Ηλιούπολη 2011-12

Επίσημη φωτογράφιση

Ηλιούπολη - Κεντρικό γήπεδο

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

To scaouting του Ολυμπιακού

του Γιώργου Χαλά.

Σε δυόμισι μήνες έχουμε Χριστούγεννα. Αν όμως το πάμε σύμφωνα με την αμερικανική (εμπορική) λογική ή, έστω, με εκείνη που καθιέρωσε ο Αβραμόπουλος κατά τη διάρκεια της δημαρχιακής του θητείας, η χριστουγεννιάτικη περίοδος ξεκι­νά σε λίγες εβδομάδες, μόλις δηλαδή μπει ο Νοέμβριος. Δεν θέλω να σας μιζεριάσω υπενθυμίζοντας σας πως οι περικοπές δώρων και επιδομάτων δεν περικόπτουν τις «δωροθετικές» υποχρεώσεις σας απέναντι σε συγγενείς και φίλους. Έχω όμως την αίσθηση πως εν προκειμένω για κάποιους στον Ολυμπιακό, υπάρχει ένα δώρο που θα μπορούσε πραγματικά να χρησιμεύσει πολύ και που δεν απαιτεί ιδιαίτερο ξόδεμα. Ποιο είναι αυτό; Ένα επιτραπέζιο ημερολόγιο ή ένα από αυτά που κρεμάμε στους τοίχους. Ας είναι και της Πιρέλι με τις γυμνές γκόμενες, σαν και εκείνες που χαζεύαμε μικροί σε συνεργεία και σε χασάπικα. Ναι, υπήρχε χασάπικο στον Άγιο Σώστη που είχε αμέτρητα γυμνά ημερολόγια στους τοίχους εν είδει ταπετσαρίας...

Διαβάζοντας χθες κάποι­ες «αποκαλύψεις» περί υποτιθέμενων προθέσεων επέκτασης του «ερυθρόλευ­κου» σκάουτινγκ στα Βαλκά­νια και ιδίως στη Ρουμανία, κατέληξα αβίαστα στο συ­μπέρασμα πως οι «ερυθρό­λευκοι» μάλλον έχουν χάσει τον ημερολογιακό προσανα­τολισμό τους. Τουλάχιστον κατά δυο δεκαετίες, για να μην πω και παραπάνω...

Από τη στιγμή που ένα δημοσί­ευμα δεν διαψεύδεται, έχω κά­θε δικαίωμα να το θεωρώ ως ρεαλι­στικό και υπαρκτό. Τώρα θα μου πείτε, μπορεί κάθε τόσο ο Ολυμπια­κός να διαψεύδει κάθε δημοσίευμα-παπάτζα; Ασφαλώς και όχι, εκτός πια και αν είναι απλωμένο με τερά­στια γράμματα σε κάποιο πρωτοσέ­λιδο. Άρα, διά της εις άτοπον απα­γωγής, εκλαμβάνουμε την πρόθεση του Θρύλου για «ενδελεχές» σκάουτινγκ ως υπαρκτή. Και ειδικά στη Ρουμανία...

Μεγάλη ποδοσφαιρική σχολή η Ρουμανία. Πραγματικά μεγάλη. Δυ­στυχώς όμως, αυτή η «σχολή» είναι κλειστή εδώ και τουλάχιστον μια δεκαπενταετία. Από τα χρόνια του Χάτζι, του υπερεκτιμημένου Ποπέσκου, του Μπελοντέντιτσι, του Λάκατους και των «δικών» μας Ιορντανέσκου, Λούπου και Μπόλονι, εκείνα στις αρχές του '90 με Ραντουτσόιου και Ντουμιτρέσκου, άντε και στα τέλη της ίδιας δεκαετίας με Κίβου και Μούτου, οι Ρουμάνοι δεν κατάφεραν ποτέ ξανά να εμφανίσουν μια καλή φουρνιά παικτών ή έστω δυο-τρία ταλέντα που θα έκαναν «μπαμ». Απουσιάζοντας για τουλάχιστον 16 χρόνια (αν προκριθούν στη Βραζι­λία) από τελική φάση Μουντιάλ και με παντελώς αδιάφορες εμφανίσεις στα Euro (όποτε προκρίθηκαν) από το 2000 και έπειτα, οι Ρουμάνοι είναι μια από τις πιο υποβαθμισμένες ποδοσφαιρικά χώρες της Ευρώπης. Και αν χάσουν απόψε στην Αλβανία, θα έχουν τερματίσει τέταρτοι σε έναν όμιλο που έχει στην κορυφή του Γαλλία και Βοσνία, οι οποίες παίζουν μεταξύ τους την απευθείας πρόκριση στα τελικά...

Αν ρίξετε μια ματιά στο τωρινό ρόστερ της Εθνικής Ρουμα­νίας, θα αναγνωρίσετε μονάχα τα ονόματα των Μούτου (παραμένει ο ηγέτης της μετά από τόσα και τό­σα), Ρατ, Γκοϊάν και Μάρικα (ή Μα­ρίκα ή Μαρικά ή όπως στο καλό λέ­γεται). Με εξαίρεση τον τελευταίο, οι υπόλοιποι έχουν καβατζάρει τα 30 τους, όπως επίσης και ο... Μα-

ραντόνα από την Μπίστριτσα, Λουσιάν Σανμαρτεάν. Συνδυάζοντας ό­λα τα άγνωστα ονόματα με τα προ­αναφερθέντα «γηρατειά», μάλλον δεν είναι τυχαίο το ότι η Ρουμανία δίνει μάχη για να καταταγεί τρίτη, ξεπερνώντας την «πανίσχυρη» Λευκορωσία. Και όμως, σύμφωνα με δημοσιεύματα που δεν διαψεύ­δονται, ο Ολυμπιακός ψάχνει στα αποκαΐδια μιας άλλοτε κομουνιστι­κής χώρας με μοναδική διέξοδο τό­τε τον αθλητισμό, να βρει χρυσό ή διαμάντια. Ναι, στη χώρα που, σύμ­φωνα με τη στατιστική της FIFA, βρίσκεται μόλις στην 49η θέση πα­γκοσμίως, την ώρα που η Ελλάδα φαίνεται πια να επιστρέφει στην πρώτη δεκάδα μετά τη νίκη επί της Κροατίας...  

     

Κάπου μέσα σε όλα αυτά ακούγεται και το όνομα της Βουλγαρίας ως πιθανού νέου «στόχου» του «ερυθρό­λευκου» σκάουτινγκ. Εδώ και αν χρειάζεται... ημερολόγιο! Είχε μάλιστα γραφτεί και το όνομα κάποιου Ντέλεφ της ΤΣΣΚΑ Σόφιας (δεν το ξέρω το παλικάρι, γι' αυτό και το α­ποκαλώ «κάποιο». Αν νομίζει ότι το αδικώ, ας μου στείλει ένα video με τις καλύτερες στιγμές του), ως το νέο υπερταλέντο μιας χώρας που μέχρι πέρυσι κρεμόταν κυριολεκτικά από τα κέφια ενός Μπερμπάτοφ. Μόλις ανακοίνωσε την α­ποχώρηση του από την Εθνική, οι Βούλγαροι κυριολεκτικά κατέρρευσαν: σε έναν όμιλο με Αγγλία, Μαυροβούνιο, Ελβετία και Ουαλία, οι γείτονες μας θα προσπαθήσουν α­πόψε να αποφύγουν τον διασυρμό της τελευταίας θέσης με μια νίκη επί των Ουαλών. Μιλάμε για επιδόσεις Μάλτας, Λουξεμβούργου και δεν συμμαζεύεται, οι οποίες κάνουν τις μπαρουτοκαπνισμένες κλειδώσεις του Στόιτσκοφ, του Μπαλάκοφ, του Λέτσκοφ και του Γιορντάνοφ να τρίζουν α­πό ντροπή. Τη στιγμή που μιλάμε, οι Βούλγαροι βρίσκονται στην 55η θέση της FIFA και ένας θεός ξέρει πού θα φτά­σουν στο προσεχές χρονικό διάστημα...

