ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ντόπινγκ -κι όχι μόνο...- στον αυστριακό αθλητισμό υποχρέωσαν τον πρόεδρο της Ολυμπιακής Επιτροπής Λίο Βάλνερ να ανακοινώσει πρόσφατα, παρά το γεγονός ότι δεν είχε ενοχοποιηθεί ο ίδιος ότι η 23η Σεπτεμβρίου θα είναι η τελευταία μέρα του στο συγκεκριμένο πόστο. Μία ακόμα παραίτηση που έρχεται να υπενθυμίσει στην ελληνική πολιτική, αθλητική και κοινωνική πραγματικότητα μία μάλλον... άγνωστη λέξη. Αυτήν της ευθύνης. Και πιο συγκεκριμένα, της ανάληψης ευθύνης.
ΑΠΟ ΔΕΚΑΔΕΣ σκάνδαλα ντόπινγκ έχει συγκλονιστεί η χώρα μας από το 2000 και ύστερα, όμως ουδέποτε υπήρξε έστω μία παραίτηση για δείγμα σε οποιαδήποτε βαθμίδα της αθλητικής ιεραρχίας. Κι αν κάποιοι τα βρόντηξαν, ήταν είτε επειδή το θέλανε οι ίδιοι για λόγους σκοπιμότητας, είτε επειδή εξαναγκάστηκαν από ανωτέρους τους. Κι επειδή ο αθλητισμός είναι ένα κομ
μάτι της Ελλάδας, γι' αυτό βλέπουμε κι αλλού όταν υπάρχουν σκάνδαλα, π.χ. στην πολιτική, να γίνεται ακριβώς το ίδιο. Καθόλου περίεργο...Η ΑΥΣΤΡΙΑ έχει ταλαιπωρηθεί από το ντόπινγκ μετά το 2006, όταν ξέσπασε η υπόθεση με «ενισχυμένο» αίμα σε αθλητές της κατά τη διάρκεια των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων. Στη συνέχεια υπήρξαν κι άλλες περιπτώσεις με πιο τρανταχτή αυτή της εξάρθρωσης κυκλώματος χορήγησης αναβολικών σε ποδηλάτες.
ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ παρακολουθεί τη διεθνή ειδησεογραφία θα διαπιστώσει ότι οι έρευνες των αυστριακών αρχών στέφονται συνέχεια με επιτυχία. Εκεί, δηλαδή, δεν αποπροσανατολίζουν οι τηλεοπτικές μονομαχίες πολιτικών όλων των «χρωμάτων», με διαρκή μετατόπιση ευθυνών για τα σκάνδαλα πάσης φύσεως (και του ντόπινγκ), έτσι ώστε μετά τον τεχνητό θόρυβο το θέμα να «ξεφουσκώσει» κι εν τέλει να μη βγει κανένα αποτέλεσμα. Αντιθέτως, οι πολιτικοί σιωπούν, με συνέπεια οι αρχές και οι φορείς να κάνουν τις έρευνες τους κανονικά.
ΕΥΘΥΝΕΣ για τα τρομερά σκάνδαλα ντόπινγκ που έχει βιώσει η χώρα μας αυτά τα δέκα «μαύρα» χρόνια δεν αποδόθηκαν ποτέ στην πραγματικότητα. Απλά, προσωποποιήθηκαν βιαστικά σε εύκολους και φανερούς στόχους. Στα πιο βαθιά νερά κανείς δεν πλησίασε είτε διότι ήταν θολά, είτε επειδή κάποιοι τα θόλωναν επίτηδες. Ούτε, βέβαια, υπήρξε ποτέ σ' αυτόν τον τόπο έστω μια «γνήσια» παραίτηση ευθιξίας από στέλεχος ομοσπονδίας, άλλου φορέα ή οργάνου κ.λπ. Όποιος, άλλωστε, κάθεται σε καρέκλα στην Ελλάδα είναι σαν να «δένεται» μαζί της με αλυσίδες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου