Η Ανκαραγκουτσού και το φάντασμα του επόμενου «Μαρέσκα»...

Tου Γιώργου Χαλά,

«ΦΩΣ» των Σπορ,

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

@ ΑΝ το ποδόσφαιρο, (τουλάχιστον στην τωρινή επαγγελματική του version) υπήρχε πριν από δύο και κάτι χιλιετίες, θεωρώ δεδομένο πως το διάσημο «φοβού το γήρας, ου γαρ έρχεται μόνον» δεν θα το είχε πει ποτέ πρώτος ο Μένανδρος. Θα τον είχε προλάβει σίγουρα κάποιος απηυδισμένος προπονητής, παρατηρώντας τις προσπάθειες κάποιου άλλοτε σπουδαίου ποδοσφαιριστή του που τα χρόνια άφησαν έντονα το σημάδι τους πάνω του...

* Όπως δεν γερνάνε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τους ποδοσφαιριστές: άλλοι «κλατάρουν» λίγο μετά τα 30 τους, άλλοι πρωταγωνιστούν μέχρι τα τριανταφεύγα και κάποιοι ελάχιστοι -σημεία αναφοράς- έφτασαν να αγγίζουν ή και να ξεπερνούν το φράγμα των σαράντα ετών…….

@ Είτε έτσι είτε αλλιώς όμως, το βέβαιο είναι πως όλοι θα γεράσουν κάποια στιγμή.

…Και το χειρότερο είναι πως όσο πιο ανταγωνιστικός παίκτης υπήρξες τόσο περισσότερο θα κάνει «μπαμ» η αγωνιστική πτώση σου...

* ΑΝ «λάβουμε υπόψη μας τα επίσημα ληξιαρχικά στοιχεία του (και όχι τον Κανιθάρες που ισχυριζόταν ότι «έκρυβε» μια τριετία), ο Ριβάλντο άφησε την Μπαρτσελόνα για τη Μίλαν (καλοκαίρι του 2002) στα 30 του, στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του…..

….. Λίγες μέρες αργότερα ο Ριβάλντο πήρε από το χέρι τη Βραζιλία και την οδήγησε στον πέμπτο της παγκόσμιο τίτλο (μαζί με τον Ρονάλντο βεβαίως),….

……Στο τέλος της ίδιας σεζόν οι Μιλανέζοι έπαιρναν το 6ο τους Κύπελλο Πρωταθλητριών, αλλά η συνεισφορά του Ριβάλντο ήταν μηδαμινή.

@ ………από το καλοκαίρι του 2004 και μετά η ιστορία του είναι γνωστή σε όλους σας. Ο Βραζιλιάνος σταρ ήρθε στον Ολυμπιακό και παρ' ότι η εκρηκτικότητα του δεν θύμιζε τίποτε από το ένδοξο παρελθόν, η κλάση του ήταν τόσο μεγάλη ώστε να καθαρίζει μόνος του ντέρμπι και πρωταθλήματα...

* ……….στα τέσσερα χρόνια που πέρασε στην Ελλάδα: όντας κάτω από το 50% των πραγματικών φυσικών του δυνάμεων, έκανε τη διαφορά ακόμη και όταν απλώς περπατούσε στο γήπεδο, θανατηφόρα στημένα, μπαλιές ακριβείας με κάθε τρόπο και από οποιαδήποτε απόσταση και σουτ που πήγαιναν συστημένα…..
@ Και όμως, ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής δεν «χωρούσε» στο ρόστερ κανενός από τους μεγάλους συλλόγους της Ευρώπης. ……..
* ……Τι μας λένε όλα αυτά; Απλούστατα, ότι μας χωρίζει ένα πραγματικό χάος από τις καλές ομάδες των κορυφαίων πρωταθλημάτων...
Στους ρυθμούς που παίζεται το ελληνικό πρωτάθλημα, ένας μεγάλος 34χρονος μπαλαδόρος σαν τον Ιμπαγάσα μπορεί να κάνει τη διαφορά…..
……κι ενώ ο Άριελ βρίσκει άνετα θέση βασικού στη μεγαλύτερη ομάδα της χώρας μας, στην Ισπανία δύσκολα θα μπορούσε να του εγγυηθεί κάτι τέτοιο ένας έστω μικρομεσαίος σύλλογος...
…………….
@ Δεδομένου ότι η διοίκηση του Βαγγέλη Μαρινάκη εμφανίζεται και τεχνοκρατική εκτός από... τρελή, από τα «vibes» που παίρνω νομίζω ότι πολύ σύντομα θα επιχειρήσει κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα: να εξευρωπαΐσει τη φιλοσοφία της ομάδας…………………
…………………………………
* Νομίζω πως πλησιάζει η ώρα που η επιλογή παικτών θα γίνεται (και) βάσει των εργομετρικών τους μετρήσεων:
ταχύτητα,
έκρηξη,
αντοχή,
ταχυδύναμη και κάμποσα ακόμα στοιχεία που καθιστούν έναν παίκτη ικανό να πρωταγωνιστήσει σε υψηλό επίπεδο.
@ Ανεξάρτητα από το πόση μπάλα μπορεί να γνωρίζει ένας παίκτης, θα πρέπει να καταλάβουμε εδώ στην Ελλάδα πως πλέον δεν είναι αυτό το σημαντικότερο.
Στα προηγμένα ποδοσφαιρικά κράτη υπάρχουν τρόποι «διάγνωσης» και «πρόβλεψης» του μέλλοντος ενός παίκτη, από τη στιγμή που αυτός πατήσει τα 15 του χρόνια.
* Δηλαδή η τεχνογνωσία έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να πιθανολογείται με μεγάλα ποσοστά επιτυχίας αν ένας έφηβος ποδοσφαιριστής θα μπορέσει να φτάσει σε επίπεδο Μπαρτσελόνα, Λιόν, Φούλαμ, Λεβαδειακού ή τοπικού πρωταθλήματος.
Αν ο Ντάνι Άλβες, ο Μαϊκόν, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Μέσι ή ο Τσάβι δεν είχαν την απαραίτητη σωματική και οργανική υποδομή, δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν παγκόσμια αστέρια, ακόμη και αν ήξεραν περισσότερη μπάλα από αυτή που ξέρουν ήδη.
@ Μπορεί ο (νέος) Ολυμπιακός να βγει στην παγκόσμια αγορά και να αναζητήσει νεαρούς (μέχρι 23 το πολύ) ποδοσφαιριστές που να μπορούν να τρελάνουν τα μηχανήματα των εργομετρικών;
Τότε (και μόνο τότε) θα μπορούμε να περιμένουμε όλοι μας αυτό το «κάτι παραπάνω» στην Ευρώπη που ονειρεύεται κάθε μεγάλος ελληνικός σύλλογος. Σε διαφορετική περίπτωση, θα κάνουμε όλοι τον σταυρό μας για να εξορκίσουμε το φάντασμα του επόμενου «Μαρέσκα»...