Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

του Βασίλη Γαλούπη

ΟΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ εξελίξεις στα θέματα ντόπινγκ κι αντιντόπινγκ τις προηγούμενες μέρες με φόντο τους Μεσογειακούς Αγώνες οδηγούν σε νέους προβληματισμούς κι ερωτήματα για τον δρόμο που έχει πάρει αυτό το μείζον ζήτημα στη χώρα μας.
Τα διαδοχικά κρούσματα τους τελευταίους 15 μήνες οι καταγγελίες από ομοσπονδίες και Τύπο για το εργαστήριο του ΟΑΚΑ, οι δηλώσεις οι αποκαλύψεις το εμπόριο που οργιάζει, οι αντιπαραθέσεις ακόμα και μέσα στο αντιντόπινγκ, η νέα νομοθεσία και οι εισαγγελικές παρεμβάσεις συνθέτουν ένα σκηνικό τρόμου πάνω από τον ελληνικό αθλητισμό.
Ολα μοιάζουν σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον περασμένο Απρίλιο, όταν έσκασε η «χημική» βόμβα μεθυλτριενολόνης...
ΚΙ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ, δυστυχώς ότι η μάχη ντόπινγκ - αντιντόπινγκ είναι άνιση. Η λογική έλεγε ότι, μετά το σκάνδαλο της άρσης βαρών την άνοιξη του 2008, θα ακολουθούσε μια ύφεση στα κρούσματα. Θα λειτουργούσε, δηλαδή, ο φόβος στους αθλητές και για τουλάχιστον ένα διάστημα θα διαδεχόταν την μπόρα η γαλήνη.
Συνέβη, όμως, ακριβώς το αντίθετο... Σχεδόν κάθε μήνα υπάρχουν σε πολλά σπορ θετικά δείγματα και υποθέσεις με τις οποίες ασχολούνται τα αρμόδια πειθαρχικά όργανα και οι εισαγγελείς...
Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, αντί να σφίξουν κι άλλο τα λουριά, έδειξαν κενά τα οποία έχουμε επισημάνει επανειλημμένως στο πρόσφατο παρελθόν, με συνέπεια ακόμα και θετικά δείγματα να «αποκαλύπτουν» μαύρες τρύπες στο αντιντόπινγκ.
Κι έτσι, τα παθήματα του 2008 με τη μεθυλτριενολόνη δεν φάνηκε να έχουν γίνει μαθήματα ούτε για τους αθλητές ούτε για το αντιντόπινγκ...
Διότι η επιτυχία με τη μεθυλτριενολόνη δεν ήταν του ελληνικού αντιντόπινγκ, αλλά του γερμανικού που «ξετρύπωσε» τα 11 κρούσματα.
ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ ακόμα κι από ομοσπονδίες για αποτελεσματικότερους ελέγχους θα έπρεπε να είχαν μεγαλύτερο αντίκτυπο σε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας του αθλητισμού μας.
Δεν δικαιολογείται μια χώρα με τέτοιο βεβαρημένο παρελθόν στο ντόπινγκ να μην προνοεί ώστε να πηγαίνουν όλα ρολόι στο αντιντόπινγκ, αλλά να υπάρχουν ακόμα και σήμερα ομοσπονδίες που, ενώ θέλουν να πολεμήσουν ειλικρινά τη μάστιγα, νιώθουν απροστάτευτες. Ολα αυτά δεν αξίζουν στον ελληνικό αθλητισμό. Το μεθύσι προ Ολυμπιακών Αγώνων 2004 έχει εξελιχθεί σε έναν εφιάλτη δίχως τέλος.
Και μόνο με σοβαρή -κι όχι επικοινωνιακή...-αντιμετώπιση του φαινομένου θα μπει φρένο σ' αυτή την κατηφόρα...

Πηγή: Εφημερίδα "RealNews"