του Ηλία Μπαζίνα
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ πράγμα που κάνω κέφι να κουβεντιάζω σε ένα Μουντιάλ είναι η διαιτησία.
Στη Νότιο Αφρική, όμως συμβαίνουν πράγματα που αρνούμαι να μετρήσω ως «ανθρώπινο λάθος».
Τι «ανθρώπινο λάθος» ήταν ότι τα εντεταλμένα όργανα της διαιτησίας παράβλεψαν ένα γκολ όπου η μπάλα χτύπησε κάτω, μισό μέτρο μέσα, στο σουτ του Λάμπαρντ;
«Ανθρώπινο λάθος» ήταν το μισό γήπεδο οφσάιντ στο γκολ της Αργεντινής σε βάρος του μπομποτοδίαιτου, αλλά ψυχωμένου Μεξικού; Και πώς ακυρώθηκε ένα καρανταηλίδικο γκολ των Η ΠΑ, που άξιζε να μπει στα βιβλία διδασκαλίας ποδοσφαίρου σαν υπόδειγμα φάσης όπου ο διαιτητής δεν είχε τίποτα να σκεφτεί;
Αλήθεια, τι «σκέφτηκε» ο συγκεκριμένος αυθεντικός χάλιας εκτός από μηδέν διά τίποτα ίσον μισή βλήτα; Μήπως δεν πήγαινε με τίποτα τη συμπαθητική φάτσα του Αμερικανού που σκόραρε, επειδή ο ίδιος ήταν πιο άσχημος από τον πονόδοντο!
Και, ασφαλώς θέμα ασχήμιας και συμπαντικής βλακείας του Γάλλου διαιτητή πρέπει να ήταν και η αποβολή του Κακά, του καλύτερου παιδιού του ποδοσφαίρου, που απλά προσπαθούσε να βοηθήσει στην εξομάλυνση μιας άθλιας κατάστασης που δημιουργήθηκε αποκλειστικά από την ανεπάρκεια του διαιτητή.
Και αυτές είναι λίγες μόνο από τις ιδιαίτερα ενοχλητικές περιπτώσεις. Υπήρξαν πάμπολλες ακόμα! Έτσι θα πάει μπροστά το ποδόσφαιρο;
ΑΚΟΥΣΑ αστεία πράγματα.
«Καλά να πάθει η Αγγλία, διότι το ίδιο πράγμα που έπαθε τώρα αυτή το είχε πάθει η Γερμανία στον μεταξύ τους τελικό του 1966!..».
Άλλο: «Την Αργεντινή τη σφάξανε στο περασμένο Μουντιάλ για να περάσει η Γερμανία, η γονατιά του Κλόζε στον Αμποντανσιφι, που έσπασε πλευρά, ήταν απευθείας κόκκινη!..».
Μπορεί να ήταν! Κι εγώ τότε είχα γράψει ότι για μένα, ο Λιούμπος Μίχελ, αγαπημένο παιδί της FIFA, είναι ένα ασύλληπτα γλοιώδες λαμογιάκι. Αλλά εδώ είναι ποδόσφαιρο, παιχνίδι, δεν είναι έργο τρόμου και εκδίκησης να ξυπνάνε οι βρικόλακες και να βγαίνουν από τις κάσες!
Πρέπει να κοιτάμε μπροστά.
Και πώς να κοιτάξουμε μπροστά όταν ο Μπλάτερ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ το «ανθρώπινο σφάλμα»; Λανσάροντας μπάλα που το κάνει αναπόφευκτο; Αρνούμενος πεισματικά την υποβοήθηση της διαιτησίας με το βίντεο, σε περιπτώσεις εντελώς κραυγαλέες και ανυπόφορες
ΜΗΠΩΣ, λοιπόν, οι βρικόλακες ζουν, αυτοί μας οδηγούν;
Φταίμε αν θεωρήσουμε ΒΕΒΑΙΟ ότι το Μέγα Ιερατείον του ποδοσφαίρου ΘΕΛΕΙ να κατασκευάζει αποτελέσματα; Άρα, δεν θέλει την ασφάλεια του επιστημονικού πορίσματος.
ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ το «ανθρώπινο σφάλμα», που κατευθύνεται από τα φαντάσματα των Μακιαβέλι, Καίσαρα, Βοργία, Παράκελσου και λοιπών μεγάλων διδασκάλων της... Αλχημείας!..
Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010
Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
25 χρόνια από το τέλος του Τζοκ Στέιν.
του Ηλία Καραγιάννη.
Τα πάντα ήταν σιωπηλά και αβέβαια ενώ ο Ντέιβι Κούπερ τοποθετούσε μια μπάλα πιο βαριά από όλα τα φορτία του κόσμου στο σημείο του πέναλτι.
Στο 81ο λεπτό της αναμέτρησης της Σκωτίας με την Ουαλία για τα προκριματικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου του Μεξικού το 1986, ο εξτρέμ των Ρέιντζερς είχε την ευκαιρία να ισοφαρίσει το γκολ του Μαρκ Χιουζ και να στείλει την ομάδα του στα πλέι οφ με την Αυστραλία, με διακύβευμα μια θέση στην τελική φάση.
Το «Νίνιαν Παρκ» μεταμορφωνόταν σε έναν παράδεισο... απελπισίας, ενώ ένας ο γοερός θρήνος κύκλωνε τις εξέδρες. Η καρδιά του 62χρονου «Μεγάλου Τζοκ», η ρυθμισμένη σαν ρολόι να αντέχει τις συγκινήσεις, σταματούσε.
Αγωνιζόμενος στους Άλμπιον Ρόβερς για μια 8ετία (1942-50) δημιούργησε τη φήμη ενός τραχύ μέσου που δεν χαριζόταν στους αντιπάλους του. Ετσι το 1951, έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από τη Λιανέλι Τάουν, η Σέλτικ τον απέκτησε αντί 1.200 λιρών. Μια κίνηση που υλοποιήθηκε έπειτα από τη συμβουλή του μυθικού σκάουτ της σκοτσέζικης ομάδας, Τζίμι Γκρίμπεν, και ξεσήκωσε έναν κουρνιαχτό αμφισβήτησης τόσο στον πυρήνα των οπαδών όσο και στην οικογένεια του.
Οι αμφιβολίες προκλήθηκαν αρχικά λόγω της ηλικίας του (29 ετών τότε) και εν συνεχεία εξαιτίας των οπαδικών του προτιμήσεων. Ο πατέρας του, ένας φλογισμένος οπαδός των Ρέιντζερς, σταμάτησε να του μιλά για ένα ακαθόριστο χρονικό διάστημα, τη στιγμή που ο Τζοκ Στέιν κατόρθωνε, σε διάστημα τριών ετών, να αναγορευθεί σε αρχηγό της Σέλτικ. Ως και το 1957, όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση εξαιτίας ενός επίμονου πόνου στον αστράγαλο του, ο Στέιν αποτέλεσε τον ηγέτη μιας ομάδας που φιδοσερνόταν στη μετριότητα. Έπρεπε ο «Μπιγκ Τζοκ» να περάσει στο επόμενο επίπεδο, αυτό της προπονητικής, για να εκτοξευθεί η Σέλτικ στις σημερινές της διαστάσεις...
Ήταν κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας που ο Στέιν άρχισε να αναπτύσσει ενδιαφέρον για τήν προπονήτική. Ήδη από το 1957 οι άνθρωποι τής Σέλτικ του είχαν προτείνει να αναλάβει τεχνικός ηγέτης της εφηβικής ομάδας, αλλά αυτή ή θέση δεν έκρυβε καμιά φιλοδοξία για τον «Μπιγκ Τζοκ». Τρία χρόνια έπειτα από την απόσυρση του από την ενεργό δράση, ο Στέιν ανέλαβε να διασώσει την «ημιθανή» Ντανφέρμλιν που βρισκόταν στο χείλος του υποβιβασμού. Ο αντίκτυπος της παρουσίας του ήταν τόσο έντονος, που τήν επόμενη σεζόν την οδηγούσε στον τελικό του Κυπέλλου Σκωτίας απέναντι στη Σέλτικ.
