Η Μονακό πηγή μιζέριας στο άβατο της χλιδής

γράφει ο Ηλίας Καραγιάννης (iliaskaragiannis@hotmail.com)

Η ευφορία στο Μόντε Κάρλο είναι μετα­δοτική. Στο άβατο της χλιδής οι άνθρω­ποι νομίζεις ότι έχουν δραπετεύσει από τηλε­οπτική διαφήμιση. Τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα υπερμεγέθη σκάφη, που «λιάζονται» στη μαρίνα του πριγκιπάτου, αποτελούν υποσχέ­σεις ευτυχίας για τους περίπου 35.000 μόνι­μους κατοίκους. Στον τόπο αυτόν, όπου οι η­μέρες μοιάζουν εντυπωσιακά η μία με την άλ­λη, η μοναδική πηγή μιζέριας είναι η ποδο­σφαιρική ομάδα.

Η Μονακό, το τελευταίο γαλλικό κλαμπ που έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2004, κινδυνεύει φέτος ά­μεσα με αφανισμό από τον χάρτη του γαλλι­κού ποδοσφαίρου.

Στη 19η θέση της κατάτα­ξης της Λιγκ 1, οι Μονεγάσκοι έχουν «βυθι­στεί» σε πελάγη αβεβαιότητας, λογική απόρροια καταστροφικών επιλογών κατά τα τε­λευταία δύο χρόνια. Οι αμφιβόλου αξίας με­ταγραφές, η σπατάλη εκατομμυρίων ευρώ α­πό τον... τραπεζίτη Ετιέν Φρανζί και η αποτυ­χία του απόμακρου τεχνικού ηγέτη Γκι Λακόμπ έχουν οδηγήσει τη Μονακό σε αυτή την κατάσταση που δεν είναι πρωτόγνωρη για τον Λοράν Μπανίντ. Τον 42χρονο προπονη­τή, που έχει διατρέξει μια 17ετία στο Λουί Ντε και ανέλαβε πριν από μερικές εβδομάδες τη Μονακό εξίσου «πληγωμένη» με τον Οκτώβριο του 2006, όταν καθόταν και πάλι στον πάγκο της. Όπως και σήμερα, έτσι και τότε η Μονακό βρισκόταν στη 19η θέση και έ­πειτα από ένα εκπληκτικό ντεμαράζ αποτελεσμάτων τερμάτισε στο τέλος της σεζόν στην 9η θέση της κατάταξης. Ο Μπανίντ θα προ­σπαθήσει να αποδείξει ότι τα θαύματα μπο­ρούν να επαναληφθούν και αν κανείς λάβει ως πρώτο δείγμα γραφής την ισοπαλία που α­πέσπασε η Μονακό πριν από 10 ημέρες στο Αμπέ Ντεσάμπ από την Οσέρ, μάλλον θα πει­στεί από την αισιοδοξία του 42χρονου.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 ο μυθικός Μισέλ Ινταλγκό, που ως προπονητής της Εθνικής Γαλλίας κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1984, παρέδιδε μαθήματα ποδοσφαίρου στον γιο του βασιλιά του Μονα­κό, Ρενιέ, τον Αλβέρτο. Το πάθος του νεαρού Αλβέρτου για το όμορφο παιχνίδι θέριεψε και από τότε η μοίρα της βασιλικής οικογένειας και της ποδοσφαιρικής ομάδας έγινε κοινή. Το 2004 η 7 φορές πρωταθλήτρια Γαλλίας έ­φτασε στο απόγειο της επιτυχίας της, προκρινόμενη για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Και από εκείνες τις ημέρες της ποδοσφαιρικής αφθονίας, η Μονακό, παραζαλισμένη από τον ίλιγγο της επιτυχίας, άρχισε να κατρακυλάει βαθμηδόν από την κορυφή όπου είχε σκαρφαλώσει. Από το καλοκαίρι του 2004, όταν και αποχώ­ρησε ο Ντιντιέ Ντεσάμπ, στον πάγκο της Μο­νακό έχουν καθίσει 6 προπονητές. Η προε­δρία της ομάδας έχει αλλάξει χέρια 4 φορές, ενώ περισσότεροι από 50 ποδοσφαιριστές έ­χουν καταφτάσει στο πριγκιπάτο.

Οι αριθμοί αποκαλύπτουν την έλλειψη προγραμματι­σμού που υπήρξε στη Μονακό και αντανακλάται πλέον στη «φυματική» αγωνιστική της ει­κόνα. Η μόνη σοβαρή προσπάθεια ορθολογι­σμού των οικονομικών του κλαμπ έγινε το 2007, όταν ο πρίγκιπας Αλβέρτος κάλεσε τον χρη­ματιστή Ζερόμ Ντε Μποντέν για να αναλάβει την προε­δρία. Αμεσα ο Ντε Μποντέν άρχισε να δίνει ανάσες στην ημιθανή οικονομικά Μονα­κό. Μείωσε από τα 28 εκα­τομμύρια ευρώ στα 17 το ε­τήσιο μισθολόγιο, τερματί­ζοντας τη συνεργασία με «ανθρώπους που πληρώνο­νταν για να μην κάνουν α­πολύτως τίποτα». Ο Ντε Μποντέν εμπιστεύτηκε τον Βραζιλιάνο Ρικάρντο στον πάγκο της ομάδας, η οποία ξεπούλησε τους αστέρες της για να γίνει και πάλι οι­κονομικά βιώσιμη. Η κατά­ληξη στην 11 η και τη 12η θέ­ση το 2008 και το 2009 ήταν το τίμημα της οικονομικής ε­πιβίωσης, η οποία σήμερα έ­χει γίνει και πάλι ο κύριος στόχος.

