Η Ανκαραγκουτσού και το φάντασμα του επόμενου «Μαρέσκα»...

Tου Γιώργου Χαλά,

«ΦΩΣ» των Σπορ,

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

@ ΑΝ το ποδόσφαιρο, (τουλάχιστον στην τωρινή επαγγελματική του version) υπήρχε πριν από δύο και κάτι χιλιετίες, θεωρώ δεδομένο πως το διάσημο «φοβού το γήρας, ου γαρ έρχεται μόνον» δεν θα το είχε πει ποτέ πρώτος ο Μένανδρος. Θα τον είχε προλάβει σίγουρα κάποιος απηυδισμένος προπονητής, παρατηρώντας τις προσπάθειες κάποιου άλλοτε σπουδαίου ποδοσφαιριστή του που τα χρόνια άφησαν έντονα το σημάδι τους πάνω του...

* Όπως δεν γερνάνε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τους ποδοσφαιριστές: άλλοι «κλατάρουν» λίγο μετά τα 30 τους, άλλοι πρωταγωνιστούν μέχρι τα τριανταφεύγα και κάποιοι ελάχιστοι -σημεία αναφοράς- έφτασαν να αγγίζουν ή και να ξεπερνούν το φράγμα των σαράντα ετών…….

@ Είτε έτσι είτε αλλιώς όμως, το βέβαιο είναι πως όλοι θα γεράσουν κάποια στιγμή.

…Και το χειρότερο είναι πως όσο πιο ανταγωνιστικός παίκτης υπήρξες τόσο περισσότερο θα κάνει «μπαμ» η αγωνιστική πτώση σου...

* ΑΝ «λάβουμε υπόψη μας τα επίσημα ληξιαρχικά στοιχεία του (και όχι τον Κανιθάρες που ισχυριζόταν ότι «έκρυβε» μια τριετία), ο Ριβάλντο άφησε την Μπαρτσελόνα για τη Μίλαν (καλοκαίρι του 2002) στα 30 του, στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του…..

….. Λίγες μέρες αργότερα ο Ριβάλντο πήρε από το χέρι τη Βραζιλία και την οδήγησε στον πέμπτο της παγκόσμιο τίτλο (μαζί με τον Ρονάλντο βεβαίως),….

……Στο τέλος της ίδιας σεζόν οι Μιλανέζοι έπαιρναν το 6ο τους Κύπελλο Πρωταθλητριών, αλλά η συνεισφορά του Ριβάλντο ήταν μηδαμινή.

@ ………από το καλοκαίρι του 2004 και μετά η ιστορία του είναι γνωστή σε όλους σας. Ο Βραζιλιάνος σταρ ήρθε στον Ολυμπιακό και παρ' ότι η εκρηκτικότητα του δεν θύμιζε τίποτε από το ένδοξο παρελθόν, η κλάση του ήταν τόσο μεγάλη ώστε να καθαρίζει μόνος του ντέρμπι και πρωταθλήματα...

* ……….στα τέσσερα χρόνια που πέρασε στην Ελλάδα: όντας κάτω από το 50% των πραγματικών φυσικών του δυνάμεων, έκανε τη διαφορά ακόμη και όταν απλώς περπατούσε στο γήπεδο, θανατηφόρα στημένα, μπαλιές ακριβείας με κάθε τρόπο και από οποιαδήποτε απόσταση και σουτ που πήγαιναν συστημένα…..
@ Και όμως, ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής δεν «χωρούσε» στο ρόστερ κανενός από τους μεγάλους συλλόγους της Ευρώπης. ……..
* ……Τι μας λένε όλα αυτά; Απλούστατα, ότι μας χωρίζει ένα πραγματικό χάος από τις καλές ομάδες των κορυφαίων πρωταθλημάτων...
Στους ρυθμούς που παίζεται το ελληνικό πρωτάθλημα, ένας μεγάλος 34χρονος μπαλαδόρος σαν τον Ιμπαγάσα μπορεί να κάνει τη διαφορά…..
……κι ενώ ο Άριελ βρίσκει άνετα θέση βασικού στη μεγαλύτερη ομάδα της χώρας μας, στην Ισπανία δύσκολα θα μπορούσε να του εγγυηθεί κάτι τέτοιο ένας έστω μικρομεσαίος σύλλογος...
…………….
@ Δεδομένου ότι η διοίκηση του Βαγγέλη Μαρινάκη εμφανίζεται και τεχνοκρατική εκτός από... τρελή, από τα «vibes» που παίρνω νομίζω ότι πολύ σύντομα θα επιχειρήσει κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα: να εξευρωπαΐσει τη φιλοσοφία της ομάδας…………………
…………………………………
* Νομίζω πως πλησιάζει η ώρα που η επιλογή παικτών θα γίνεται (και) βάσει των εργομετρικών τους μετρήσεων:
ταχύτητα,
έκρηξη,
αντοχή,
ταχυδύναμη και κάμποσα ακόμα στοιχεία που καθιστούν έναν παίκτη ικανό να πρωταγωνιστήσει σε υψηλό επίπεδο.
@ Ανεξάρτητα από το πόση μπάλα μπορεί να γνωρίζει ένας παίκτης, θα πρέπει να καταλάβουμε εδώ στην Ελλάδα πως πλέον δεν είναι αυτό το σημαντικότερο.
Στα προηγμένα ποδοσφαιρικά κράτη υπάρχουν τρόποι «διάγνωσης» και «πρόβλεψης» του μέλλοντος ενός παίκτη, από τη στιγμή που αυτός πατήσει τα 15 του χρόνια.
* Δηλαδή η τεχνογνωσία έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να πιθανολογείται με μεγάλα ποσοστά επιτυχίας αν ένας έφηβος ποδοσφαιριστής θα μπορέσει να φτάσει σε επίπεδο Μπαρτσελόνα, Λιόν, Φούλαμ, Λεβαδειακού ή τοπικού πρωταθλήματος.
Αν ο Ντάνι Άλβες, ο Μαϊκόν, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Μέσι ή ο Τσάβι δεν είχαν την απαραίτητη σωματική και οργανική υποδομή, δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν παγκόσμια αστέρια, ακόμη και αν ήξεραν περισσότερη μπάλα από αυτή που ξέρουν ήδη.
@ Μπορεί ο (νέος) Ολυμπιακός να βγει στην παγκόσμια αγορά και να αναζητήσει νεαρούς (μέχρι 23 το πολύ) ποδοσφαιριστές που να μπορούν να τρελάνουν τα μηχανήματα των εργομετρικών;
Τότε (και μόνο τότε) θα μπορούμε να περιμένουμε όλοι μας αυτό το «κάτι παραπάνω» στην Ευρώπη που ονειρεύεται κάθε μεγάλος ελληνικός σύλλογος. Σε διαφορετική περίπτωση, θα κάνουμε όλοι τον σταυρό μας για να εξορκίσουμε το φάντασμα του επόμενου «Μαρέσκα»...

