλλά και ο μεσοεπιθετικός Λάουρι Ντέλα Βάλε. Του οποίου ο Ιταλοφινλανδός πατέρας αντίθετα δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο, όντας εισαγωγέας μανιταριών! Μάλιστα, το θεωρούμενο κι ως το μεγαλύτερο ταλέντο του φιν­λανδικού ποδοσφαίρου όλων των εποχών είχε περάσει και για έ­να τρίμηνο από το «φυτώριο» της Ίντερ, αλλά δεν κατάφερε να προσαρμοστεί. Από τον Νοέμβριο του 2007 είναι στο Λίβερπουλ. Φαίνεται πως η μονότονη βρετανική βροχή και το «κλίμα» της πό­λης των «Μπιτλς» επέτρεψαν στο... μανιτάρι από τη Φινλανδία να αναπτυχθεί.

Η δομή του «φυτωρίου» της Ίντερ.Η Ίντερ για τον τομέα των ακαδημιών ξοδεύει το ποσό των 5,5 εκ. ευρώ ετησίως. Εκ των οποίων, το 1,5 πηγαίνει σε επενδύσεις, 1 σε συμ­βόλαια (οι διεθνείς «νερατζούρι» στις διάφορες μικρές ηλικιακά ομά­δες της Εθνικής Ιταλίας είναι περισσότεροι των 25) και 3 σε έξοδα διαχείρισης.
Η δομή του «φυτωρίου» της έχει ως εξής:
τα παιδιά ηλι­κίας 8-9 ετών μαθαίνουν να... μπουσουλάνε ποδοσφαιρικά και τα «βα­σικά» του αθλήματος στο Μιλάνο, στην επονομαζόμενη «Hinterland», ενώ στην υπόλοιπη Ιταλία 25 «κατάσκοποι» δρουν για λογαριασμό των Λομβαρδών, με στόχο τον εντοπισμό των κατάλληλων παικτών. Ταυτόχρονα, οι πρωταθλητές Ιταλίας συνεργάζονται με 50 σχολές ποδοσφαίρου στην ιταλική «μπότα».
Στις ηλικίες 14-16 ετών η Ίντερ «κοιτά» και στο εξωτερικό και ειδικότερα στις Εθνικές ομάδες των χαμηλότερων ηλικιών.
Τελικά την απόφαση για να ανοίξει η πόρτα του ποδοσφαιρικού... παραδείσου του «Ιντερέλο» παίρνουν 3 άνθρω­ποι: οι Αουζίλιο, Καζιράγκι («λαγωνικό» τον αποκαλούν στα ενδότε­ρα των «νερατζούρι») και Τζιαβάρντι (αρχισκάουτερ). Θεωρητικά και σε σχέση με τις ελληνικές ομάδες, η διαφορά είναι χαοτική και προ­καλεί μελαγχολία. Αλλά στη... στρατόσφαιρα που στοχεύει η Ίντερ και στον ανταγωνισμό, στο ύπατο επίπεδο, τα προβλήματα δεν είναι λίγα. Και συνίστανται κατά κύριο λόγο στο μπάτζετ.
Το παραδέχεται και ο ίδιος ο Αουζίλιο με έμπρακτα (και αξέχαστα) παραδείγματα:
«Είχαμε ένα συμβόλαιο για 300 χιλιάδες ευρώ με τον Βέλα, τον Μεξι­κάνο επιθετικό, αλλά ήρθε η Άρσεναλ και τον έκλεισε με δεκαπλάσια λεφτά».
Ωστόσο, η «μαγιά» για τις επιδιώξεις του Μουρίνιο υπάρχει:
ο Μπολτσόνι («αυτόχθων»), ο Μπαλοτέλι (που αποκτήθηκε με μετα­γραφή και υπέρβαση του μπάτζετ), καθώς και ο Σαντόν (ο οποίος α­ποκτήθηκε από... μωρό και έμεινε ως τα 14 του στην Εμίλια για να... ψηθεί).
Από τον επόμενο μήνα στους τρεις τους αναμένεται να προ­στεθούν ακόμη ο 19χρονος Σλοβένος τερματοφύλακας Μπέλετς (ήδη τον προορίζουν για... αντι-Ζούλιο Σέζαρ!), ο συμπατριώτης και συνο­μήλικος του μέσος Ρένε Κχριν, ο 18χρονος Νιγηριανός μέσος Ζόελ Όμπι (με τρομερές φυσικές δυνάμεις και καλό σουτ στο βιογραφικό του), αλλά και ο συνομήλικος του Ιταλός επιθετικός Ματία Ντέστρο.
Όλοι τους αποτελούν την «επόμενη μέρα» των «νερατζούρι».

Πηγή: Εφημερίδα "Φως των Σπορ"