Οι σκοτεινές ημέρες Ντάνι Γουάλας

με την πολλαπλή σκλήρυνση.
του Ηλία Καραγιάννη

Το τρέμουλο στα χέρια του Ρόμπερτ Καρλάιλ έβγαζε βίαια τον θεατή από τη βολή του. Η αταξία στην κίνηση του προσομοίαζε με αυτή μεθυσμένου αλλά στην πραγματικότητα συμβόλιζε την ολοκληρωτική ανατροπή στη ζωή των ανθρώπων που πάσχουν από πολλαπλή σκλήρυνση.
Ο σκηνοθέτης Μάικλ Γουίντερμποτομ κατάφερε το 1996 να κινηματογραφήσει με τρόπο σπαρακτικό τη ζωή ενός ανθρώπου που έπασχε από αυτή την ασθένεια και η ερμηνεία του Καρλάιλ στην ταινία «Go Now» αποτέλεσε τη συστατική επιστολή του Βρετανού ηθοποιού σε μια καριέρα σπαρμένη από εντυπωσιακές σεκάνς. Ήταν ένα βλέμμα συμπάθειας σε μια αμείλικτα σκληρά ζωή, που παρακολούθησε σχεδόν όλη η Αγγλία σε εκείνο το φιλμ, το οποίο παρά το εξαιρετικά δύσκολο θέμα, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή.
Ενδεχομένως ένας από τους θεατές της ταινίας να ήταν και ο Άγγλος αριστερός εξτρέμ, Ντάνι Γουάλας, ο οποίος εκείνη την εποχή ένιωθε να την αναπόδραστη μοίρα της πολλαπλής σκλήρυνσης να τον κυκλώνει!
Μια καριέρα που άρχισε με μεγάλες προσδοκίες και αποκορύφωμα τη μεταγραφή στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1989 έδυε... φασιστικά στα 32 του, το 1996, εξαιτίας της ασθένειας. Αγωνιζόμενος τότε στη Γουικομ η αδυναμία του ήταν παροιμιώδης.
Τα παροδικά και ήπια περιστατικά που αισθανόταν από την εποχή της Γιουνάιτεντ δεν τον παρακίνησαν για να επισκεφτεί έναν γιατρό. Με τη διάγνωση της πολλαπλής σκλήρυνσης κατά πλάκας να είναι εξαιρετικά δύσκολη, έτσι και αλλιώς, μόνο όταν το πρόβλημα κλιμακώθηκε ο Ντάνι Γουάλας έμαθε την πραγματική αιτία των βασάνων του.
Σχεδόν 13 χρόνια μετά ο βραχύσωμος μέσος έλεγε:
«Έμαθα να ζω με την πολλαπλή σκλήρυνση»!Την εποχή που ακόμη ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον εμπιστευόταν μια θέση στην ενδεκάδα στον Ντάνι Γουάλας, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είχε «ακραγγίξει» τα δυσθεώρητα ύψη της επιτυχίας στα οποία είχε φτάσει ως σήμερα.
Το 1989 ο Άγγλος εξτρέμ είχε θέση βασικού στην ομάδα και αποτέλεσε συντελεστικό παράγοντα στην κατάκτηση του πρώτου τροπαίου (Κύπελλο Αγγλίας το 1990) της εποχής Φέργκιουσον.
Την επόμενη σεζόν δεν έχασε μόνο τη θέση του από τον Λι Σαρπ αλλά και την ισορροπία του! Οι μικροτραυματισμοί ήταν πιο συχνοί και η αταξία στην κίνηση του επιδεινώθηκε. Η κατάσταση αυτή φιδοσύρθηκε για περισσότερα από 5 χρόνια.
Οι γιατροί των ομάδων που αγωνιζόταν στην ακμή του ο Ντάνι μη οντάς ειδικοί στην ασθένεια της πολλαπλής σκλήρυνσης, αδυνατούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε με τον Γουάλας και ο ίδιος είχε εισέλθει σε έναν λαβύρινθο εικασιών με την αβεβαιότητα να αυξάνει το άγχος του. Αποφάσισε να υποβληθεί σε συνολικές εξετάσεις προκειμένου να διακριβωθεί τι ακριβώς συνέβαινε και στο άγγελμα της είδησης δεν αισθάνθηκε την απόγνωση που θα ανέμενε κανείς ότι θα τον κατέκλυζε.