Επειτα από μια λευκή ισοπαλία στο «Χάμπντεν Παρκ», η Ντανφέρμλιν κατακτούσε στον επαναληπτικό το πρώτο τρόπαιο της ιστορίας της. Ο Στέιν άρχισε να λαμβάνει τη θέση που του αναλογούσε στη σκέψη των οπαδών του ποδοσφαίρου στη Σκωτία. Ήδη αναγνωριζόταν το γεγονός πως ήταν... «έτη φωτός» μακριά από τους υπόλοιπους προπονητές της εποχής. Η κατανόηση του παιχνιδιού ήταν τόσο βαθιά, που άρχισε να μελετά ακόμη και τα διαστήματα μέσα στο ματς που οι παίκτες του θα έπρεπε να εξοικονομούν ενέργεια.
Η καρποφόρα τετραετία στην Ντανφέρμλιν οδήγησε σε έναν χρόνο στη Χιμπέρνιαν, όπου κατάφερε να νικήσει ακόμη και τη Ρεάλ Μαδρίτης σε φιλικό παιχνίδι που έδωσαν οι δύο ομάδες το 1964. Ηταν τέτοια η φήμη του, που η εβρισκόμενη σε κρίση Σέλτικ δεν δίστασε να τον χρίσει στον πρώτο προτεστάντη προπονητή της το 1965. Ηταν η αρχή του... θεριέματος των Κελτών...
Η επιρροή του στη Σέλτικ ήταν άμεση. Για τα επόμενα 13 χρόνια ή ομάδα του Τζοκ Στέιν κυριάρχησε στη Σκωτία, κατακτώντας 9 στη σειρά πρωταθλήματα από το 1966 ως και το 1974. Το 1967 οδήγησε τη Σέλτικ στην κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών από βρετανική ομάδα. Η απαραμείωτη επιτυχία του ήταν ο λόγος που δημιούργησε παντού οπαδούς, σαν τον μελλοντικό συνεργάτη του στην Εθνική ομάδα της Σκωτίας, τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον, που ομνύει στο όνομα του.
«Ήταν τόσο μπροστά από την εποχή του, που δεν μπορούσες να το πιστέψεις. Κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών με 11 παιδιά που γεννήθηκαν το πολύ σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από το «Πάρκχεντ». Ακόμη και για το 1967 ήταν μεγάλο επίτευγμα. Ήμουν πολύ τυχερός που πέρασα δύο χρόνια στο πλάι του στον πάγκο της Εθνικής Σκωτίας. Τότε κατάλαβα πόσο ταπεινός ήταν και πόσο μεγάλη θέληση για μάθηση είχε».
Η Σέλτικ, που μέχρι το 1958 είχε κατακτήσει τρία πρωταθλήματα, αναγόταν σε μια μυθική ομάδα για τη Σκωτία χάρη στον Στέιν, τον προπονητή που ξεπερνούσε μια ομάδα. Μέχρι και το 1978, που έφυγε από τήν ομάδα πικραμένος, επειδή δεν του προσφέρθηκε μια θέση στο διοικητικό συμβούλιο ως αναγνώριση των επιτυχιών του, η Σέλτικ είχε εγκαθιδρύσει την ηγεμονία της. Ο Στέιν αποχωρούσε για τη Λιντς, όπου παρέμεινε μόλις 45 ημέρες πριν αναλάβει τις τύχες της Εθνικής Σκωτίας, με συνεργάτη τον προπονητή της Αμπερντίν, Αλεξ Φέργκιουσον. Εναν βοηθό που είχε εξετάσει με τη λεπτολογία νευροχειρουργού πριν τον εγκρίνει.
Όπως θυμάται ο προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ:
«Ο Τζοκ είχε μεγαλύτερο δίκτυο κατασκόπων από ότι η CIA και η KGB μαζί. Μου τηλεφώνησε μια Κυριακή βράδυ, όταν ήμουν στην Αμπερντίν (1978-86) και με ρώτησε: «Τι έγινε». Δεν είχε κανένα νόημα να του απαντήσω γιατί ήδη γνώριζε. «Απέκτησα έναν νέο μέσο" του έλεγα και μου απαντούσε αυτοστιγμεί. "Τον Μπίλι Σταρκ από τη Σεντ Μίρεν». Γνώριζε τα πάντα».
Στις 10 Σεπτεμβρίου του 1985 στον επαναληπτικό με την Ουαλία η Σκωτία περιπλανιόταν στη θλίψη με τον αδόκητο χαμό του Στέιν.
Ακριβώς 25 χρόνια από εκείνη την καταραμένη ημέρα, όμως, η ρήση του μυθικού Μπιλ Σάνκλι, που ειπώθηκε έπειτα από την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από τη Σέλτικ του Στέιν, επιβεβαιώνεται με τρόπο επιτακτικό. «Τζοκ, είσαι πλέον αθάνατος»...
Τα πάντα ήταν σιωπηλά και αβέβαια ενώ ο Ντέιβι Κούπερ τοποθετούσε μια μπάλα πιο βαριά από όλα τα φορτία του κόσμου στο σημείο του πέναλτι.
Στο 81ο λεπτό της αναμέτρησης της Σκωτίας με την Ουαλία για τα προκριματικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου του Μεξικού το 1986, ο εξτρέμ των Ρέιντζερς είχε την ευκαιρία να ισοφαρίσει το γκολ του Μαρκ Χιουζ και να στείλει την ομάδα του στα πλέι οφ με την Αυστραλία, με διακύβευμα μια θέση στην τελική φάση.
Ο προπονητής τής Εθνικής Σκωτίας, Τζοκ Στέιν, βουτηγμένος σε ένα πέλαγος διάχυτης αγωνίας, παρακολουθούσε τη σκηνή που κράτησε όσο το σύντομο, απατηλό διάστημα ενός τσιγάρου.
Τα ουρλιαχτά της ασυγκράτητης χαράς για το γκολ του Κούπερ συγκρούστηκαν με μια κραυγή σπασμένη από τη συμφορά όταν ο Στέιν κατέρρεε στο έδαφος έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα.
 |
| Jock Stein |
Ο άμεσος συνεργάτης του, σερ Αλεξ Φέργκιουσον, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο παρά να στέκεται άχρηστος και εξουθενωμένος ανάμεσα σε αμήχανους ανθρώπους, των οποίων η απερίγραπτη χαρά για την επιτυχία της Εθνικής ομάδας είχε μετατραπεί σε λίγα λεπτά οε απόλυτη θλίψη.
Πεθαίνοντας την 10η Σεπτεμβρίου του 1985, ο Τζοκ Στέιν, ο προπονητής που προσέδωσε μυθικές διαστάσεις στη Σέλτικ κατακτώντας το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών που έκανε δικό της βρετανική ομάδα, έπαιρνε μαζί του και ένα μέρος τής Σκωτίας... Μεγαλώνοντας στο αποθαρρυντικό λιλιπούτειο χωριό των ανθρακωρύχων, το Μπέρνμπανκ του Λάνκασάίαρ, ο μοναχογιός του Τζορτζ και της Τζέιν Στέιν εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 του για να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο χαλιών..Ήταν το μεσοδιάστημα ανάμεσα στον Α' και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η εποχή της «Μεγάλης Κατάθλιψης», όταν ο Τζοκ Στέιν άρχισε να μαθαίνει τα μυστικά της μπάλας. Βλέποντας τον να αγωνίζεται ως κεντρικός μέσος, ο πατέρας του, Τζορτζ, ήλπιζε ότι κάποια ημέρα θα φορούσε τη φανέλα της ομάδας που παραδοσιακά υποστήριζε η οικογένεια του. Των Ρέιντζερς! Αγωνιζόμενος στους Άλμπιον Ρόβερς για μια 8ετία (1942-50) δημιούργησε τη φήμη ενός τραχύ μέσου που δεν χαριζόταν στους αντιπάλους του. Ετσι το 1951, έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από τη Λιανέλι Τάουν, η Σέλτικ τον απέκτησε αντί 1.200 λιρών. Μια κίνηση που υλοποιήθηκε έπειτα από τη συμβουλή του μυθικού σκάουτ της σκοτσέζικης ομάδας, Τζίμι Γκρίμπεν, και ξεσήκωσε έναν κουρνιαχτό αμφισβήτησης τόσο στον πυρήνα των οπαδών όσο και στην οικογένεια του.