Η σισύφεια πορεία του άνεργου Τίμο Χίλντεμπραντ

Γράφει ο Ηλίας Καραγιάννης

Τα κεφάλια των περαστικών στριφογυρίζουν με έκπληξη όταν αντικρίζουν έναν ψηλό, ξανθομάλλη να περνά με το ποδήλατο του σαν σίφουνας από τους δρόμους της Στουτγκάρδης.

Ο Τίμο Χίλντεμπραντ παραμένει άλλωστε ακόμη και σήμερα, τρεις σεζόν μακριά από τη Μερτσέντες-Μπενζ Αρένα, όπως μετονομάστηκε το Γκόντλιμπ Ντάιμλερ τον Ιούλιο του 2008. ο εμβληματικός γκολκίπερ των «κόκκινων».
Ο 31χρονος τερματοφύλακας, που με τα χέρια-μαγνητες διατήρησε την εστία του ανέπαφη για 884 λεπτά τη σεζόν 2003-04 (ρεκόρ για την Μπουντεσλίγκα ως σήμερα) και αποτέλεσε τον σημαιοφόρο στην κατάκτηση του τιρωταθλήματος το 2007, παραμένει μια άφθαρτη εικόνα στη συλλογική μνήμη των οπαδών της ομάδας, στα πρόσωπα των οποίων ανθίζουν χαμόγελα ενώ τον παρακολουθούν στην ποδηλατάδα του στους δρόμους της Στουτγκάρδης.

 Άνεργος γαρ, ο Χίλντεμπραντ έχει απεριόριστο χρόνο στη διάθεση του και προτιμά για τις μετακινήσεις του προς το κλειστό γυμναστήριο όπου προπονούνται οι αθλητές της γυμναστικής ομάδας της Σουηβίας (περιοχή στη νότια Γερμανία) το ποδήλατο από το μικρό του αυτοκίνητο, ένα σμαρτ που έχει στην κατοχή του, από τις ημέρες αφθονίας στην πρώην του ομάδα.

Με το συμβόλαιο με τη Χοφενχάιμ να έχει εκπνεύσει από τον Ιούνιο, ο Χίλντεμπραντ, ο οποίος τα τελευταία τρία χρόνια βρίσκεται στη σκιά των προβολέων έπειτα από τις καταστροφικές σεζόν τόσο στη Βαλένθια όσο και στη γερμανική ομάδα, μοιάζει αποφασισμένος να επιστρέψει στο προσκήνιο.

Ο διάδοχος του Όλιβερ Καν, όπως είχε αποκληθεί την εποχή που θάμπωνε με την απόδοση του στη Στουτγκάρδη, φέρεται να ενδιαφέρει και τον Ολυμπιακό, ο οποίος, αν τελικά υλοποιήσει τη μεταγραφή, θα υποδεχτεί έναν ποδοσφαιριστή που έχει απόλυτη ανάγκη από αυτό που του έλειψε από το καλοκαίρι του 2007. Την εμπιστοσύνη!

Το τραμπολίνο, το τούνελ και τα λάθη

Η παρουσία του Χίλντεμπραντ στο κλειστό γυμναστήριο της Στουτγκάρδης δεν περνά απαρατήρητη. Με επιδεξιότητα αθλητή γυμναστικής αρχίζει το πρόγραμμα του στο... τραμπολίνο! Η ενόργανη γυμναστική είναι σημαντικό κομμάτι της εκγύμνασης του Χίλντεμπραντ αυτές τις ημέρες που παραμένει χωρίς ομάδα.