«Η λέξη που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω τι ένιωσα όταν άκουσα τη διάγνωση των γιατρών είναι μία. Ανακούφιση. Όταν μου το είπαν ήταν σαν να μου έφυγε ένα βάρος. Είναι περίεργο για κάποιον που ακούει αυτή την αντιμετώπιση αλλά είχα βρει τι ακριβώς έφταιγε για τους τραυματισμούς μου. Μερικές εβδομάδες αργότερα αντιλήφτηκα ότι η ποδοσφαιρική μου καριέρα έλαβε τέλος. Ήταν πολύ σκληρό να μαθαίνω ότι δεν θα μπορούσα να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο και πολύ δύσκολη η κατάσταση που έπρεπε να διαχειριστώ».Η μη θεραπεία, οι καθημερινές δυσκολίες και το ίδρυμα του
Για την πολλαπλή σκλήρυνση δεν υπάρχει σίγουρη θεραπεία, καθώς δεν έχει ανακαλυφτεί μέχρι στιγμής η πλήρης ίαση της ασθένειας. Οι προσώρας θεραπείες στοχεύουν στην επάνοδο της λειτουργίας του σώματος έπειτα από ένα επεισόδιο, την αποφυγή νέων και της αναπηρίας.
Σήμερα, δεκατρία χρόνια μετά, ο Ντάνι Γουάλας έχει καταφέρει να έχει μια δημιουργική ζωή με αρκετές δυσκολίες. Μικροπράγματα εξελίσσονται σε σημαίνοντα βασανιστικά θέματα της καθημερινότητας του.
«Έχω σπασμούς το πρωί, από τους οποίους πονώ πολύ. Συνέρχομαι αργότερα και τότε εμφανίζεται η δοκιμασία του ντυσίματος. Συνήθως διαρκεί περίπου μισή ώρα. Κάποιες ημέρες όλη αυτή η ρουτίνα που αναφέρω μπορεί να είναι ιδιαιτέρως επίπονη. Είναι μια δύσκολη κατάσταση που δεν μπορεί να την καταλάβει κανείς αν δεν την περάσει» λέει σήμερα ο Γουάλας, ο οποίος έχει αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι στο ίδρυμα, το οποίο φέρει το όνομα του.
Πριν από τρία χρόνια σε μια προσπάθεια να συλλέξει χρήματα προκειμένου να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων που πάσχουν από την ασθένεια διένυσε τα 42,195 χιλιόμετρα, στα οποία εκτείνεται ο φημισμένος μαραθώνιος του Λονδίνου και κατάφερε να μαγνητίσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.
Η προσπάθεια πέρα από τα όρια για έναν ασθενή με πολλαπλή σκλήρυνση διήρκεσε πέντε ημέρες και εκτός από τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν ο Γουάλας με την υπερπροσπάθεια του έδωσε ένα μήνυμα για κουράγιο στους παραπάνω από 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους που προσβάλλει η ασθένεια κάθε χρόνο παγκοσμίως.
Η εμπειρία του λονδρέζικου μαραθώνιου ήταν συναρπαστική για τον Ντάνι Γουάλας όπως εξομολογήθηκε αργότερα.
«Το περπάτημα ήταν μια από τις λίγες χαρές που είχα τα τελευταία χρόνια. Ήταν επιτέλους εξαιρετική η αίσθηση να σηκώνομαι και να κάνω πράγματα. Η υποστήριξη που έθαβα από τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου ήταν φοβερή. Μετά φυσικά από τη διαδρομή του μαραθωνίου που έκανα ήμουν πιασμένος για περισσότερο από δύο ημέρες αλλά άξιζε αυτή η προσπάθεια».
Η καθημερινότητα του σε καμιά περίπτωση δεν θυμίζει την προ δεκαετίας. Αλλά αυτό που τον πληγώνει περισσότερο είναι κάποια θαμπά βλέμματα συνανθρώπων του.
«Είχα βγει με κάποιους φίλους σε μια κοινωνική εκδήλωση και οι περισσότεροι πίστεψαν ότι είχα μεθύσει. Μπορεί να είχα πιει μερικά ποτά αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ήμουν μεθυσμένος. Με έκανε να νιώθω απογοητευμένος για τον κόσμο που υπέθεσε αυτό το πράγμα για εμένα, απλά σκέφτηκα επίσης ότι μπορεί να μη γνώριζαν για την κατάσταση μου. Η απογοήτευση παρέμεινε πάντως».
Στα 45 του ο Ντάνι Γουάλας θα είχε έτσι και αλλιώς ολοκληρώσει τη θητεία του στα γήπεδα. Το μόνο που τον βασανίζει είναι ότι δεν γνωρίζει ποιο θα ήταν το μέλλον του, αν δεν είχε προσβληθεί από την ασθένεια στην ακμή του.
«Ενδεχομένως να είχα κάνει μια καλύτερη καριέρα, αλλά δεν μπορώ να ζω με υποθέσεις» λέει ο μια φορά διεθνής Άγγλος μέσος, ο οποίος κατόρθωσε να σκοράρει στη μοναδική του εμφάνιση με τα «λιοντάρια»!
Ο Ντάνι Γουάλας έμαθε να συμβιώνει με την πολλαπλή σκλήρυνση για περισσότερα από 13 χρόνια και σήμερα παρότι μοιάζει με ένα φάντασμα του υγιούς εαυτού του, εντούτοις μέσα του πάλλεται η καρδιά του αγώνα για την καταπολέμηση της ασθένειας.
Πηγή: Εφημερίδα "Φως" των Σπορ, Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009.