Οι αμφιβολίες προκλήθηκαν αρχικά λόγω της ηλικίας του (29 ετών τότε) και εν συνεχεία εξαιτίας των οπαδικών του προτιμήσεων. Ο πατέρας του, ένας φλογισμένος οπαδός των Ρέιντζερς, σταμάτησε να του μιλά για ένα ακαθόριστο χρονικό διάστημα, τη στιγμή που ο Τζοκ Στέιν κατόρθωνε, σε διάστημα τριών ετών, να αναγορευθεί σε αρχηγό της Σέλτικ. Ως και το 1957, όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση εξαιτίας ενός επίμονου πόνου στον αστράγαλο του, ο Στέιν αποτέλεσε τον ηγέτη μιας ομάδας που φιδοσερνόταν στη μετριότητα. Έπρεπε ο «Μπιγκ Τζοκ» να περάσει στο επόμενο επίπεδο, αυτό της προπονητικής, για να εκτοξευθεί η Σέλτικ στις σημερινές της διαστάσεις...
Ήταν κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας που ο Στέιν άρχισε να αναπτύσσει ενδιαφέρον για τήν προπονήτική. Ήδη από το 1957 οι άνθρωποι τής Σέλτικ του είχαν προτείνει να αναλάβει τεχνικός ηγέτης της εφηβικής ομάδας, αλλά αυτή ή θέση δεν έκρυβε καμιά φιλοδοξία για τον «Μπιγκ Τζοκ». Τρία χρόνια έπειτα από την απόσυρση του από την ενεργό δράση, ο Στέιν ανέλαβε να διασώσει την «ημιθανή» Ντανφέρμλιν που βρισκόταν στο χείλος του υποβιβασμού. Ο αντίκτυπος της παρουσίας του ήταν τόσο έντονος, που τήν επόμενη σεζόν την οδηγούσε στον τελικό του Κυπέλλου Σκωτίας απέναντι στη Σέλτικ.
Επειτα από μια λευκή ισοπαλία στο «Χάμπντεν Παρκ», η Ντανφέρμλιν κατακτούσε στον επαναληπτικό το πρώτο τρόπαιο της ιστορίας της. Ο Στέιν άρχισε να λαμβάνει τη θέση που του αναλογούσε στη σκέψη των οπαδών του ποδοσφαίρου στη Σκωτία. Ήδη αναγνωριζόταν το γεγονός πως ήταν... «έτη φωτός» μακριά από τους υπόλοιπους προπονητές της εποχής. Η κατανόηση του παιχνιδιού ήταν τόσο βαθιά, που άρχισε να μελετά ακόμη και τα διαστήματα μέσα στο ματς που οι παίκτες του θα έπρεπε να εξοικονομούν ενέργεια.
Η καρποφόρα τετραετία στην Ντανφέρμλιν οδήγησε σε έναν χρόνο στη Χιμπέρνιαν, όπου κατάφερε να νικήσει ακόμη και τη Ρεάλ Μαδρίτης σε φιλικό παιχνίδι που έδωσαν οι δύο ομάδες το 1964. Ηταν τέτοια η φήμη του, που η εβρισκόμενη σε κρίση Σέλτικ δεν δίστασε να τον χρίσει στον πρώτο προτεστάντη προπονητή της το 1965. Ηταν η αρχή του... θεριέματος των Κελτών...
Η επιρροή του στη Σέλτικ ήταν άμεση. Για τα επόμενα 13 χρόνια ή ομάδα του Τζοκ Στέιν κυριάρχησε στη Σκωτία, κατακτώντας 9 στη σειρά πρωταθλήματα από το 1966 ως και το 1974. Το 1967 οδήγησε τη Σέλτικ στην κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών από βρετανική ομάδα. Η απαραμείωτη επιτυχία του ήταν ο λόγος που δημιούργησε παντού οπαδούς, σαν τον μελλοντικό συνεργάτη του στην Εθνική ομάδα της Σκωτίας, τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον, που ομνύει στο όνομα του.
«Ήταν τόσο μπροστά από την εποχή του, που δεν μπορούσες να το πιστέψεις. Κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών με 11 παιδιά που γεννήθηκαν το πολύ σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από το «Πάρκχεντ». Ακόμη και για το 1967 ήταν μεγάλο επίτευγμα. Ήμουν πολύ τυχερός που πέρασα δύο χρόνια στο πλάι του στον πάγκο της Εθνικής Σκωτίας. Τότε κατάλαβα πόσο ταπεινός ήταν και πόσο μεγάλη θέληση για μάθηση είχε».
Η Σέλτικ, που μέχρι το 1958 είχε κατακτήσει τρία πρωταθλήματα, αναγόταν σε μια μυθική ομάδα για τη Σκωτία χάρη στον Στέιν, τον προπονητή που ξεπερνούσε μια ομάδα. Μέχρι και το 1978, που έφυγε από τήν ομάδα πικραμένος, επειδή δεν του προσφέρθηκε μια θέση στο διοικητικό συμβούλιο ως αναγνώριση των επιτυχιών του, η Σέλτικ είχε εγκαθιδρύσει την ηγεμονία της. Ο Στέιν αποχωρούσε για τη Λιντς, όπου παρέμεινε μόλις 45 ημέρες πριν αναλάβει τις τύχες της Εθνικής Σκωτίας, με συνεργάτη τον προπονητή της Αμπερντίν, Αλεξ Φέργκιουσον. Εναν βοηθό που είχε εξετάσει με τη λεπτολογία νευροχειρουργού πριν τον εγκρίνει.
Όπως θυμάται ο προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ:
«Ο Τζοκ είχε μεγαλύτερο δίκτυο κατασκόπων από ότι η CIA και η KGB μαζί. Μου τηλεφώνησε μια Κυριακή βράδυ, όταν ήμουν στην Αμπερντίν (1978-86) και με ρώτησε: «Τι έγινε». Δεν είχε κανένα νόημα να του απαντήσω γιατί ήδη γνώριζε. «Απέκτησα έναν νέο μέσο" του έλεγα και μου απαντούσε αυτοστιγμεί. "Τον Μπίλι Σταρκ από τη Σεντ Μίρεν». Γνώριζε τα πάντα».
Στις 10 Σεπτεμβρίου του 1985 στον επαναληπτικό με την Ουαλία η Σκωτία περιπλανιόταν στη θλίψη με τον αδόκητο χαμό του Στέιν.
Ακριβώς 25 χρόνια από εκείνη την καταραμένη ημέρα, όμως, η ρήση του μυθικού Μπιλ Σάνκλι, που ειπώθηκε έπειτα από την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από τη Σέλτικ του Στέιν, επιβεβαιώνεται με τρόπο επιτακτικό. «Τζοκ, είσαι πλέον αθάνατος»...
Η αποχώρηση του Γιώργου Δαλούκα...
«το σφάλειν ανθρώπινο, το εμμένειν δαιμονικό, το συγχωρείν Θείο».
του Γιώργου Χαλά,
από το "ΦΩΣ" των Σπορ.
**** ............Θα ήθελα πραγματικά να πω ότι με εξέπληξε η ευθιξία του Γιώργου Δαλούκα στο άκουσμα της προσωρινής (έτσι μεταφράζεται το «στην παρούσα φάση») αποχώρησης του, αλλά καταλαβαίνετε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί τέτοιο πράγμα από τη στιγμή που δεν έκρινε ο ίδιος σκόπιμο να απολογηθεί για το τεράστιο σφάλμα του.