Συμβάλλει στη βελτίωση του μυϊκού συστήματος, διατηρεί σε εγρήγορση τα αντανακλαστικά και κρατά σε καλή κατάσταση τον Γερμανό τερματοφύλακα, που προσπαθεί με αποφασιστικότητα να αποδράσει από το τούνελ στο οποίο έχει τρυπώσει η καριέρα του από το καλοκαίρι του 2007.
Ήταν η εποχή που η Βαλένθια θέλησε να βρει τoν αντικαταστάτη του Σαντιάγο Κανιθάρες και ο Χίλντεμπραντ εμφανιζόταν ως ο ιδανικός γκολκίπερ για να υποδυθεί τον ρόλο του εγγυητή της γαλήνης στην άμυνα των «νυχτερίδων».
Την πρώτη σεζόν των 26 εμφανίσεων, από τη στιγμή που τις τύχες της ισπανικής ομάδας ανέλαβε ο Ρόναλντ Κούμαν, διαδέχτηκε ένα άκαπνο εξάμηνο, με την άφιξη του ταλαντούχου Ουνάι Εμερι.
Ο Χίλντεμπραντ μπήκε στη... ναφθαλίνη και η Χοφενχάιμ στα μέσα της σεζόν 2008-09 έμοιαζε σαν σανίδα σωτηρίας. Αλλωστε, η ομάδα του μεγιστάνα του λογισμικού Ντίτμαρ Χοπ συνέχιζε να προσθέτει κρίκους στην αλυσίδα των θαυμάτων της πρώτης της σεζόν στην Μπουντεσλίγκα και ο 31 χρόνος γκολκίπερ αισθανόταν ότι η καριέρα του θα εκτοξευθεί και πάλι στα ύψη της Στουτγκάρδης. Οι πολλοί τραυματισμοί της ομάδας τη σεζόν που ολοκληρώθηκε τον Μάιο γέννησαν αγωνιστική κρίση στη Χοφενχάιμ, η οποία περιορίστηκε στην 11η θέση με έναν μέτριο Χίλντεμπραντ να υπερασπίζεται την εστία της. Λάθη που δεν είχε πραγματοποιήσει από την εποχή των άγουρων επαγγελματικών ημερών του οδήγησαν τη Χόφε στην απόφαση να μην του ανανεώσει το συμβόλαιο...

Η άφθαρτη φήμη, οι καλές αναμνήσεις και ο «πολεμιστής του φωτός»

0 Τίμο Χιλντεμπραντ ελπίζει ότι μέχρι την επόμενη εβδομάδα θα έχει βρει τον καινούργιο σταθμό στην καριέρα του.
Θα είναι μάλλον πάλι μακριά από τη Γερμανία, εκεί δηλαδή που άρχισε η κάθοδος του προς τη μετριότητα.
«Υπάρχουν αρκετές επαφές, αλλά τίποτα ακόμη δεν είναι επίσημο. Πάντως, μάλλον δεν θα παραμείνω στη Γερμανία, μιας και οι περισσότερες ομάδες έχουν καλύψει τη θέση του τερματοφύλακα», αποκαλύπτει ο Χιλντεμπραντ, ο οποίος εκτός από τον Ολυμπιακό φέρεται να ενδιαφέρει και τη Ρούμπιν Καζάν, τη Φούλαμ και τη Γουίγκαν.
Η φήμη του παραμένει άφθαρτη, μιας και όπως αποδεικνύεται έλκει αρκετές φιλόδοξες ομάδες που ελπίζουν ότι μπορούν να επιτύχουν την αναγέννηση του 31 χρόνου γκολκίπερ. Ο Χιλντεμπραντ, πάντως, δεν δείχνει να φοβάται την εκ νέου μετανάστευση. Ακόμη και για τη Βαλένθια, εκεί απ' όπου άρχισε η καθοδική πορεία του τερματοφύλακα που όλοι πρόσμεναν ότι θα γίνει ο βασιλιάς των γκολπόστ όταν στα μισά της περασμένης δεκαετίας έμοιαζε ανίκητος κάτω από τα δοκάρια της Στουτγκάρδης, διατηρεί καλές αναμνήσεις.
«Είχα περισσότερο χρόνο να σκεφτώ απ' ό,τι στη Στουτγκάρδη όπου η καθημερινότητα του πρωταθλητισμού σε απορροφούσε. Τα περισσότερα ματς από κάποια στιγμή και μετά τα παρακολουθούσα από τον πάγκο ή από την εξέδρα. Τα συναισθήματα μου ήταν έντονα, και εκεί κατάλαβα πώς νιώθει ένας άνθρωπος σε μια ξένη χώρα»,
λέει ο Χίλντεμπραντ, που τις ώρες της μεγάλης μοναξιάς στην Ισπανία επέλεξε να ασχοληθεί με το διάβασμα.
Φανατικός αναγνώστης των βιβλίων του Πάουλο Κοέλιο, ο Γερμανός ανακάλυψε λόγους αισιοδοξίας στο «Εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός» και κατόρθωσε, όπως ομολογεί, να παραμείνει πνευματικά δυνατός.