Το καλοκαίρι του 2009 ο Ντε Μποντέν άφησε τη θέση του στον τραπεζίτη Ετιέν Φρανζί με μία συμβουλή: «Μην απολύσεις τον Ρικάρ­ντο». Μερικές ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του νέου προέδρου ο Βραζιλιά­νος προπονητής μάθαινε την απόλυση του. Ο Γκι Λακόμπ κατέφτανε στο πριγκιπάτο, οδη­γώντας πέρσι τη Μονακό στην 9η θέση της κατάταξης. Με δαπανηρές μεταγραφές ό­μως, όπως επισημαίνει ο Ντε Μποντέν: «Πα­ρέμεινα σχεδόν δύο χρόνια στη Μονακό και παρέδωσα μια ανταγωνιστική ομάδα με χα­μηλά συμβόλαια. Σήμερα η Μονακό όμως βρίσκεται εν τω μέσω μιας μεγάλης τρικυ­μίας, οικονομικής και αγωνιστικής. Δαπάνη­σε πολλά χρήματα για ποδοσφαιριστές οι ο­ποίοι δεν αποδίδουν». Οι φήμες ότι το πριγκι­πάτο δεν πρόκειται να συνεχίσει να χρηματο­δοτεί τη Μονακό αν αυτή υποβιβαστεί στη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας φαίνεται ότι έχουν βάση, αν «μεταφράσει» κανείς σωστά τη δραματική δήλωση του Ντε Μποντέν: «Η πραγματική πρόκληση για τον Φρανζί και τον Μπανίντ είναι να σώσουν τη Μονακό α­πό τον αφανισμό. Αν η ομάδα υποβιβαστεί, θα εξαφανιστεί από τον χάρτη του γαλλικού ποδοσφαίρου». Και μάλλον ο Μπανίντ, που έ­χει διατρέξει μια 17ετία στο Λουί Ντε, έχει κατανοήσει αυτή την πραγματικότητα. Γι' αυ­τό και ομολόγησε ότι η απόφαση της επανό­δου του δεν έγινε με ποδοσφαιρικά κριτήρια: «Άκουσα την καρδιά μου και αποφάσισα να επιστρέψω στη Μονακό. Τις λίγες εβδομά­δες που βρίσκομαι εδώ κατάλαβα ότι το με­γαλύτερο πρόβλημα των παικτών είναι ότι δεν έχουν αυτοπεποίθηση». Οπως δεν είχαν τον Οκτώβριο του 2006, όταν παρέλαβε τσακισμένη τη Μονακό, στη 19η θέση της κατά­ταξης, όπως και τώρα. Την άφησε το καλο­καίρι του 2007 στην 9η και πλήρωσε την από­φαση του Ντε Μποντέν να αναθέσει στον Ρι­κάρντο την τεχνική ηγεσία του κλαμπ. «Ήταν πολλοί αυτοί που αναρωτήθηκαν για­τί έφυγα από τη Μονακό το 2007. Τότε έλαβα ένα σκληρό μάθημα για το ποδόσφαιρο. Επέστρεψα σήμερα στη Μονακό διαφορετι­κός. Περισσότερο ώριμος και πιο αποφασι­σμένος για να τα καταφέρω».

Τις πρώτες ημέρες του νέου έτους ο Λοράν Μπανίντ τις πέρασε στις προπονητικές εγκα­ταστάσεις της Μονακό. Εναν χώρο τόσο οι­κείο όσο και το σπίτι του. Σε αυτές περνούσε μεγάλο μέρος της καθημερινότητας του από το 1990, όταν σε ηλικία 22 ετών ανέλαβε προπονητής της εύχυμης ακαδημίας της Μο­νακό. Η αγάπη του για το κλαμπ είναι δεδο­μένη και αυτό το γνωρίζουν ποδοσφαιριστές όπως ο αρχηγός Στεφάν Ρουφιέρ, ο οποίος είναι μάλλον ο μόνος που έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες με τη φετινή του απόδοση. «Η ά­φιξη του μας έχει γεμίσει με αισιοδοξία. Γνωρίζουμε τι θέλει από κάθε παίκτη και εί­ναι πιο κοντά μας στις προπονήσεις. Μας μι­λά συνεχώς και προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε στις δυνατότητες μας». Σε αντίθεση με τον προκάτοχο του, τον Γκι Λακόμπ, ο Μπανίντ μιλά περισσότερο στους παίκτες του, προσπαθώντας να ανακαλύψει «ένα κοι­νό κίνητρο που θα μας βοηθήσει να ξεφύ­γουμε από τη συγκεκριμένη θέση». Στο μυα­λό του η συνταγή για να αναγεννηθεί η Μο­νακό είναι δημιουργημένη. «Πρέπει μέσα στους επόμενους μήνες να δημιουργήσουμε μια ομάδα με ισχυρή αμυντική γραμμή, που θα αποδίδει με συνέπεια σε κάθε ματς και θα δημιουργεί περισσότερες ευκαιρίες για γκολ. Οι παίκτες μας θα πρέπει να αποκτή­σουν το αίσθημα της ικανοποίησης που δημιουργείται όταν παίζει κανείς ποδόσφαι­ρο», λέει ο Μπανίντ, που επανέφερε στην ο­μάδα τον Αργεντινό Αλόνσο, ο οποίος ήταν ανεπιθύμητο πρόσωπο για τον Λακόμπ. Κα­τόρθωσε επίσης σε μικρό χρονικό διάστημα να αντικρίσει στα πρόσωπα των παικτών του αυτή την «πείνα» για ποδόσφαιρο, που έλει­πε τους τελευταίους μήνες, και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του...