**** Λυπάμαι πολύ, αλλά έχω την αίσθηση πως ο Δαλούκας σπατάλησε την τελευταία ευκαιρία που είχε ώστε να δείξει λίγη μεγαλοσύνη. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από την ειλικρινή συγγνώμη, ταυτόχρονα όμως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να ζητάς και τα ρέστα μετά από ένα τεράστιο λάθος, αυτό το «εμμένειν» δηλαδή, που λέγαμε πιο πάνω.
**** Δυστυχώς, αυτό δεν είναι προνόμιο μονάχα του Δαλούκα, αλλά και ενός ολόκληρου λαού , που όσο περνούν τα χρόνια «ξεχνά» τι θα πει μπέσα και φιλότιμο...
του Γιώργου Χαλά,
από το "ΦΩΣ" των Σπορ.
 |
| "Κόκκινη" κάρτα από τον Βαγγέλη Μαρινάκη |
**** Ισα ισα, θεωρώ ότι το μόνο που κατάφερε ήταν να επιβαρύνει τη θέση του. Αν έχεις τύψεις για κάτι, ζητάς συγγνώμη ή παραιτείσαι. Σε αντίθετη περίπτωση, προσπαθείς να βγεις και από πάνω. Και αυτό ακριβώς επέλεξε να κάνει ο Βολιώτης...
**** Καταρχάς, από πού φεύγει; Έτσι και αλλιώς «φευγάτος» ήταν, δεδομένου πως ο Μαρινάκης δεν θα ησύχαζε αν δεν τον έβλεπε εκτός πινάκων. Και είναι προκλητικό το ότι δεν ανακοίνωσε οριστική παραίτηση αλλά εμμέσως μια προσωρινή αποχώρηση. Δηλαδή «αντί να με τιμωρήσουν, φεύγω μόνος μου και θα επιστρέψω όταν θα έχουν ηρεμήσει τα πράγματα».
**** Εκείνο όμως που δείχνει πραγματικά την παντελή έλλειψη μεταμέλειας του είναι τα περί «λάσπης»: με απλά λόγια, ο Δαλούκας όχι μόνο δεν απολογείται, αλλά ζητά και τα ρέστα γιατί έτυχε άδικης μεταχείρισης από τον Τύπο. Το σύνολο του, αν εξαιρέσουμε κάτι έντυπα που οι πωλήσεις τους γίνονται μεταξύ συγγενών και φίλων...
**** Λυπάμαι πολύ, αλλά έχω την αίσθηση πως ο Δαλούκας σπατάλησε την τελευταία ευκαιρία που είχε ώστε να δείξει λίγη μεγαλοσύνη. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από την ειλικρινή συγγνώμη, ταυτόχρονα όμως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να ζητάς και τα ρέστα μετά από ένα τεράστιο λάθος, αυτό το «εμμένειν» δηλαδή, που λέγαμε πιο πάνω.
**** Δυστυχώς, αυτό δεν είναι προνόμιο μονάχα του Δαλούκα, αλλά και ενός ολόκληρου λαού , που όσο περνούν τα χρόνια «ξεχνά» τι θα πει μπέσα και φιλότιμο...
Μπρούς Λόκχαρντ, η οδύσσεια του κατασκόπου της μπάλας.
του Ηλία Καραγιάννη.
Στη Μόσχα των αρχών του περασμένου αιώνα αναδινόταν έντονα το άρωμα της διαρκούς συνωμοσίας. Η επανάσταση του 1905, τότε που οι νιφάδες του χιονιού βάφτηκαν με το πορφυρό αίμα των άοπλων εργατών στα χειμερινά ανάκτορα της Πετρούπολης, είχε ξεδιπλώσει με τρόπο επιτακτικό τα αιτήματα των εξαθλιωμένων αγροτών και εργατών.
Η ταραγμένη εποχή που εκυοφορείτο στη Ρωσία είχε μαγνητίσει το ενδιαφέρον των ευρωπαϊκών δυνάμεων που γέμισαν τη Μόσχα με «σκιές» σαν τον Μπρούς Λόκχαρτ.
Σε εκείνο τον τόπο των ανήκουστων συμβάντων ο Λόκχαρτ αντιμετώπιζε με εντυπωσιακή ηρεμία τις ανατροπές στην καθημερινότητα της ρωσικής κοινωνίας που κόχλαζε.
Στο πλάι του μυθικού κατασκόπου, Σίντνεϊ Ρέιλι, ο οποίος αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης του Ιαν Φλέμινγκ προκειμένου να πλάσει τον χαρακτήρα του Τζέιμς Μποντ, ο Λόκχαρτ έμαθε να είναι η προσωποποίηση του αθέατου.
Διπλωμάτης του Βρετανικού Σώματος, κατόρθωσε να απλώσει το δίχτυ της οικειότητας στους προλετάριους με δόλωμα το ποδόσφαιρο. Λάτρης του από την τρυφερή ηλικία, που όλα εγγράφονται σαν μαλακό κερί, ο Λόκχαρτ κατέφτασε στη Μόσχα το 1909 με τη φήμη του σπουδαίου ποδοσφαιριστή να τον ακολουθεί σαν επίμονη σκιά.
Μια φήμη που παραβίασε σφαλισμένες πόρτες, σε μια κοινωνία όπου τόσο πολλά ήταν μυστικά, που ζηλότυπα έκρυβε ακόμα και το εσωτερικό των σπιτιών της από τους ξένους. Σε μια Ρωσία εξαγριωμένη, με ανθρώπους έτοιμους από την εξαθλίωση να ξεσκίσουν την ίδια τους τη σάρκα, ο Βρετανός κατάσκοπος, που γεννήθηκε σαν σήμερα (2 Σεπτεμβρίου) πριν από 123 χρόνια, εξελίχθηκε σε έναν από τους διαμορφωτές της ιστορίας...
* Σε ένα οικογενειακό περιβάλλον δασκάλων και καθηγητών, ο Μπρους Λόκχαρτ ασφυκτιούσε…………….. Στα 21 του απέδρασε για τη Μαλαισία, όπου δύο από τους θείους του διατηρού¬σαν μεγάλες εκτάσεις φυτειών, προκειμένου να δημιουργήσει ένα εργοστάσιο πρώτων υλών. ………….το ανήσυχο πνεύμα του δεν μπορούσε να εγκλειστεί σε ένα μικρό γραφείο στη Μαλαισία και έτσι έλαβε την απόφαση να επιστρέψει στη Βρετανία για να ενταχθεί στο Διπλωματικό Σώμα.
Το 1909, και ενώ οι πληγές από την επανάσταση τέσσερα χρόνια πριν παρέμεναν ανεπούλωτες, ο Λόκχαρτ κατέφτανε στη Μόσχα με τη φήμη του να προηγείται. Η είδηση ότι ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής από το Κέμπριτζ πρόκειται να αφιχθεί στη ρωσική πρωτεύουσα διείσδυε με άνεση... κατασκόπου στις συζητήσεις ανθρώπων όπως ο Κλέμεντ και ο Χάρι Τσάρνοκ. Των δύο Βρετανών που είχαν κάνει τις πρώτες θερμές συστάσεις του «βασιλιά των σπορ» με το προλεταριάτο της Ρωσίας. Ιδιοκτήτες μύλων βαμβακιού σε μια περιοχή 80 χιλιόμετρα μακριά από τη Μόσχα, οι Τσάρνοκ παρατηρούσαν με φόβο την κοινωνία να εξαθλιώνεται καταναλώνοντας απίστευτες ποσότητες βότκας για να αφήσει στη λήθη την συνθλιπτική καθημερινότητα.