Η Εθνική, η μόνιμη αισιοδοξία και η τριετής αφάνεια

Η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική απογοήτευση για τον Τίμο Χίλντεμπραντ σε αυτή τη σισύφεια πορεία του στο άθλημα παραμένει η μη κλήση του στην Εθνική Γερμανίας για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008.
Εκεί που ήλπιζε ότι θα αγωνιστεί στη βασική ενδεκάδα της «νατσιονάλ μάνσαφτ». Ακόμη και αυτή η δυσκολία όμως τον καθοδήγησε στο σωστό μονοπάτι, όπως ισχυρίζεται αυτός ο μόνιμα αισιόδοξος τερματοφύλακας.
«Ο στόχος μου ήταν πάντοτε να κερδίζω τρόπαια και να αγωνίζομαι στην Εθνική Γερμανίας. Πολλές φορές σε αυτή την προσπάθεια όμως εισέρχεσαι σε μια προσωπική κόλαση. Χάνεις τον εαυτό σου. Αυτό είναι και το μεγάλο διακύβευμα στον επαγγελματικό αθλητισμό. Είτε παραμένεις αδιάφορος για τα πάντα είτε παραμένεις πραγματικός στον εαυτό σου».
Ο Χίλντεμπραντ ασφαλώς δεν ξέχασε τα μυστικά της θέσης του τερματοφύλακα έπειτα από τρεις μέτριες σεζόν. Η έλλειψη εμπιστοσύνης που του έδειξαν στη Βαλένθια αλλά και η χαοτική περσινή σεζόν της Χοφενχάιμ αποτέλεσαν λόγους για να νιώσει αίφνης ανίσχυρος κάτω από τα δοκάρια. Ομως η επιβλητική του παρουσία στη μεγάλη περιοχή, τα αντανακλαστικά του και η καθοδήγηση της άμυνας του παραμένουν στοιχεία που υπερκαλύπτουν τα ορισμένες φορές παιδαριώδη λάθη του.
«Τα τελευταία δυο χρόνια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Αλλά δεν θα ήθελα να τα ξεχάσω γιατί μέσα από τις δυσκολίες έγινα καλύτερος τόσο αθλητικά όσο και ως άνθρωπος», υποστηρίζει ο 31 χρόνος γκολκίπερ, που δείχνει αποφασισμένος να επιστρέψει στο υψηλό επίπεδο την εφετινή σεζόν.
Θα πρόκειται για μια εντυπωσιακή αναγέννηση ενός αφημένου στην αφάνεια τα τελευταία τρία χρόνια ικανού τερματοφύλακα...

Τεντ Λεοτσάκος, ο Σπαρτιάτης ΚΡΟΙΣΟΣ της Ουάσινγκτον

Ο μεγιστάνας των 101 στόχων ζωής μιλά αποκλειστικά στο «ΦΩΣ»

Σαν άλλος Ωνάσης ή Νιάρχος, ο πάμπλουτος αλλά αυτοδημιούργητος Ελληνοαμερικανός μεγιστάνας Τεντ Λεόνσις μίλησε αποκλειστικά στο «ΦΩΣ» για όλους και για όλα. Πρόκειται για τον νέο ιδιοκτήτη των Ουάσινγκτον Ουίζαρντς (τους αγόρασε πρόσφατα σε μια προσπάθεια αναδόμησης), των Ουάσινγκτον Μίστικς του WNBA, αλλά και της Βεράιζον Αρίνα (έδρας των Ουίζαρντς και Μίστικς, των Κάπιταλς του χόκεϊ και των Τζόρτζταουν Χόγιας) που βρίσκεται στην Τσάιναταουν στην Ουάσινγκτον και φιλοξενεί 220 γεγονότα τον χρόνο.

Ο Λεόνσις είναι ο κάτοχος της πλειοψηφίας των μετοχών και πρόεδρος της τεράστιας πολυεθνικής CEO of monumental Sports & Entertainment, πρώην (για 14 χρόνια) αντιπρόεδρος της AOL (ίδρυσε τη γιγαντιαία εταιρεία America On Line), πρωτοπόρος του μάρκετινγκ Ίντερνετ και νυν πρόεδρος των Snag Films, Clearspring Technologies & Revolution Money και πασίγνωστος φιλάνθρωπος, ενώ έχει γράψει και βιβλίο.

 Όταν ήταν 25 ετών, επέζησε από μια φοβερή αεροπορική καταστροφή και τότε έφτιαξε μια εκπληκτική λίστα των 101 στόχων ζωής από τους οποίους έχει πετύχει ήδη τους 74. Και πιστέψτε μας, πολλά πράγματα από αυτά που θέλησε να κάνει είναι όνειρο -και ίσως παραμείνουν για πάντα-πολλών ανθρώπων. Όλα αυτά δεν θα είχαν τόσο μεγάλη σημασία αν ο Τεντ Λεόνσις δεν ήταν από εκείνους τους Ελληνες που κάνουν ξακουστή τη χώρα μας σε όλη την οικουμένη.

Να τι λέει ο μεγάλος Έλληνας για τις ρίζες του:

«Γεννήθηκα το 1957 στο Μπρούκλιν από Ελληνοαμερικανούς γονείς. Ο πατέρας μου Ηλίας Λεοτσάκος ήταν από το Γύθειο Λακωνίας και υπηρέτησε στο Ναυτικό των ΗΠΑ, όταν άλλαξε το όνομα του σε Λου Λεόνσις. Η μητέρα μου Ιωάννα Κουμαντζέλη ήταν από τη Θεσσαλονίκη. Και οι δύο έχουν φύγει από τη ζωή και σύντομα (σε δύο εβδομάδες) θα αφιερωθεί στη μνήμη τους και στο όνομα τους ένα λύκειο στη Lowell Mass, ένα ελληνικό σχολείο. Μικρός πήγαινα σε ελληνικό σχολείο. Μιλάω λίγα ελληνικά και παρακολούθησα μαθήματα στην ελληνορθόδοξη εκκλησία. Υπηρέτησα σαν παπαδάκι και έβγαλα 7 τάξεις σε κυριακάτικο σχολείο. Η οικογένεια μου γύρισε όλα τα μεγάλα ελληνικά νησιά για δύο εβδομάδες το 2008, ενώ έχω επισκεφθεί την Ελλάδα τέσσερις φορές».