Όσο και αν φαίνεται παράξενο, παράδοξο ή απίστευτο η σοβαρότερη και πιο αξιόπιστη ποδοσφαιρικά βαλκανική χώρα την τελευταία δεκαετία είναι αυτή στην οποίο ζούμε. Όχι επειδή νικήσαμε τους Κροάτες και θα τους περάσουμε στη βαθμολογία, αλλά γιατί είναι πασιφανές πως παρά την έλλειψη πλούσιου ατομικού ταλέντου (από τη μέση του γηπέδου και μπροστά), οι Έλληνες ποδοσφαιριστές δημιουργούν σύνολα που δεν χάνουν εύκολα. Όταν βεβαίως χάνουν, πράγμα που δεν συμβαίνει πλέον πολύ συχνά. Αν δεν στραβώσει κάτι απόψε, η Ελλάδα θα δώσει για τρίτη συνεχόμενη φορά το «παρών» σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, έχοντας μάλιστα και ένα κύπελλο στο ενεργητικό της. Ξέρετε πόσες κούπες έχουν κατακτήσει σε διεθνείς διοργανώσεις όλες οι βαλκανικές χώρες μαζί, συμπεριλαμβανομένης και της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας; Μια, αυτή που πήρε η Ελλάδα στην Πορτογαλία. Ούτε οι Σέρβοι, ούτε οι Κροάτες, ούτε οι Ρουμάνοι, ούτε οι Βούλγαροι, ούτε οι Τούρκοι. Μονάχα οι Έλληνες...

Είναι ξεκάθαρο πως κάποιοι στον Ολυμπιακό δεν έχουν τις γνώσεις ή την ικανότητα να «διαβάσουν» το ταλέντο των Ελλήνων παικτών και δεν αναφέρομαι στον Αμανατίδη και στα άλλα παιδιά που «θαμπώνονται» καθημερινά από τα πιτσιρίκια ανά την επικράτεια. Αντί λοιπόν ο κάθε κύριος Κοβάσεβιτς να πηγαίνει ταξίδια σε χώρες που είτε έ­χουν «στεγνώσει» από ταλέντο, είτε είναι «απρόσιτες» για τον θρύλο, ας κάνει πρώτα ένα τουρ ανά την Ελλάδα, το ο­ποίο αρκετοί θεωρούν «υποτιμητικό».

Όταν δεν εμφανίζεσαι σίγουρος για το ότι π.χ. ο Βέλλιος ή ο Φουρτούνης είναι παιδιά με εξαιρετικές προδιαγραφές, δυο τινά συμβαίνουν: ή δεν έχεις την ικανότητα να κρίνεις τις δυνατότητες τους ή σκοπίμως τα προσπερνάς για χάρη κάποιου ξενόφερτου «προϊόντος». Και για να τελειώνουμε, σίγουρα θα υπάρχει έστω και ένα ταλέντο στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία ή όπου αλλού, για να μην πω στη Βοσνία, που σιγά-σιγά μετα­τρέπεται σε ποδοσφαιρομάνα. Όταν όμως εισηγείσαι την απόκτηση ενός παίκτη από το Μαυροβούνιο που στα 23 του έχει παίξει όλες και όλες δυο-τρεις φορές στην Εθνική, τότε μάλλον έχεις άγνοια για το τι είναι «ταλέντο» και τι «ο­λοκληρωμένος ποδοσφαιριστής». Πώς να πας μπροστά όταν είσαι ο πρώτος που απαξιώνει την αγορά της χώρας σου, ψάχνοντας για ταλέντα εκεί που δεν υπάρχουν

Οι κανονιέρησες και το σιδηρούν παραπέτασμα

Γράφει ο Ηλίας Καραγιάννης [ iliaskaragiannis@hotmail.com ]

«Φως των Σπορ», Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011.