Όπως ανασύρει από τη μνήμη του ο Λόκχαρτ στην αυτοβιογραφία του «Οι αναμνήσεις ενός Βρετανού κατασκόπου»:
«Οι Τσάρνοκ χρησιμοποίησαν το ποδόσφαιρο σαν ένα αντίδοτο κατά της βότκας και της πολιτικής καταπίεσης».
Σε αυτή την ομάδα αγωνίστηκε για πρώτη φορά ο κατάσκοπος από το Φάιφ, χάρη σε μια παρανόηση που ήταν εύκολο να συμβεί την εποχή που τα νέα κυκλοφορούσαν πιο αργά και από νύχτα αϋπνίας...
** Στην οικογένεια του υπήρχε όντως ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Ήταν ο αδελφός του, ο Τζον. Οι Βρετανοί όμως, που ζούσαν εκείνη την εποχή στη Μόσχα, αρκέστηκαν στο άκουσμα του επώνυμου Λόκχαρτ και με μια σπάνια επίδειξη βικτοριανής διακριτικότητας σταμάτησαν να αναρωτιούνται. Ετσι ο Ρόμπερτ Λόκχαρτ, ένας μέτριος Βρετανός ποδοσφαιριστής, αγωνίστηκε μέχρι και στο πρώτο πρωτάθλημα που διοργανώθηκε στη Ρωσία το 1912. Στην ομάδα που θα εξελισσόταν στη σημερινή Ντιναμό Μόσχας, την OKS, ο Λόκχαρτ αγωνίστηκε ως βασικός σε μια εντεκάδα που αποτελείτο από 6 Βρετανούς και 5 Ρώσους.
«Φοβάμαι ότι η εμπειρία μου ήταν πιο επικερδής για εμένα παρά για το κλαμπ. Στην πραγματικότητα δεν άξιζα τη θέση μου στην ενδεκάδα. Παρά ταύτα, εκείνα τα παιχνίδια ξεσήκωσαν θύελλα ενθουσιασμού στους οπαδούς του ποδοσφαίρου. Στο Οριέτσοβο αγωνιζόμασταν μπροστά σε κοινό 10 με 15.000 ανθρώπους»,
έγραφε με μια βαθύτατη αίσθηση αυτοσαρκασμού ο Λόκχαρτ στο δεύτερο κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του……………………… Ο Λόκχαρτ έγινε μάρτυρας όλων όσα μπορούσαν να συμβούν μεταξύ των ανθρώπων κατά την πρώτη επανάσταση του 1917 που αποκλήθηκε Φεβρουριανή.
* Η πτώση του Τσάρου Νικόλαου Β' και η κατάργηση της μοναρχίας οδήγησαν τις βρετανικές αρχές στην άμεση επαναφορά του Μπρους Λόκχαρτ στην πατρίδα του για να πραγματοποιηθεί συνεκτίμηση των νέων δεδομένων. Ετσι ο Βρετανός κατάσκοπος, που κατάφερνε να συλλέγει πληροφορίες χάρη στις σχέσεις που είχε αναπτύξει παίζοντας ποδόσφαιρο, δεν ήταν μάρτυρας της Οκτωβριανής Επανάστασης, μιας και επέστρεψε στη Μόσχα τον Ιανουάριο του 1918, όταν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έμοιαζαν δυσαρεστημένες από τη νέα κατάσταση που καταργούσε αρκετά από τα προνόμια τους στη ρωσική οικονομία. Πλέον ο Λόκχαρτ μαζί με τον ιδεότυπο του κατασκόπου, Ρέιλι, είχαν μια αποστολή. Τη δολοφονία του Λένιν...
** Ο Μπρους παράδερνε μουσκεμένος κάτω από τον μολυβένιο ουρανό της Μόσχας την ημέρα των γενεθλίων του, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1918.
Ηταν λίγες ώρες αφότου είχε αποκαλυφθεί το σχέδιο δολοφονίας του ηγέτη των Μπολσεβίκων, Βλάντιμιρ Ιλιτς Λένιν, από δύο Βρετανούς. Τον Λόκχαρτ και τον Ρέιλι. Και ενώ ο Ρέιλι χάθηκε σαν σκιά από τις ρωσικές αρχές, ο Λόκχαρτ καταδικάστηκε σε θάνατο, με την απόφαση να έχει άμεση ισχύ. Τα πάντα στο κελί του ήταν βαριά και ασάλευτα, ενώ ξαναζούσε τη νύχτα των γενεθλίων του, σκηνές που έλαβαν τη θέση τους στο πελώριο καταπίστευμα των αναμνήσεων της Μόσχας. Στο ύστατο ιδροκόπημα της αγωνίας πριν από το μοιραίο, ο Λόκχαρτ ανακουφίστηκε στο άκουσμα ότι το βρετανικό σώμα είχε καταφέρει να τον σώσει ανταλλάσσοντάς τον με έναν Ρώσο κατάσκοπο που είχε συλληφθεί στο Λονδίνο. Επέστρεψε στην Αγγλία και το 1932 δημοσίευσε τις «Αναμνήσεις ενός Βρετανού κατάσκοπου» που δύο χρόνια αργότερα μεταφέρθηκαν στο σελιλόιντ με τον Λέσλι Χάουαρντ να τον υποδύεται.
Συνέχισε να παρακολουθεί ποδόσφαιρο στη Βρετανία στο ενδιάμεσο των διαλέξεων του, της συγγραφής και των δημοσιογραφικών κειμένων που υπέγραφε.
Αφηγείτο τις περιπέτειές του στη Μόσχα, ιδωμένες υπό το πρίσμα του ποδοσφαίρου, το οποίο, όπως έλεγε, ήταν ο καλύτερος τρόπος για να προσεγγίσει κανείς τους εσωστρεφείς Ρώσους.
«Ήταν ένας λαός που δύσκολα σου ανοιγόταν και εγώ έπρεπε να συλλέγω πληροφορίες. Το πείραμα των Τσάρνοκ αποδείχθηκε ευεργετικό. Αν είχε υιοθετηθεί και από άλλους, τότε οι σκληρά εργαζόμενοι Ρώσοι θα ήταν περισσότερο προσεγγίσιμοι»,
έλεγε ο Λόκχαρτ, οι αναμνήσεις του οποίου είχαν πάντοτε ποδοσφαιρικά ίχνη.
«Πάντοτε θεωρούσα τις ποδοσφαιρικές μου εμπειρίες με τους Ρώσους προλετάριους σαν το πλέον πολύτιμο μέρος της ρωσικής μου εκπαίδευσης. Όταν, λόγω της μπάλας, βρεθήκαμε πιο κοντά, αντιλήφθηκα πόσο υπέροχοι άνθρωποι ήταν»,
έλεγε ο Μπρούς Λοκχαρντ, η κατασκοπική οδύσσεια του οποίου κατακάθισε σαν μια έντονη σημείωση στην ιστορία.
Στη Μόσχα των αρχών του περασμένου αιώνα αναδινόταν έντονα το άρωμα της διαρκούς συνωμοσίας. Η επανάσταση του 1905, τότε που οι νιφάδες του χιονιού βάφτηκαν με το πορφυρό αίμα των άοπλων εργατών στα χειμερινά ανάκτορα της Πετρούπολης, είχε ξεδιπλώσει με τρόπο επιτακτικό τα αιτήματα των εξαθλιωμένων αγροτών και εργατών.
Η ταραγμένη εποχή που εκυοφορείτο στη Ρωσία είχε μαγνητίσει το ενδιαφέρον των ευρωπαϊκών δυνάμεων που γέμισαν τη Μόσχα με «σκιές» σαν τον Μπρούς Λόκχαρτ.
Σε εκείνο τον τόπο των ανήκουστων συμβάντων ο Λόκχαρτ αντιμετώπιζε με εντυπωσιακή ηρεμία τις ανατροπές στην καθημερινότητα της ρωσικής κοινωνίας που κόχλαζε.
Στο πλάι του μυθικού κατασκόπου, Σίντνεϊ Ρέιλι, ο οποίος αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης του Ιαν Φλέμινγκ προκειμένου να πλάσει τον χαρακτήρα του Τζέιμς Μποντ, ο Λόκχαρτ έμαθε να είναι η προσωποποίηση του αθέατου.
