Υπόθεση «νόμου Μποσμάν»: ΔΕΝ είναι νόμος και ΔΕΝ αλλάζει

του Χρήστου Χαραλαμπόπουλου

Tο πρόσωπο του ποδοσφαίρου, παγκο­σμίως, άλλαξε ριζικά, χωρίς αμφιβολία, με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικα­στηρίου τον Δεκέμβριο του 1995 επί της προσφυγής του Βέλγου ποδοσφαιριστή Ζαν Μαρκ Μποσμάν. Θυμίζω ότι τότε, το δικαστήριο με την απόφαση του έκρινε πως το καθεστώς που ίσχυε για τα συμβόλαια των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών ήταν πα­ράνομο.

Δηλαδή παραβίαζε βασικές διατάξεις της κοινοτικής νομοθεσίας και γι' αυτόν τον λόγο έπρεπε να αλλάξει. Οι διατάξεις που παραβίαζε αφορούσαν τις δύο από τις τέσσερις θεμελιώδεις ελευθερίες της Ε. Ε. Αυτή της ελεύθερης κυκλο­φορίας προσώπων και αυτή της ελεύθερης κυ­κλοφορίας υπηρεσιών. Οι άλλες δύο αφορούν την ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων και προ­ϊόντων στο εσωτερικό της Ε.Ε. Οι τέσσερις αυτές ελευθερίες είναι κατοχυρωμένες στις συνθήκες της Ε.Ε., σαν να λέμε στο «σύνταγμα» της Ένωσης. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με την απόφαση του τον Δεκέμβριο του 1995 δεν δημιούργησε κάποιον νέο νόμο, απλά έκρινε αν το καθεστώς που επικρατούσε ήταν σύμφωνο με τις συνθήκες.

Επομένως αυτό που σχηματικά ονομά­ζουμε «νόμο Μποσμάν» δεν είναι νόμος, αλλά μία δικαστική απόφαση. Το ερώτημα είναι: αυτή η απόφαση μπορεί να αλλάξει; Είναι εύκολο να αλλάξει επειδή ενδεχομένως το επιδιώκει ο Ρουμενίγκε που εκπροσωπεί την ένωση των ευ­ρωπαϊκών συλλόγων; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Για να αλλάξει το καθεστώς που δημιουργήθηκε με την απόφαση Μποσμάν, πρέπει να αλλάξουν ή να τροποποιηθούν οι συνθήκες.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται μια προετοιμασία 18-24 μηνών με αλλεπάλληλες δι­πλωματικές συζητήσεις ανάμεσα στα 27 μέλη της Ε.Ε. προκειμένου να συμφωνηθούν ποια ση­μεία των συνθηκών θα αλλάξουν και πώς θα τροποποιηθούν. Μετά θα συγκληθεί μία διακυβερνητική διάσκεψη, ένα ευρωπαϊκό συμβούλιο κορυφής, ας πούμε, όπου θα πάρουν μέρος οι ηγέτες των 27, θα συζητήσουν και θα συμφωνή­σουν ΟΜΟΦΩΝΑ τις αλλαγές.

Η διαδικασία, όμως, δεν τελειώνει εκεί. Η νέα και τροποποιημένη συνθήκη πρέπει να εγκριθεί από το ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια, χώρια που σε κάποιες χώρες αυτή η διαδικασία γίνεται με δημοψήφισμα. Αν έστω και μία χώρα δεν επικυρώσει τη νέα τροποποι­ημένη συνθήκη, αυτή δεν ισχύει. Αλλά ακόμη και αν όλα πάνε κατ' ευχήν, που λένε, θα χρειαστεί πάνω από ένας χρόνος -τουλάχιστον- για να ισχύσει η νέα συνθήκη. Επομένως όσο και αν θέλει ο Ρουμενίγκε και η Γερμανία να αλλάξει το καθεστώς που δημιούργησε η απόφαση Μπο­σμάν, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο να συμβεί.

Εκείνο που ο Ρουμενίγκε επιδιώκει, ως εκπρό­σωπος των ευρωπαϊκών συλλόγων, είναι η αυστηροποίηση κάποιων διατάξεων του financial fair play, ειδικά σε ότι αφορά το μέγεθος του ρόστερ (για το οποίο έχουν ήδη αποφασίσει με δική τους πρωτοβουλία κάποιες λίγκες) και το ζήτημα των μεταγραφών των νεαρών που συμ­πληρώνουν τα 18 τους χρόνια.

Ο Ρουμνίγκε επιδιώκει οι νεαροί που συμπληρώνουν το 18ο έτος της ηλικίας τους να υπογράφουν, υποχρεωτικά, το πρώτο τους συμβόλαιο στην ομάδα στης οποίας τις ακαδημίες αγωνίζονταν, εκτός αν μεταβούν για εργασία σε άλλη χώρα. Κάτι τέτοιο, φυσικά, αντιβαίνει στην ελευθερία παροχής υπηρεσιών. Εκείνο που, νο­μίζω, ότι επιδιώκεται είναι η δυνατότητα των ομάδων, που δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια να ανταγωνιστούν μεγάλους συλλόγους, να κρατήσουν τα ταλέντα τους.

Επίσης είναι και μία προσπάθεια των Γερ­μανών να προστατεύσουν τη νέα γενιά των δικών τους ταλαντούχων ποδοσφαιριστών, από τις ορέ­ξεις και τα εκατομμύρια άλλων, πλουσιότερων συλλόγων, αγγλικών, των δύο μεγάλων της Ισπα­νίας ή ρωσικών και της Παρί. Αυτό, όμως, είναι τελείως διαφορετικό από την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου πάνω στο οποίο βασίσθηκε η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου τον Δεκέμβριο του 1995.

Πηγή: Εφημερίδα «Sportday», Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2012