Doping: Ενδιαφέρει η εξουσία και όχι η υγεία...

Του Βασίλη Γαλούπη
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ το σκηνικό που διαδραματίζεται τα τελευταία χρόνια.
Ενώ το ντόπινγκ είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα και στο ποδόσφαι­ρο, όπως σχεδόν σ' όλα τα σπορ, ωστόσο με το μόνο που δεν ασχολούνται WADA και η FIFA είναι ακριβώς αυτό.
Η προστασία της υγείας των ποδοσφαιριστών δεν μοιάζει να είναι στις πρώτες προτεραιότητες τους κι α­ναλώνονται συνέχεια σε ένα μπαράζ διαξι­φισμών, επειδή ο ένας φοβάται μήπως του αρπάξει ο άλλος ένα κομμάτι εξουσίας.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από εφτά χρόνια βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο. Ο οποί­ος έχει μόνο υφέσεις, αλλά όχι κι οριστικό φι­νάλε.
Παλαιότερα ο πρόεδρος της ΦΙΦΑ Ζεπ Μπλάτερ αρνιόταν πεισματικά να υπογρά­ψει τον κώδικα αντιντόπινγκ της WADA, με την αιτιολογία ότι δεν πρέπει οι ποδοσφαιριστές να τιμωρούνται απαρεγκλίτως με δύο χρόνια, όπως στα άλλα σπορ, αλλά οι ποινές να είναι μικρότερες.
Τότε η ΔΟΕ απειλούσε να βγάλει εκτός προγράμματος Ολυμπια­κών Αγώνων το ποδόσφαιρο.
ΜΕ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ η WADA αποφάσισε, με τον πρόσφατο κώδικα αντιντόπινγκ -που τέθηκε σε εφαρμογή από 1η Ιανουαρίου 2009-, να «παίζουν» οι ποινές από έναν μή­να έως δύο χρόνια για όλα τα σπορ και για τις περισσότερες απαγορευμένες ουσίες.
Η WADA έκανε το χατίρι της FIFA κι έτσι ο Ζεπ Μπλάτερ υπέγραψε, τελικά, τον κώδι­κα αντιντόπινγκ.
ΠΟΙΟΣ, όμως, είπε ότι ο πόλεμος τελείωσε;
Πριν από λίγες μέρες έκαναν σκληρή επίθε­ση από κοινού στην WADA ο Μπλάτερ με τον πρόεδρο της UEFA Μισέλ Πλατινί. Αυτή τη φορά αφορμή ήταν τα Whereabouts.
Από την αρχή του χρόνου η WDA υποχρεώνει και τους ποδοσφαιριστές να δηλώνουν πού θα βρίσκονται για μία ώρα κάθε μέρα, ακό­μα και στις διακοπές τους, έτσι ώστε να είναι διαθέσιμοι και τις 52 εβδομάδες του χρόνου για αιφνίδιο έλεγχο.
Την περασμένη Τρίτη ο Αυστραλός πρόεδρος της WADA Τζον Φέιχι υπερασπίστηκε τον νέο κανονισμό και κα­τακεραύνωσε με δηλώσεις του τους ποδο­σφαιρικούς μεγαλοπαράγοντες.
ΟΙ ΕΧΘΡΟΠΡΑΞΙΕΣ μπορεί να κοπάσουν για ένα διάστημα, αλλά δεν θα σταματή­σουν.
Διότι η WADA και η FIFA κοιτάνε μό­νο το «μαγαζί» τους, τα συμφέροντα τους την καρέκλα τους αλλά κανείς δεν φαίνε­ται να ενδιαφέρεται για την ουσία του προ­βλήματος και πώς θα προστατευθεί η υγεία νέων ανθρώπων.
Αυτό περνάει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα...