Ο εξωραϊσμός, ο κρεοπώλης και οι «τόσες επιτυχίες» του Λεονάρντο Ζαρντίμ...

«Ευθέως», με τον Γιώργο Χαλά

«Στην αρχή δεν φανταζόμουν πως θα είχα είχα τόσες επιτυχίες με τον Ολυμπιακό. Όμως είμαστε στην κορυφή και αήττητοι». Οι παραπάνω 19 λέξεις με οδήγησαν στην απόφαση να αφιερώσω άλλες χίλιες (και βάλε) στον άνθρωπο που τις ξεστόμισε. Διότι έχω την άποψη πως υπάρχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον στην ερμηνεία των όσων υπονοεί ή πιστεύει ο Λεονάρντο Ζαρντίμ σχετικά με τη φετινή σεζόν...

Έχω κάμποσες φορές επισημάνει το πόσο δύσκολες συνθήκες συνάντησε ο Πορτογάλος από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Μάνι μάνι, η πρώτη δυσκολία ήταν κιόλας γνωστή πριν καν ανακοινωθεί το όνομα του: μόνον οι αφελείς θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο Ζαρντίμ θα είχε εύκολο έργο διαδεχόμενος τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Μπορεί η κίνηση-ματ του Μαρινάκη (με τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε μαζί με τον Ισπανό) να έβγαλε από πάνω του κάθε ευθύνη στην απόφαση αποχώρησης του Ερνέστο, αυτό όμως ουδόλως θα εμπόδιζε τους λάτρεις του Ισπανού από το να μετατραπούν σε «νοσταλγοί» του. Και, δυστυχώς, αυτός ο «εξωραϊσμός» της διετούς παρουσίας του Βαλβέρδε λίγο έλειψε να τινάξει στον αέρα το πρώτο μισό της σεζόν...

Πράγματι, επί ημερών Ερνέ­στο ο Θρύλος εμφάνισε κάμποσες φορές ένα πολύ ελκυστικό πρόσωπο, το οποίο κατά κανόνα διαρκούσε για ένα ημίχρονο. Συνήθως το πρώτο, αφού σε αυτό έμπαιναν φορτσάτοι οι παίκτες του Ισπανού, «καθαρίζοντας» το ματς από νωρίς έτσι ώστε να μπορούν να κάνουν συντήρηση στην επανάληψη. Επίσης, πολλοί θυμούνται και την πολύ καλή παρουσία που είχε η ομάδα στα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, με εξαίρεση την πρεμιέρα με τη Μαρσέιγ αλλά και τη μέτρια εμφάνιση στο Ντόρτμουντ. Εκείνο που ξεχνούν παρ' όλα αυτά, είναι πως ο περυσινός Ολυμπιακός τελείωσε τον όμιλο με τρεις νίκες, ακριβώς όπως και ο φετινός (παρότι ο περυσινός είχε ένα πιο θεαματικό αγωνιστικό στιλ), αλλά και πως στο πρωτάθλημα ο μετριότατος ΠΑΟ βρισκόταν στα μέσα Γενάρη στο +5 από τους Πειραιώτες. Και, βέβαια, ξεχνούν πως το περυσινό υλικό του Θρύλου ήταν πολύ ανώτερο από το φετινό, πράγμα που δεν σηκώνει πια καμία αμφισβήτηση και καμία «αντίδραση». Είτε το λέει πανεπιστημιακός, είτε δημοσιογράφος, είτε κρεοπώλης, η πραγματικότητα είναι αυτή...

Από τον Μιραλάς, τον Μέλμπεργκ, τον Ορμπάιθ και τον Μακούν, μέχρι τον Μασάντο, τον Κοντρέρας, τον Γκρέκο και τον Ντιακιτέ, αντιλαμβάνεστε πως η απόσταση είναι χαοτική. Θα έβαζα μέσα και τον Μαρκάνο, αν ο Μανωλάς δεν ήταν κλάσεις ανώτερος από τον Ισπανό σε ρόλο κεντρικού αμυντικού. Στα αριστερά, η απουσία του Ιβάν γίνεται αισθητή μονάχα στις κακές βραδιές του Χολέμπας και στην έλλειψη εναλλακτικής λύσης. Θα μπορούσε, βεβαίως, το δεύτερο σκέλος να βρει «απάντηση» στο πρόσωπο του Ζαραδούκα, όμως ο Ζαρντίμ συνεχίζει να κάνει το ίδιο (κατά τη γνώμη μου) λάθος που έκανε ο προκάτοχος του. Δεν ξέρουμε τι βλέπει στις προπονήσεις ο Πορτογάλος. Το σίγουρο είναι πως τον Γιάννη δεν τον έχει δει με τη φανέλα της Εθνικής σε άκρως ανταγωνιστικά ματς, να διαπρέπει απέναντι στον Μπεναγιούν, στον Κράνιτσαρ και τον Μόντριτς. Αυτή είναι και η δικαιολογία του έναντι του Ερνέστο, δεδομένου ότι ο Ισπανός είχε υπόψη του τα παραπάνω, αλλά προτίμησε να τα αγνοήσει...

Εν ολίγοις, από τη μια η νοσταλγία πολλών για τον Βαλβέρδε και από την άλλη οι αποχωρήσεις σημαντικότατων παικτών που δεν αναπληρώθηκαν, δημιούργησαν στον  Ζαρντίμ μια πρωτόγνωρη για εκείνον πίεση με το «καλημέρα». Για να λέμε του στραβού το δίκιο, ήταν και παραμένει άδικο να περιμένει κάποιος από τον Ολυμπιακό του Λεονάρντο να αποδίδει το ίδιο ποδόσφαιρο με τον Ολυμπιακό του Ερνέστο. Είτε γιατί αναγκάστηκε να χτί­σει μια ολοκαίνουργια άμυνα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, είτε γιατί δεν είχε στη διάθεση του τα ίδια «συστατικά» που έδιναν πέρυσι «γεύση» και «άρωμα». Όμως...

Να εννοεί «επιτυχίες» ο Ζαρντίμ τον αήττητο γύρο στο πρωτάθλημα; Ελπίζω όχι, αν θέλει να συνεχίσουμε να τον παίρνουμε στα σοβαρά. Από πέρυσι, ένας από τους στόχους της ομάδας ήταν να κατακτήσει το πρωτάθλημα αήττητη. Φέτος όμως, μετά τα προβλήματα που αντιμετώπισαν αρκετές ομάδες, αλλά και την «αποψίλωση» που υπέστησαν αρκετοί παραδοσιακοί αντίπαλοι του Θρύλου, το αήττητο μόνον ως άπιαστος στόχος δεν λογίζεται. Ασφαλώς και θα είναι μια άνευ προηγουμένου επιτυχία, όμως μέχρι τότε έχουμε ακόμη δεκαπέντε ματς μπροστά μας. Επομένως, δεν γίνεται από τώρα να μιλάμε για «τόσες επιτυχίες». Πολύ περισσότερο όταν ο Ολυμπιακός απέτυχε να κερδίσει μέσα στην Τούμπα, στο ΟΑΚΑ, ακόμα και στο Χαριλάου. Με το «15 στα 15», σίγουρα η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική. Η έστω με μια επιβλητική εμφάνιση και άνετη νίκη στο ντέρμπι. Από τη στιγμή που ούτε αυτό συνέβη, οι «τόσες επιτυχίες» μάλλον αγνοούνται...

Όταν λίγες μόλις μέρες μετά την άθλια εμφάνιση  της Πάτρας ο τεχνικός του Ολυμπιακού κάνει λόγο για «τόσες επιτυχίες», μάλλον δεν έχει καταλάβει το τι συμβαίνει και το τι πιστεύει η πλειοψηφία του κόσμου για τη μέχρι τώρα παρουσία της ομάδας του. Καταρχάς, δεν μπορώ να αντιληφθώ τις «επιτυχίες» στις οποίες αναφέρεται ο Πορτογάλος: αν εννοεί τις τρεις νίκες στο Τσάμπιονς Λιγκ, λυπάμαι, αλλά δεν συνιστούν επιτυχίες εφόσον δεν συνοδεύτηκαν από πρόκριση. Το έλεγα από πέρυσι, το επαναλαμβάνω και φέτος. Το να νικήσεις σε κάποια μεμονωμένα ματς ομίλων, δίχως αυτές οι νίκες να έχουν «αντίκρισμα», εμένα προσωπικά δεν μου λέει τίποτα. Σύμφωνοι, φέτος ήταν σαφώς πιο δύσκολο να συγκεντρωθούν οι περυσινοί βαθμοί, κυρίως λόγω της ποιοτικής διαφοράς που λέγαμε πιο πάνω. Άλλο αυτό όμως και άλλο οι «τόσες επιτυχίες». Ολυμπιακός είσαι, όχι Κλουζ...

Είναι δικαίωμα του κάθε προπονητή του Θρύλου το πώς θα πλασάρει τον εαυτό του στην πατρίδα του. Όταν όμως αναφέρεται στην εδώ παρουσία του, θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός. Μπορεί π.χ. οι Ισπανοί να ενθουσιάζονται στο άκουσμα των τριών πρωταθλημάτων και των δύο Κυπέλλων του Βαλβέρδε και οι Πορτογάλοι να... ανατριχιάζουν στην ιδέα ενός αήττητου τίτλου (αν και το βίωσαν πολύ πρόσφατα με την Πόρτο του Βίλας Μπόας). Εδώ όμως είναι Ελλάδα και Ολυμπιακός. Και, καλώς ή κακώς, οι πάντες κρίνονται αυστηρά, όπως ί ακριβώς αρμόζει σε μια ομάδα με τεράστιες προσδοκίες. Το να καμαρώνεις και να μιλάς για «τόσες επιτυχίες» όταν η ομάδα σου δεν βλέπεται ακόμα και κόντρα σε αντιπάλους κατώτερης κατηγορίας, δείχνει μια έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. Είπαμε, ο Ζαρντίμ ξεκίνησε τη σεζόν με πολλές δικαιολογίες υπέρ του, όμως ειδικά σε επίπεδο ελληνικού πρωταθλήματος τα άλλοθι έχουν στερέψει προ πολλού. Δεν γίνεται να ρεζιλεύει τον ΠΑΟ η μισή Σούπερ Λίγκα και ο Ολυμπιακός να τον περιμένει μοιρολατρικά στη σέντρα. Δεν γίνεται να μην μπορεί να κερδίσει τον χειρότερο Άρη όλων των εποχών, ούτε να αδυνατεί να προσφέρει θέαμα απέναντι σε ομάδες με μετριότατο υλικό. Όσο και να λείπει ο σόουμαν Μιραλάς, όσο και να επηρέασαν την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας οι προαναφερθείσες απώλειες παικτών, από ένα σημείο και μετά ο Ζαρντίμ δεν έχει καμιά δικαιολογία. Επομένως, καλό θα είναι να σταματήσει να μιλά για «τόσες επιτυχίες» μέχρι να τελειώσει η σεζόν και να αφοσιωθεί στο πώς ο Θρύλος θα καταφέρει να παρουσιάσει ένα πιο ελκυστικό αγωνιστικό πρόσωπο. Γιατί σε αυτόν τον κολοσσιαίο σύλλογο, οι νίκες από μόνες τους δεν ήταν ποτέ αρκετές...

[Πηγή: Εφημερίδα «Φως» των Σπορ, Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012]

Ο ρόλος του γαλακτικού οξέος κατά την άσκηση

του Παναγιώτη Κονομάρα

γυμναστή Κ20 «ΠΑΕ Πανθρακικός»