Ο Τεντ δηλώνει περήφανος για τη σπαρτιατική καταγωγή του:
«Πιστεύω ότι έχω κληρονομιά Σπαρτιάτη, είμαι πολύ ανταγωνιστικός αλλά και πολύ συναισθηματικός και θα πολεμήσω για κάτι στο οποίο πιστεύω. Είμαι παθιασμένος και δημιουργικός. Αυτό μάλλον έχει να κάνει με τις ελληνικές μου ρίζες. Λατρεύω τα σπορ και ήταν όνειρο ζωής να γίνω ιδιοκτήτης μιας ομάδας μπάσκετ, μιας ομάδας χόκεϊ και μιας ομάδας του WNBA. Οι ομάδες μου ανήκουν επειδή είμαι υπερανταγωνιστικός, αλλά και γιατί οι αθλητικές ομάδες συνδέονται με την τοπική κοινωνία. Προσφέρουν ανταποδοτικά θετικές αναμνήσεις και μέσω φιλανθρωπικών συνδρομών».
Ο Λεόνσις έχει άποψη και για την ελληνική οικονομία και φυσικά η γνώμη του είναι βαρύνουσα:
«Είμαι λυπημένος αλλά και έκπληκτος από τη μεγάλη πτώση της ελληνικής οικονομίας. Δεν βλέπω ισχυρή επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα.
Πιστεύω ότι η Ελλάδα πρέπει να επαναπροσανατολιστεί στο εκπαιδευτικό της σύστημα με τεχνολογική κατεύθυνση. Θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στις νεότευκτες επιχειρήσεις, να μειωθούν οι φόροι στις επιχειρήσεις και να παραχωρηθεί δυναμικό πρωτογενές κεφάλαιο στις επιχειρήσεις με τεχνολογικό προσανατολισμό για να δοθεί ένα αλματώδες ξεκίνημα στην οικονομία».
Ο Λεόνσις είναι πολυπράγμων, ασχολείται με πολλά πράγματα. Πώς τα καταφέρνει;
«Δεν έχω πάρει ειδικότητα από το πανεπιστήμιο. Έχω όμως είναι αλήθεια μια προσωπική τεράστια γκάμα ενασχολήσεων. Μπορώ και διαχειρίζομαι πολλά πράγματα καλά. Είμαι ιδιοκτήτης τριών αθλητικών συλλόγων αλλά και του κτιρίου στο οποίο παίζουν. Είμαι παραγωγός ταινιών, δραστικός επενδυτής κεφαλαίων σε πολλές εταιρείες Ιντερνετ και ασχολούμαι προσωπικά με φιλανθρωπίες. Έχω μάθει πώς να θέτω όραμα, στρατηγικά χτισμένη παιδεία και να παρέχω οικονομική ενίσχυση και μετά να βρίσκω μάνατζερ να επιλέγουν τις λειτουργίες μέρα με τη μέρα».
Ο Ελληνοαμερικανός μεγιστάνας κάνει τόσο πολλά, αλλά έχει κάτι που δεν διαπραγματεύεται:
«Πρώτο και βασικό μου μέλημα είναι η οικογένεια μου. Παντρεύτηκα πριν από 24 χρόνια και η σύζυγος μου είναι Σουηδέζα. Έχω δύο παιδιά, έναν γιο και μία κόρη. Ο γιος μου είναι τεταρτοετής στο πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και η κόρη μου πρωτοετής στο πανεπιστήμιο του Τζόρτζταουν».
Όλα του τα κίνητρα και οι σκέψεις είναι καταχωρισμένες σε ένα βιβλίο που ο ίδιος έγραψε και υπάρχει στα βιβλιοπωλεία. Λέγεται «Business of Happiness», δηλαδή η «Επιχείρηση της Ευτυχίας».
«Μέσα από το βιβλίο αυτό εξηγώ πώς πρέπει να δημιουργήσεις μια διπλή επιχειρηματική φιλοσοφία. Πρέπει οι επιχειρήσεις να αναπτύσσονται αλλά να είναι επικερδείς και σημαντικές για τις κοινωνίες που υπηρετούν. Πρέπει επίσης να μπορούν να ανταποδίδουν και να αφήνουν περισσότερα από όσα παίρνουν. Νομίζω αυτό είναι το ελληνικό στίγμα».

Μακάμπι - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-0, το "ΦΩΣ" των Σπορ

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

* Την επόμενη ημέρα των αγώνων της ανδρικής ομάδας του Ολυμπιακού, θα δημοσιεύουμε πρωτοσέλιδα εφημερίδων, συνήθως "ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ", "ΦΩΣ" των Σπορ, "ΓΑΥΡΟΣ". Με αυτό τον τρόπο θα μπορούμε, με μια απλή αναζήτηση στις ετικέτες με τίτλο, "Πρωτοσέλιδα αθλητικών" -για το σύνολο των τίτλων-, ή Πρωτάθλημα Ελλάδος για τα πρωτοσέλιδα που αφορούν το Ελληνικό πρωτάθλημα ή Champions League και Europa League, για τα πρωτοσέλιδα που αφορούν τους αγώνες στις ευρωπαϊκές συλλογικές διοργανώσεις και έτσι να έχουμε συνοπτικά την ιστορία της ομάδος μας για τη χρονιά που διανύουμε.

