Για το Μαρινάκι

του Γιώργου Χαλά.

Ξέρω, είμαι σχεδόν βέβαιος δηλαδή, ότι  αρκετοί από εσάς περιμένατε πώς και πώς σήμερα από την αφεντιά μου ένα κείμενο με τα γνώριμο χαρακτηριστικά της στήλης. Επιτρέψτε μου όμως να αφήσω το ντέρμπι στην ά­κρη, τουλάχιστον από αυτή τη γωνιά του «ΦΩΤΟΣ». Αυτή ενδεχομένως να είναι και η μο­ναδική μου ευκαιρία να μεταφέρω στο χαρτί πράγματα και συναισθήματα έτσι «φρέσκα» ό­πως είναι, προτού ο χρόνος τα ξεθωριάσει και τα αλλοιώσει. Προτού λειτουργήσει «πανδαματόρικα» ως συνήθως, εξωραΐζοντας καταστά­σεις και απωθώντας ένα σημαντικό μέρος της θλίψης και του πόνου στο εγκεφαλικό συρτάρι που λέγεται υποσυνείδητο...

• Η Μαρίνα είναι η αδερφή της γυναίκας μου. Δεν μπορώ να γράψω «ήταν». Δεν βιώνω κα­νένα σύμπτωμα άρνησης, όπως κατά κανόνα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις όταν χά­νεις έναν αγαπημένο σου άνθρωπο. Απλώς δεν δέχομαι ότι η ιδιότητα της αδερφής, της θείας, πολύ περισσότερο της μάνας, χάνεται απλώς και μόνο επειδή εκείνη φεύγει από τη ζωή. Το Ρουλάκι θα έχει πάντοτε τη Μαρίνα για αδερφή, όπως ο γιος μου θα την έχει πά­ντοτε θεία. Τη μοναδική εξ αίματος «πρώτη» θεία που τον ευλόγησε η μοίρα του να γνωρί­σει, έστω και για τόσο μικρό διάστημα. Τη θεία που ανέλαβε να στήσει μια υπερπαραγωγή στα βαφτίσια του, χειροποίητη από την αρχή ως το τέλος, και την οποία δεν θα μπορούσαν να φέρουν σε πέρας ούτε πέντε άνθρωποι μα­ζί. Απολύτως υγιείς και όχι καρκινοπαθείς σε προχωρημένο στάδιο...

• Η ιστορία της Μαρίνας έγινε απροσδόκητα γνωστή με την είδηση του θανάτου της τις προηγούμενες μέρες, έστω και για τον «λιγότερο» σημαντικό λόγο: ένα κείμενο γεμάτο αι­σιοδοξία και ρεαλισμό που είχε ανεβάσει σε έ­να μπλογκ μαμάδων πριν από δυο χρόνια και που η «ταυτοποίηση» του με εκείνη έγινε τη μέρα της κηδείας της μέσω κάποιου ηρακλειώτικου σάιτ. Μέχρι τότε, την ταυτότητα της συγγραφέως τη γνωρίζαμε κάποιοι λίγοι. Πριν καλά καλά επιστρέψουμε από το κοιμητήριο, βρήκαμε την τραγική είδηση σε περίοπτη θέ­ση σε όλα σχεδόν τα γνωστά ειδησεογραφικά σάιτ και μπλογκ της Αθήνας. Και κάπως έτσι εξηγήθηκε αυτόματα το μυστήριο του τηλε­φωνήματος που δέχτηκε η πεθερά μου από απογευματινή εκπομπή μεγάλου καναλιού, η ο­ποία χειρίστηκε με σεβασμό την υπόθεση πα­ρά τις αρχικές μου ενστάσεις...

• Υπήρχαν άλλοι, πολύ πιο σημαντικοί λόγοι για να γίνει γνωστή η Μαρίνα στο πανελλήνιο. Για να εμπνεύσει ανθρώπους σε παρόμοια κα­τάσταση με εκείνη, για να παραδειγματίσει ή απλώς να συγκινήσει με την ιστορία της. Ένα κορίτσι γεμάτο ζωή και καλοσύνη, αλλά και διάθεση να βοηθήσει οποιονδήποτε έχει ανά­γκη. Να ασχοληθεί με φιλανθρωπικές δραστη­ριότητες, να κατασκευάσει, να δώσει, να ντύσει, να ταΐσει, να χαρίσει. Υλικά και ηθικό. Αν και φιλόλογος, από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσε να ταυτιστεί με την ιδιότητα της καθηγήτριας. Προτιμούσε να δημιουργεί: από μια απλή χειροτεχνία μέχρι το πιο περίπλοκο πρότζεκτ, σαν και αυτό της βάπτισης του λα­τρεμένου της ανιψιού. Του γιου μου...

• Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τον πόνο του γονιού που χάνει το παιδί του, εξέλιξη ε­ντελώς ενάντια στη φύση. Βιολογικά, είμαστε «εξοπλισμένοι» με την ικανότητα να διαχειρι­στούμε την απώλεια των γονιών μας, ακόμα και αν αυτή έρθει πολύ πρόωρα. Για το ανάπο­δο πάλι, δεν υπάρχει αντίδοτο. Μέχρι το πρωί της Τρίτης πίστευα ότι το να βλέπεις το τέλος να πλησιάζει σου δίνει τον χρόνο να συνειδητοποιήσεις την κατάσταση και πιθα­νόν να σε γλιτώσει από το σοκ του απότομου και του αναπάντεχου. Ούτε καν. Με όποιον τρόπο και αν σε βρει το κακό, όσο χρόνο και αν είχες στη διάθεση σου για να το πάρεις α­πόφαση ή έστω να αρχίσεις να συμβιβάζεσαι στη σκέψη μιας τραγικής εξέλιξης, τα πάντα είναι ίδια. Για τον γονιό που χάνει το παιδί του δεν υπάρχει η έννοια του «τάιμινγκ». Το μόνο που υπάρχει είναι ένα απέραντο σκοτάδι στο μυαλό και στην ψυχή του...

Πώς «ανακοινώνεις» σε ένα παιδί έξι ετών ό­τι η μητέρα του δεν αναπνέει πια; Ούτε και ξέ­ρω τι θα έδινα για να μη χρειαστεί να ζήσω αυ­τές τις στιγμές. Να είμαι παρών την ώρα που ο Γιάννης προσπαθούσε με γενναιότητα να εξη­γήσει στο Νικολιό ότι η μανούλα πέθανε και έ­γινε πνεύμα, όπως ακριβώς συμβαίνει με ό­λους τους καλούς ανθρώπους. Και τι απάντη­ση δίνεις στον ανιψιό σου που σε ρωτάει με α­νατριχιαστική ψυχραιμία «θείε, γιατί η μαμά μου να πεθάνει τόσο νέα;». Όταν ακούς ένα βλαστάρι να σου επισημαίνει με παράπονο πως «τώρα θα είμαι το μοναδικό παιδάκι στο σχολείο που δεν θα έχει μαμά», από όποιο υλι­κό και αν είσαι φτιαγμένος, λυγίζεις και σπας σε κομματάκια...

* Ο Νικόλας αντιμετωπίζει την κατάσταση με τρομερή δύναμη και ψυχραιμία. Και μάλλον δεν θα μπορούσε να ισχύσει κάτι διαφορετικό για τον γιο μιας τόσο δυνατής, περήφανης και μεγαλόψυχης γυναίκας. Η προέκταση του σπάνιου εαυτού της, η φυσική της συνέχεια, το ωραιότερο έργο της. Αν τύχει κάποτε να διαβάσει αυτό το κείμενο το Νικολιό, να έχει υπόψη του ότι υπήρξα σκόπιμα φειδωλός στους χαρακτηρισμούς για τη μανούλα του. Πάνω απ’ όλα όμως να είναι σίγουρος ότι δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε κοντά του, δίπλα του, μέσα του. Νικό­λα μου, η μαμά ήταν πολύ δυνατή για να επι­τρέψει σε οποιονδήποτε να σας χωρίσει τελεί­ως. Ακόμα και στον θάνατο...

Η υπέροχη φωνούλα του Μαρινιού δεν μπο­ρούσε να βγει τις τελευταίες εβδομάδες. Ίσως τελικά να ήταν και αυτό μέρος του σχεδίου. Όποιος και αν είναι ο υπεύθυνος για τις ψυ­χούλες που φεύγουν, αν άκουγε δυο λογάκια με τη φωνή της Μαρίνας, θα έκανε αμέσως πί­σω και θα ‘φευγε. Δεν θα ήθελα όμως ένα κεί­μενο αφιερωμένο στο κουνιαδάκι μου να μην έχει κάτι αισιόδοξο ως μήνυμα. Οι γονείς της την αποχαιρέτησαν με μια μαντινάδα που θα γραφτεί στο μνήμα της:

«Η απουσία σου βρο­χή

που πέφτει λίγη λίγη,

και έγιν’ ο κόσμος γύ­ρω μας

θάλασσα και μας πνίγει».

Εγώ πάλι, θα της ψιθυρίσω λίγες κουβέντες, ως ο «για­τρός» της, όπως με έλεγε κάποια δύσκολη πε­ρίοδο: «Ψιτ, Μαρινάκι, δεν έχεις πια λόγο να φοβάσαι. Αλίμονο πλέον σε όποιον σου ξανα­πάει κόντρα. Ο γιόκας σου είναι στα καλύτερα χέρια και δεν θα αφήσει κανείς να πάει στράφι όλος ο κόπος που έκανες για εκείνον. Όσο για σένα, όταν μάθεις τον αντίκτυπο του φευγιού σου και το πόση θετική ενέργεια άφησες πίσω σου, είμαι βέβαιος ότι θα πεις "τελικά, ο κό­πος, ο πόνος και η ταλαιπωρία μου δεν πήγαν στράφι. Τόσο που πλέον τα νιώθω σαν καλο­πέραση"»...

Πηγή: Εφημερίδα «Φως» των Σπορ.