Ο φόβος της... κάρτας

Του Ηλία Μπαζίνα

ΕΙΠΑ ότι αισιοδοξώ για την πορεία της Εθνικής μας στη Νότιο Αφρική και δεν το παίρνω πίσω. Ωστόσο, ένα πράγμα με φοβίζει ιδιαίτερα: οι ΚΑΡΤΕΣ. Οι κάρτες έξω δίνονται διαφορετικά από ό,τι στην Ελλάδα. Οι παίκτες μας, ακόμα και οι «μετανάστες», πάντα διατηρούν μέρος της ελληνικής νοοτροπίας. Παράδειγμα ο Κυργιάκος, που τα φάουλ του, ακόμα και στο σωματικά βίαιο αγγλικό πρωτάθλημα, χαρακτηρίζονται «σκληρά».

ΟΧΙ, δεν υπαινίσσομαι ότι «οι ανθέλληνες θα μας την έχουν στημένη» και άλλα τέτοια, που τα θεωρώ από υπερβολικά έως καραγκιοζίστικα. Βέβαια, το 2004 μας πήγαινε όλος ο κόσμος. Είχαμε ακόμα και την ενθουσιώδη αβάντα των Γερμανών, με τον νέο ήρωα τους... Ρεχακλή. Υπήρχαν επικείμενοι και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Τώρα αυτό το πνεύμα να μην το περιμένουμε. Άλλωστε, πέρα από την «ατμόσφαιρα», στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και οι σκοπιμότητες, τα σπρωξίματα, οι τρικλοποδιές τα χρωστούμενα. Πάντα κάποιοι «έχουν σειρά»να ευνοηθούν και κάποιοι όχι. Δεν νομίζω ότι εμείς έχουμε σειρά για κάτι.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ με φοβίζει η νοοτροπία μας. Οι Έλληνες διαιτητές, ιδιαίτερα κακοί στο σημείο αυτό, κοστολογούν ισότιμα την παράβαση για βγάλσιμο φανέλας με ένα δολοφονικό φάουλ, ενώ αγνοούν εντελώς την «απευθείας κόκκινη»! Επίσης, έχουν κατά παράδοση δύο μέτρα και δύο σταθμά, ανάλογα με τον παραβάτη παίκτη και τη φανέλα του. Επιείκεια στους ισχυρούς, λαιμητόμο στους μικρούς. Επιείκεια στα «καλά παιδιά», επίδειξη πυγμής στα «κακά». Οι ξένοι, φυσικά, δεν γνωρίζουν ποιοι είναι οι "good guys" και ποιοι οι "bad guys". (Αφήνω ότι και οι δικοί μας που υποτίθεται πως γνωρίζουν, συνήθως είναι άδικοι, μεροληπτικοί και κραυγαλέα προκατειλημμένοι).

Οι καλοί ξένοι διαιτητές ουδέποτε αποτιμούν διαφορετικά την ίδια πράξη επειδή πρόκειται για διαφορετικούς παίκτες. Ζήτησε, π.χ., ο παίκτης κάρτα με χειρονομίες και διαμαρτυρίες προς τον διαιτητή; Θα την κονομήσει, όποιος κι αν είναι!

ΤΕΡΑΣΤΙΑ προσοχή θέλει, εξάλλου, το λεγόμενο «θέατρο». Η κάρτα για «θέατρο» είναι μία από τις πιο απαράδεκτες και αποτυχημένες καινοτομίες του μοντέρνου ποδοσφαίρου. Απιθώνει στα χέρια του διαιτητή θεϊκές εξουσίες που προσωπικά πιστεύω ότι οι «σοφοί νομοθέτες» τις ΘΕΛΟΥΝ σαν ένα ακόμα μέσο να διαμορφώνουν αποτελέσματα. Πανεύκολα ένας διαιτητής μπορεί με ΕΝΑ σφύριγμα να τελειώσει ένα ματς! Δεν έχει παρά να αρνηθεί κραυγαλέο πέναλτι και να δώσει δεύτερη κίτρινη και αποβολή στον παίκτη που το κέρδισε. Το έχουμε δει αμέτρητες φορές. Ανάλογα σφαξίματα γίνονται και με Τη λεγόμενη «πρόθεση». Όπου ο «ψυχολόγος» διαιτητής γίνεται... Γιάλομ!