Έφηβοι με αυτοπεποίθηση

Boηθώντας τους εφήβους να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τον εαυτό τους, διαμορφώνουμε ευτυχισμένους ενήλικες

από τη Χαρά Καραμήτσου λογοπεδικό,
M.R.C.S.L.T. (karant@ath.forthnet.gr)

Αυτοπεποίθηση είναι η πίστη που έχει κάποιος στις ικανότητες του. Τα άτομα με αυτοπεποίθηση πιστεύουν πως είναι ικανά να κάνουν πράγματα, με αποτέλεσμα να μη φοβούνται να τα κάνουν.
Οι έφηβοι με αυτοπεποίθηση δημιουργούν μια καλή σχέση με τον εαυτό τους και θα γίνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι.Οι γονείς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας στην εφηβεία. Να πώς:

* Να είμαστε αξιόπιστοι, δηλαδή να είμαστε «εκεί» όταν μας χρειάζονται.
* Να τους δίνουμε επιλογές, ώστε να αποφασίζουν μόνα τους. Όχι διαταγές.
* Να τα ενθαρρύνουμε να δοκιμάζουν καινούρια πράγματα.

* Να είμαστε οι καλύτεροι θαυμαστές τους.
* Να μην τα κριτικάρουμε, αλλά να συζητάμε μαζί τους.
* Να τα επαινούμε.

* Να περνάμε πολύ χρόνο μαζί τους με πράγματα που τους αρέσουν.

Πώς όμως μπορούμε να δούμε αν το παιδί μας έχει αυτοπεποίθηση ή όχι: Να μερικές ενδείξεις για το πώς συμπεριφέρεται ένα παιδί που έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
* Κοιτάζει στα μάτια τον συνομιλητή του.
* Αν και μπορεί να δοκιμάζει καινούρια πράγματα και στυλ, δεν παύει να φροντίζει την υγιεινή του και να ενδιαφέρεται για την εμφάνιση του και τα σχόλια των άλλων.
* Εμφανίζει πίστη στον εαυτό του όταν συζητά σε μια ομάδα (τάξη, παρέα).
* Εχει τη δύναμη να σταθεί όρθιο σε αρνητικές καταστάσεις. Έχει τη δύναμη να πει
«όχι» στην παρέα του όταν το θεωρεί αναγκαίο.
* Πάντα έχει έτοιμο ένα χαμόγελο.* Έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του όταν σχεδιάζει το μέλλον του. Ξέρει προς τα πού θέλει να πάει, έστω και αν δεν γνωρίζει από τώρα τι ακριβώς θέλει να κάνει.
* Δεν κάνει επίδειξη των επιτυχιών του. Είναι περήφανο γι' αυτές, συζητά τις καλές στιγμές αλλά χωρίς υπερβολές.
* Δεν βάζει τον εαυτό του στο εδώλιο του κατηγορουμένου έπειτα από κάποιο λάθος. Ψάχνει τρόπους να λύσει το πρόβλημα και να χειριστεί καλύτερα την κατάσταση στο μέλλον.
* Τα παιδιά με εμπιστοσύνη στον εαυτό τους βρίσκουν πράγματα που τους αρέσουν να κάνουν, αλλά δεν φοβούνται να δοκιμάσουν καινούρια. Τελικά είναι οι έφηβοι που το πρόγραμμα τους είναι υπερπλήρες.
* Δείχνουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους όταν χρειάζεται να βοηθήσουν κάποιον. Όταν βοηθά κάποιος κάποιον τρίτο κάνει μια δήλωση για τα αισθήματα του, και αυτό θέλει δύναμη.

Ενα παιδί με αυτοπεποίθηση δεν πρέπει να έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ταυτόχρονα, ούτε βέβαια εμείς να θεωρήσουμε πως το παιδί μας δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του αν δεν έχει ένα από όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω.
Δεν πρέπει να επηρεαστούμε αν κάποιες στιγμές το παιδί μας διστάσει.
Τελικά, αυτή είναι η εφηβεία, ένας συνδυασμός από καλές και κακές στιγμές.

Ζοάν Γκάμπερ, ο Ελβετός ιδρυτής της Μπαρτσελόνα,

Γράφει ο Ηλίας Καραγιάννης

Με μια ψυχρή, απόμακρη ηρεμία ο Ζοάν Γκάμπερ σκεφτόταν τη φοβερή αναπόδραστη νύχτα που τον περίμενε στις 30 Ιουλίου του 1930.
Ο σπαραγμός της μοναξιάς τον τράνταζε, ενώ η πάλη με τους προσωπικούς του δαίμονες ήταν συνεχής. Είχε καταληφθεί για αρκετούς μήνες από το οδυνηρό συναίσθημα του πόσο μόνος ήταν. Παρά το πλήθος γύρω του, τη βουή της Βαρκελώνης, απλωνόταν μια μοναξιά σαν την απεραντοσύνη του γκριζωπού φουρτουνιασμένου Ατλαντικού. Ωχρός, με μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια του, ένιωθε μέσα του να αλυχτά ο «μαύρος σκύλος», όπως αποκάλεσε ο σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ την κατάθλιψη.Ηταν η εποχή του Μεσοπολέμου, όταν η επάρατη οικονομική κρίση του 1929 οδήγησε στο κραχ που άλλαξε διά παντός τον κόσμο. Περιουσίες που αποκτήθηκαν στο καθυστερημένο διάβα του χρόνου χάθηκαν στο σύντομο διάστημα που αρκεί για να φτάσει η καύτρα του τσιγάρου που τελειώνει στα δάχτυλα.
Ο Γκάμπερ έχανε τα πάντα μέσα σε λίγες στιγμές. Πριν από ακριβώς 80 χρόνια αποφάσιζε να «φύγει», γιατί όλοι είχαν φύγει από κοντά του πριν από αυτόν.
Η αυτοκτονία του Γκάμπερ βύθισε σε απερίγραπτο πένθος τους φίλους της Μπαρτσελόνα, μια και η πατρική του φιγούρα δεν θα εμφανιζόταν ποτέ ξανά στις εξέδρες του τότε γηπέδου της ομάδας, του Καρέρ Ιντούστρια.
Ο ευτραφής Ελβετός με το τσιγκελωτό μουστάκι, δημιουργώντας έναν πολυπλόκαμο αθλητικό οργανισμό, που θα αντηχεί στην αιωνιότητα, κατάφερε να φτάσει στην αθανασία!
Στο ειδυλλιακό Βίντερτουρ, τον Νοέμβριο του 1877, ο Ογκούστ Κάμπερ και η Ροσίν Έμα Χέσινγκ γιόρταζαν τη γέννηση του πρώτου από τα πέντε παιδιά τους.
Ο Χανς Μαξ Κάμπερ, όπως ονομαζόταν μέχρι να αλλάξει το επώνυμο του, υιοθετώντας το καταλανικό Ζοάν Γκάμπερ, βλαστός μιας εύρωστης οικογένειας, διοχέτευσε την ενεργητικότητα του στον αθλητισμό έπειτα από τον θάνατο της μητέρας του το 1885. Μετακομίζοντας στη Ζυρίχη μαζί με τον πατέρα του και τα τέσσερα αδέλφια του, άρχισε να καλλιεργεί το πάθος του για το ποδόσφαιρο. Φλογισμένος οπαδός του αθλητισμού, επιμέριζε τον υπόλοιπο ελεύθερο χρόνο του στο ποδήλατο, στο τρέξιμο, στο τένις και στο ράγκμπι. Έναν χρόνο μάλιστα πριν ο απροσμέτρητος ερωτάς του για τη Βαρκελώνη καταλάβει μέχρι και το έσχατο κύτταρο του, το 1897, βρέθηκε για επαγγελματικούς λόγους στη Λιόν, όπου άρχισε να αγωνίζεται στην τοπική ομάδα ράγκμπι, την Αθλετίκ Ουνιόν.Η παραμονή του στη Γαλλία διήρκεσε έναν χρόνο, προτού ειδοποιηθεί ότι θα έπρεπε να ταξιδέψει στην Αφρική για να δημιουργήσει τις βιομηχανικές υποδομές για επεξεργασία ζάχαρης.
Με αφορμή το ταξίδι στη «Μαύρη Ήπειρο», του δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτεί τον θείο του Εμιλί Γκεσέρτ στη Βαρκελώνη. Την πόλη που έμελλε να του αλλάξει τη ζωή.
Ο ερωτάς του με τη Βαρκελώνη ήταν κεραυνοβόλος, για αυτό και αποφάσισε να εγκαταλείψει τό σχέδιο του ταξιδιού στην Αφρική και να παραμείνει στην πρωτεύουσα της Καταλωνίας, όπου το 1899 ίδρυσε την περιλάλητη ομάδα με το όνομα Futbol Club Barcelona!Ευτραφής, με μυωπικά γυαλιά, τσιγκελωτό μουστάκι και ημίψηλο καπέλο, ο Ζοάν Γκάμπερ ουδέποτε είχε τον ιδεατό σωματότυπο αθλητή. Παρά ταύτα, σε μια εντελώς διαφορετική εποχή για το άθλημα κατόρθωνε να ξεχωρίζει στα σποραδικά παιχνίδια όπου συμμετείχε.
Το 1899 η ανάγκη του για περισσότερη μπάλα τον ώθησε στη σκέψη της δημιουργίας μιας ποδοσφαιρικής ομάδας.Στις 22 Οκτωβρίου εκείνου του έτους ο Ελβετός δημοσίευσε στο αθλητικό περιοδικό «Los Deportes» μια αγγελία, ζητώντας παίκτες για να διοργανώνει ποδοσφαιρικά παιχνίδια.
Στις 29 Νοεμβρίου, στις εγκαταστάσεις ενός τοπικού γυμναστηρίου της Βαρκελώνης, το Χιμνάς Σόλε, αποφασίστηκε η ίδρυση του Futbol Club Barcelona. Στις 8 Δεκεμβρίου, οι άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν στην αγγελία, καθοδηγούμενοι από τον πρώτο αρχηγό της Μπαρτσελόνα, τον Ζοάν Γκάμπερ, εισέρχονταν στο ποδηλατοδρόμιο Μπονανόβα φορώντας τη μυθική, σήμερα, φανέλα με τις μπλε και πορφυρές ρίγες.