Δεν είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι κατηγορούν το γαλακτικό οξύ για κόπωση, μυϊκούς πόνους και κράμπες βλέποντάς το ως κάτι που θα πρέπει να αποφεύγεται με κάθε τρόπο.
Νεότερες έρευνες όμως έχουν ανακαλύψει ότι το γαλακτικό οξύ διαδραματίζει ένα κρίσιμο ρόλο στην παραγωγή ενέργειας κατά τη διάρκεια της άσκησης, αφού παρέχει τα καύσιμα για πολλούς ιστούς, βοηθά στη χρήση των υδατανθράκων, και χρησιμεύει ως καύσιμο για την παραγωγή της γλυκόζης και του γλυκογόνου από το συκώτι.
Με λίγα λόγια είναι ένας πολύ καλός βοηθός του ανθρώπινου οργανισμού, όταν αυτός καλείται να ανταπεξέλθει σε μυϊκές προσπάθειες παρατεταμένης ταχύτητας.

Το οξυγόνο χρησιμοποιείται κατά τη καύση των τροφών για την προμήθεια ενέργειας, που απαιτείται για τις λειτουργίες του σώματος.
Ακόμα και σε καταστάσεις πλήρους ηρεμίας τα ανθρώπινα κύτταρα χρειάζονται οξυγόνο για να διατηρήσουν τη δυναμική κατάσταση της μοριακής τους οργάνωσης και τη δυνατότητα τους να ανταποκριθούν σε επόμενα ερεθίσματα. Μετά από προσπάθειες μέτριας έντασης η συγκέντρωση του γαλακτικού οξέος στο αίμα είναι ασήμαντη και οι φυσιολογικές λειτουργίες του οργανισμού αποκαθίστανται πλήρως μετά από ολιγόλεπτη ανάπαυση, με αποτέλεσμα ο αθλητής να είναι σε θέση να εκτελέσει έντονη άσκηση.

Είναι αδύνατο να στερήσουμε  εντελώς από τον άνθρωπο το οξυγόνο, γιατί ο εγκέφαλος είναι υπερευαίσθητος.
Ένας μυς όμως μπορεί να υποβληθεί σε μυϊκή άσκηση η οποία να απαιτεί πολύ περισσότερο οξυγόνο από αυτό που μπορεί να προμηθευτεί με τη κυκλοφορία του αίματος επιβάλλοντας έτσι ένα χρέος οξυγόνου. Στο σημείο αυτό φαίνεται και η σπουδαιότητα του γαλακτικού, αφού είναι ο αναγκαστικός υποδοχέας ατόμων υδρογόνου κάτω από αναερόβιες πλέον συνθήκες επιτρέποντας τη συνέχιση παραγωγής ενέργειας.

Όσο αυξάνεται η ένταση της άσκησης, τόσο το σώμα χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο  τις ταχείας συστολής μυϊκές ίνες. Αυτές οι μυϊκές ίνες χρησιμοποιούν κυρίως υδατάνθρακες ως καύσιμη ύλη για την παραγωγή ενέργειας. Επομένως, όσο περισσότερο αυξάνεται η ένταση τόσο περισσότερο συμμετέχουν οι μυϊκές ίνες ταχείας συστολής και η απαιτούμενη ενέργεια εξασφαλίζεται από τους υδατάνθρακες με αποτέλεσμα να είναι και η αυξημένη παραγωγή γαλακτικού οξέoς.

Σε έντονες και εξαντλητικές μυϊκές προσπάθειες, στις οποίες ενεργοποιείται ο αναερόβιος γαλακτικός μηχανισμός παραγωγής ενέργειας, όπως πχ ένα σπριντ μεγάλης διάρκειας, ο ρυθμός παραγωγής του γαλακτικού οξέος είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν της απομάκρυνσής του.
Η μεγάλη αυτή συγκέντρωση γαλακτικού στην αιματική ροή προκαλεί διαταραχή της οξεοβασικής ισορροπίας, η οποία είναι υπεύθυνη αρχικά για τον μυϊκό κάματο και στη συνέχεια για την αδυναμία εκτέλεσης της αγωνιστικής προσπάθειας.

