Χαοτικός κώδικας, αλλοπρόσαλλες ποινές.

του Βασίλη Γαλούπη

ΚΩΜΙΚΟ κατάντησε πια όλο αυτό το σκηνικό με τις αλλοπρόσαλλες ποινές που επιβάλλονται για κρούσματα ντόπινγκ. Ίδιες παραβάσεις τιμωρούνται διαφορετικά ανά χώρα ή άθλημα. Και, δυστυχώς κάθε χρόνο το φαινόμενο γίνεται εντονότερο, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Ο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ αθλητισμός υποκύπτει καθημερινά όλο και περισσότερο στον «πειρασμό» του ντόπινγκ - κι αυτό είναι κάτι που άπαντες πλέον το αποδέχονται ως πραγματικότητα. Το αντιντόπινγκ, λοιπόν, θα έπρεπε να έχει ως προσανατολισμό τόσο την πρόληψη, όσο και τη διαφύλαξη της ισονομίας. Κάτι που εμπράκτως δεν συμβαίνει... Κρούσμα ντόπινγκ με την ίδια απαγορευμένη ουσία τιμωρείται στο ένα σπορ με δύο χρόνια αποκλεισμό, στο άλλο με ένα έτος. Στην τάδε χώρα με έξι μήνες, στη δείνα με... επίπληξη. Είναι σωστό και δίκαιο αυτό; Και κατά πόσο, τελικά, ενισχύεται η θέση και η αξιοπιστία του αντιντόπινγκ μέσα στο αθλητικό στερέωμα;
Ο ΝΕΟΣ κώδικας της WADA είναι γεμάτος ασάφειες και «παραθυράκια», με συνέπεια να υπάρχει ακόμα μεγαλύτερο περιθώριο παρερμηνειών στους κανονισμούς απ' ό,τι στον, επίσης χαοτικό, προηγούμενο κώδικα. Κι έτσι, να κυριαρχεί διεθνώς αλαλούμ, αφού δεν δεσμεύονται οι πειθαρχικές επιτροπές για τις ποινές που επιβάλλουν. Ούτε κι ελέγχοντα ι από κανέναν τις περισσότερες φορές για το τι αποφασίζουν.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ παράδειγμα; Τέσσερις Τζαμαϊκανοί αθλητές στίβου τιμωρήθηκαν από την πειθαρχική επιτροπή της χώρας τους με τρεις μήνες αποκλεισμό. Στην Ελλάδα, για ακριβώς ίδιας κλάσης διεγερτική ουσία -και συγκεκριμένα για γεραναμίνη- οι ποινές που επιβλήθηκαν την περασμένη άνοιξη για τα μαζεμένα κρούσματα από διάφορα σπορ ήταν από ένα έως δύο χρόνια! Τα επιχειρήματα από την πλευρά των αθλητών και των δύο χωρών ήταν περίπου τα ίδια, οι συνθήκες ανάλογες, ωστόσο οι «καμπάνες» είναι η μέρα με τη νύχτα.
ΜΟΝΟ μέσα στο τελευταίο έτος θα μπορούσαμε να αναφέρουμε δεκάδες περιπτώσεις κι από τον διεθνή κι από τον εγχώριο αθλητισμό, όπου ίδια αδικήματα επισύρουν τιμωρίες με τεράστιες αποκλίσεις δίχως να προκύπτουν ελαφρυντικά στοιχεία από τις απολογίες των αθλητών. Όπως, λοιπόν, ο κόσμος έχει, απολύτως δικαιολογημένα, καχυποψία για τις επιδόσεις που βλέπει στους αγωνιστικούς χώρους έτσι και η αδυναμία της WADA να επιβάλει έναν ορθολογικό κι εφαρμόσιμο κώδικα ενισχύει την καχυποψία κι από την πλευρά των απανταχού αθλητών, «καθαρών» ή μη.