Το βράδυ τύλιγε τη Μόσχα και μια δυνατή βροχή έπεφτε μέσα στο σκέπασμα της ομίχλης που κατέ­βαινε αργά, μέχρι σχεδόν να καλύψει το λιθόστρωτο της Κόκκινης Πλατείας, έξω από το ξενοδοχείο «Μόσχα», που κατέ­λυσε η αποστολή της Αρσεναλ.   

Ήταν αρχές Οκτώβρη του 1954, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Ιω­σήφ Στάλιν, όταν η ατμοσφαιρική πυκνότητα των πληροφοριών ελατ­τωνόταν αισθητά από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα». Οι «κανονιέρηδες» θα γίνονταν η πρώτη ομάδα που θα αγωνιζόταν στη Σοβιετική Ένωση, που ο Ουίνστον Τσόρτσιλ την είχε περιγράψει ως «έναν γρίφο τυλιγ­μένο σ' ένα μυστήριο μέσα σε ένα αίνιγμα», εναντίον της Ντιναμό Μό­σχας, σε μια φιλική αναμέτρηση που θα διεξαγόταν στο ημίφως της απηνούς μάχης για την κατάκτηση της εξουσίας στη χώρα. Η εποχή της «Μεγάλης Εκκαθάρισης», με τις δολοφονίες, τις εκτελέσεις, τις εξορίες των διαφωνούντων που συ­νέθεσαν την περίοδο της σκληρής καταστολής που καθόρισε το καθε­στώς του Ιωσήφ Στάλιν, ξεψυχούσε, ενώ πίσω από την πολιτική κουΐντα διεξαγόταν μια μάχη μέχρις εσχά­των για την κατάκτηση της εξου­σίας.

Ο διάδοχος του Στάλιν, Γκεόργκι Μαλένκοφ, ένιωθε την καυτή α­νάσα του Νικίτα Χρουστσόφ, του οποίου θύμα των δολοπλοκιών αποτέλεσε ο φοβερός και τρομερός υπουργός των Εσωτερικών και υπεύθυνος των υπηρε­σιών ασφαλείας, Λαβρέντι Μπέρια, ο ο­ποίος έπειτα από τον θάνατο του Στάλιν δικάστηκε με την κατηγορία της προδο­σίας, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε. Η εξόντωση θεωρήθηκε έργο του Χρουστσόφ, ο οποίος ανήλθε στην εξουσία περίπου ένα μήνα πριν από την άφιξη της Άρσεναλ στη Μόσχα για αυτό το παιχνίδι, που ως σκοπό είχε το τέλος της ποδοσφαιρικής απομόνωσης της Σοβιετικής Ένωσης...

Η εξοντωτική νύχτα, το «ματς του αιώνα» και η ταλαιπωρία

Στις αρχές Οκτώβρη του 1954 δυο αερο­σκάφη αναχώρησαν από το αεροδρόμιο Νόρθχολτ του Λονδίνου, μεταφέροντας 16 ποδοσφαιριστές και 7 επισήμους από την κυβέρνηση της Αγγλίας και τη διοί­κηση της Αρσεναλ. Το ταξίδι προς την «terra incognita» για τους Δυτικούς εκεί­νης της εποχής καθυστέρησε μια νύχτα εξαιτίας των άσχημων καιρικών συνθη­κών που επικρατούσαν στη Σοβιετική Ένωση, την οποία άρχισε να πολιορκεί με επιτακτική διάθεση ο χειμώνας.