Μια επίλεκτη ομάδα Άγγλων που ζούσαν στη Βαρκελώνη υποχρέωνε την Μπαρτσελόνα, στο πρώτο παιχνίδι της ιστορίας της, σε ήττα με 1 -0. Ο Γκάμπερ, παρ' ότι ήταν η κινητήριος δύναμη πίσω από τη δημιουργία της Μπαρτσελόνα, προτίμησε να παραμείνει στην ομάδα ως απλό μέλος του διοικητικού συμβουλίου και αρχηγός του κλαμπ, μια και ήταν μόλις 22 ετών και ήθελε να επικεντρωθεί στον κορεσμό της «πείνας» του για μπάλα.
Από το 1899 ως το 1903 αγωνίστηκε σε 51 παιχνίδια, σκοράροντας 120 γκολ, όπως αναφέρει ο δικτυακός τόπος της Μπαρτσελόνα, σύμφωνα με τον οποίο ανάγεται σε μια από τις μυθικές μορφές ποδοσφαιριστών που έχουν αγωνιστεί στους «μπλαουγκράνα»!
Ένα από τα τελευταία παιχνίδια που έδωσε ο Ζοάν Γκάμπερ με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα ήταν η πρώτη κόντρα της μετέπειτα επικής διαπάλης μεταξύ της Ρεάλ Μαδρίτης και των «μπλαουγκράνα».
Τον Μάιο του 1902 η Μπαρτσελόνα θα επικρατήσει με 3-1 της Ρεάλ Μαδρίτης, ένα ζευγάρι αντιπάλων που έμελλε να αντίκατοπτρίσει στα γήπεδα τον ισπανικό διχασμό του 20ού αιώνα.
Το 1903 και έχοντας κατακτήσει τα Κύπελλα Μακάγια και Βαρκελώνης, ο Ζοάν Γκάμπερ αποσύρεται από την ενεργό δράση σε ηλικία 26 ετών. Με την Μπαρτσελόνα να έχει μόλις 37 μέλη εκείνη την εποχή, ο σπάνιας ευφυΐας Ελβετός οραματιστής προτίμησε να αφιερώσει τον χρόνο του στη διεύρυνση της οπαδικής βάσης.
Ήταν η πρώτη συντονισμένη προσπάθεια, η απαρχή για να φτάσει η Μπαρτσελόνα στα δυσθεώρητα σημερινά ύψη των 175.000 «socios», του κόσμου αυτού δηλαδή που αποδεικνύεται σήμερα η δύναμη η οποία τη μετατρέπει σε μια από τις πλέον επιτυχημένες και δημοφιλείς ομάδες παγκοσμίως.
Ο πολυσχιδής Γκάμπερ φρόντισε επίσης να στεγάσει το πάθος για την Μπαρτσελόνα στο πρώτο της γήπεδο, το Καρέρ Ιντούστρια, στο οποίο μετακόμισε στις 14 Μαρτίου του 1909. Συγκεντρώνοντας δωρεές από τοπικούς επιχειρηματίες, ο Γκάμπερ δεν δυσκολεύτηκε να συλλέξει τα απαιτούμενα χρήματα για να δημιουργηθεί το γήπεδο των 6.000 θέσεων.
Η άοκνη προσπάθεια του Γκάμπερ για τη συγκέντρωση περισσοτέρων μελών αύξησε τον αριθμό από τους 37 το 1903 στους 10.000 το 1922 και η μετακόμιση σε ένα μεγαλύτερο γήπεδο εμφανιζόταν πλέον ως επιτακτική ανάγκη.
Στις 20 Μαίου του 1922 η Μπαρτσελόνα εγκαινίασε το Λες Κορτς, στο οποίο αγωνίστηκε ως το 1957, όταν κατασκευάστηκε το θρυλικό Καμπ Νου.
Ο Γκάμπερ συνέχισε να είναι ακαταπόνητος, δημιουργικός και να συμβάλλει στην εξέλιξη της Μπαρτσελόνα, παρ' ότι εμπόδια ορθώνονταν συνεχώς μπροστά του.
Το 1925 κατηγορήθηκε από τον δικτάτορα της Ισπανίας Μιγκέλ Πρίμο Ντε Ριβέρα ότι κυοφορεί τον καταλανικό εθνικισμό. Αφορμή αποτέλεσε το γιουχάισμα των φανατικών οπαδών στον εθνικό ύμνο της Ισπανίας, που ανέκρουε η φιλαρμονική ορχήστρα του βρετανικού ναυτικού πριν από ένα ποδοσφαιρικό ματς.
Η ενέργεια των οπαδών της Μπαρτσελόνα οδήγησε τον Ριβέρα στο κλείσιμο του Λες Κορτς για έξι μήνες και ήταν ουσιαστικά ένας οιωνός του τέλους που ερχόταν για τον Ζοάν Γκάμπερ.
Το 1929 η Μπαρτσελόνα κατακτά το πρώτο πρωτάθλημα Ισπανίας, αλλά η ενδημική ασθένεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης μολύνει την οικουμένη. Ο Ζοάν Γκάμπερ χρεοκοπεί και πιάνεται στη μέγκενη της κατάθλιψης, παρά την αθλητική επιτυχία της Μπαρτσελόνα.Στις 30 Ι Ιουλίου του 1930 αυτοκτονεί, η Βαρκελώνη βυθίζεται σε άφατο πένθος και η Μπαρτσελόνα εισέρχεται σε μια από τις χειρότερες κρίσεις της ιστορίας της. Εκείνη την εποχή καταγράφεται και η πιο βαριά ήττα της ιστορίας της, η συντριβή με 12-1 από την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Ενώ κοχλάζει ο πολιτικός αναβρασμός, η Μπαρτσελόνα αποδεικνύεται ότι έχει στερεές βάσεις.
Αυτές που τις έχει δώσει ο Ζοάν Γκάμπερ, ο ευαίσθητος Ελβετός που στις 30 Ιουλίου του 1930 φεύγοντας από τον κόσμο άφηνε παρακαταθήκη... «mes que un club» (κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ). Την Μπαρτσελόνα...