Διπλωμάτης του Βρετανικού Σώματος, κατόρθωσε να απλώσει το δίχτυ της οικειότητας στους προλετάριους με δόλωμα το ποδόσφαιρο. Λάτρης του από την τρυφερή ηλικία, που όλα εγγράφονται σαν μαλακό κερί, ο Λόκχαρτ κατέφτασε στη Μόσχα το 1909 με τη φήμη του σπουδαίου ποδοσφαιριστή να τον ακολουθεί σαν επίμονη σκιά.
Μια φήμη που παραβίασε σφαλισμένες πόρτες, σε μια κοινωνία όπου τόσο πολλά ήταν μυστικά, που ζηλότυπα έκρυβε ακόμα και το εσωτερικό των σπιτιών της από τους ξένους. Σε μια Ρωσία εξαγριωμένη, με ανθρώπους έτοιμους από την εξαθλίωση να ξεσκίσουν την ίδια τους τη σάρκα, ο Βρετανός κατάσκοπος, που γεννήθηκε σαν σήμερα (2 Σεπτεμβρίου) πριν από 123 χρόνια, εξελίχθηκε σε έναν από τους διαμορφωτές της ιστορίας...
* Σε ένα οικογενειακό περιβάλλον δασκάλων και καθηγητών, ο Μπρους Λόκχαρτ ασφυκτιούσε…………….. Στα 21 του απέδρασε για τη Μαλαισία, όπου δύο από τους θείους του διατηρού¬σαν μεγάλες εκτάσεις φυτειών, προκειμένου να δημιουργήσει ένα εργοστάσιο πρώτων υλών. ………….το ανήσυχο πνεύμα του δεν μπορούσε να εγκλειστεί σε ένα μικρό γραφείο στη Μαλαισία και έτσι έλαβε την απόφαση να επιστρέψει στη Βρετανία για να ενταχθεί στο Διπλωματικό Σώμα.
Το 1909, και ενώ οι πληγές από την επανάσταση τέσσερα χρόνια πριν παρέμεναν ανεπούλωτες, ο Λόκχαρτ κατέφτανε στη Μόσχα με τη φήμη του να προηγείται. Η είδηση ότι ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής από το Κέμπριτζ πρόκειται να αφιχθεί στη ρωσική πρωτεύουσα διείσδυε με άνεση... κατασκόπου στις συζητήσεις ανθρώπων όπως ο Κλέμεντ και ο Χάρι Τσάρνοκ. Των δύο Βρετανών που είχαν κάνει τις πρώτες θερμές συστάσεις του «βασιλιά των σπορ» με το προλεταριάτο της Ρωσίας. Ιδιοκτήτες μύλων βαμβακιού σε μια περιοχή 80 χιλιόμετρα μακριά από τη Μόσχα, οι Τσάρνοκ παρατηρούσαν με φόβο την κοινωνία να εξαθλιώνεται καταναλώνοντας απίστευτες ποσότητες βότκας για να αφήσει στη λήθη την συνθλιπτική καθημερινότητα.
Όπως ανασύρει από τη μνήμη του ο Λόκχαρτ στην αυτοβιογραφία του «Οι αναμνήσεις ενός Βρετανού κατασκόπου»:
«Οι Τσάρνοκ χρησιμοποίησαν το ποδόσφαιρο σαν ένα αντίδοτο κατά της βότκας και της πολιτικής καταπίεσης».
Σε αυτή την ομάδα αγωνίστηκε για πρώτη φορά ο κατάσκοπος από το Φάιφ, χάρη σε μια παρανόηση που ήταν εύκολο να συμβεί την εποχή που τα νέα κυκλοφορούσαν πιο αργά και από νύχτα αϋπνίας...
** Στην οικογένεια του υπήρχε όντως ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Ήταν ο αδελφός του, ο Τζον. Οι Βρετανοί όμως, που ζούσαν εκείνη την εποχή στη Μόσχα, αρκέστηκαν στο άκουσμα του επώνυμου Λόκχαρτ και με μια σπάνια επίδειξη βικτοριανής διακριτικότητας σταμάτησαν να αναρωτιούνται. Ετσι ο Ρόμπερτ Λόκχαρτ, ένας μέτριος Βρετανός ποδοσφαιριστής, αγωνίστηκε μέχρι και στο πρώτο πρωτάθλημα που διοργανώθηκε στη Ρωσία το 1912. Στην ομάδα που θα εξελισσόταν στη σημερινή Ντιναμό Μόσχας, την OKS, ο Λόκχαρτ αγωνίστηκε ως βασικός σε μια εντεκάδα που αποτελείτο από 6 Βρετανούς και 5 Ρώσους.
«Φοβάμαι ότι η εμπειρία μου ήταν πιο επικερδής για εμένα παρά για το κλαμπ. Στην πραγματικότητα δεν άξιζα τη θέση μου στην ενδεκάδα. Παρά ταύτα, εκείνα τα παιχνίδια ξεσήκωσαν θύελλα ενθουσιασμού στους οπαδούς του ποδοσφαίρου. Στο Οριέτσοβο αγωνιζόμασταν μπροστά σε κοινό 10 με 15.000 ανθρώπους»,
έγραφε με μια βαθύτατη αίσθηση αυτοσαρκασμού ο Λόκχαρτ στο δεύτερο κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του……………………… Ο Λόκχαρτ έγινε μάρτυρας όλων όσα μπορούσαν να συμβούν μεταξύ των ανθρώπων κατά την πρώτη επανάσταση του 1917 που αποκλήθηκε Φεβρουριανή.
* Η πτώση του Τσάρου Νικόλαου Β' και η κατάργηση της μοναρχίας οδήγησαν τις βρετανικές αρχές στην άμεση επαναφορά του Μπρους Λόκχαρτ στην πατρίδα του για να πραγματοποιηθεί συνεκτίμηση των νέων δεδομένων. Ετσι ο Βρετανός κατάσκοπος, που κατάφερνε να συλλέγει πληροφορίες χάρη στις σχέσεις που είχε αναπτύξει παίζοντας ποδόσφαιρο, δεν ήταν μάρτυρας της Οκτωβριανής Επανάστασης, μιας και επέστρεψε στη Μόσχα τον Ιανουάριο του 1918, όταν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έμοιαζαν δυσαρεστημένες από τη νέα κατάσταση που καταργούσε αρκετά από τα προνόμια τους στη ρωσική οικονομία. Πλέον ο Λόκχαρτ μαζί με τον ιδεότυπο του κατασκόπου, Ρέιλι, είχαν μια αποστολή. Τη δολοφονία του Λένιν...
** Ο Μπρους παράδερνε μουσκεμένος κάτω από τον μολυβένιο ουρανό της Μόσχας την ημέρα των γενεθλίων του, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1918.
Ηταν λίγες ώρες αφότου είχε αποκαλυφθεί το σχέδιο δολοφονίας του ηγέτη των Μπολσεβίκων, Βλάντιμιρ Ιλιτς Λένιν, από δύο Βρετανούς. Τον Λόκχαρτ και τον Ρέιλι. Και ενώ ο Ρέιλι χάθηκε σαν σκιά από τις ρωσικές αρχές, ο Λόκχαρτ καταδικάστηκε σε θάνατο, με την απόφαση να έχει άμεση ισχύ. Τα πάντα στο κελί του ήταν βαριά και ασάλευτα, ενώ ξαναζούσε τη νύχτα των γενεθλίων του, σκηνές που έλαβαν τη θέση τους στο πελώριο καταπίστευμα των αναμνήσεων της Μόσχας. Στο ύστατο ιδροκόπημα της αγωνίας πριν από το μοιραίο, ο Λόκχαρτ ανακουφίστηκε στο άκουσμα ότι το βρετανικό σώμα είχε καταφέρει να τον σώσει ανταλλάσσοντάς τον με έναν Ρώσο κατάσκοπο που είχε συλληφθεί στο Λονδίνο. Επέστρεψε στην Αγγλία και το 1932 δημοσίευσε τις «Αναμνήσεις ενός Βρετανού κατάσκοπου» που δύο χρόνια αργότερα μεταφέρθηκαν στο σελιλόιντ με τον Λέσλι Χάουαρντ να τον υποδύεται.