Η νύ­χτα στο Μινσκ, περίπου 400 χιλιόμετρα μακριά από τον τελικό προορισμό, ήταν εξοντωτική για τους ποδοσφαιριστές των «κανονιέρηδων», οι οποίοι σχεδόν με καθυστέρηση 24 ωρών κατέφτασαν στη Μόσχα. Τα μπουκέτα από τα λου­λούδια και η θερμή υποδοχή από τις σο­βιετικές αρχές δεν αποδείχθηκαν ικανά για να «σβήσουν» τα ίχνη της άυπνης νύχτας από τα μάτια των παικτών της Αρσεναλ, που σε λίγες ώρες θα έπρεπε να βρεθούν στο κατάμεστο στάδιο της Ντιναμό, για το «ματς του αιώνα», όπως είχαν περιγράψει το παιχνίδι οι τοπικές εφημερίδες.

«Η μάχη για την απόκτηση ενός εισιτηρίου ήταν απίστευτη. Η Μό­σχα αναμένει με ηλεκτρισμένη ένταση το παιχνίδι και ουρές ανθρώπων θα συ­γκεντρωθούν αρκετές ώρες πριν από τη διεξαγωγή του», έγραφε ο Πάτρικ Σέρτζαντ στην αγγλική εφημερίδα «Daily Mail», περιγράφοντας τις γεμά­τες αδημονία ώρες πριν από την έναρξη του παιχνιδιού.

«Η φιλία μεταξύ των Άγγλων και των Σοβιετικών θα μακροη­μερεύσει», αντίκρισαν ένα πανό απλω­μένο έξω από τα αποδυτήρια τους οι πο­δοσφαιριστές της Αρσεναλ, ενώ κατέ­φτασαν έπειτα από αρκετές ώρες ταλαι­πωρία στο γήπεδο.

Η γερασμένη ομάδα, οι Σοβιετικοί δαίμονες και το ειρωνικό χειροκρότημα

Η ζωηρή ανυπομονησία στη Μόσχα ήταν ορατή στους δρόμους της, που έμοιαζαν με μονοπάτια γύρω από μυρμηγκοφω­λιά, την ημέρα του παιχνιδιού της Ντινα­μό Μόσχας με την Αρσεναλ. Οι «κανο­νιέρηδες», μια ομάδα γερασμένη, που την περασμένη σεζόν είχε κατακτήσει το 7ο πρωτάθλημα στην 68χρονη ιστο­ρία της, εισερχόταν στο στάδιο «Ντινα­μό» με την υπεροψία της ομάδας που προέρχεται από τη χώρα που ανακάλυ­ψε το ποδόσφαιρο. Ο 34χρονος Τόμι Λότον αποτελούσε τον ηγέτη ενός κλαμπ, που εκείνη την εποχή, παρά τον με­γάλο μέσο όρο ηλικίας του, κυβερνούσε το ποδόσφαιρο στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ο Πάτρικ Σέρτζαντ, που γνώριζε τη δυναμικότητα της Ντιναμό Μόσχας, απο­κάλυπτε εκείνη την ημέρα στην «Daily Mail» ότι επρόκειτο να ποντάρει μερικά ρούβλια στην Αρσεναλ. «Μπορεί η ομά­δα να είναι γερασμένη, αλλά έχω την αίσθηση ότι μπορεί να σκοράρει πρώτη και έπειτα με τη συλλογική της άμυνα να κατακτήσει τη νίκη. Αν επιβεβαιωθώ θα βγάλω πολλά ρούβλια απόψε», έ­γραφε ο Σέρτζαντ πoυ είδε τους καημούς του να επιπλέουν στην καυτερή βότκα μερικές ώρες μετά την αποσυ­ναρμολόγηση της Αρσεναλ με 5-0 από τους «Σοβιετικούς δαίμονες», που με έναν πυρετικό ρυθμό συνέθλιψαν τις προσδοκίες των Άγγλων.

