Λιονέλ Μέσι, Ντιέγκο Μαραντόνα, Άριεν Ρομπέν.

του Γιώργου Χαλά.


Ποια είναι η γνώμη σας για τον ποδοσφαιριστή Αριεν Ρόμπεν;
Η άποψη των Ισπανών ποδοσφαιρόφιλων, πάντως, είναι πολύ συγκεκριμένη: πρόκειται για τον κα­λύτερο παίκτη ή καλύτερα το «βαρόμετρο» της φετινής Ρεάλ Μαδρίτης, έστω και αν έχει ξεκινήσει βασικός μό­λις στα 10 από τα 18 ματς πρωταθλήματος...
Αυτός ο κύριος, λοιπόν, κλήθηκε χθες κατά τη διάρκεια συνέ­ντευξης Τύπου να επιλέ­ξει ανάμεσα στον εαυτό του και στον Λιονέλ Μέσι για το ποιος είναι ο καλύτερος.
Βεβαίως, παρόμοια ερώτηση σε παίκτη του Ολυμπιακού ή του Πανα­θηναϊκού δεν θα μπορούσε να τεθεί ποτέ, για λόγους που θεωρώ ότι είναι ευνόητοι.
Να μην τα πολυ­λογούμε, ο Ολλανδός α­πάντησε. Και από τον τρόπο με τον οποίο το έκανε, φάνηκε πως δεν είχε κα­μιά διάθεση για ευγένειες και σαβουάρ βιβρ:
«Όταν βλέπω τον Μέσι να αγωνί­ζεται, νομίζω πως είναι α­πό άλλο πλανήτη. Είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστης του κόσμου»...
Η απίστευτη ιστορία του παιδιού με την προβληματική ανάπτυξη είναι πολύ πιο εντυπω­σιακή από τον αφελή τρόπο με τον οποίο πα­ρουσιάστηκε στο διαφη­μιστικό σποτ της χορη­γού εταιρείας του.
Ακόμα και στη σημερινή εποχή κατά τήν οποία ένας παί­κτης δεν μπορεί να κερ­δίσει μόνος του ένα ματς όπως συνέβαινε κάποτε, ο Μέσι είναι μάλλον ο μο­ναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να επιβιώ­σει έστω σε μια σύγκριση με τον Ντιέγκο Μαραντόνα:
όχι βέβαια για το ποι­ος ήταν ταχύτερος ή πιο τεχνίτης, αλλά για το κα­τά πόσο θα μπορούσε η ατομική του απόδοση να αλλάξει την εικόνα μιας αναμέτρησης...
Η περίπτωση του Ντιέγκο όμως είναι πραγματικά μοναδική, σε ό,τι έχει να κάνει με τον α­ντίκτυπο που είχε η παρουσία του μέσα σε ένα σύ­νολο.
Για να το κατανοήσουμε αυτό στον μεγαλύτε­ρο δυνατό βαθμό, θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στην παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1986, Αργεντινή.
Τη μοναδική στη μεταπολεμική ιστορία των Μουντιάλ που ο μέσος οπαδός δυσκολεύεται να θυμηθεί τη μι­σή έστω ενδεκάδα της: κι όμως, ο Κουτσούφο, ο Μπράουν, ο Πασκούλι, ο Ολαρτικοετσέα, ο Κλάουσεν, ακόμα και ο Μπουρουτσάγκα, στέφθηκαν πα­γκόσμιοι πρωταθλητές γιατί πολύ απλά υπήρχε δί­πλα τους το φαινόμενο με το σουλούπι ενός... κεφτέ!
Τόσο «αντιποδοσφαιρικού», ώστε ο τυπάκος με το «2» και τα γυαλιά ηλίου στη διάσημη πια διαφήμιση της Cosmote να μοιάζει μπαλαδόφατσα ολκής...
Το αν η κόκα βοηθού­σε τόσο πολύ τον Ντιέγκο, είναι κάτι για το οποίο δεν θα μπορέ­σουμε ποτέ να σιγου­ρευτούμε.
Σίγουροι ό­μως μπορούμε να είμα­στε για το ότι ο Μαραντόνα την έπαιρνε σχε­δόν από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στη Νάπολι, ί­σως και πιο πριν.
Στην παγκόσμια πρωτεύουσα της παρανομίας (έχω μόλις ξεκινήσει το «Γόμορρα» του Ρομπέρτο Σαβιάνο, οπότε θα επα­νέλθω κάποια στιγμή στην πόλη της Καμό­ρα), ο Ντεγκίτο βρήκε το άσυλο που οποιοσ­δήποτε άνθρωπος, α­θλητής και μη, στη θέ­ση του θα έψαχνε.
Πριν από μερικά χρόνια, ο τότε πρόεδρος της Νά­πολι, Κοράντο Φερλάινο είχε αποκαλύψει πως όλοι γνώριζαν για το πάθος του Μαραντόνα, αλλά υπήρχαν πά­ντα οι τρόποι για να πα­ρακάμπτουν τα αντιντό­πινγκ κοντρόλ.
Όπως και να 'χει όμως, ουδείς κατόρθωσε ποτέ να αμ­φισβητήσει τα προσό­ντα και τις επιτυχίες του Μαραντόνα, αν και ενδεχομένως θα έπρε­πε: μπορεί η κοκαΐνη να μη σε μαθαίνει ποδό­σφαιρο, εντούτοις μπο­ρεί υπό προϋποθέσεις να σου δώσει ένα αβα­ντάζ «τσιτώματος» και υπερδιέγερσης σε σχέ­ση με τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στο ίδιο γή­πεδο μαζί σου...
Πιθανότατα να μην υπάρχει πιο γοητευτικό πράγ­μα σε μια ποδοσφαιρική κουβέντα από τις συ­γκρίσεις των πρώην με τους νυν αστέρες του αθλή­ματος.
Ενενήντα εννιά στις εκατό φορές η πλάστιγ­γα γέρνει προς την πλευρά των «πρώην» και η α­πλούστερη εξήγηση είναι πως για να εκτιμήσεις κάτι στις πραγματικές του διαστάσεις θα πρέπει να σου λείψει. Είτε μιλάμε για ποδόσφαιρο, είτε για ανθρώ­πινες σχέσεις.
Επαναλαμβάνω, όμως, πως ο Μέσι εί­ναι ό,τι πιο κοντινό μπορεί να βρει κάποιος στον Ντιέγκο, δεδομένης της ικανότητας του να ντριμπλάρει ένα ολόκληρο γήπεδο και να μπει με την μπάλα στα δίχτυα, να διασπάσει μια άμυνα και να σερβίρει έτοιμο γκολ σε συμπαίκτη του ή να σουτά­ρει από μακριά, σημαδεύοντας με ακρίβεια κάπου στα χαμηλά της αντίπαλης εστίας.
Το αιώνιο όμως ε­ρώτημα θα παραμένει: θα μπορέσει ποτέ κάποιος να επιτύχει ό,τι κατάφερε ο Μαραντόνα έχοντας στο πλευρό του μετριότατους ποδοσφαιριστές;
Γιατί α­κόμα και αν η Αργεντινή του Μέσι φτάσει στην κατά­κτηση του Μουντιάλ το 2010, είναι δεδομένο πως το ταλέντο της θα ξεπερνά σε άπειρο βαθμό εκείνης του '86.
Και ίσως η ύπαρξη πολλών αστέρων να γίνει (ξανά γι' αυτήν) η αιτία μιας νέας αποτυχίας...

Εφημερίδα "Φως των Σπορ",
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009