Συνέχισε να παρακολουθεί ποδόσφαιρο στη Βρετανία στο ενδιάμεσο των διαλέξεων του, της συγγραφής και των δημοσιογραφικών κειμένων που υπέγραφε.
Αφηγείτο τις περιπέτειές του στη Μόσχα, ιδωμένες υπό το πρίσμα του ποδοσφαίρου, το οποίο, όπως έλεγε, ήταν ο καλύτερος τρόπος για να προσεγγίσει κανείς τους εσωστρεφείς Ρώσους.
«Ήταν ένας λαός που δύσκολα σου ανοιγόταν και εγώ έπρεπε να συλλέγω πληροφορίες. Το πείραμα των Τσάρνοκ αποδείχθηκε ευεργετικό. Αν είχε υιοθετηθεί και από άλλους, τότε οι σκληρά εργαζόμενοι Ρώσοι θα ήταν περισσότερο προσεγγίσιμοι»,
έλεγε ο Λόκχαρτ, οι αναμνήσεις του οποίου είχαν πάντοτε ποδοσφαιρικά ίχνη.
«Πάντοτε θεωρούσα τις ποδοσφαιρικές μου εμπειρίες με τους Ρώσους προλετάριους σαν το πλέον πολύτιμο μέρος της ρωσικής μου εκπαίδευσης. Όταν, λόγω της μπάλας, βρεθήκαμε πιο κοντά, αντιλήφθηκα πόσο υπέροχοι άνθρωποι ήταν»,
έλεγε ο Μπρούς Λοκχαρντ, η κατασκοπική οδύσσεια του οποίου κατακάθισε σαν μια έντονη σημείωση στην ιστορία.
Ο Λευκορώσος ποδοσφαιριστής Σεργκέι Βικτόροβιτς Κίσλιακ
Ήταν πέρυσι «σεσημασμένος ληστής».
Γράφει ο Ηλίας Καραγιάννης
Πέρυσι τέτοια εποχή.
Δυο οπλισμένοι άντρες εισέβαλαν στο σπίτι του και οδήγησαν τον 23χρονο μέσο σε ένα θλιβερό κρατητήριο, με την κατηγορία της ένοπλης ληστείας…...
Δεν χρειάστηκαν παρά μερικές ώρες για να ξεδιαλυθεί η παρεξήγηση και ο ποδοσφαιριστής της Ντιναμό Μινσκ να επιστρέψει άσπιλος και πάλι στην κοινωνία της Λευκορωσίας. Η φυσιογνωμική ομοιότητα του με έναν συμπατριώτη του, που λήστεψε ένα ανταλλακτήριο χρημάτων στην καρδιά του Μινσκ, οδήγησε στην ταλαιπωρία του για μερικές ώρες……………….
Μόλις έναν χρόνο μετά όμως, ο απτόητος λάτρης του Αντρέι Σεφτσένκο επέδειξε το ένστικτο του παρανόμου που πάλλεται μέσα του οδηγώντας την Εθνική ομάδα της Λευκορωσίας σε μια... άοπλη ληστεία στο Σταντ Ντε Φρανς, στο πρώτο παιχνίδι των προκριματικών του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2012. Πετυχαίνοντας το μοναδικό γκολ της ομάδας του, ο Σεργκέι Κίσλιακ, ο... ομολογημένος πόθος της αντιπάλου του Παναθηναϊκού στο Τσάμπιονς Λιγκ, της Ρούμπιν Καζάν, έριξε τους «τρικολόρ» του Λοράν Μπλαν στο έλεος μιας ανήμπορης απελπισίας, στην οποία λιμνάζει έτσι και αλλιώς εδώ και μερικά χρόνια η πάλαι ποτέ κραταιή δύναμη της γηραιάς ηπείρου.
Ο Κίσλιακ αποτέλεσε το καλό χαρτί του Μπερντ Στόνγκε, του Γερμανού προπονητή της Λευκορωσίας, που στο παρελθόν κατηγορήθηκε ως πράκτορας της Στάζι και υμνητής του Σαντάμ Χουσεΐν όταν αναλάμβανε την Εθνική ομάδα του Ιράκ την εποχή της ακμής του δικτάτορα.
Δυο οπλισμένοι άντρες εισέβαλαν στο σπίτι του και οδήγησαν τον 23χρονο μέσο σε ένα θλιβερό κρατητήριο, με την κατηγορία της ένοπλης ληστείας…...
Δεν χρειάστηκαν παρά μερικές ώρες για να ξεδιαλυθεί η παρεξήγηση και ο ποδοσφαιριστής της Ντιναμό Μινσκ να επιστρέψει άσπιλος και πάλι στην κοινωνία της Λευκορωσίας. Η φυσιογνωμική ομοιότητα του με έναν συμπατριώτη του, που λήστεψε ένα ανταλλακτήριο χρημάτων στην καρδιά του Μινσκ, οδήγησε στην ταλαιπωρία του για μερικές ώρες……………….
Μόλις έναν χρόνο μετά όμως, ο απτόητος λάτρης του Αντρέι Σεφτσένκο επέδειξε το ένστικτο του παρανόμου που πάλλεται μέσα του οδηγώντας την Εθνική ομάδα της Λευκορωσίας σε μια... άοπλη ληστεία στο Σταντ Ντε Φρανς, στο πρώτο παιχνίδι των προκριματικών του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2012. Πετυχαίνοντας το μοναδικό γκολ της ομάδας του, ο Σεργκέι Κίσλιακ, ο... ομολογημένος πόθος της αντιπάλου του Παναθηναϊκού στο Τσάμπιονς Λιγκ, της Ρούμπιν Καζάν, έριξε τους «τρικολόρ» του Λοράν Μπλαν στο έλεος μιας ανήμπορης απελπισίας, στην οποία λιμνάζει έτσι και αλλιώς εδώ και μερικά χρόνια η πάλαι ποτέ κραταιή δύναμη της γηραιάς ηπείρου.
Ο Κίσλιακ αποτέλεσε το καλό χαρτί του Μπερντ Στόνγκε, του Γερμανού προπονητή της Λευκορωσίας, που στο παρελθόν κατηγορήθηκε ως πράκτορας της Στάζι και υμνητής του Σαντάμ Χουσεΐν όταν αναλάμβανε την Εθνική ομάδα του Ιράκ την εποχή της ακμής του δικτάτορα.
Ο 23χρονος επιτελικός χαφ αγωνίστηκε μόλις για 15 λεπτά, χρονικό διάστημα ικανό για να σχεδιάσει το «μεγάλο κόλπο» στο Παρίσι...
Μεγαλώνοντας σε μια τακτοποιημένη πόλη στα νοτιοδυτικά της Λευκορωσίας, το Κάμιανιετς, ο Κίσλιακ δεν έκανε όνειρα παρά μόνο όταν άγγιζε την μπάλα. Καθ' ομολογία του δεν αφέθηκε ποτέ στην ανάγνωση ενός... βιβλίου, πέραν των σχολικών, βγάζει φλύκταινες στο άκουσμα της πολιτικής, αγνοεί ακόμη και ποιος είναι ο δήμαρχος του Μινσκ, όπως με μεγάλη άνεση εξομολογήθηκε πριν από περίπου 20 ημέρες στον δικτυακό τόπο των φανατικών οπαδών της Ντιναμό Μινσκ…... Ήδη στα 15 του είχε αφήσει ορατά ποδοσφαιρικά ίχνη, τα οποία εντόπισαν οι άνθρωποι της Ντιναμό Μινσκ. Αγωνιζόμενος ως αμυντικός μέσος την εποχή εκείνη, ο Κίσλιακ διακρινόταν για την τεχνική του κατάρτιση και τις μαεστρικές εκτελέσεις φάουλ και κόρνερ. Έπρεπε να φτάσει όμως η άνοιξη του 2009 για να λαμπυρίσει στα μάτια ενός προπονητή η ποιότητα του Κίσλιακ, η οποία... θάμπωνε όταν αγωνιζόταν ως ανασταλτικός μέσος. Ο κοσμογυρισμένος Σεργκέι Γκουρένκο, αμυντικός κάποτε της Ρόμα, της Πάρμα και της Σαραγόσας, πραγματοποίησε το αυτονόητο, χρίζοντας τον 23χρονο σήμερα Σεργκέι Κίσλιακ ενορχηστρωτή του παιχνιδιού της Ντιναμό Μινσκ.