«Ένα ειρωνι­κό χειροκρότημα απλώθηκε πάνω από το στάδιο «Ντιναμό». Οι θεατές αντάλ­λαζαν συνωμοτικά χαμόγελα ανωτερότητας, ρωτώντας πό­σων χρονών ήταν ο Τόμι Λό­τον και κάποιοι από τους υπό­λοιπους παίκτες της Αρσε­ναλ, μιας και έδειχναν τόσο κουρασμένοι. Ο μεταφραστής μου γέλασε όταν ένας θεατής τον ρώτησε εκνευρισμένος αν αυτή είναι η καλύτερη ομάδα στην Αγγλία», γράφει στις α­νταποκρίσεις του ο Σέρτζαντ για εκείνη την ημέρα, που χρη­σιμοποιήθηκε από το καθε­στώς της Σοβιετικής Ένωσης για να αποδειχθεί η ανωτερό­τητα έναντι της Δύσης...

Το τέλος του κόσμου, η ελάσσονα εκδίκηση και τα χωνεμένα μυστικά

 Την επόμενη ημέρα τα πρωτο­σέλιδα των βρετανικών εφημε­ρίδων ενημέρωναν για το τέλος του κόσμου! «Η Αρσεναλ κα­ταρρίφθηκε στη γη της Ντινα­μό»... «ούρλιαζε» η  «Daily Herald». «Η τελειωμένη Αρσε­ναλ γιουχαΐστηκε στη Μόσχα», ενημέρωνε η «Daily Mail» μετά το 5-0, που προκάλεσε μια οχλοβοή αναπόφευ­κτων συζητήσεων που σκότισε τη λα­μπρότητα των πρωταθλητών Αγγλίας. Ο Τομ Γουίτακερ, προπονητής της Αρσε­ναλ εκείνη την εποχή, προσπαθούσε να μαζέψει το ατίθασο κοπάδι των αναμνή­σεων στη ροή των σκέψεων του από ε­κείνο το ματς. «Οι Σοβιετικοί αγωνίστη­καν με μοναδικό τρόπο. Έμοιαζαν πε­ρισσότερο ομάδα από κάθε άλλη που έ­χω δει», έλεγε εξασκώντας τις διπλωμα­τικές του ικανότητες ο Γουίτακερ. «Είναι αδύνατο να εγκωμιάσω έναν παίκτη συ­γκεκριμένα, μιας και αγωνίστηκαν όλοι εξαιρετικά. Ήταν πιο γρήγοροι από ε­μάς, τόσο με την μπάλα, όσο και χωρίς αυτήν». Την άποψη του προπονητή του, ο οποίος ευρισκόμενος στο σοβιετικό μι­κροσκόπιο θέλησε να ανταποδώσει τη φιλοξενία, δεν συμμερίστηκε ο μπακ της Άρσεναλ, Γουάλι Μπαρνς.

«Το σκορ αυ­τό διαμορφώθηκε εξαιτίας του μεγάλου ταξιδιού και της έλλειψης ύπνου. Αλλά στο παιχνίδι με τη Σπαρτάκ Μόσχας θα πάρουμε το αίμα μας πίσω και αυτό εί­ναι μια υπόσχεση», έλεγε ο Μπαρνς για το ματς εναντίον της Σπαρτάκ, που είχε καθοριστεί ως ρεβάνς του παιχνιδιού με την Ντιναμό στις αρχές Νοέμβρη.

Η νίκη 2-1 των «κανονιέρηδων» αποτέλεσε μια ελάσσονα εκδίκηση για τη συντριβή στο «Σιδηρούν Παραπέτασμα» περίπου ένα μήνα πριν. Ένα ματς, αυτό του «αιώνα», όπως καθ' υπερβολή το παρουσίαζαν τα σοβιετικά μέσα ενημέρωσης, που αποτέ­λεσε την πρώτη ευκαιρία για μια βρετα­νική ομάδα για να τρυπώσει στα άδυτα μιας χώρας που χώνευε ζηλότυπα τα μυ­στικά της, όπως η στρουθοκάμηλος το κεφάλι της στο χώμα…