Στο άθλημα του ποδοσφαίρου σχεδόν αμέσως μετά την έναρξη του αγώνα, ενεργοποιείται η γλυκόλυση των μυών και σχηματίζεται το γαλακτικό οξύ, η συγκέντρωση του οποίου στο αίμα αποτελεί ένδειξη της ενέργειας που έχει παραχθεί κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Έχει διαπιστωθεί πως όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο απόδοσης, τόσο  μεγαλύτερη είναι η παραγωγή γαλακτικού οξέως κατά την διάρκεια του αγώνα. Η συγκέντρωσή του κυμαίνεται από 2 έως 14 mM. 

Οι προπονητές φυσικής κατάστασης των ομάδων και ιδιαίτερα των μεγάλων, οι οποίες συμμετέχουν σε συνεχόμενους και εξαντλητικούς αγώνες, καλούνται να βρουν τρόπους, έτσι ώστε να επιτύχουν τον ρυθμό απομάκρυνσης του ασκησιογενούς γαλακτικού οξέoς από το αίμα συντελώντας με τον τρόπο αυτό στην  ταχύτερη αποκατάσταση των αθλητών σε κατάσταση ομοιοστασίας για να είναι σε θέση να συμμετάσχουν σε επακόλουθες μυικες δραστηριότητες, σκληρές προπονήσεις και αγώνες, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Πλήθος ερευνών τα τελευταία χρόνια υποδεικνύει ότι η συνέχιση της μυϊκής προσπάθειας κατά τη φάση της αποκατάστασης – ενεργητική αποκατάσταση - είναι αποτελεσματικότερη από τη μετασκησιακή ανάπαυση – παθητική αποκατάσταση- στην απομάκρυνση του γαλακτικού από αίμα.
Η ταχύτερη απομάκρυνση κατά την ενεργητική αποκατάστασηεπηρεάζεται από το είδος της μυϊκής προσπάθειας που προηγήθηκε και επισπεύδεται, όταν επιστρατεύονται και κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης οι ίδιες κινητικές μονάδες που χρησιμοποιήθηκαν και στον αγώνα.
Για το λόγο αυτό, η ταχύτερη απομάκρυνσης μετά από αγώνα σε ποδηλάτες επιτυγχάνεται με ποδηλασία έντασης κοντά στο 30-45% της VO2max, για τους ποδοσφαιριστές και τους δρομείς ο βέλτιστος ρυθμός απομάκρυνσης είναι με συνεχές και όχι διαλειμματικό τρέξιμο στο 50-60% της VO2max, ενώ για τους κωπηλάτες με κωπηλασία στο 40% της VO2max.

Η ενεργητική αποκατάσταση θα πρέπει να εφαρμόζεται στις εντάσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω και κυμαίνεται σε γενικά πλαίσια από 30-60% της VO2max.  Έχει αποδειχθεί πως η αποκατάσταση σε μεγαλύτερη ένταση της VO2max, όχι μόνο επιβραδύνει το ρυθμό απομάκρυνσης του γαλακτικού οξέως, αλλά και επιδρά αρνητικά στη γρήγορα επαναφορά  της καρδιακής συχνότητας, πρόσληψης οξυγόνου και επανασύνθεσης μυϊκού γλυκογόνου στα επίπεδα ηρεμίας του αθλητή ακόμα και σε σχέση με την παθητική αποκατάσταση.

Η διαδικασία με την οποία απομακρύνεται το γαλακτικό τόσο στη παθητική όσο και στην ενεργητική αποκατάσταση οφείλεται στο γεγονός ότι χρησιμοποιείται ως καύσιμη ύλη μέσω της αερόβιας οδού. Ο μυς είναι αυτός που οξειδώνει σε μεγαλύτερο βαθμό, περίπου 70%, το γαλακτικό, ενώ και άλλα όργανα, όπως η καρδιά, το συκώτι, ο εγκέφαλος και οι νεφροί το χρησιμοποιούν ως καύσιμο. Κατά την ενεργητική αποκατάσταση επιστρατεύονται οι ήδη εργαζόμενοι μύες με αποτέλεσμα την διατήρηση της αιματικής ροής σε αυτούς και επομένως την γρηγορότερη μετακίνηση του γαλακτικού οξέως από τους μύες στο αίμα.

Πηγή: Akadimies.gr