«Αυτή είναι η θέση που μου ταιριάζει περισσότερο, αυτή που μου αρέσει», έλεγε πριν από το περσινό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κάτω των 21 ετών που έλαβε χώρα στη Σουηδία και αποτέλεσε την πρώτη σύσταση του με το ευρωπαϊκό κοινό. Επιτυγχάνοντας τα μόλις 2 γκολ της Λευκορωσίας απέναντι στην οικοδέσποινα και την Ιταλία, ο Κίσλιακ επέπλεε του ναυαγίου της ομάδας...
Η παρουσία του με τη μικρή ομάδα της Λευκορωσίας αποδείχτηκε το διαβατήριο για την πρώτη του εμφάνιση στην Εθνική ανδρών πριν από περίπου έναν χρόνο. Ήταν το ματς απέναντι στη Σαουδική Αραβία που έδωσε τη δυνατότητα στον Κίσλιακ να πραγματοποιήσει ένα από τα ποδοσφαιρικά του όνειρα. Το μεγαλύτερο παραμένει μια μεταγραφή. Πριν από λίγους μήνες δοκιμάστηκε από τη Σλάβια Πράγα, αλλά στο σύντομο διάστημα που βρέθηκε στην Τσεχία δεν κατάφερε να πείσει για την ποιότητα του.
Αγωνιζόμενος όμως στην Ντιναμό Μινσκ, η οποία μαραζώνει στη σκιά της Μπάτε Μπορίσοφ, ο Κίσλιακ έθελξε με την απόδοση του τον προπονητή της Ρούμπιν Καζάν, Γκούρμπαν Μπερντίεφ, και λίγες ημέρες πριν η μεταγραφή του έμοιαζε δεδομένη.
Αγωνιζόμενος όμως στην Ντιναμό Μινσκ, η οποία μαραζώνει στη σκιά της Μπάτε Μπορίσοφ, ο Κίσλιακ έθελξε με την απόδοση του τον προπονητή της Ρούμπιν Καζάν, Γκούρμπαν Μπερντίεφ, και λίγες ημέρες πριν η μεταγραφή του έμοιαζε δεδομένη.
Ο Παναθηναϊκός πάντως δεν θα τον βρει απέναντι του στα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ, καθώς ο Κίσλιακ, που απολαμβάνει πάντοτε μια μπίρα έπειτα από το τέλος κάθε παιχνιδιού του, θα παραμείνει στην Ντιναμό Μινσκ.
Για λίγο ακόμη, όπως αποδεικνύει με τις μεστές εμφανίσεις του με την Εθνική ομάδα της χώρας, όπου πραγματοποίησε μόλις την 9η συμμετοχή του, επιτυγχάνοντας έπειτα από το γκολ επί της Βόρειας Κορέας τον περασμένο Μάιο το δεύτερο του τέρμα.
Στο ματς με τη Γαλλία η παρουσία του στο τελευταίο τέταρτο του παιχνιδιού ήταν αθόρυβη μέχρι το εκκωφαντικό γκολ του που... σιώπησε το Σταντ Ντε Φρανς. Αυτή θα είναι και η στιγμή της ποδοσφαιρικής του καριέρας που θα αντηχεί στην αιωνιότητα της Λευκορωσίας...
Για λίγο ακόμη, όπως αποδεικνύει με τις μεστές εμφανίσεις του με την Εθνική ομάδα της χώρας, όπου πραγματοποίησε μόλις την 9η συμμετοχή του, επιτυγχάνοντας έπειτα από το γκολ επί της Βόρειας Κορέας τον περασμένο Μάιο το δεύτερο του τέρμα.
Στο ματς με τη Γαλλία η παρουσία του στο τελευταίο τέταρτο του παιχνιδιού ήταν αθόρυβη μέχρι το εκκωφαντικό γκολ του που... σιώπησε το Σταντ Ντε Φρανς. Αυτή θα είναι και η στιγμή της ποδοσφαιρικής του καριέρας που θα αντηχεί στην αιωνιότητα της Λευκορωσίας...
Για τον Σεργκέι Κίσλιακ το παιχνίδι του Σταντ Ντε Φρανς έμοιαζε με όνειρο. Δεν γνώριζε αν ο Μπερντ Στάνγκε θα τον εμπιστευτεί, έστω και για λίγα λεπτά, όπως έγινε τελικά και έδειχνε να έχει πιαστεί από τη μέγγενη της αδημονίας, ακούγοντας τους 76.395 θεατές να ζητωκραυγάζουν στις λιγοστές ευκαιρίες της Γαλλίας, με κύριο εκφραστή τον Μαλουντά. Τη στιγμή της αλλαγής του, στο 75ο λεπτό, ο συλλογικός βρυχηθμός των οπαδών των «τρικολόρ» τον ανατρίχιασε.
«Είναι συγκλονιστικό το συναίσθημα που ένιωσα. Το να αγωνίζεσαι μπροστά σε τόσο πολλούς θεατές είναι από μόνο του μια απόλαυση. Πόσο μάλλον να νικάς μια τέτοια ομάδα όπως η Γαλλία. Θυμάμαι έντονα τους αγώνες του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 1998, το οποίο κατέκτησε, και δεν περίμενα ποτέ να βρεθώ σε τέτοια κατάσταση»,
εξομολογείται ο Κίσλιακ, ο οποίος με το γκολ του στο 86ο λεπτό της αναμέτρησης εξώθησε τους πικραμένους οπαδούς των «τρικολόρ» να γιουχαΐσουν τους «Άθλιους» του Λοράν Μπλαν. Ένα γκολ που εν πολλοίς οφείλεται στα αέναα στριφογυρίσματα του χαρισματικού Αλεξάντερ Χλεμπ στην περιοχή αλλά και στην ικανότητα πρόβλεψης του Κίσλιακ.
«Γνωρίζω πώς δρα σε ανάλογες περιπτώσεις ο Χλεμπ, όποτε όταν τον είδα να προσπαθεί να φτάσει κοντά στην εστία διείσδυσα προς το σημείο του πέναλτι. Ήθελα να σουτάρω στην αριστερή γωνία αρχικά, αλλά την τελευταία στιγμή αποφάσισα να πραγματοποιήσω το πλασέ στη δεξιά», υποστηρίζει ο Σεργκέι Κίσλιακ, που φαίνεται αποφασισμένος να συνεχίσει τα «μεγάλα κόλπα» και στα επόμενα ματς του 4ου προκριματικού ομίλου του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος...
«Γνωρίζω πώς δρα σε ανάλογες περιπτώσεις ο Χλεμπ, όποτε όταν τον είδα να προσπαθεί να φτάσει κοντά στην εστία διείσδυσα προς το σημείο του πέναλτι. Ήθελα να σουτάρω στην αριστερή γωνία αρχικά, αλλά την τελευταία στιγμή αποφάσισα να πραγματοποιήσω το πλασέ στη δεξιά», υποστηρίζει ο Σεργκέι Κίσλιακ, που φαίνεται αποφασισμένος να συνεχίσει τα «μεγάλα κόλπα» και στα επόμενα ματς του 4ου προκριματικού ομίλου του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
